Αν και σίγουρα στη θεώρηση χωράει κουβέντα, δεν θα ήταν παράλογο να υποστηρίξει κανείς πως ο Γιώργος Μπαρτζώκας με τον Δημήτρη Ιτούδη είναι οι δύο κορυφαίοι Έλληνες προπονητές. Εχουν κατακτήσει και οι δύο ευρωπαΐκο τίτλο. Εχουν επίσης παρουσιάσει έργο σε ομάδες χαμηλότερου βεληνεκούς κάνοντας υπερβάσεις. Ο πρώτος στο Μαρούσι και αργότερα στην Κουμπάν, και ο δεύτερος στην Μπάνβιτ , εκεί όπου διεκδίκησε πρωτάθλημα με ρόστερ χειρότερο από εκείνο του Σαρίτσα στην Καρσίγιακα. Επίσης και οι δύο, πέρα από τίτλους ή πορείες, έχουν παρουσιάσει ομάδες ευχάριστες στο μάτι. Η φετινή ΤΣΣΚΑ για παράδειγμα έπαιξε πραγματικά ωραία, και συνήθως τα παιχνίδια της κατέληγαν σε υψηλά σκορ, κάτι που όσο να ναι ικανοποιεί τον θεατή.

Η σεζόν 2014 -15 βρήκε στο ξεκίνημα της τον Μάρκους Σλότερ να κάθεται στην άκρη του πάγκου της Ρεάλ Μαδρίτης, και να βλέπει τις πλάτες μέχρι και του Μεΐρί. Στη θέση του σέντερ κυριαρχούσε η παρουσία δύο πολυσχιδών επιθετικά παικτών, του Γκουστάβο Αγιόν και του Γιάννη Μπουρούση. Η Ρεάλ πήγαινε μια χαρά, έπαιζε εντυπωσιακά, αλλά ήταν φανερό πως κάτι της έλειπε για να καταφέρει να πατήσει στην κορυφή μετά από δύο αποτυχημένες απόπειρες απέναντι σε Ολυμπιακό και Μακάμπι. Οι ερυθρόλευκοι είχαν επικρατήσει στον τελικό του 2013 με τους δύο γκαρντ της να πετάν φωτιές πίσω από τα σκριν και ένα χρόνο αργότερα οι Ισραηλινοί είχαν κάνει περίπου το ίδιο με τους Ράις και Χίκμαν. Κάπου στα μέσα της χρονιάς που οδήγησε επιτέλους τους Μαδριλένους στο θρόνο, ο Λάσο αποφάσισε επιτέλους να παραδεχτεί αυτό που τόσοι φώναζαν. Η ομάδα του δεν είχε πικ εν ρολ άμυνα, την ώρα που υπήρχε μόνο ένας παίκτης στο ρόστερ που να μπορούσε να την προσφέρει, είτε με αλλαγές είτε με όποιον άλλον τρόπο αγαπάτε. Αυτός ήταν ο Σλότερ.

Αυτές είναι πάντα δύσκολες μέρες για εμάς τους bloggers του μπάσκετ. Τα θέματα που προκύπτουν είναι κυρίως δημοσιογραφικής φύσεως , και το ρίχνει κανείς στα αφιερώματα, τα οποία όμως θέλουν χρόνο και έρευνα. Δεν μπορούμε λοιπόν να βγάλουμε και πολλά, και βασικά ο,τι βγάλαμε, βγάλαμε. Το άλλο πρόβλημα είναι πως πρόσβαση στα summer league δεν έχουμε και ιδιαίτερη, ενώ τα όσα συμβαίνουν εκεί σπάνια μεταφράζονται σε συμπεράσματα τα οποία έχουν ισχύ μέσα στη σεζόν. Επίσης, για τις μικρές εθνικές είναι δύσκολο να ενδιαφερθεί κανείς, όχι γιατί δεν είναι ενδιαφέρον να βλέπει τα φυντάνια, αλλά κυρίως διότι το μπάσκετ σε αυτές τις ηλικίες δεν πολυβλέπεται (μεταξύ μας, αλλά έτσι είναι). Και όσο να ναι, εμείς την πλάκα μας κάνουμε, δεν πρόκειται να περάσουμε και ένα σωρό ώρες μπροστά στην τηλεόραση ή στα κουμπιούτερ για ψύλλου πήδημα.

Σε μία αποστροφή του λόγου του σε συνέντευξη που παραχώρησε στο πλαίσιο του summer league στο Λας Βέγκας, ο κομισάριος του ΝΒΑ αναφέρθηκε στην μετακίνηση του Κέβιν Ντουράντ στους Ουόριορς, και κατ'επέκταση στη δημιουργία των λεγόμενων superteams στο ΝΒΑ. "Διάβασα διάφορες ιστορίες που υποστηρίζουν πως αυτό είναι που η θέλει η λίγκα, και πως η έννοια των δύο υπερομάδων είναι κάτι τηλεοπτικά ελκυστικό. Για να είμαι ξεκάθαρος, δεν νομίζω πως αυτό είναι καλό για το πρωτάθλημα".

Απλά, λιτά και απέριττα, ακριβώς με τον τρόπο που αρμόζει σε έναν μεγάλο αθλητή, ο Τιμ Ντάνκαν αποσύρθηκε από το μπάσκετ. Η θέση του ανάμεσα στους κορυφαίους του αθλήματος τον περιμένει, και δεν είναι ακριβής. Όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, οι κατατάξεις είναι θέμα προσωπικών κριτηρίων, αν και δύσκολα ο Τιμ δεν θα θεωρηθεί τουλάχιστον ο κορυφαίος πάουερ φόργουορντ όλων των εποχών. Με τους Σπερς ο Ντάνκαν κατέκτησε άλλωστε πέντε τίτλους, στους τέσσερις εκ των οποίων ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος της ομάδας, και ας ξέφυγαν από τα χέρια του οι τίτλοι των MVP στους τελικούς του 2007 και του 2014.

Η εθνική αποκλείστηκε από μία ακόμη Ολυμπιάδα , όπως συμβαίνει συνήθως. Η εικόνα της στο τελευταίο παιχνίδι ήταν μάλλον αποκαρδιωτική. Κακή άμυνα στην και ελλειπής συγκέντρωση στην μοιραία αρχή, επιθετικό μπλακ άουτ στη συνέχεια μετά το come back. Περισσότερο από το αποτέλεσμα (το οποίο δεν συνιστά και κάποια έκπληξη), ενοχλεί μάλλον η εικόνα, αλλά ακόμη κι ετσι το άρθρο που θα διαβάσετε δεν περιέχει ανθρωποφαγία, ούτε βλέπει τη λέξη Κατσικάρης ως το θηρίο που κρύβεται μέσα στο barcode, δηλ. τον 666.

Καθώς βρίσκομαι στο αεροπλάνο, κάπου πάνω από την Κροατία και καθ’οδόν προς το Μόναχο, σκέφτομαι τι όμορφος είναι ο κόσμος από ψηλά και πως αν αυτό το ρημάδι πέσει την έχουμε γαμήσει. Επίσης σκέφτομαι πως η Κροατία με την Ιταλία παίζουν με λοτσοβπενετρέισον, δηλαδή πάνε κάμποσο προς το καλάθι με τα αστέρια τους. Από τα τρία θέματα, λέω να αναπτύξουμε εδώ περισσότερο αυτό το τρίτο, και μάλιστα όχι και τόσο πολύ.

To κείμενο γράφτηκε για τον ιστότοπο provo.gr, απ'όπου και αναδημοσιεύεται.

Η φωτογραφία που βλέπετε κάτω από τον τίτλο είναι από την σάλα του King Drew Magnet High School Gymnasium του Willowbrook του Λος Άντζελες. Σε αυτήν διεξάγεται κάθε καλοκαίρι το πιο διάσημο ερασιτεχνικό τουρνουά μπάσκετ της Δυτικής Ακτής των Ηνωμένων Πολιτειών, η φέρουσα πλέον την υπογραφή της Nike , Drew League. Για πολλά Σαββατοκύριακα του καλοκαιριού, στο χωρητικότητας μόλις 1000 ατόμων γηπεδάκι συνωστίζονται κάτοικοι από την καρδιά του L.A. για να παρακολουθήσουν τους αγώνες αυτοσχέδιων ομάδων, οι οποίες στελεχώνονται από τοπικούς ήρωες του streetball , επαγγελματίες αθλητές που αγωνίζονται στο εξωτερικό ή στη D League, και λαμπρότατους σταρ του ΝΒΑ.

"Oταν με επέλεξαν οι Νάγκετς, εγώ κοιμόμουν". Αυτό εξομολογήθηκε ο 21άχρονος Νίκολα Γιόκιτς σε ένα πρόσφατο σημείωμα του στο The Players' Tribune. Μαζί του, κοιμόταν και όλος ο μπασκετικός πλανήτης , εκτός από κάτι πολύ διορατικούς τύπους στο Ντένβερ. Οι Νάγκετς έκαναν τα τελευταία χρόνια κάποιες επιλογές νέων παικτών που έχουν ενδιαφέρον (Mudiay, Nurkic) και μάλλον θα τους βγουν, αλλά καμμία δεν συγκρίνεται με εκείνη που αφορά έναν παίκτη που επιλέχθηκε στη ζώνη του λυκόφωτος, κάπου στον δεύτερο γύρο του περυσινού ντραφτ. Συνήθως ανάλογοι παίκτες καταλήγουν στο NBDL, ή περνάν κάποια χρόνια στην Ευρώπη μέχρι να κριθούν κατάλληλοι για να πάρουν ίσα ίσα μερικά βοηθητικά λεπτά σε ομάδες του ΝΒΑ. Ο Γιόκιτς , σχεδόν από του πουθενά, ολοκλήρωσε την πρώτη του χρονιά ως η μελλοντική κολόνα της ομάδας του στη θέση του σέντερ, και ως τρίτος στην ψηφοφορία του rookie of the year πίσω από δύο σίγουρους μελλοντικούς σταρ, τον Καρλ Αντονι Τάουνς και τον Κρίσταπς Πορζίνγκις. 

Ενα από τα ολογουμένως πιο ενθαρρυντικά σημάδια για τη φετινή εθνική ήρθε πριν καν ξεκίνησει τα φιλικά της. Οι δηλώσεις του προπονητή πως ο στόχος είναι η ομάδα να πάει στο "μπάσκετ του 2014" δείχνουν πως η περυσινή παρέκκλιση από την επιτυχημένη συνταγή του μουντομπάσκετ θα αποτελέσει παρελθόν. Μόνη της η παρουσία του Σπανούλη πέρυσι δεν την δικαιολογούσε, καθώς το ρόστερ ήταν περίπου 80% το ίδιο, και αυτό φάνηκε και στο γήπεδο.