Λίγο πριν φορτώσουμε το αυτοκίνητο στο πλοίο, ας κλείσουμε τη σεζόν του σάιτ με μια ματιά στο πού βαδίζουν μεταγραφικά οι ομάδες της Ευρωλίγκα και κυρίως οι δύο "δικές μας", δηλαδή ο θρυλικός Ολυμπιακός και ο εξάστερος Παναθηναϊκός. Έτοιμοι και εκείνοι να απορροφηθούν στο θέρος, δεν έχουν αφήσει παρά ελάχιστες εκκρεμότητες, κυρίως προσώπων και σίγουρα όχι δομικές.

Είναι μέχρι στιγμής ένα βαρετό καλοκαίρι για την Ευρωλίγκα. Σχεδιάζοντας την επόμενη σεζόν, οι ομάδες έχουν επιδοθεί σε έναν διαγωνισμό ανακύκλωσης, υπογράφοντας παίκτες που προηγουμένως ανήκαν στις άμεσες ανταγωνίστριες τους στον ίδιο θεσμό. Πιθανώς δεν υπάρχει φαντασία, πιθανώς δεν υπάρχουν λεφτά, πιθανώς δεν υπάρχει και όρεξη, υπό την έννοια πως τα οφέλη που έχουν τα κλαμπ από τη συγκεκριμένη διοργάνωση είναι πεπερασμένα. Ό,τι και να συμβαίνει, όποια και να είναι η εξήγηση, η ουσία είναι πως μερικά από τα πρόσωπα (sic) προς ανακύκλωση, μαζί και οι συνδυασμοί τους, πολλές φορές προκαλούν την απορία.

Μετά από 3,5 χρόνια, από τις 8 Νοεμβρίου του 2018, ο Steph Curry δεν ευστόχησε ούτε σε ένα τρίποντο. Είχε 0/9, αν είναι ποτέ δυνατόν. Οι Warriors τον ακολούθησαν, ολοκληρώνοντας τον πέμπτο τελικό με μόλις 9/40 εύστοχες προσπάθειες πίσω από τη γραμμή, δηλαδή ποσοστό 22,5%. Σε τρία βράδια από σήμερα όμως, θα προσπαθήσουν να κλείσουν τη σειρά στη Βοστώνη και να κατακτήσουν τον τέταρτο τίτλο τους από το 2015 και ύστερα.

Οι Celtics είναι έτοιμοι να πάνε ως το τέλος και να κατακτήσουν το 18ο δαχτυλίδι στην ιστορία τους. Παρά το γεγονός ότι το ρόστερ τους έχει μηδενική εμπειρία από τελικούς και παρά την δεδομένη ισχύ της ομάδας-μύθου απέναντι, δεν υπάρχει τίποτα που να τους εμποδίζει να πιστεύουν ότι θα κάνουν τα επόμενα τρία βήματα που χρειάζονται. Εκτός από τους Warriors εννοείται, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ. Οι Celtics μπορούν να γίνουν πρωταθλητές και μετά το game 1 η εξέλιξη αυτή φαντάζει ως το πιθανότερο σενάριο.

H άνθηση του ελληνικού μπάσκετ συνέπεσε με την καθιέρωση των φάιναλ φορ στην διοργάνωση του κυπέλλου πρωταθλητριών Ευρώπης, το 1988. Στο πρώτο, αυτό της Γάνδης, συμμετείχε ο Άρης, του οποίου η παρουσία στην τετράδα πιθανώς να μην έκανε τόσο πάταγο, αν δεν υπήρχε η έννοια της τελικής συνάντησης σε ένα ουδέτερο μέρος. Σκεφτείτε το: Σε μία αχρωμάτιστη ζώνη, σε ένα ξέφωτο, συναντιούνται οι τέσσερις καλύτερες μονομάχοι του μπάσκετ της ηπείρου, κουβαλώντας μαζί τους βαριά την αγωνιστική κληρονομιά μιας ολόκληρης σεζόν, για να την αποθεώσουν ή να την απαξιώσουν μέσα σε ένα ή δυο βράδια.

Ο Ja Morant και ο Jaren Jackson Jr. είναι το μέλλον του μπασκετικού κόσμου. Η προοπτική του να παίζουν ως δίδυμο για πολλά ακόμη χρόνια προκαλεί ενθουσιασμό - το λιγότερο. Ο πρώτος είναι ασταμάτητος στο transition, σκοράρει όπως θέλει αν πατήσει σωστά πριν από το άλμα και δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα να μοιράσει το παιχνίδι στους συμπαίκτες του, αν σε μία βραδιά δεν του βγαίνουν οι αυτοσχεδιασμοί. Ο δεύτερος αντιλαμβάνεται τους χώρους γύρω από τη ρακέτα σαν το District 9, δηλαδή σαν μία ζώνη, που τα μυστικά της κατέχουν μόνο εκείνοι/ες που την κουβαλάνε καθημερινά μέσα τους. Έχει βεληνεκές στο σουτ, καταπληκτική κίνηση στο πλάτος του γηπέδου και όπου τον χρειάζεται η ομάδα του θα βρεθεί, είτε για να εκτελέσει, είτε για να κόψει σουτ στην άμυνα. Το λιγότερο που θα γίνει θα είναι All Star, το ταβάνι του είναι ακόμη δυσδιάκριτο και αυτό συμβαίνει σε χρονιά επανένταξης μετά από σοβαρότατο τραυματισμό.

Θεωρητικά, βλέποντας το φύλλο της στατιστικής του τρίτου παιχνιδιού μεταξύ Μονακό και Ολυμπιακού, η Μονακό έπρεπε να έχει το προβάδισμα με 2-1. Το σκορ πήγε ψηλά, τα δικά της λάθη ήταν λίγα (μόλις 8) και του αντιπάλου της περίπου διπλάσια (15). Όταν συμβαίνουν αυτά, συνήθως οι Γάλλοι κερδίζουν, πολλές φορές μάλιστα εύκολα.

Όλα τα σωστά πράγματα έκανε ο Ολυμπιακός απέναντι στη Μονακό, στον πρώτο μεταξύ τους αγώνα για τα πλέι οφ στην Ευρωλίγκα. Έχοντας απέναντι του μία επιθετική ομάδα που παίζει γρήγορα, συγκεντρώθηκε πρώτα και κύρια στο δικό του μεγάλο ατού: Την εξοντωτική άμυνα, ιδιαίτερα στην περιφέρεια. Δεν βιάστηκε να τελειώσει φάσεις, παρά το γεγονός ότι βρέθηκε πίσω στο σκορ στην αρχή, απόρροια κάποιων κακών επιλογών των Ντόρσεϊ και Παπανικολάου. Και αργότερα, όταν πήρε κεφάλι, δεν ανέβασε τον ρυθμό για να τελειώσει τη Μονακό, αλλά επιτέθηκε μεθοδικά και σταθερά, διατηρώντας απλώς προβάδισμα ασφαλείας. Το παιχνίδι του ήταν μεστό και στοχευμένο, με ελάχιστο ρίσκο, όπως ακριβώς χρειάζεται σε τέτοιου είδους περιστάσεις.

Έξω από τα ονόματα, δεν υπάρχει τίποτε που να προμηνύει ότι Ολυμπιακός και Μονακό θα ξεμπερδέψουν γρήγορα ο ένας με την άλλην. Πρόκειται για τις δύο πιο φορμαρισμένες ομάδες της Ευρωλίγκα, με οκτώ νίκες στους δέκα τελευταίους αγώνες και επιπλέον με διάφορα κοινά χαρακτηριστικά: Πολύ αποτελεσματικές επιθέσεις, διάθεση να φθείρουν τους αντιπάλους με δυναμικό παιχνίδι, ξεκάθαρη και λειτουργική κατανομή ρόλων. Αν έπρεπε ντε και καλά να βγάλουμε μία άτυπη κατάταξη με τα πιο δουλεμένα σύνολα της οκτάδας, εκείνα που έχουν εντονότερη την σφραγίδα της χημείας, θα βρίσκονταν μαζί στην κορυφή, πάνω ακόμη και από την ατρόμητη Μπαρτσελόνα του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Όταν αναμετρώνται τέτοιας φύσεως αντίπαλοι σε μία σειρά, το αναμενόμενο είναι πως σε κάθε στροφή της θα βρίσκουν τρόπους να αντιπαρέλθουν τις δυσκολίες, μέχρι την αναπόφευκτη τελική αναμέτρηση.

Με κάποιο περίεργο τρόπο, η 33η αγωνιστική σαν να ήταν η τελευταία της κανονικής σεζόν στην Ευρωλίγκα, παρότι μένει ακόμη άλλη μία - στην οποία δεν θα αγωνιστεί ο Ολυμπιακός. Οι ερυθρόλευκοι οριστικοποίησαν την παρουσία τους στην τριάδα της διοργάνωσης και περιμένουν συνδυασμό αποτελεσμάτων για να διαπιστώσουν την τελική τους κατάταξη. Θα μπορούσαν να βγουν και δεύτεροι, αν η Ρεάλ χάσει από την Μπάγερν, αλλά σε κάθε περίπτωση η φετινή τους πορεία κρίνεται εξαιρετική. Τα περισσότερα εύσημα δεν μπορούν παρά να πάνε στον Γιώργο Μπαρτζώκα, που δημιούργησε ένα σύνολο γεμάτο ενέργεια και (κυρίως) θαυμαστή κατανομή ρόλων, που επιπλέον είχε την τύχη να παραμείνει στο μεγαλύτερο διάστημα της χρονιάς υγιές.