Καταρχάς, ας επικαλεστούμε την αυθεντία της ποπ κουλτούρας: 

Αν δεν αρκεί η περίφημη ατάκα του Dewey από το Malcolm in the Middle, τη σειρά που πρωτογνωρίσαμε τον Bryan Cranston όσοι από εμάς, για κάποιον πραγματικά αδιευκρίνιστο λόγο τόσα χρόνια μετά, βλέπαμε τη σειρά στο Μακεδονία TV, ας αναλάβει η πραγματικότητα.

Οι Sixers είναι στο 4-0 έχοντας πάρει κάθε clutch παιχνίδι που βρέθηκε μπροστά τους, τόσο απέναντι στους Celtics και τους Hornets όσο και με την τεράστια ανατροπή από το -19 κόντρα στους Wizards τα ξημερώματα της Τετάρτης, αλλά και ξεχαρβαλώνοντας την (περσινή) αμυντική μηχανή του Orlando -που για την ώρα είναι contender μόνο στα χαρτιά. Ο Embiid σκόραρε μεν 20 και 25 πόντους κόντρα σε Charlotte και Washington αντίστοιχα, είναι όμως εμφανές, τόσο από την απουσία του στα τελευταία λεπτά των αγώνων λόγω διαχείρισης, όσο (κυρίως) και από την εικόνα του αγώνα, πως οι λόγοι του εκθαμβωτικού ξεκινήματος βρίσκονται αλλού.

Πρώτα απ’ όλα Tyrese Maxey, καλώς ήρθες στο κλαμπ των παραπάνω. Εκείνων που έχουν πάρει τα κλειδιά του κάθε franchise και ανοίγουν πρωί-πρωί το μαγαζί, (μην) ανυπομονώντας ν’ αντιμετωπίσουν καθημερινότητα, τιμολόγια, εισφορές και διάφορα άλλα. Τι άνεση είναι αυτή με την μπάλα; Γιατί προσπερνάς τα παιδάκια που παίζουν απέναντι λες και δεν υπάρχουν στο παρκέ;

Tyrese Maxey after week 1 in the NBA :

—37.5 PPG
—8.3 APG
—47.4 3P%
—61.9 TS% https://t.co/q06miyAs3t pic.twitter.com/ACGX9wZ9hF

— .Slip (@SlipReaper) October 29, 2025

37 πόντοι μέσο όρο και 7,7 ασίστ, με 46/51/87 ευστοχίες. Μία παραγωγή καλαθιών που αφήνει τον αντίπαλο στον τόπο από το πρώτο βήμα, που έχει κάνει την Ντρίμπλα Στρέλνιεκς να μοιάζει με το πιο απλό πράγμα στον κόσμο (εκείνη που απλώνεις το δεξί πόδι και περνάς την μπάλα από κάτω με το χέρι της ίδιας πλευράς, φτιάχοντας απόσταση, που δε λέγεται έτσι καθώς την επιχειρούν πολύ σπουδαιότεροι μπασκετμπολίστες ανά τα χρόνια, αλλά για μένα και τον αδερφό μου θα είναι για πάντα έτσι), παρ’ ότι οι μισοί συναθλητές του θα πήγαιναν για αλλαγή φρένων στο ημίχρονο, που είναι εκεί για να πάρει κάθε μεγάλο σουτ και να αναλάβει κάθε ευθύνη, με τρόπο αρχηγικό όπως εκθειάζουν όλοι οι συμπαίκτες του.

Είναι τρομακτικό το επίπεδο στο οποίο παίζει ο Maxey. Είχε προειδοποιήσει τα προηγούμενα χρόνια, προσωπικά τον ακολουθώ από τον πρώτο καιρό που γράφαμε το Prodigy Report εδώ στο Guru, αλλά πραγματικά μένω άφωνος σε κάθε αγώνα του. Το περίφημο timing των μεγάλων αθλητών, που ‘’βλέπουν τα πάντα μπροστά τους μισό δευτερόλεπτο νωρίτερα’’ μοιάζει να ‘χει κλωτσήσει την πόρτα του Tyrese για τα καλά. Κάθε προσποίηση μετά τα σκριν δημιουργεί εκατοστά χώρου, κάθε floater μοιάζει σίγουρο, κάθε τρίποντο φεύγει με χέρι ήρεμο. Όλα αυτά σ’ ένα αδιανόητο τέμπο. Prestissimo. Οι αντίπαλοι αμυντικοί για την ώρα απλά παρακαλούν την μπάλα να βρει σίδερο, όσο εκείνος μετατρέπει τους Sixers σε ένα διασκεδαστικό run ‘n’ gun υψηλού pace και όμορφα χαοτικού παιχνιδιού, πολύ μακριά από τα στάνταρ που τους είχαμε συνηθίσει τα προηγούμενα χρόνια.

Και ύστερα έρχεται ο άλλος. ‘’From Bimini to the World’’. O V.J. Edgecombe είναι πουλέν από το κολέγιο, αλλά δεν είναι κατάσταση αυτή. Η αδιανόητη αυτοπεποίθηση ενός 20χρονου να πατήσει παρκέ ΝΒΑ για πρώτη φορά στο Garden της Βοστώνης και να σκοράρει 34 πόντους απέναντι στους Celtics. Σε όποιους Celtics, δε χρειάζεται να παίρνει παρουσίες ο Jayson Tatum. Το θράσος να πάρει το κρίσιμο drive κόντρα στους Hornets, ενώ το παιχνίδι δεν του βγαίνει με τον ίδιο τρόπο, ή να σηκωθεί με μόλις 193 εκατοστά ύψους και να ταπώσει στα ίσια το bully-ball του Paolo Banchero.

V.J. EDGECOMBE BLOCKS PAOLO BANCHERO AT THE RIM. ??

pic.twitter.com/OqfGSZ9nW7

— Hoop Central (@TheHoopCentral) October 28, 2025

Κι όμως για μένα, παρ’ ότι τα προηγούμενα ματς είχαν φάσεις πιο εντυπωσιακές, περισσότερο αθλητικές, που καταδεικνύουν το διαμάντι, ακατέργαστο ή μάλλον λίγο επεξεργασμένο, που έχουν στα χέρια τους οι Sixers, το ματς που με κέρδισε για τα καλά ήταν αυτό με τους Wizards. Εκεί που κατάλαβε ξανά πως πρέπει να λειτουργήσει (και) ως απλός playmaker, που δεν εκβίασε εκτελέσεις παρά το hype των προηγούμενων ημερών, που αντιλήφθηκε γρήγορα πως ο Embiid πρέπει να βρει τον χώρο του στο ξεκίνημα το ματς, κι ας σημαίνει κάτι τέτοιο πως θα έχει μηδέν πόντους (και μηδέν εκτελέσεις) για σημαντικό διάστημα της πρώτης περιόδου. Ακόμη και στο φινάλε, που οι ηρωισμοί πήγαιναν σύννεφο με μπροστάρη τον Quentin Grimes, o Edgecombe βρισκόταν στο παρκέ λες και το ξέρει καλύτερα από πολλούς, λες και παίζει στο ΝΒΑ δέκα χρόνια.

25 πόντοι και 6 ασίστ κατά μέσο όρο για τον νεαρό, με ευστοχίες 50/40/75. Τα νούμερα θα κουλάρουν, δεν είναι προφανώς στο επίπεδο του Maxey, όμως οι Sixers πολύ καλώς κράτησαν το pick τους στο φετινό draft, και ακόμη καλύτερα επέλεξαν τον Edgecombe με αυτό. Οι συγκρίσεις όπως πάντα οδηγούνται στην υπερβολή, και ήδη κάποιοι ψελίζουν το όνομα του Dwyane Wade, όμως λέω να σεβαστώ έστω τις παιδικοεφηβικές μου αναμνήσεις και το στάτους στο οποίο έχω τον μπασκετικό Flash και να το αποφύγω. Αν πρέπει με το ζόρι να σκεφτώ κάποιον, εκείνος είναι ο Victor Oladipo. Και οι δύο τους πιο κοντοί απ’ ότι τα σκιλ τους θα χρειάζονταν για ν’ απογειωθούν στην κορυφή, αλλά με φοβερές αθλητικές ικανότητες, με καλό διάβασμα των φάσεων και με αστείρευτη ενέργεια και στις δύο πλευρές του παρκέ.

Maxey και Edgecombe λοιπόν, θα γυρίσει και ο υπέροχος Jared McCain αργά ή γρήγορα και μαζί με τον Grimes οι Sixers θα δώσουν ένα γενναίο μεσαίο δάχτυλο στη No Country For Short Men τάση που διέπει το ΝΒΑ το τελευταίο διάστημα. Ή τέλος πάντων θα πουν πως ‘’αυτοί είναι οι ταλαντούχοι μας, θα το κάνουμε να δουλέψει’’. Στο χαρτί, οι παίκτες που έχουν στα φτερά και τις θέσεις των forwards βοηθούν σε κάτι τέτοιο. Είναι πολύ νωρίς για να δούμε, μέσω του Cleaning The Glass, πως δουλεύουν οι 5άδες σε ratings βασισμένα στις 100 κατοχές, όμως το πρώτο eye test λέει πως οι Jabari Walker, Kelly Oubre, Trendon Watford, Justin Edwards και Dominick Barlow κουμπώνουν άψογα γύρω τους, μεγαλώνοντας το μέγεθος των σχημάτων και εξασφαλίζοντας τα απαραίτητα 3&D στοιχεία, χωρίς μεγάλο usage.

Εδώ βέβαια να θυμίσουμε και την ύπαρξη του Paul George. Αν πράγματι έχει επιλέξει το ‘’Επαγγελματίας Μπασκετμπολίστας’’ έναντι του ‘’Επαγγελματίας Ποντκάστερ’’ όπως ο ίδιος διατείνεται, οι Sixers δεν έχουν ν’ ανησυχούν για τίποτα. Πότε δεν κούμπωσε πραγματικά καλά ένας παίκτης με τα στοιχεία του PG13; Ειδικά αν εκείνος αποφασίσει να κάνει μερικές παραχωρήσεις στον ρόλο του ως πρώτο βιολί -και τα δεύτερα εδώ που τα λέμε, έχουν υπέροχες μελωδίες. Ίσως να τοποθετηθεί ως μπασκετική βιόλα στο παρκέ, δεν ξέρεις.

Μιλώντας για παραχωρήσεις και σολίστ: Και με τον JoJo τι γίνεται; Η αφηγηματική επιλογή των προηγούμενων ετών, όπου τα μεγάλα μπασκετικά δίκτυα ξέσκιζαν καθημερινά κάθε μετριοκακή εμφάνιση και άνοιγαν το Trade Machine στην πρώτη ευκαιρία, θα είχε ήδη στείλει τον Embiid σε άλλα μέρη. Λέω όμως να επιχειρήσουμε τη μόδα που ξεκινά ξανά, την πιο αγαπησιάρικη, με συζήτηση (ποιος να το ‘λεγε) για το μπάσκετ, που έχει επιστρατεύσει κάθε βράδυ διάφορες περσόνες, από τον Jamal Crawford και τον Melo μέχρι τον Vince Carter και τον Michael Jordan.

Χωράει ο Embiid σε αυτό το πλάνο; Για μένα ναι. Ακόμη και με τόσους τραυματισμούς, με ένα βαρύ κορμί και πόδια διαλυμένα, δε βρίσκεις την κλάση του Embiid τόσο εύκολα. Ίσως όμως θα πρέπει πλέον να λειτουργήσει ως ένα μικρότερο focal point της επίθεσης, ή τέλος πάντων να μην απαιτήσει τα γκέμια μόλις το σώμα του νιώσει δυνατό -καθώς για την ώρα, το βλέπετε κι εσείς, όσο τα λεπτά περνούν δεν μπορεί ν’ ακολουθήσει μία απλή αμυντική αλλαγή. Κάρφωσε πάνω του μέχρι και ο Marvin Bagley o Ασέβαστος, για όνομα.

Το αχαλίνωτο τέμπο με τις αποφάσεις μισού δευτερολέπτου που κυνηγούν πλέον οι περισσότερες ομάδες στο ΝΒΑ (τεράστιε Rick Carlisle, χαμαιλέοντα) χρειάζεται πάντα ένα αντίβαρο. Ή μάλλον είναι καλό να διαθέτει κάτι τέτοιο. Ένα μοτίβο μέσα στο μοτίβο. Ο Kawhi στους Raptors το ‘19. Ο Pascal Siakam στην περσινή ομαδάρα των Pacers, η mid-range μαεστρία του Shai στους πρωταθληματικούς Thunder, o Booker όταν το σύνολο τον βοηθά. Μία συνταγή που μπορεί να κάνει την ομάδα σου απρόβλεπτη, ένα έξτρα καρύκευμα που όμως βγαίνει πολύ ψηλά στο πλάνο.

Δε χρειάζεται ο Embiid να χάσει 20-25 κιλά και να τρέχει σαν παλαβός, ούτε να προσπαθήσει ν’ ακολουθήσει τον ρυθμό των πυραυλοκίνητων, ούτε ν’ αλλάξει το παιχνίδι του. Χρειάζεται να μην το επιβάλλει σε όλη την ομάδα. Με τις παρουσίες των Maxey, Edgecombe, πιθανότατα και του George, με την JoshHart-εια τρέλα του Grimes, ξαφνικά το γήπεδο ανοίγει και για εκείνον, ειδικά με την ευκολία που μπορεί να σουτάρει από την περιφέρεια. Εκτελέσεις, κατοχές που οδηγούν σε βολές, και πάνω απ’ όλα ηρεμία στο κορμί και το μυαλό ώστε να μπορεί να θυμίσει, έστω και για λίγο, τον παίκτη που κάποτε μετέτρεπε και το αμυντικό ζωγραφιστό σε άβατο.

Με απλά λόγια, ο Embiid όχι απλά χωράει, μα είναι εκείνος που μπορεί επιτέλους να πετάξει από πάνω του τον αβάσταχτο μανδύα του Σωτήρα του Process και να μετατρέψει τους Sixers σε ομάδα διεκδικήτρια, ως μέρος ενός συνόλου και όχι ως ο δυνάστης του. Κάτι σαν τον Shaq του Miami -μη βαράτε, δε συγκρίνω, μία αναλογία είναι. Όλα τα υπόλοιπα (θα) είναι απλά ζητήματα αθλητικού εγωισμού.