Το "πρόβλημα Ταβάρες" εδώ και καιρό φαντάζει ως το πιο δυσεπίλυτο για τις ομάδες της Ευρωλίγκα. Ειδικά από τη στιγμή που τα πράγματα σοβάρεψαν, δηλαδή από την έναρξη των πλέι οφ και έπειτα, ο Ταβάρες αποτελεί μακράν τον πιο επιδραστικό παίκτη της Ρεάλ στο παρκέ, αναγκάζοντας τους αντιπάλους της να παραγκωνίζουν τις αρχές του παιχνιδιού τους, προκειμένου να φτάσουν στο καλάθι.

Πριν από τον πέμπτο αγώνα Ολυμπιακού-Φενέρ, υπήρχε διάχυτη η αίσθηση πως η ομάδα του Ιτούδη κέρδιζε τη σειρά στα σημεία. Δεν γνωρίζω γιατί. Σε καμία σειρά πλέι οφ δεν μπορεί ένα σύνολο να παίξει το μπάσκετ που προτιμά για μεγάλα χρονικά διαστήματα, διότι απλούστατα αγωνίζεται διαρκώς απέναντι στον ίδιο αντίπαλο. Η επόμενη μέρα δεν είναι πια και τόσο διαφορετική από την προηγούμενη, για να πεις πως συνεχίζουμε όπως είμαστε. Οι προπονητές προσαρμόζονται επάνω σε ό,τι είδαν, προσπαθούν να μην ξαναπάθουν ό,τι έπαθαν και είναι πολύ λογικό να επικεντρώνονται κυρίως στο να αποδιοργανώνουν, παρά στο να εφευρίσκουν. For fuck's sake, μέχρι και ο Κάρι σκοράρει κυρίως με δίποντα και μοιράζει ασίστ, αντί να βομβαρδίζει έξω από το τόξο την άμυνα των Λέικερς, που διαρκώς τον στοχεύει.

Οι εικόνες που έφτασαν στις οθόνες μας το βράδυ της Πέμπτης από τη Stark Arena ήταν αληθινά συγκλονιστικές. Γεμάτο από κόσμο, που φαινόταν να ξεπερνά τις 20,000, το πιο θορυβώδες γήπεδο της Ευρωλίγκα παρέμενε βουβό, αποδίδοντας με αυτό τον τρόπο τιμή στα νεαρά θύματα του μακελειού σε σχολείο του Βελιγραδίου. Αραιά χειροκροτήματα στο ενδιάμεσο, απόλυτη σιγή πριν το τζάμπολ και μπουκέτα με λευκά τριαντάφυλλα στον αγωνιστικό χώρο, μετέφεραν τη θλίψη της σέρβικης κοινωνίας στο παρκέ και στους αγωνιζόμενους, συνεπαίρνοντας και τη δική τους συμμετοχή στο πένθος. Δέος και ταυτόχρονα παρηγοριά, πως είμαστε όλες και όλοι μαζί.

Η μαγική βραδιά του Στεφ Κάρι έφερε μπροστά μας τη σειρά που προσμέναμε με σχεδόν ασυνείδητη επιθυμία. Η ομάδα-σύμβολο της σύγχρονης εποχής, με τον πιο επιδραστικό παίκτη του μπάσκετ των καιρών μας, απέναντι στη διαχρονική λάμψη των Λος Άντζελες Λέικερς και του πληρέστερου μπασκετμπολίστα όλων των εποχών.

Στη δεύτερη αναμέτρηση μεταξύ Ολυμπιακού και Φενέρ τον "κρυμμένο" πρωταγωνιστή είχε αυτή τη φορά ο Ιτούδης. Ο Κάρσεν Έντουαρντς, σχεδόν άφαντος καθόλη τη διάρκεια της σεζόν, πέτυχε 16 πόντους σε 19 λεπτά συμμετοχής και ηγήθηκε της αντεπίθεσης της ομάδας του, όταν οι ερυθρόλευκοι έδειχναν έτοιμοι να την διαλύσουν, με τρόπο παραμφερή με τα δύο ματς της κανονικής περιόδου. Στο ξεκίνημα του δεύτερου δεκαλέπτου ο Ολυμπιακός βρέθηκε μπροστά με 26-10, κάνοντας τα πάντα σωστά. Άμυνα που έδινε ευκαιρίες μόνο στον Καλάθη, drive μετά από curl ή flare screens, μεταφορά της μπάλας στην αδύνατη πλευρά στον Κανααν και σε άλλους σουτέρ, τρέξιμο.

Ο Ολυμπιακός έκανε το 1-0 επί της Φενέρ, χωρίς να βιαστεί καθόλου. Απόλυτα διαβασμένος πάνω στο παιχνίδι της αντιπάλου του, επικεντρώθηκε πρώτα στο να απορρυθμίσει την επιθετική λειτουργία της, διότι η καλή άμυνα είναι το αντίδοτο στη νευρικότητα των μεγάλων αγώνων. Όταν η άμυνα διατηρεί τους μονομάχους δίπλα δίπλα, τότε η ισχυρότερη ομάδα κάποια στιγμή θα βρει το ξέσπασμα που χρειάζεται, προκειμένου να φτιάξει την απόσταση ασφαλείας, η οποία μετά είναι πολύ δύσκολο να καλυφθεί.

Στην κανονική περίοδο της φετινής Ευρωλίγκα το ζευγάρι Ολυμπιακός - Φενέρ ξεχώρισε ως το πιο άνισο της διοργάνωσης. Οι αναμετρήσεις διεξήχθησαν σχετικά κοντά μεταξύ τους ημερολογιακά, με το αποτέλεσμα να είναι και στις δύο περιπτώσεις το ίδιο, όχι μόνο σε ό,τι αφορά τον νικητή, αλλά και την εξέλιξη: Ο Ολυμπιακός διέλυσε τη Φενέρ και μετά σκόρπισε τα κομμάτια της πάνω από τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά γήπεδα, σαν να ήθελε να παραδειγματίσει και τις υπόλοιπες ομάδες.

Οι Warriors δεν θα πέσουν τόσο εύκολα. Ακόμη και αν ο Green έλειπε, τιμωρημένος μέσα από ένα πρωτοφανές, όσο και παράλογο σκεπτικό, οι Dubs είχαν ακόμη τον Steph, τον Klay και τον Kerr, δηλαδή τρεις από τους τέσσερις ανθρώπους, που αποτύπωσαν και αποτυπώνουν επί χρόνια το μπάσκετ της γοητείας και ταυτόχρονα το μπάσκετ που ακολουθούν όσες ομάδες έχουν φιλοδοξία να ανέβουν στην κορυφή. Μετά από τόσο καιρό είναι πλέον φανερό: Οι ηλιοκεντρισμοί και τα σταριλίκια περισσότερες φορές απέτυχαν, παρά πέτυχαν, την ώρα που οι νέες δυνάμεις (Nuggets, Celtics, Kings, Grizzlies) ακολουθούν, με παραλλαγές, το μοτίβο των Dubs. Κίνηση, ταχύτητα στο μισό γήπεδο και διαμοιρασμός της μπάλας.

Η πιο ανταγωνιστική κανονική περίοδος της Ευρωλίγκα των τελευταίων χρόνων - και σίγουρα η πιο συναρπαστική με το νέο φορμάτ - έριξε αυλαία την προηγούμενη Παρασκευή, με τη Ζαλγκίρις να μπαίνει στην οκτάδα την τελευταία στιγμή, διά της πειστικής επικράτησης της επί της Μπαγερν. Ο Λούκας Λεκαβίτσιους, παίκτης-έμβλημα της ιστορικής ομάδας, την πήρε στις στενούτσικες πλάτες του στην τελευταία περίοδο και έστειλε τη μισή Λιθουανία για ύπνο με γλυκά όνειρα. Άραγε δικαιούνται οι πράσινοι του Κάουνας να ονειρεύονται πως θα αγωνιστούν στην έδρα τους σε ένα φάιναλ φορ;

Στη σκιά της συνέντευξης του πρωθυπουργού της Ελλάδας στην εκπάγλου επιρροής ινφλουένσερ Νεφέλη Μεγκ (όπου σκατά και το φτυάρι), η 33η αγωνιστική της Ευρωλίγκα ξεδιάλυνε τα πράγματα γύρω από την οκτάδα και τα μπέρδεψε κάπως γύρω από την τελική της διαμόρφωση. Το σίγουρο είναι πως η Ζαλγκίρις θα περάσει με δική της νίκη επί της Μπάγερν στο Μόναχο και ήττα της Μπασκόνια στο Φάληρο. Οι Λιθουανοί κρεμάστηκαν κυριολεκτικά από τα χέρια του Μπάλντγουιν και απέφυγαν την απότομη κατάβαση στο επέκεινα - μία λέξη που χρησιμοποιούν συχνά στις ποιητικές βραδιές παρεμπιπτόντως.