Giorgos B. : 'Eντιτορ της ιστοσελίδας. Γεννήθηκα το 1979 και είμαι από την Πόλη. Δεν καταλαβαίνω πολλά πράγματα, για αυτό και διαβάζω, όσο μπορώ. Ενδιάφεροντα/χόμπι: Ντοκιμαντέρ, κρασί, πινγκ πονγκ, τένις - διάφορα όπως όλες και όλοι.
To ελληνικό ντέρμπι ξεχώρισε στην 8η αγωνιστική της Ευρωλίγκα, με μπάσκετ-όνειρο και από τους δύο αντιπάλους και δίκαιο νικητή τον Ολυμπιακό. Αν οι δύο αιώνιοι δεν καταλήξουν παρέα στο φάιναλ φορ, θα σας κεράσω όλες και όλους καζάν ντιμπί και μιλάμε για χιλιάδες καζάν ντιμπί, όχι αστεία. Πρόκειται για δύο σύνολα σπάνια σε ταλέντο και με τη χημεία σχεδόν ολότελα εγκατεστημένη στις δράσεις τους και βρισκόμαστε μόλις στον Νοέμβριο.
Την προηγούμενη εβδομάδα γράφαμε πως η ευημερία δεν συναντάται στα "πολλά" και αυτή ίσως πρέπει να το πάρουμε πίσω, υπό την έννοια πως ο Ολυμπιακός διέλυσε την Μπαρτσελόνα, μοιράζοντας χρόνο και αρμοδιότητες σε 12 παίκτες, ήδη από τα μισά του παιχνιδιού. Παρόλα αυτά, υπάρχει ειδοποιός διαφορά και αυτή εγκειται στο γεγονός ότι οι συγκυρίες (βλ. φάουλ) έφεραν αναγκαστικές ανατροπές στις συνθέσεις. Εκεί ακριβώς φάνηκε και το πλεονέκτημα του βάθους. Με άλλα λόγια, όχι βάθος για το βάθος, αλλά για την προσαρμογή στις ανάγκες του κάθε αγώνα, που είναι διαφορετικός από τον προηγούμενο.
Δύσκολο πράγμα το strength by numbers, φίλες και φίλοι, όταν έχεις μόνο 40 λεπτά στη διάθεσή σου. Ο Ολυμπιακός χάθηκε στα rotation και τις άμυνες του στην ήττα από τη Μπάγερν, την ώρα που ο ΠαναθηναΪκός πήρε την πρώτη μεγάλη νίκη της σεζόν, αγωνιζόμενος με οκτώ παίκτες. Ως πιο σημαντικό αποτέλεσμα, πάντως, κρίνεται η εμφατική επικράτηση της ατρόμητης Παρί στην έδρα της Μονακό, με τον Τι Τζέι Σορτς να οργιάζει.
Τέσσερις αγωνιστικές έχουν παιχτεί στην Ευρωλίγκα, καμία ομάδα δεν είναι αήτττητη, μόλις μία έχει παραμείνει χωρίς νίκη. Τα σύνολα δεύτερης ταχύτητας, όπως ο Αστέρας, η Μπάγερν, η Ζαλγκίρις, η Βιλερμπάν και η Παρί, εντυπωσιάζουν με την αυταπάρνηση και τον τσαμπουκά τους, έχοντας ήδη επιβραβευτεί βαθμολογικά. Ειδικά οι Λιθουανοί, με δύο ανατροπές επί ιταλικού εδάφους, ξεπερνούν ήδη τις θεωρητικές δυνατότητες του ρόστερ τους. Ο Αστέρας, λίγο προσεκτικός να ήταν και μία-δυο αλλαγές να είχε κάνει, θα μπορούσε τώρα να είναι μόνος πρώτος.
Φίλες, φίλοι, η πρώτη αγωνιστική της Ευρωλίγκα ολοκληρώθηκε, πράγμα που σημαίνει ότι αυτή τη στιγμή διαβάζετε και πάλι το "Μακρινό Ριμπάουντ", δηλαδή τη στήλη-ορόσημο του ελληνικού διαδικτύου για τη διοργάνωση. Μέτριας ποιότητας χιούμορ, υψηλή ανάλυση, hot takes και φυσικά έμφαση στους πρωταγωνιστές του παιχνιδιού (βλ. διαιτητές) θα είναι τα στοιχεία που θα κουβαλήσουμε και φέτος μαζί μας σε αυτή εδώ τη γωνιά. Ας μην χάνουμε χρόνο και ας πάμε στην ανάλυση των όσων είδαμε το διήμερο που πέρασε.
Το Χλαααατς! επιστρέφει για την τρίτη του σεζόν, έτοιμο για νέες συγκινήσεις θα λέγαμε.
Ο Gus φιλοξενεί τον Άλεξ Μήτσιου και κάνουν πόντερινγκ γύρω από τις νέες περιπέτειες των KAT και Klay, αποτίοντας επίσης φόρο τιμής στον μεγάλο Mutombo, όπως του αξίζει.
Καλή ακρόαση!
16 χρόνια μετά το άστοχο τρίποντο του Σπανούλη απέναντι στην Αργεντινή στο Πεκίνο και 15 μετά την τελευταία αληθινή διάκριση, η εθνική μπάσκετ προσφέρει επιτέλους αφορμή για χαμόγελα. Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιες και δίκαιοι, βέβαια, στο προηγούμενο Ευρωμπάσκετ η πορεία της υπήρξε θαυμάσια και δεν υπήρχε καμμία ντροπή στον αποκλεισμό από τη μετέπειτα παγκόσμια πρωταθλήτρια, Γερμανία.
Το Σάββατο το βράδυ, τα μαγαζιά γύρω από τον σταθμό Εμπερσβάλντε Στράσε έσφυζαν από ζωή. Νέοι άνθρωποι, ζευγάρια, παρέες, ρούχα φαντεζί, παπούτσια-πλατφόρμες, βαψίματα και εθνικότητες από κάθε γωνιά της γης. Οι περισσότεροι χρησιμοποιούν τον σταθμό ως σημείο συνάντησης για το πρώτο σνακ ή την πρώτη μπύρα, για να απλωθούν στη συνέχεια σε όλη τη συνοικία του Prenzlauer Berg, η οποία μοιάζει με ένα ατέλειωτο street party, τουλάχιστον όταν είναι καλός ο καιρός.
Η μεσαία ημέρα του φάιναλ φορ άλλους τους βρίσκει μες στην καλή χαρά και άλλες στη μιζέρια. "Αλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους κατεβάζεις, που λένε". Εμένα με έχει βρει κατάκοπο, αφού η Ευρωλίγκα και η γερμανική αστυνομία φρόντισαν να μας διαλύσουν τα πόδια και τα νεύρα, κρατώντας μας για ώρες έξω από την Uber Arena άπραγους, στριμωγμένους και όρθιους. Μιλάμε για σοβαρή διοργάνωση, όχι αστεία.
Στον τοίχο του δωματίου μου κρέμονται καμμιά δεκαριά καδράκια σε φαινομενική αταξία. Εκείνο στα δεξιά περικλείει μία ασπρόμαυρη φωτογραφία από ένα βαγόνι του μετρό, στο οποίο οι επιβάτες στοιβάζονται, κοιτώντας προς την πλατφόρμα. Το βλέμμα τους συναντιέται με το δικό μου, που περιμένω τον επόμενο συρμό. Δίπλα τους, αριστερά και λίγο πιο κάτω, απεικονίζεται σε άλλο καδράκι ένα εγκαταλελειμένο οικοδόμημα, καλυμμένο με ευφάνταστα γκράφιτι. Πιο πέρα, ένα κολάζ απο μασκοφόρες καρικατούρες. Στην άλλη άκρη του τοίχου στέκει ένα κατακερματισμένο σκίτσο, που η αλλοπρόσαλη γεωμετρία του σχηματίζει μία πολύχρωμη ηλεκτρική κιθάρα. Και ανάμεσα σε όλα, κάπου στη μέση, ξεχωρίζει το κάδρο με το μανιφέστο του κυρίου Σουλτς.