Πλάνο διετίας;

Κοιτώντας κανείς το νέο ρόστερ σίγουρα η πρόκληση να ασχοληθεί πρώτα απ'ολα με τους νέους ξένους είναι μεγάλη. Όμως πιστεύω είναι πολύ πιο ουσιώδες να κοιτάξουμε αρχικά τις υπόλοιπες επιλογές, καθώς αυτές φανερώνουν κάτι πολύ σημαντικό: την διάθεση να χτιστεί σιγά σιγά ένας κορμός γηγενών που θα κάνει την ανάγκη για πολλές και ρηξικέλευθες αλλαγές μικρότερη, και που σε βάθος χρόνου θα επιτρέψει στην ομάδα να αλλάζει δέρμα χωρίς να ρισκάρει την φυσιογνωμία της. H ανανέωση για τρία χρόνια του Μούρτου και τα διετή συμβόλαια σε Καββαδά και Τσαιρέλλη μαρτυρούν αν μη τι άλλο έναν προγραμματισμό. Ειδικά οι δύο τελευταίοι δείχνουν πολύ πιο αξιόπιστοι σε ο,τι αφορά τη δέσμευση τους με την ομάδα σε σχέση με τους προκατόχους τους. Οι δύο Ελληνες αντικαθιστούν σχεδόν απ'ευθείας τους μισθοφόρους Τσούπκοβιτς και Κοέν, και παρόλο που δεν έχουν σε καμμία περίπτωση ίδια παικτικά στοιχεία, δίνουν όσο να ναι περισσότερο βάθος σε δύο θέσεις που ο Αρης πέρυσι πονούσε όταν έβγαιναν οι βασικοί Ουάιτ και Χάγκινς. Επιπλέον, έχουν το κίνητρο στα ύψη, καθώς το πέρασμα τους από τον Ολυμπιακό τους κράτησε πίσω σε μία καλή ηλικία.

Αν συνδυάσει κανείς αυτές τις κινήσεις μαζί με μία ακόμη "κρυμμένη" επιλογή στον τομέα των ξένων παικτών , τότε η πεποίθηση πως ο φετινός Αρης σχεδιάζεται επιπλέον και για του χρόνου ενισχύεται περαιτέρω. Ο Πρίφτης επέλεξε να δώσει διετή συμβόλαια σε δύο από τους Αμερικάνους του, και συγκεκριμένα σε εκείνους που ήταν από πριν συμπαίκτες στην Τουρκία και στην Τουρκ Τέλεκομ. Ο ψηλός Έρικ Μπάκνερ και ο σούτινγκ γκαρντ Μάικλ Τζένκινς έχουν ήδη έναν χρόνο κοινής συνεργασίας , και παρόλο που δεν ήταν το βασικό πικ εν ρολ δίδυμο στην πρώην ομάδα τους , ξέρουν εντούτοις καλά το παιχνίδι ο ένας του άλλου. Ο Πρίφτης εξάλλου , όπως έδειξε και πέρυσι με τον Μακνίλ, θέλει τον off guard σκόρερ του να παίρνει και πρωτοβουλίες οργάνωσης στη ροή της επίθεσης. Η παρατήρηση αυτή μας φέρνει και στα καθαρά αγωνιστικά.

Γενική κατεύθυνση

Σχετικά πρόσφατα, ο προπονητής του Αρη εστίασε στα τακτικά στοιχεία που θα χαρακτηρίζουν το νέο σύνολο, και που όπως αναμενόταν δεν θα είναι τόσο διαφορετικά από τα περυσινά. Αντιγράφω από το sport24: "Έχουμε ταχύτητα, πιο γρήγορα πόδια και περισσότερη δύναμη μέσα στο καλάθι σε σχέση με πέρυσι. Μπορούμε να παίξουμε πιο γρήγορα και πιο πιεστικά στην άμυνα, να εκτελέσουμε τα πάντα με μεγαλύτερη ταχύτητα. Από κει και πέρα, βλέποντας και τους παίκτες μέρα με τη μέρα θα βάλουμε κι άλλα κομμάτια στο παιχνίδι μας, που αφορούν το σετ παιχνίδι το οποίο είναι χαρακτηριστικό της λίγκας μας".

Καμμία έκπληξη. Οι κίτρινοι παρουσίασαν πέρυσι μία ομάδα σφιχτή, η οποία πίεζε όσο περισσότερο μπορούσε στην άμυνα, εφάρμοζε διάφορες παραλλαγές πρες σε όλο και στο μισό γήπεδο (με τον Ουάιτ συχνά πρώτο αμυντικό), και προσπαθούσε να βγάλει το εύκολο καλάθι όσο πιο συχνά γινόταν. Στο σετ παιχνίδι δεν ήταν ανάλογα αποτελεσματική, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχαν set plays ή οτι δεν γινόταν διαρκώς δουλειά σε αυτό το κομμάτι. Αν ο Αρης παρουσιαστηκε σε κρίσιμα παιχνίδια (όπως στο Eurocup) να κολλάει, αυτό συνέβη λόγω των συγκεκριμένων δυνατοτήτων της στελέχωσης. Σουτ από τη θέση 3 δεν υπήρχε πολύ, ο Ουότερς δεν δημιουργούσε ρήγματα και είχε κάποια προβλήματα στη λήψη αποφάσεων, πίσω από τον Ουάιτ ο Τσούπκοβιτς δεν προσέφερε σταθερά σουτ λόγω ... άμυνας, και ο Μακνίλ καποιες φορές κρατούσε παραπάνω τη μπάλα στα χέρια.

Συνολικά, υπήρχαν σίγουρα προβλήματα στον τομέα των επιθετικών αποστάσεων. Ομως η ομάδα είχε σε γενικές γραμμές κίνηση, ακόμη και σε σημεία που δεν ήταν η μπάλα. Σκριν στην αδύνατη πλευρά συνέβαιναν, επίθεση αντίθετα στα close out υπήρχε. Αν κάπου το περυσινό σύνολο υστέρησε, ήταν στο ριμπάουντ, εκεί όπου στο eurocup ο Αρης ήρθε 24ος από τους 32 στη φάση των last 32. Μία ασφαλής πρόβλεψη είναι πως ο προπονητής θα αναζητήσει φέτος καλύτερες επιδόσεις στον τομέα, μαζί φυσικά με καλύτερο σουτ από απόσταση (μόλις 29%  στη φάση των 32 και κάτω από 34% συνολικά στα σουτ τριών πόντων)¹.

Ζητούμενα, άμυνα και ριμπάουντ

Συνοπτικά συνεπώς, θα έλεγε κανείς πως οι κίτρινοι ψάχνουν τη διατήρηση της αμυντικής πίεσης, την ενέργεια στο ανοιχτό γήπεδο και τη σκληράδα στις επαφές, μαζί με βελτίωση στην εξσφάλιση των διεκδικούμενων κατοχών και αποτελεσματικότερη επίθεση μισού γηπέδου. Ας δούμε πώς οι νέες προσθήκες στο ρόστερ (αλλά και οι παλιοί) μπορούν να ανταποκριθούν.

Κατ'αρχήν, αυτό που φαίνεται να έψαξε εκ νέου ο Πρίφτης στις επιλογές του είναι η άμυνα. Οι τέσσερις Αμερικάνοι που επέλεξε είναι δεδομένο πως έχουν τη διάθεση και τις δυνατότητες να προσφέρουν στο ανασταλτικό κομμάτι, ανεξάρτητα αν υπάρχει μεταξύ τους μία μικρή απόκλιση στις ικανότητες. Στους περιφερειακούς π.χ. ο σμολ φόργουορντ (και λίγο γκαρντ) Ντέβιν Μάρμπλ έρχεται να καταθέσει διαπιστευτήρια κυρίως στην πίεση και στις επαφές, και λιγότερο στην εκτέλεση, όπως ο Τζένκινς. Ο τελευταίος αποκτήθηκε μάλλον για το σουτ του, αλλά επίσης δεν είναι αδιάφορος στην άλλη πλευρά του γηπέδου, το αντίθετο. Απλά δεν έχει ενδεχομένως την ανάλογη ταχύτητα, ένα στοιχείο που βρίσκει κανείς στον πλέι μέικερ Κάμινγκς, και το βρίσκει πολύ. Η αίσθηση μου είναι πως με τον τελευταίο και τον Μπάκνερ, ο Αρης θα καταφέρει να παρουσιαστεί ενισχυμένος στην πικ εν ρολ άμυνα σε σχέση με πέρυσι, παρόλο που και οι δύο θα χρειαστούν κάποια έξτρα "μαθήματα" στην αναγνώριση των σωστών κινήσεων. Ο Κάμινγκς, όπως έδειξε πρόσφατα ο Κωνσταντίνος στην ανάλυση του, είναι καλός αμυντικός στην πίεση στη μπάλα, ενώ ο Μπάκνερ αληθινός κίνδυνος στον αέρα. Σίγουρα στις καθαρές αλλαγές θέλει δουλειά, αλλά γενικά έχει τα στοιχεία που χρειάζονται για να παίξει κοντύτερους αντιπάλους. Τέλος, ο πολύπειρος 30χρονος Βίκτορ Σανικίτζε, είναι αληθινά οξυδερκής και σωστός τσαμπουκάς στην προσωπική άμυνα, και εξισορροπεί το έλλειμα εκρηκτικότητας με την εξυπνάδα και την σωστή τοποθέτηση, ειδικά στο (τι λέγαμε;) αμυντικό ριμπάουντ. Ως γνωστόν, αυτό το ρημάδι είναι και αυτό που υπογράφει μια καλή αμυντική προσπάθεια.

Χωρίς να σας κουράσω πολύ με τα επιμέρους αμυντικά χαρακτηριστικά του κάθε ενός από τους ξένους, σε γενικές γραμμές αυτό που φαίνεται είναι πως ο Αρης θα καταφέρει με το υπάρχον ρόστερ τον πρώτο από τους στόχους του, ενώ παράλληλα με τις προσθήκες των δύο νέων ψηλών θα βελτιωθεί και στο μάζεμα των "σκουπιδιών" (σόρι), κυριως λόγω του Γεωργιανού, αλλά και διότι ο Μπάκνερ είναι καλύτερος από τον Χάγκινς στις διεκδικήσεις. Τα νούμερα του ήταν άλλωστε ελαφρώς υψηλότερα από τον προκάτοχο του σε αντίστοιχους χρόνους συμμετοχής, τη στιγμή που οι Τσαιρέλλης και Καββαδάς που έρχονται από πίσω συνιστούν αναβάθμιση στον τομέα σε σχέση με τους πιο "σοφτ" Κοέν και Τσούπκοβιτς. Η σκληράδα και η αυτοθυσία του Σίμτσακ είναι το κερασάκι στην τούρτα, όταν πέρυσι ήταν ... η τούρτα.

Επίθεση

Αν για την άμυνα και την εξασφάλιση των κατοχών το νέο ρόστερ εμπνέει εκ πρώτης όψεως την ίδια (ή και περισσότερη) εμπιστοσύνη, στην επίθεση η κουβέντα θα πρέπει να γίνει μετά το πέρας κάποιων αγώνων. Και εδώ παρόλα αυτά η θεωρία προιδεάζει για μία βελτιωμένη πράξη, αν και το πρόσημο δεν είναι εμφατικά θετικό. Για να πάρουμε τα πράγματα ανά θέση, ο Μπάκνερ για παράδειγμα , παρά το γεγονός ότι είναι αληθινά καλός σκρίνερ και γρήγορος cutter, έχει σίγουρα χειρότερα τελειώματα από τον Χάγκινς σε ο,τι αφορά φάσεις εκτός του πικ εν ρολ, και καθόλου (καθόλου όμως) κινήσεις στο post, κάτι που ισχύει σίγουρα και για τον Καββαδα.

Επίσης, το πλήρες επιθετικό παιχνίδι του Ουάιτ - έπαιζε και με τη μπάλα κάτω, έστηνε και λίγα πικ, επιτιθόταν στο close out - δύσκολα θα το δώσει οποιοσδήποτε αγωνιστεί στη θέση 4. Από την άλλη, ο Σανικίτζε έχει άλλα καλά, με κυριότερο την πάσα, και θα βοηθήσει σίγουρα στην κυκλοφορία της μπάλας με διαφορετικό τρόπο, ίσως παίρνοντας επάνω του και κάποια post up. Μπορεί να δει σωστά κάποια γρήγορα κοψίματα των κοντών στη ρακέτα. Το σουτ του από μακρινή απόσταση κρίνεται απλώς επαρκές, και μαζί με τον Τσαιρέλλη δύσκολα θα αποτελέσουν τους power forward που θα κάνουν τις άμυνες να σκεφτούν ξανά πριν δώσουν βοήθεια από την πλευρά τους. Λογικά ο Πρίφτης θα θελήσει να τους κρατάει κοντά στον ψηλό και να στρώσει το spacing μέσω της καλής κίνησης των υπολοίπων. Οποιαδήποτε θεαματική άνοδος στα ποσοστά τους από μακρινή απόσταση θα σημαίνει ότι πολλά άλλα πράγματα συμβαίνουν καλά, με κυριότερο την προσοχή των αντιπάλων στους δύο βασικούς γκαρντ.

Κάμινγκς και Τζένκινς συνιστούν κατά την προσωπική μου άποψη αληθινή αναβάθμιση στην περιφέρεια. Ο πρώτος έχει την ταχύτητα που έλειπε από τον Ουότερς στο μισό γήπεδο και την αντοχή στις επαφές των drive. Μπορεί τα τελειώματα του γύρω από τη στεφάνη να μην είναι του υψηλότερου επιπέδου, αλλά γενικά είναι απειλητικός με περισσότερους τρόπους και πολύ επικίνδυνος στον αιφνιδιασμό. Θα χρειαστεί να δουλέψει πολύ με τον Μπάκνερ για να φτιάξουν ένα αληθινά επικίνδυνο πικ εν ρολ δίδυμο, όμως όπως έδειξε και ο Κωνσταντίνος, έχει τη διάθεση και τις ικανότητες να βελτιωθεί στην οργάνωση του παιχνιδιού, ενώ παράλληλα λειτουργεί πολύ καλά με έναν καλό σκόρερ δίπλα του. Τέτοιος είναι σίγουρα ο Τζένκινς, ένας πλήρης σούτινγκ γκαρντ που δίνει στον Αρη όσα έλειπαν από τον πολύ καλό Μακνίλ. Πρώτα πρώτα έχει πολύ επικίνδυνο μακρινό σουτ, είτε μετά από τρίπλα, είτε μετά από σκριν. Διαχρονικά τα ποσοστά του είναι στο επιθυμητό 40%, σε ομάδες που έπαιρνε κάμποσες προσπάθειες. Επίσης, παρά το γεγονός ότι δεν έχει την εκρηκτικότητα του προκατόχου του, είναι πολύ πιο κοντρολαρισμένος και μυαλωμένος στις αποφάσεις του, και βλέπει σωστότερα το γήπεδο. Απειλεί και από μέση απόσταση, χωρίς να πηγαίνει τόσο δυναμικά σε διείσδυση, κάτι που όμως δεν λείπει από το ρεπερτόριο του. Ο πρώην παίτης της Τουρκ Τέλεκομ είναι πιθανώς ο πιο ποιοτικός σκόρερ που είχε ο Πρίφτης στα χέρια του αυτά τα χρόνια, και το λογικό είναι πως ο Κάμινγκς, εφ'οσον καταφέρει να δημιουργήσει ρήγματα, θα τον βλέπει συχνά, με την προοπτική πως η επίθεση θα μπορεί να έχει συνέχεια με διάφορους τρόπους πλην της εκτέλεσης, καθώς ο Τζένκινς είναι επιπλέον καλός πασέρ. Πίσω από τους δύο έρχεται το μυαλό και η διάθεση του Ξανθόπουλου και η αξιοπιστία του Ζάρα, μαζί με δύο παιδιά που θα έχουν τις ευκαιρίες να διακριθούν, καθώς πέντε γκαρντ χρειάζονται πάντα.

Για το τέλος, άφησα την θέση 3, εκεί όπου ο Πρίφτης φαίνεται να παίρνει με τον Μάρμπλ το μεγαλύτερο ρίσκο του, παρά το γεγονός ότι όσο να ναι από τον Πελεκάνο θα αποδειχθεί μάλλον καλύτερος. Ο Μαρμπλ κόπηκε από το ρόστερ των Ορλάντο Μάτζικ διότι δεν είχε σχεδόν καθόλου επιθετικό ρεπερτόριο και αληθινά μέτρια ποσοστα, τα οποία τον συνόδευσαν μέχρι και στην D League και το φετινό summer league του Ορλάντο. Ο προπονητής του Αρη τον πήρε μάλλον για να εκμεταλλευτεί την αστείρευτη ενέργεια και τη διάθεση του για άμυνα, επαφές, drives και hustle plays, και ίσως υπολογίζει πως θα μπορεί να τον βγάζει συχνά ελεύθερο πίσω από κάποιο σκριν. Κατά τα λοιπά όμως, ο Μαρμπλ δεν έχει καταθέσει διαπιστευτήρια ενός small forward που μπορεί να απειλήσει συστηματικά ή να είναι βασικό κομμάτι μιας επίθεσης. Ο θαυμάσιος Μούρτος θα έχει και φέτος πολύ δουλειά, καθώς μπροστά του θα έχει έναν συμπαίκτη που αποτελεί work in progress (σόρι δις).

Συνοπτικά, αυτό που θα μπορούσαμε να πούμε για την επίθεση του Αρη είναι το εξής: Χωρίς να έχει εμφανώς περισσότερους σουτέρ και βρίσκοντας πλήρη επιθετικά στοιχεία μόνο στον Τζένκινς, εκείνη δείχνει να έχει τις προοπτικές να παρουσιαστεί βελτιωμένη, λόγω ενός γρηγορότερου πικ εν ρολ διδύμου και μίας (αν και χωρίς Ουάιτ) ορθά στελεχωμένης θέσης 4. Από εκεί και πέρα θα χρειαστεί πολύ δουλειά σε ότι αφορά τα set plays και τους αυτοματισμούς. Καθώς προχωρά η σεζόν αυτά θα τα παρακολουθήσουμε σίγουρα και σε αναλυτική έκταση.

Συμπερασματικά.

Ο Αυτοκράτορας λογικά θα είναι φέτος βελτιωμένος. Εχει περισσότερους παίκτες να αγωνιστούν στις θέσεις των ψηλών, και η απώλεια του Ουάιτ εξισορροπείται συνολικά από την πληρότητα και το βάθος. Ο Πρίφτης έχει σχεδόν εξασφαλίσει πως η ομάδα του θα έχει συνέχεια στο γήπεδο ανεξαρτήτως σύνθεσης, καθώς οι αποστάσεις ανάμεσα στην βασική σύνθεση και τους αναπληρωματικούς παίκτες στο ποστ έχει μικρύνει. Το rotation δείχνει μεγαλύτερο, όπως άλλωστε και η συνολική εμπειρία. Σίγουρα, και παρά την αύξηση του μπάτζετ, ορισμένες επιλογές δείχνουν να περιέχουν περισσότερο ρίσκο από άλλες, αλλά αυτό είναι κάτι που όλες οι ομάδες μέσου βεληνεκούς αντιμετωπίζουν ανά την Ευρώπη. Το θετικό είναι πως όλοι οι νεοφερμένοι είναι απο το είδος εκείνο του παίκτη που μπορεί να προσαρμοστεί στο ομαδικό παιχνίδι και να παίξει με αυταπάρνηση στην άμυνα.

Ο Αρης δείχνει επιπλέον ταχύτερος στον πικ εν ρολ άξονα σε άμυνα και επίθεση και έχει επιτέλους (έστω φαινομενικά) έναν αληθινά αξιόπιστο σκόρερ στα φτερά που να απειλεί από απόσταση και παράλληλα να βλέπει γήπεδο. Αν ο Τζένκινς δεν βγει, θα πρέπει να φάω τη γλώσσα μου. To κλειδί πάντως δεν δείχνει να είναι αυτός, αλλά ο Ουίλ Κάμινγκς. Ο νέος πλέι μέικερ των κιτρίνων είναι αυτός που κρατάει εν πολλοίς στα χέρια του την μοίρα μίας επίθεσης που τον χρειάζεται όσο κανέναν άλλον.

Καλή σεζόν, θα τα λέμε, κάντε υπομονή. Το ρόστερ είναι καινούριο, τρεις τουλάχιστον ξένοι χρειάζονται χρόνο προσαρμογής.

Πάρτε και ένα κρασάκι.

Φέτος δοκίμασα κάμποσα νησιώτικα κρασιά. Ενα που μου άρεσε πάρα πολύ ήταν από την Τήνο και ήταν αυτό εδώ.

Μαθιουλής, από την 'κρυμμένη' ποικιλία ποταμίσι των Κυκλάδων, από τον οινοποιό Χρήστο Φόνσο. Σπέσιαλ, ακόμη και με κοτόπουλο στα κάρβουνα, αν και θα ήθελα να το δοκιμάσω με αγκινάρες. Βέβαια δεν μου αρέσουν και τόσο οι αγκινάρες. Τέλος πάντων, μη δίνετε σημασία.

Σημείωση

1. Χρησιμοποιώ στατιστικά από το Eurocup - επίσημη ιστοσελίδα - , καθώς το επίπεδο των αντιπάλων ήταν καλύτερο από εκείνο του ελληνικού πρωταθλήματος.