Εκτός έδρας επιτυχίες για τρεις από τους τέσσερις κατά τεκμήριο ισχυρότερους λοιπόν, με τις νίκες των ελληνικών ομάδων να κρίνονται ως πιο σημαντικές. Ο Αστέρας δε, χωρίς τα ψέματα εκείνος, άλωσε τη Βαρκελώνη και συνεχίζει το overperformig, την ώρα που η Παρί κάνει μεγάλη κοιλιά και οι άλλες δύο εκπλήξεις της σεζόν (Ζαλγκίρις, Μπάγερν) υποχωρούν. Επίησς, η Βιλερμπάν έχασε εύκολα και αναπάντεχα από τη Μπολόνια, ό,τι να ναι.
By the way, την επόμενη εβδομάδα η Ζαλγκίρις περιμένει τον Ολυμπιακό, σε ένα παιχνίδι που δυνητικά μπορεί να χαράξει ξεκάθαρες διαχωριστικές γραμμές και αναμένεται με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Πάμε να πούμε πρωτοχρονιάτικα κάλαντα.
Η πρώτη πεντάδα
1. Διάγοντας περίοδο απόλυτου επιθετικού οίστρου, ο Κέντρικ Ναν για ακόμη μία φορά ήταν ασταμάτητος. Είναι βέβαια πολλά τα 24 σουτ για να πιάσεις 27 πόντους, όμως οι χώροι που βρήκαν οι Γκραντ και Μήτογλου στο τέλος, οφείλονται στο γεγονός ότι πιο πριν ο Ναν δεν πολυαστοχούσε. Σπατάλησε κάμποσες προσπάθειες αφοτου κουράστηκε (πράγμα λογικό με το μικρό rotation), αλλά το έδαφος είχε στρωθεί και με το παραπάνω. Πρέπει να δώσουμε credit στον Παναθηναϊκό, διότι βρήκε τρεις συμπαραστάτες τις πιο κατάλληλες στιγμές. Όσο ο Ναν σκόραρε, ο Γκέιμπριελ πίσω έκοβε. Και όταν κουράστηκαν αυτοί, οι άλλοι δύο προαναφερθέντες πήραν τη σκυτάλη σε απόλυτα φυσική ροή. Αν κάτι δεν περίμενα, είναι πως με αυτό το λειψό προσωπικό, το "τριφύλλι' θα διατηρούσε την αμυντική του απόδοση στα ύψη, καθιστώντας τους Μπούκερ-Έντουαρντς non factors. Είχαμε καιρό να δούμε τόσο καλό ματς ανασταλτικά από τους πράσινους, το οποίο ήρθε απέναντι σε μία από τις δυο-τρεις πιο παραγωγικές ομάδες στη διοργάνωση.
Μία σημείωση εδώ για τον Γκέιμπριελ: Όπως ήδη θα διαπιστώσατε, στην επίθεση δεν είναι για πολλά. Μέχρι και στα dives μοιάζει αργός. Παρόλα αυτά, αν δώσει δύο πράγματα που δεν έδινε ο Λεσόρ, όπως η προστασία της στεφάνης και το εύκολο ριμπάουντ, αυτό θα είναι υπεραρκετό για την ομάδα του, ώστε να μείνει ψηλά και να περιμένει τον παιχταρά της για την κορύφωση της σεζόν - εφόσον καταφέρει να επιστρέψει. Μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το ότι ο Γιουρτσέβεν φοριέται πιο άνετα τον χειμώνα... Με καλύτερο καιρό, δεν βλέπω κάποια ιδιαίτερη χρησιμότητα, εκτός αν ο Ντέιβιντ Φίντσερ ετοιμάζει ένα σίκουελ του "Seven", το οποίο άνετα θα μπορούσε να ονομάσει "Γιουρτseven" και να γίνει της μουρλής στο μποξ όφις.
2. Ας αφήσουμε το μέτριο χιούμορ στην άκρη και ας περάσουμε στον Ντουέιν Γουάσιγκτον, που αναδεικνύεται επιτέλους σε δεύτερο αξιόπιστο επιθετικό πόλο της Παρτίζαν στην περίμετρο. Τα σημάδια ανόδου ήταν εμφανή εδώ και ένα μήνα και χθες ήρθε η έκρηξη. 27 πόντοι, 9/14 σουτ για τον βραχύσωμο γκαρντ του Ζοτς απέναντι στο βυθιζόμενο καράβι της Φενέρ, που δεν μπορούσε να τον μαρκάρει με τίποτα. Για όσες και όσους δεν γνωρίζουν, ο Γουάσιγκτον έχει γεννηθεί στη Γερμανία πριν από 24 χρόνια, επειδή τότε ο πατέρας του έπαιζε στους Σκαϊλάινερς της Φρανκφούρτης. Από εκεί και πέρα, πέρασε κλασική αμερικάνικη εκπαίδευση, για να μην στεριώσει πουθενά στο ΝΒΑ και να καταλήξει στην αγκαλιά της αλεπούς. Τώρα, πόσο χωράνε μαζί στην πεντάδα με τον Καρλίκ Τζόουνς θα φανεί στο μέλλον.
3. 14 πόντοι σε 15 λεπτά από τον "αδικημένο" του φετινού Ολυμπιακού, Άλεκ Πίτερς, που σε μία βραδιά με τα γνωστά ομαδικά σκαμπανεβάσματα, εκμεταλλεύτηκε τον χρόνο του δεόντως, δίνοντας οντότητα στα σχήματα ανάγκης του Μπαρτζώκα και πετυχαίνοντας τα καλάθια που καθάρισαν το ματς. Στον υποβαθμισμένο φετινό του ρόλο, ο Πίτερς είναι εξαιρετικός, σουτάρει με 48,4% από το τρίποντο, δεν δημιουργεί το παραμικρό πρόβλημα στη χημεία και εμφανίζεται διαρκώς έτοιμος. Μην ξεχνάμε πως πέρυσι ήταν πρώτος σκόρερ σε ομάδα φάιναλ φορ, έτσι;
Το θέμα είναι πώς ο Ολυμπιακός θα τον εκμεταλλεύτεί περισσότερο και γνώμη μου είναι πως αυτό δεν θα συμβεί με το να γωνίζεται ως τριάρι δίπλα στον Βεζένκοφ. Θα συμβεί μεν, θα πετύχει κάποιες φορές, αλλά ως καλύτερος τρόπος μοιάζει ένας δικαιότερος καταμερισμός λεπτών και ευθυνών. Ο Βεζένκοφ αγωνίζεται 28,5 λεπτά μέχρι τώρα και μαζί με τον Φουρνιέ πολλές φορές μονοπωλούν τις επιθετικές προσπάθειες. Όταν έρθει η στιγμή των κρίσιμων αγώνων, οι επιλογές θα είναι δύο. Ή ο Σάσα θα πάρει τα πάντα πάνω του ή ο Πίτερς θα είναι έτοιμος, με την αυτοπεποίθηση ακέραια, χωρίς να τον φάει το μαύρο σκοτάδι. Για την περίοδο που διανύουμε και όταν οι ψηλοί είναι υγιείς, μοιάζει προτιμότερο το 23-17 από το 27-13.
4. Ο ποιοτικότερος παίκτης της Μακαμπι για φέτος, δεν είναι άλλος από τον Τζέιλεν Χορντ, που αγώνα με τον αγώνα ξεδιπλώνει τα "σύγχρονα" χαρακτηριστικά του στο γήπεδο. Ταχύς, αλτικός, με εξαιρετικές τοποθετήσεις και τελειώματα από τα τρία μέτρα και μέσα και με ένα ποσοστό στις βολές (80% περίπου), που θα ζήλευαν κοντύτεροι παίκτες. Το ότι δεν σουτάρει περισσότερα τρίποντα, οφείλεται μάλλον στους προπονητές με τους οποίους συνεργάστηκε ως τώρα (θυμηθείτε τον Άντονι Γκιλ προ και μετά Μπαρτζώκα στη Χίμκι). Τέλος πάντων, δεν θα λύσουμε αυτό το ζήτημα τώρα .23 πόντοι, 5 ριμπάουντ και 4 ασίστ για τον Χορντ στην άνετη νίκη της Μακάμπι επί της Ζαλγκίρις και μία σεζον-όνειρο ως τώρα για εκείνον, με 15,7 πόντους, 5,5 ριμπάουντ και 57% στα σουτ εντός πεδιάς.
5. 29 πόντοι με 4/8 τρίποντα για τον Τσίμα Μονέκε, που η άμυνα της Παρί τον έγραψε εκεί που δεν πιάνει μελάνι, γιατί ... έτσι. Όσο βελτιωμένος κι αν είναι ο Μονέκε, όσο και αν έχει δώσει δείγματα αξιοπρεπούς σκόρερ πέρσι και φέτος, ε... δεν πας να φας 29 τώρα. Οι Βάσκοι γύρισαν από το -19 και κέρδισαν με 13, σε ένα swing 32 ολόκληρων πόντων σε περίπου 20 λεπτά. Τα πιο κουφά καλάθια τους δεν τα έβαλε ο Μονέκε, αλλά ο Μάρκους Χάουαρντ, ειδικά όταν το ματς ήταν στο "γυρίζει-δε γυρίζει". Ο παντελώς απρόβλεπτος Χάουαρντ ολοκλήρωσε με 28, σκοράροντας κατά βούληση στο δεύτερο μέρος.
Το avatar
Ας μείνουμε στο ίδιο παιχνίδι και ας περάσουμε στην Παρί, όπου υποτίθεται πως ο Μίκαελ Γιάντουνεν έχει τον ρόλο του βασικού (και κλασικού) stretch four, για να υποδέχεται τις πάσες του Σορτς ή του Λο, όταν ο κάθετος άξονας γεμίζει με κορμιά. Και ο ο Φινλανδός τα πήγαινε μια χαρά εδώ που τα λέμε, μέχρι να μπει ο Δεκέμβρης. Από τότε που μπήκε, ο φόργουορντ της Παρί μάλλον ξέχασε το μπάσκετ, έχοντας στα τελευταία πέντε ματς 0/14 τρίποντα, εκ των οποίων τα μισά τα σούταρε προχθές στη Βασκονία. Το 0/7 δεν τον τιμά ιδιαίτερα, καθώς οι Βάσκοι είχαν κλείσει τελείως τη ρακέτα και άφηναν όλους (πλην του Σορτς) να σουτάρουν τρίποντα. Ε, τρία να είχε ο Γιάντουνεν, η ανατροπή από το -19 δεν θα είχε συμβεί ποτέ. Θα φανεί τώρα κάπως περίεργο αυτό, αλλά... μην υποτιμάτε καθόλου το πόσο έχει μετρήσει η ανυπαρξία του συγκεκριμένου παίκτη στην πρόσφατη καθίζηση της Παρί, διότι αποτελεί πολύ σημαντικό μέρος του plan B. Στην κατάκτηση του Eurocup πέρσι, είχε 41,5% πίσω από τα 6,75 και φέτος το ποσοστό του έχει πέσει κατά 8 ολόκληρες μονάδες, Ώρα για ανάκαμψη, έτσι δεν είναι;
X factor
O Τζόελ Μπολομπόι σίγουρα έλειψε πολύ στον Σφαιρόπουλο, αν κρίνουμε από τις αμυντικές αποστολές που του αναθέτει. Ο σέντερ του Ερυθρού Αστέρα ανέλαβε να αναχαιτίσει τον Κέβιν Πάντερ στις δύο κρισιμότερες κατοχές ενός αληθινά τρομερού ντέρμπι στη Βαρκελώνη και τα κατάφερε περίφημα και στις δύο (πιο πριν ο Κάλινιτς είχε πάρει άριστα στο ίδιο μαρκάρισμα). Στην πρώτη κατοχή ο Πάντερ, αδυνατώντας να τον ξεφορτωθεί, του έκανε πεντακάθαρο επιθετικό φάουλ πάνω στο μπάσιμο (σκορ ισόπαλο 74-74, περίπου μισό λεπτό πριν τη λήξη). Στη δεύτερη, υπό την ασφυκτική του πίεση, έχασε τη μπάλα στη σέντρα (σκορ 74-77, στα 7''). Αλήθεια, αν ο Αστέρας είχε κάνει φάουλ, θα είχε αποκομίσει κάτι καλύτερο;
Ετσι για να γίνεται κουβέντα, ίδια απόφαση πήρε και ο Μπαρτζώκας και δικαιώθηκε. Τις προηγούμενες εβδομάδες, ανάλογες αποφάσεις (βλ. Πεναρόγια) αποδείχτηκαν μοιραίες. Αυτό που πρέπει να εξετάσουμε, είναι τι σόι άμυνες έπαιξαν οι ομάδες. Αν με ρωτατε πάντως, στη δική μου, φανταστική, ανύπαρκτη ομάδα, θα έλεγα να κάνει φάουλ, δεν μπορώ τέτοια ρίσκα. Ίσως για αυτό παίζω μπριτζ και δεν κάνω μπάντζι τζάμπινγκ, δεν ξέρω...
Το play
Πάμε να δούμε και το πώς ο Αστέρας έστειλε τη Μπάρσα για κουραμπιέδες - μαζί με την άμυνα του Μπολομπόι.
Λοιπόν, η συγκεκριμένη φάση μου δίνει τεράστια ευχαρίστηση, διότι έχει καταντήσει τρομερά προβλέψιμος ο τρόπος με τον οποίο οι ομάδες επιτίθενται σε ανάλογες περιστάσεις. Συνήθως παίρνει τη μπάλα "ο καλός", ψάχνει ένα ευνοϊκό switch και μετά κάνει ντου, εξετάζοντας στην πορεία το ενδεχόμενο της πάσας, συνήθως όχι σοβαρά. Τα plays και οι αυτοματισμοί πάνε περίπατο, λες και απέναντι σε αλλαγές (ή double teams) δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Πρόκειται βέβαια για ένα παράδοξο, διότι παρόλο που τα συστήματά τους οι προπονητές τα δουλεύουν συνήθως πολυ καλά, τα ξεχνούν (μαζί τους και οι παίκτες), όταν η μπάλα καίει. Σου λέει "μη γίνει μία λάθος πάσα και τρέχουμε". Να όμως που ο κάθε Νταβίντοβατς αξίζει την ευκαιρία του να βρεθεί ελεύθερος, αντί ο πρώτος σκόρερ (βλ. Ντος Σάντος) να περιμένει να διαλυθεί το double team για να επιτεθεί.
Η τακτική
13 λεπτά ο Ταϊρίκ Τζόουνς, 12 ο Μπράντον Ντέιβις, άλλα 4 ο Μπάλσα Κοπρίβιτσα. Το σύνολο 29. Πού πήγαν τα άλλα 11 λεπτά που αντιστοιχούν στη θέση του σέντερ της Παρτίζαν; Μα φυσικά, στον Αλεξέι Ποκουσέφσκι! Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς τον έβαλε για μεγάλα διαστήματα ως μοναδικό ψηλό, του έδωσε μέχρι και κατοχές από την κορυφή, τεντώνοντας το γήπεδο και δικαιώθηκε απόλυτα. Ο Πόκου έβαλε τα τριποντάκια του, πήρε ριμπάουντ και το κυριότερο ... η Παρτίζαν παρουσιάστηκε τρομερά γρήγορη και ευέλικτη στις επιλογές της με αυτό το σχήμα, το οποίο της έδωσε τη διαφορά ασφαλείας στα τέλη της τρίτης και στις αρχές της τέταρτης περιόδου. Οκ, ο Ζοτς βρήκε και τα έκανε, καθώς στη Φενέρ δεν υπήρχε ικανός ψηλός για να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες που προέκυψαν. Παρόλα αυτά πρόκειται για την πιο ενδιαφέρουσα stretch σύνθεση που θα βρείτε στα ευρωπαϊκά γήπεδα, καθώς παίκτης σαν τον Ποκουσέφσκι δεν υπάρχει σε άλλη ομάδα της Ευρωλίγκα. Για να δούμε, θα το ξαναδούμε;
Το νούμερο
4,54 ο μέσος όρος των ασίστ του Μάικ Τζειμς επί Ομπράντοβιτς, 7,14 επί Σπανούλη. Η διαφορά δεν είναι καθόλου αμελητέα, καθώς ο νέος προπονητής των Μονεγάσκων προσπαθεί επίμονα να εμφυσήσει μία ομαδικότερη νοοτροπία στον ηγέτη του συνόλου και στο σύνολο το ίδιο κατ'επέκταση. Ο Τζέιμς, μην ξεχνιόμαστε, είναι ήδη 34 χρονών και δείχνει να έχει κάπως κατεβάσει ταχύτητα στα drive και στο transition. Χρειάζεται και ο ίδιος μία αλλαγή, προκειμένου να αντέξει και δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερη επιρροή από έναν κόουτς που κάποτε κλήθηκε να προσαρμοστεί με ανάλογο τρόπο. Τώρα, βέβαια, το δείγμα δεν είναι ακόμη απολύτως αξιόπιστο. Όπως και να έχει όμως, βλέπουμε μία Μονακό γρηγορότερη και ομαδικότερη, με μεγάλες νίκες εκτός έδρας σε ΟΑΚΑ και Κωνσταντινούπολη (επί της Φενέρ) και χωρίς κάποια τρομερή γκέλα. Η πρόβλεψη μου είναι ότι θα είναι στο φάιναλ φορ και ψάχνουμε άλλες τρεις ομάδες για να την πλαισιώσουν.
"Και δεν θα είναι ο θρύλος;", σας ακούω να λέτε. Θα είναι μωρέ, ήρεμα, ώχουου.
Λοιπόν, μιας και έρχεται η αλλαγή του χρόνου και ίσως γίνεται να αγοράσουμε ένα λίγο πιο τσιμπημένο κρασί, να σας πληροφορήσω ότι το Μικροκλίμα Παπαϊωάννου, δίπλα σε γαλοπούλα με γέμιση κιμά, σταφίδες, σκατά-ματά, είναι το κάτι άλλο. Να έχετε καλή Πρωτοχρονιά! Το 2025 να φέρει χαρά, διασκέδαση, όμορφη ζωή. Μακάρι να φέρει και world peace, αλλά δεν το βλέπω. Θα προσπαθήσουμε όμως.
