To κείμενο γράφτηκε για τον ιστότοπο provo.gr, απ'όπου και αναδημοσιεύεται.

Η φωτογραφία που βλέπετε κάτω από τον τίτλο είναι από την σάλα του King Drew Magnet High School Gymnasium του Willowbrook του Λος Άντζελες. Σε αυτήν διεξάγεται κάθε καλοκαίρι το πιο διάσημο ερασιτεχνικό τουρνουά μπάσκετ της Δυτικής Ακτής των Ηνωμένων Πολιτειών, η φέρουσα πλέον την υπογραφή της Nike , Drew League. Για πολλά Σαββατοκύριακα του καλοκαιριού, στο χωρητικότητας μόλις 1000 ατόμων γηπεδάκι συνωστίζονται κάτοικοι από την καρδιά του L.A. για να παρακολουθήσουν τους αγώνες αυτοσχέδιων ομάδων, οι οποίες στελεχώνονται από τοπικούς ήρωες του streetball , επαγγελματίες αθλητές που αγωνίζονται στο εξωτερικό ή στη D League, και λαμπρότατους σταρ του ΝΒΑ.

"Oταν με επέλεξαν οι Νάγκετς, εγώ κοιμόμουν". Αυτό εξομολογήθηκε ο 21άχρονος Νίκολα Γιόκιτς σε ένα πρόσφατο σημείωμα του στο The Players' Tribune. Μαζί του, κοιμόταν και όλος ο μπασκετικός πλανήτης , εκτός από κάτι πολύ διορατικούς τύπους στο Ντένβερ. Οι Νάγκετς έκαναν τα τελευταία χρόνια κάποιες επιλογές νέων παικτών που έχουν ενδιαφέρον (Mudiay, Nurkic) και μάλλον θα τους βγουν, αλλά καμμία δεν συγκρίνεται με εκείνη που αφορά έναν παίκτη που επιλέχθηκε στη ζώνη του λυκόφωτος, κάπου στον δεύτερο γύρο του περυσινού ντραφτ. Συνήθως ανάλογοι παίκτες καταλήγουν στο NBDL, ή περνάν κάποια χρόνια στην Ευρώπη μέχρι να κριθούν κατάλληλοι για να πάρουν ίσα ίσα μερικά βοηθητικά λεπτά σε ομάδες του ΝΒΑ. Ο Γιόκιτς , σχεδόν από του πουθενά, ολοκλήρωσε την πρώτη του χρονιά ως η μελλοντική κολόνα της ομάδας του στη θέση του σέντερ, και ως τρίτος στην ψηφοφορία του rookie of the year πίσω από δύο σίγουρους μελλοντικούς σταρ, τον Καρλ Αντονι Τάουνς και τον Κρίσταπς Πορζίνγκις. 

Ενα από τα ολογουμένως πιο ενθαρρυντικά σημάδια για τη φετινή εθνική ήρθε πριν καν ξεκίνησει τα φιλικά της. Οι δηλώσεις του προπονητή πως ο στόχος είναι η ομάδα να πάει στο "μπάσκετ του 2014" δείχνουν πως η περυσινή παρέκκλιση από την επιτυχημένη συνταγή του μουντομπάσκετ θα αποτελέσει παρελθόν. Μόνη της η παρουσία του Σπανούλη πέρυσι δεν την δικαιολογούσε, καθώς το ρόστερ ήταν περίπου 80% το ίδιο, και αυτό φάνηκε και στο γήπεδο.

O Γιώργος Παπαγιάννης επελέγη στο Νο 13 του ντραφτ από το Σακραμέντο, και διαβάζοντας κανείς τις δηλώσεις του Βλάντε Ντίβατς μετά την επιλογή , θα νόμιζε πως οι Κινγκς επέλεξαν τον Τζαμπάρ ξερωγώ (sic). "Θα έρθει από φέτος", "έχει τα πάντα στο παιχνίδι του", "μία μέρα θα γίνει all star", είναι όλα λόγια ενός σέντερ που όσο να ναι κάτι ξέρει από το άθλημα. Τι διάολο, πως γίνεται και αυτός ο παίκτης δεν έπαιξε στον Παναθηναικό παρά ελάχιστα, ειδικά όταν μπροστά του είχε τέρατα του βεληνεκούς ενός Κούζμιτς, ενός Ραντούλιτσα ή ενός Μπατίστα; Η εύκολη ανάγνωση είναι πως ο παίκτης ήταν πολύ νέος, και πως Τζόρτζεβιτς με τον Ιβάνοβιτς απλά δεν τον εμπιστεύθηκαν. Το βασικό ανάθεμα πέφτει λογικά στους προπονητές.

Είναι σημείο των καιρών οι συζητήσεις για τους κορυφαίους να συνοδεύονται από αριθμούς. Οι αριθμοί δεν είναι απαραίτητα αδιάσειστο πειστήριο, υπό την έννοια ότι ένας αναλυτής που θέλει να πάει την δουλειά του σε βάθος, οφείλει να βρει τη εξήγηση για την παρουσία τους. Έχουν όμως ένα συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση με οτιδήποτε άλλο χρησιμοποιείται για την κατασκευή ενός επιχειρήματος : πρώτον , ως αριθμοί , είναι μετρήσιμοι. Δεύτερον, είναι αποκολλημένοι από την περίσταση, εκτός αν η χρήση τους συνοδεύεται και από την περιγραφή της. Αυτό όμως συμβαίνει σπάνια, και πάει παρέα με αγκύλωση στα δάχτυλα. Είναι άτιμο πράγμα το λεγόμενο "πλαίσιο", γιατί περιλαμβάνει ένα σωρό: τους αντιπάλους, τον τρόπο που παιζόταν το παιχνίδι την κάθε εποχή, τους συμπαίκτες, τη δύναμη της κάθε περιφέρειας. Συνεπώς, καλό είναι να αποφεύγεται, και να μένουμε σε ο,τι μπορεί να μετρηθεί.

Aγαπητοί φανζ, θέλω να αφήσω για σήμερα τις αναλύσεις και να γράψω "μέσα από την καρδιά μου" που λένε. Βαριέμαι. Βαριέμαι αφόρητα. Εχω ξενυχτήσει έξι βράδια, έχω κάνει μαύρους κύκλους, και έχουν πάει τζάμπα, ενώ από την άλλη το πίλινγκ θα μου πάει ένα σωρό λεφτά. Κάθε φορά που δοκίμασα να το κάνω σπίτι με λεμόνια, λάδια και ζάχαρες κατέληξα λεκιασμένος, συνεπώς αναγκαστικά θα πάω σε ινστιτούτο και θα το πληρώσω πιο ακριβά και από ένα κιλό πασιον φρουτ.

Πιστός σε μία παράδοση που δεν άρχισε, αλλά σίγουρα έκανε "μόδα", ο Ολυμπιακός προχώρησε στην απόκτηση ενός ακόμη αθλητικού σέντερ, του 23άχρονου Καναδού Κεμ Μπιρτς , ύψους 2,06 από την Ουσάκ Σπορτίφ. Ο Μπιρτς πιάνει λιμάνι σχεδόν πέντε χρόνια μετά τον Κάιλ Χάινς, και αφού στο μεταξύ την θέση του έχουν καλύψει οι Ντόρσει, Ντάνστον και Χάντερ κατά σειρά απόκτησης. Και οι τέσσερις mobile (ή και undersized) ψηλοί των ερυθρόλευκων, όπως και το νέο τους απόκτημα, μοιράζονται φυσικά κάποια χαρακτηριστικά, όπως είναι φυσιολογικό να συμβαίνει με ανάλογης κοπής ψηλούς. Επίσης όμως, και οι τέσσερις, έχουν τις μικρές διαφορές τους, και αυτές έχουν τη σημασία τους. Ο Χάινς για παραδειγμα ήταν (και είναι) ο καλύτερος όλων στην switch άμυνα και στο να ακολουθήσει κάποιον κοντύτερο αντίπαλο στα πόδια, καθώς ο έλεγχος του κορμιού του είναι εκπληκτικός. Ο Μπιρτς είναι μάλλον ο καλύτερος μπλοκέρ.

Μετά το τέλος του τέταρτου αγώνα των τελικών του ΝΒΑ, το άρθρο στο BG τελείωνε με μία επισήμανση: Ιρβινγκ και Τζέιμς είχαν πάρει τα 33 από τα 38 σουτ του Κλίβελαντ στο δεύτερο μισό του αγώνα, κάτι που κατά τη γνώμη μου έκανε την επίθεση των Καβς όσο να ναι αρκετά προβλέψιμη. Επίσης, ο Tζέιμς ήταν σε εκείνο το παιχνίδι απειλητικός μόνο κοντά στο καλάθι και γενικώς το παιχνίδι της ομάδας του ήταν φορτωμένο από απομονώσεις που τράκαραν επάνω στην άμυνα των Ουόριορς. Θα περίμενε λοιπόν κανείς πως κάτι διαφορετικό θα βλέπαμε στην Oracle Arena.

Όταν είναι κανείς οκτώ χρονών βλέπει τα πράγματα διαφορετικά, υπό την έννοια πως κάθε στιγμή μπορεί να είναι ένα μνημείο, ή (με την φιλοσοφική προσέγγιση) ένα αληθινό "γεγονός" , κάτι δηλαδή που δεν έχει προηγούμενο , και που δεν μπορεί να ερμηνευτεί από το υπάρχον γνωστικό πεδίο. Στις 4 Ιουνίου του 1987, ο Ζάρκο Πάσπαλι έβαλε 24 πόντους, ο Νίκος Γκάλης 44, και η Ελλάδα κέρδισε στο μπάσκετ τη Γιουγκοσλαβία με 84 - 78 για το ευρωπαικό πρωτάθλημα. Αυτοί που ήταν τότε τριγύρω μου είχαν μείνει με το στόμα ανοιχτό. Η νίκη αυτή ήταν ένα πρωτοφανές γεγονός και για εκείνους, παρότι ήταν πολλά χρόνια μεγαλύτεροι. Απέναντι από την εθνική βρισκόταν ο καλύτερος παίκτης του ευρωπαικού μπάσκετ (Ντράζεν), και είχε δίπλα του μερικές ακόμη μυθικές μορφές, άσχετα αν γυρνώντας σήμερα πίσω παρατηρεί κανείς πως ο Γκρμπόβιτς ήταν για την εποχή σαφώς μεγαλύτερο μέγεθος από τον Ράτζα ή τον Κούκοτς. Οι δυο τους ήταν απλώς μειράκια, αλλά τα αδέρφια Πέτροβιτς, ο Ζάρκο, ο Ντίβατς και ο Βράνκοβιτς έφταναν και παραέφταναν για να αναδείξουν το κατόρθωμα της εθνικής περίπου ως κάτι ηρωικό.

Δυστυχώς δεν έχω πολύ χρόνο να σας γράψω πολλά για τον τέταρτο τελικό του ΝΒΑ. Εχω καλεσμένους και πρέπει να βάλω ένα αρνάκι με πατάτες στη γάστρα για να τους περιποιηθώ. Καθώς καλοκαιριάζει μάλιστα, και επειδή τα κόκκινα κρασιά είναι δύσκολο να τα πιει κανείς με τη ζέστη (θα κορώσει) , βάζω σε αυτό το φαγητό κάμποσο λεμόνι , έτσι ώστε να μπορεί να ταιριάξει με ένα λευκό, όπως για παράδειγμα μια Μαντινεία Νασιάκου. Επίσης, και αυτό το θεωρώ πολύ βασικό, δεν τσιγκουνεύομαι τα φρέσκα μυρωδικά από τον κήπο. Η ρίγανη και το θυμάρι θέλουν μέτρο όταν τα παίρνετε από τον Σκλαβενίτη, αλλά αν είναι φρεσκοκομμένα μπορείτε να βάλετε μέχρι και τη γλάστρα, που λέει ο λόγος.