16 χρόνια μετά το άστοχο τρίποντο του Σπανούλη απέναντι στην Αργεντινή στο Πεκίνο και 15 μετά την τελευταία αληθινή διάκριση, η εθνική μπάσκετ προσφέρει επιτέλους αφορμή για χαμόγελα. Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιες και δίκαιοι, βέβαια, στο προηγούμενο Ευρωμπάσκετ η πορεία της υπήρξε θαυμάσια και δεν υπήρχε καμμία ντροπή στον αποκλεισμό από τη μετέπειτα παγκόσμια πρωταθλήτρια, Γερμανία.

Το Σάββατο το βράδυ, τα μαγαζιά γύρω από τον σταθμό Εμπερσβάλντε Στράσε έσφυζαν από ζωή. Νέοι άνθρωποι, ζευγάρια, παρέες, ρούχα φαντεζί, παπούτσια-πλατφόρμες, βαψίματα και εθνικότητες από κάθε γωνιά της γης. Οι περισσότεροι χρησιμοποιούν τον σταθμό ως σημείο συνάντησης για το πρώτο σνακ ή την πρώτη μπύρα, για να απλωθούν στη συνέχεια σε όλη τη συνοικία του Prenzlauer Berg, η οποία μοιάζει με ένα ατέλειωτο street party, τουλάχιστον όταν είναι καλός ο καιρός.

Η μεσαία ημέρα του φάιναλ φορ άλλους τους βρίσκει μες στην καλή χαρά και άλλες στη μιζέρια. "Αλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους κατεβάζεις, που λένε". Εμένα με έχει βρει κατάκοπο, αφού η Ευρωλίγκα και η γερμανική αστυνομία φρόντισαν να μας διαλύσουν τα πόδια και τα νεύρα, κρατώντας μας για ώρες έξω από την Uber Arena άπραγους, στριμωγμένους και όρθιους. Μιλάμε για σοβαρή διοργάνωση, όχι αστεία.

Στον τοίχο του δωματίου μου κρέμονται καμμιά δεκαριά καδράκια σε φαινομενική αταξία. Εκείνο στα δεξιά περικλείει μία ασπρόμαυρη φωτογραφία από ένα βαγόνι του μετρό, στο οποίο οι επιβάτες στοιβάζονται, κοιτώντας προς την πλατφόρμα. Το βλέμμα τους συναντιέται με το δικό μου, που περιμένω τον επόμενο συρμό. Δίπλα τους, αριστερά και λίγο πιο κάτω, απεικονίζεται σε άλλο καδράκι ένα εγκαταλελειμένο οικοδόμημα, καλυμμένο με ευφάνταστα γκράφιτι. Πιο πέρα, ένα κολάζ απο μασκοφόρες καρικατούρες. Στην άλλη άκρη του τοίχου στέκει ένα κατακερματισμένο σκίτσο, που η αλλοπρόσαλη γεωμετρία του σχηματίζει μία πολύχρωμη ηλεκτρική κιθάρα. Και ανάμεσα σε όλα, κάπου στη μέση, ξεχωρίζει το κάδρο με το μανιφέστο του κυρίου Σουλτς.

Φίλες και φίλοι, καλησπέρα από το αεροδρόμιο.

Για αρχή, ας ξεμπερδεύουμε με τη στατιστική. Η Ρεάλ Μαδρίτης, αυριανή αντίπαλος του Ολυμπιακού στον πρώτο ημιτελικό του φάιναλ φορ του Βερολίνου, είναι για φέτος δεύτερη σε ευστοχία (eFG%), πρώτη σε True Shooting (υπολογίζει και την επιρροή των βολών), δεύτερη σε ποσοστό ασίστ, τέταρτη από το τέλος σε λάθη, δεύτερη στα ριμπάουντ, πρώτη σε offensive rating, τρίτη σε defensive rating και τέλος τέταρτη σε ευστοχία στα σουτ τριών πόντων. Σε όλες τις σημαντικές κατηγορίες δηλαδή, οι Μαδριλένοι κατατάσσονται στην πρώτη τετράδα, κρατώντας δίκαια για το σύνολό τους τον τίτλο του γκραν φαβορί. Για την ακρίβεια, ίσως η Ρεάλ να είναι το πιο αδιαφιλονίκητο φαβορί από το 2012, όταν η ΤΣΣΚΑ του Κιριλένκο έφαγε τα μούτρα της από ... εχμ...

Δεν ξέρω από πού να πιάσω τα τρίτα παιχνίδια των ελληνικών ομάδων στην Ευρωλίγκα, ειλικρινά. Θα προσπαθήσω να τα δω με ψυχραιμία και δεν θα τα καταφέρω, διότι η διοργάνωση, για μία ακόμη φορά στη φάση των πλέι οφ, δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Πέρυσι ήταν η Παρτίζαν το θύμα, σε μία συγκυρία στην οποία είχαμε αναφερθεί εκτενώς. Φέτος, οι δύο ελληνικές ομάδες, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο, χάρη κυρίως στις δομικές ανορθογραφίες ενός πρωταθλήματος, που προφανώς δεν παίρνει τίποτε στα σοβαρά, εκτός αν αυτό έχει να κάνει με εισροή χρημάτων από τις αραβικές χώρες.

Γαμώτο, αυτό το Παλάου Μπλαουγκράνα δεν το ήθελα με τίποτα κι ας έχει η Μονακό την καλύτερη περιφερειακή άμυνα της Ευρωλίγκα. Το γήπεδο της Μπάρσα είναι ένα κλουβί παλαιού τύπου, με επιδαύρια (που λέει ο λόγος) ακουστική και ένα γεμάτο βιβλίο θριάμβων και προκρίσεων, στο οποίο προσθέτει διαρκώς σελίδες. Δεν φωνάζουν πολλοί εκεί μέσα, άντε χίλιοι, αλλά ακούγονται σαν δέκα χιλιάδες. Τα μουρμουρητά και οι γιούχες δε, όταν τα ματς βρίσκονται στον πόντο, μπορούν να σου τινάξουν τη συγκέντρωση στον άερα. Ως τουρίστας, είναι υπέροχο, ως φιλοξενούμενος αντίπαλος όμως, είναι προτιμότερο να διεκδικείς προκρίσεις σε άλλη αρένα. Γνώμη μου.

Η είδηση της ανανέωσης του συμβολαίου του Μάριους Γκριγκόνις σίγουρα δεν εξέπληξε. Ο Λιθουανός αποτελεί τον "τρίτο άνθρωπο" στο σύστημα του Αταμάν, όποιοι και αν είναι οι άλλοι δύο κάθε φορά. Με διαφορετικά λόγια, αποτελεί τον παίκτη που θα είναι εκεί, όταν η μπάλα χρειάζεται να ακουμπήσει στα χέρια του και που επίσης θα είναι αόρατος, αν η ομάδα πηγαίνει καλά μέσα από άλλα plays.

Οι εκτός έδρας νίκες του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού ξεχώρισαν στην 32η αγωνιστική της Ευρωλίγκα. Από το -13 επέστρεψαν οι ερυθρόλευκοι στην τέταρτη περίοδο, από το +16 παραλίγο να χάσουν οι πράσινοι, σε δύο ματς με χιτσικοκική κατάληξη, πράγμα που φυσικά σημαίνει ενδελεχής μελέτη χαρακτήρων και εμβάθυνση στα άδυτα της ψυχικής τους πολυπλοκότητας.

Εν μέσω αμφιλεγόμενων (το λιγότερο) αποφάσεων για ένταξη ομάδων από το Ντουμπάι και το Άμπου Ντάμπι και με τρικυμία στο κρανίο, η Ευρωλίγκα έχει καταφέρει φέτος κάτι μοναδικό. 14 από τις 18 ομάδες, τρεις αγωνιστικές πριν το τέλος, αγωνίζονται με το κίνητρο στα ύψη, διεκδικώντας είτε το πλεονέκτημα έδρας, είτε την είσοδο στα playoffs, είτε την παρουσία τους στο play in. Μιλάμε για ένα καταπληκτικό, άκρως ανταγωνιστικό σκηνικό, που κάθε εβδομάδα αναδεικνύει διαφορετικούς πρωταγωνιστές.