Απολύτως προβλέψιμα, η άνετη ήττα του Ολυμπιακού στο Τελ Αβίβ διέγειρε τα κινδυνολογικά ένστικτα του ερυθρόλευκου πληθυσμού, που όσο να ναι ανησυχεί για την (μέχρι πρότινος βέβαιη) παρουσία της ομάδας στο φάιναλ φορ. Η λήθη βέβαια δεν είναι καλός σύμβουλος. Το προηγούμενο καλοκαίρι η επίτευξη της οκτάδας λογιζόταν ως επιτυχία και τώρα πλησιάζουμε στην καταστροφή. Ψυχραιμία, σύντροφοι και συντρόφισσες. Εδώ η Μπαρτσελόνα δεν μπορεί να σκοράρει...

Καλήν εσπέραν.

Μεγάλη νίκη για τον Ολυμπιακό στο ελληνικό ντέρμπι, που εδραίωσε τους ερυθρόλευκους στην τριάδα της κορυφής, λίγο πιο πίσω από τις δύο ισπανικές ομάδες. Όσο οι παίκτες του Μπαρτζώκα κερδίζουν εκτός έδρας τις ομάδες των τελευταίων θέσεων, δεν θα έχουν πρόβλημα στο να διατηρηθούν τουλάχιστον στην πρώτη εξάδα. Η 17η αγωνιστική περιελάμβανε επίσης διάφορα άλλα συναρπαστικά. Η (λιγότερη από) μισή Ρεάλ κέρδισε την πλήρη ΤΣΣΚΑ, με διακριθέντες άγνωστους παίκτες. Η Μπαρτσελόνα ανέτρεψε διαφορά 20 πόντων και κέρδισε ένα έπος απέναντι στην Ούνιξ, ενώ σε γκραν γκινιόλ εξελίχθηκαν οι αναμετρήσεις της Ζενίτ με τη Μακάμπι, της Εφές με τον Αστέρα και της Βιλερμπάν με τη Φενέρ. Χαμός εν ολίγοις για το τέλος του πρώτου γύρου, ο οποίος βέβαια κατέληξε με τις ισορροπίες στη βαθμολογία να παραμένουν σταθερές. Πάμε ... να τα πούμε.

Τα διπλά του Ολυμπιακού και της Μπαρτσελόνα ξεχωρίζουν στην 13η αγωνιστική της Ευρωλίγκα, η οποία είχε κλειστά παιχνίδια και γενναιόδωρα φινάλε για τους φίλους και τις φίλες του μπάσκετ. Τόσο οι ερυθρόλευκοι, όσο και οι μπλαουγκράνα επιβίωσαν στην παράταση, ενώ Ρεάλ και Άλμπα επικράτησαν επίσης στο τσακ των Μακάμπι και Μιλάνο αντίστοιχα. Οι Ιταλοί βυθίζονται, παρεμπιπτόντως, με τις προσδοκίες περί φαβορί να αποδεικνύονται το λιγότερο βιαστικές. Υποχώρηση και για τις Ζενίτ, Βιλερμπάν, των οποίων τα αποτελέσματα μάλλον παρήγγειλε ο Μπαρτζώκας. Ο Παναθηναϊκός επέστρεψε εκεί που τον είχαμε αφήσει πριν το ελληνικό ντέρμπι.

Υπάρχει στην Αυστραλία μία μπύρα με την ετικέτα Last Man Standing, δηλαδή ο τελευταίος που μένει όρθιος, αν το μεταφράσουμε κυριολεκτικά. Έχει για σήμα της τον λαγό και τη χελώνα, δηλαδή τον πρωταγωνιστή και την πρωταγωνίστρια του διάσημου μύθου του Αισώπου, τον οποίο δεν χρειάζεται να διηγηθώ προφανώς. Τα δύο ζώα βρίσκονται αριστερά και δεξιά του ονόματος. Το κουτάκι της μπύρας - μόνο σε κουτάκι βγαίνει - είναι καλυμμένο με πέταλα αλόγου, που συμβολίζουν την τύχη, ενώ σύμφωνα με τους παρασκευαστές της, αν προσέξουμε καλύτερα, θα διακρίνουμε και το γράμμα "Ω", ωμέγα, δηλαδή το τελευταίο γράμμα του αλφαβήτου, εκείνο που είναι τόσο σημαντικό, όσο το τέλος σε ένα παραμύθι.

Αγαπητοί φανζ, αγαπητές φίλες, καλώς σας βρίσκουμε και πάλι.

Στις 6 Αυγούστου η εθνική πόλο κέρδισε την Ουγγαρία στον ημιτελικό των ολυμπιακών αγώνων του Τόκιο, φτάνοντας σε μία ιστορική επιτυχία για τα ελληνικά χρώματα της υδατοσφαίρισης, στην κατάκτηση του αργυρού μεταλλίου. Σχεδόν αμέσως μετά τον ανεπανάληπτο θρίαμβο, ο αρχηγός της ομάδας, Γιάννης Φουντούλης, βρήκε τον χώρο στα λόγια του, προκειμένου να αναφερθεί στα όσα συνέβαιναν εκτός του υγρού στίβου - στην άλλη μεριά του κόσμου για εκείνον, εδώ δίπλα για εμάς.

Όχι ότι ενδιαφέρει, αλλά η δραστηριότητα που μου τρώει περισσότερο χρόνο, πέρα από τη δουλειά, είναι η .. σκηνοθεσία. Ακόμη και που το διαβάζω, έχει την πλάκα του, υπό την έννοια πως η δημιουργία του "No Heroes", του ντοκιμαντέρ για το μπάσκετ με αμαξίδιο, έγινε τυχαία, επειδή αρνήθηκαν να αναλάβουν το εγχείρημα δύο άλλοι σκηνοθέτες, στους οποίους το είχα προτείνει. Τι να κάνω λοιπόν, ξεκίνησα σεμινάρια με τον φίλο μου τον Petros Syd και ό,τι πληροφορία έπαιρνα την Παρασκευή, προσπαθούσα να την περάσω στο γύρισμα της Δευτέρας.

Δεν έχω χειρότερο από τον διαχωρισμό του μπάσκετ. Το ΝΒΑ, το FIBA μπάσκετμπολ, το μπάσκετ της Ευρωλίγκα... Οι διαφορές σε κανονισμούς, αποστάσεις και ποιότητα παικτών υπάρχουν αναμφισβήτητα, όμως το μπάσκετ είναι ίδιο. Αν δεν ήταν, οι Dream Team δεν θα σάρωναν στα πρώτα χρόνια των εμφανίσεων τους, ούτε οι ΗΠΑ θα είχαν κερδίσει ό,τι χρυσό υπήρχε διαθέσιμο στους Ολυμπιακούς από το 2004 και έπειτα. Οι ίδιες δεξιότητες απαιτούνται: Σουτ, αποστάσεις, λήψη αποφάσεων, ομαδικότητα. Μπορεί από τα διεθνή γήπεδα να λείπουν κάποιοι χώροι, σε σχέση με τα overstretched παρκέ του ΝΒΑ, κάτι που επιτρέπει σε πιο αργούς σέντερ να κινούνται με περισσότερη άνεση, αλλά σοβαρά, τίποτε δεν εμποδίζει την καλύτερη ομάδα να κερδίζει, αν παίζει καλύτερα.

Θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια σημαδιακή (για μένα) φωτογραφία. Aκολουθούν περίπου 1000 λέξεις, όσες λένε ότι είναι μία εικόνα. Tο στιγμιότυπο προέρχεται από τις 30 Ιουλίου του 2018, δηλαδή μία εβδομάδα μετά τη φωτιά στο Νέο Βουτζά και στο Μάτι. Πρόκειται για τη συνέλευση κατοίκων του Νέου Βουτζά, που συγκλήθηκε με πρωτοβουλία κάποιων, που ούτε θυμάμαι ποιες ή ποιοι ήταν. Ψέμματα, σίγουρα μία ήταν η φίλη μου η Σ. Τη συνέλευση κράσαραν για λίγο δήμαρχοι και δημοτικοί σύμβουλοι και μετά έφυγαν, πιστοποιώντας πως τις βασικές αποφάσεις έπρεπε να τις πάρουμε μόνοι/ες μας.

Με τον πιο μεγαλειώδη τρόπο που μπορεί να χωρέσει στο μπάσκετ, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο οδήγησε τους Bucks στην κορυφή του ΝΒΑ, μετά από 50 ολόκληρα χρόνια. Tότε, στο ρόστερ των Ελαφιών ανήκαν οι εμβληματικοί Kareem Abdul Jabbar και Oscar Robertson, παρέα στους οποίους ο Γιάννης παίρνει πλέον ισάξια θέση και βάζει πλέον πλώρη για να τοποθετηθεί δίπλα, πάνω, δεξιά, αριστερά - και πάντως όχι πιο κάτω - από όλες τις μυθικές μορφές του αθλήματος.

Το κλασικό Middleton game κάθε σειράς playoff των Bucks ήταν για τους τελικούς το νο 4. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι Bucks το κέρδισαν, διότι όταν παίζει καλά ο Middleton μπαίνουν κάποια σουτ, τα οποία δεν μπορεί να τα βάλει άλλος. Αν μάλιστα το Middleton game συμβαίνει σε βραδιά, στην οποία όλα τα Ελάφια (πλην του γνωστού ενός) δείχνουν κολλημένα στη λάσπη, τότε είναι ακόμη ωφελιμότερο, υπό την έννοια πως οδηγεί σε μία "μη κανονική" νίκη. Με διαφορετικά λόγια, αυτό που συνέβη χθες είναι πως οι Bucks κέρδισαν, ενώ επιθετικά θα μπορούσαν να παίξουν σαφώς καλύτερα. Και αυτό, χάρη στον οίστρο του Khris Middleton.