Στον τοίχο του δωματίου μου κρέμονται καμμιά δεκαριά καδράκια σε φαινομενική αταξία. Εκείνο στα δεξιά περικλείει μία ασπρόμαυρη φωτογραφία από ένα βαγόνι του μετρό, στο οποίο οι επιβάτες στοιβάζονται, κοιτώντας προς την πλατφόρμα. Το βλέμμα τους συναντιέται με το δικό μου, που περιμένω τον επόμενο συρμό. Δίπλα τους, αριστερά και λίγο πιο κάτω, απεικονίζεται σε άλλο καδράκι ένα εγκαταλελειμένο οικοδόμημα, καλυμμένο με ευφάνταστα γκράφιτι. Πιο πέρα, ένα κολάζ απο μασκοφόρες καρικατούρες. Στην άλλη άκρη του τοίχου στέκει ένα κατακερματισμένο σκίτσο, που η αλλοπρόσαλη γεωμετρία του σχηματίζει μία πολύχρωμη ηλεκτρική κιθάρα. Και ανάμεσα σε όλα, κάπου στη μέση, ξεχωρίζει το κάδρο με το μανιφέστο του κυρίου Σουλτς.

Φίλες και φίλοι, καλησπέρα από το αεροδρόμιο.

Για αρχή, ας ξεμπερδεύουμε με τη στατιστική. Η Ρεάλ Μαδρίτης, αυριανή αντίπαλος του Ολυμπιακού στον πρώτο ημιτελικό του φάιναλ φορ του Βερολίνου, είναι για φέτος δεύτερη σε ευστοχία (eFG%), πρώτη σε True Shooting (υπολογίζει και την επιρροή των βολών), δεύτερη σε ποσοστό ασίστ, τέταρτη από το τέλος σε λάθη, δεύτερη στα ριμπάουντ, πρώτη σε offensive rating, τρίτη σε defensive rating και τέλος τέταρτη σε ευστοχία στα σουτ τριών πόντων. Σε όλες τις σημαντικές κατηγορίες δηλαδή, οι Μαδριλένοι κατατάσσονται στην πρώτη τετράδα, κρατώντας δίκαια για το σύνολό τους τον τίτλο του γκραν φαβορί. Για την ακρίβεια, ίσως η Ρεάλ να είναι το πιο αδιαφιλονίκητο φαβορί από το 2012, όταν η ΤΣΣΚΑ του Κιριλένκο έφαγε τα μούτρα της από ... εχμ...

Δεν ξέρω από πού να πιάσω τα τρίτα παιχνίδια των ελληνικών ομάδων στην Ευρωλίγκα, ειλικρινά. Θα προσπαθήσω να τα δω με ψυχραιμία και δεν θα τα καταφέρω, διότι η διοργάνωση, για μία ακόμη φορά στη φάση των πλέι οφ, δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Πέρυσι ήταν η Παρτίζαν το θύμα, σε μία συγκυρία στην οποία είχαμε αναφερθεί εκτενώς. Φέτος, οι δύο ελληνικές ομάδες, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο, χάρη κυρίως στις δομικές ανορθογραφίες ενός πρωταθλήματος, που προφανώς δεν παίρνει τίποτε στα σοβαρά, εκτός αν αυτό έχει να κάνει με εισροή χρημάτων από τις αραβικές χώρες.

Γαμώτο, αυτό το Παλάου Μπλαουγκράνα δεν το ήθελα με τίποτα κι ας έχει η Μονακό την καλύτερη περιφερειακή άμυνα της Ευρωλίγκα. Το γήπεδο της Μπάρσα είναι ένα κλουβί παλαιού τύπου, με επιδαύρια (που λέει ο λόγος) ακουστική και ένα γεμάτο βιβλίο θριάμβων και προκρίσεων, στο οποίο προσθέτει διαρκώς σελίδες. Δεν φωνάζουν πολλοί εκεί μέσα, άντε χίλιοι, αλλά ακούγονται σαν δέκα χιλιάδες. Τα μουρμουρητά και οι γιούχες δε, όταν τα ματς βρίσκονται στον πόντο, μπορούν να σου τινάξουν τη συγκέντρωση στον άερα. Ως τουρίστας, είναι υπέροχο, ως φιλοξενούμενος αντίπαλος όμως, είναι προτιμότερο να διεκδικείς προκρίσεις σε άλλη αρένα. Γνώμη μου.

Η είδηση της ανανέωσης του συμβολαίου του Μάριους Γκριγκόνις σίγουρα δεν εξέπληξε. Ο Λιθουανός αποτελεί τον "τρίτο άνθρωπο" στο σύστημα του Αταμάν, όποιοι και αν είναι οι άλλοι δύο κάθε φορά. Με διαφορετικά λόγια, αποτελεί τον παίκτη που θα είναι εκεί, όταν η μπάλα χρειάζεται να ακουμπήσει στα χέρια του και που επίσης θα είναι αόρατος, αν η ομάδα πηγαίνει καλά μέσα από άλλα plays.

Οι εκτός έδρας νίκες του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού ξεχώρισαν στην 32η αγωνιστική της Ευρωλίγκα. Από το -13 επέστρεψαν οι ερυθρόλευκοι στην τέταρτη περίοδο, από το +16 παραλίγο να χάσουν οι πράσινοι, σε δύο ματς με χιτσικοκική κατάληξη, πράγμα που φυσικά σημαίνει ενδελεχής μελέτη χαρακτήρων και εμβάθυνση στα άδυτα της ψυχικής τους πολυπλοκότητας.

Εν μέσω αμφιλεγόμενων (το λιγότερο) αποφάσεων για ένταξη ομάδων από το Ντουμπάι και το Άμπου Ντάμπι και με τρικυμία στο κρανίο, η Ευρωλίγκα έχει καταφέρει φέτος κάτι μοναδικό. 14 από τις 18 ομάδες, τρεις αγωνιστικές πριν το τέλος, αγωνίζονται με το κίνητρο στα ύψη, διεκδικώντας είτε το πλεονέκτημα έδρας, είτε την είσοδο στα playoffs, είτε την παρουσία τους στο play in. Μιλάμε για ένα καταπληκτικό, άκρως ανταγωνιστικό σκηνικό, που κάθε εβδομάδα αναδεικνύει διαφορετικούς πρωταγωνιστές.

Δεν σας κρύβω ότι η κατάταξη της Ευρωλίγκα αμέσως πίσω από την πρώτη Ρεάλ με έχει ιντριγκάρει πολύ. Εξι ομάδες βρίσκονται αυτή τη στιγμή στη διεκδίκηση τριών θέσεων και οι πιθανότητες τους μοιάζουν (σχετικά) μοιρασμένες. Τα προγράμματά τους ποικίλουν σε δυσκολία, όπως και η φόρμα τους. Θα τις δούμε σήμερα μία προς μία, μήπως και ξεδιαλύνουμε κάπως τον γρίφο (spoiler: δεν θα τα πολυκαταφέρουμε). Ως βοήθεια, θα καταφύγουμε στα στατιστικά του Hack-a-Stat, που έχουν φίλτρα για τα τελευταία πέντε παιχνίδια, έτσι ώστε να εξετάσουμε και τις τάσεις. Πάμε.

 Καλώς σας ξαναβρίσκουμε, μετά τη διακοπή για τα κυπελλάκια, ποια κυπελλάκια μωρέ τώρα - στα τούρκικα "bu kupa önemli değil".

Λοιπόοοον.... Προλαβαίνουν να πάρουν και οι δύο ελληνικές ομάδες πλεονέκτημα έδρας; Κάνω την πρόβλεψη πως ναι! Προλαβαίνουν. Αρκεί να διαβάσετε το σημερινό "ριμπάουντ" και ίσως σχηματίσετε την ίδια άποψη, δεδομένης της εικόνας στο Μπαρτσελόνα-Μονακό. Σήμερα δεν θα σχοληθούμε με τα αδιάφορα Άλμπα-Μακάμπι και Βιλερμπάν-Μιλάνο, όμως τα υπόλοιπα παιχνίδια είχαν αξιόλογα στοιχεία, με τις τρομερές εμφανίσεις των "δικών μας" να κυριαρχούν.

Λίγο ειλικρινείς να είμαστε, τα δύο παιχνίδια της εθνικής στα περίεργα παράθυρα του Ευρωμπάσκετ 2025 έκαναν τα μάτια μας να πονέσουν. Κακό θέαμα, μπάσκετ γεμάτο από άστοχα σουτ και λάθη, παίκτες δεύτερης ταχύτητας και μπόλικη δόση από εθνική ομοψυχία και μπούρδες περί DNA, συνέθεσαν ένα σκηνικό ταιριαστό  στους περαστικούς του αθλήματος, τους θεατές της μίας παράστασης. Το όνομα του Βασίλη Σπανούλη στην άκρη του πάγκου ήταν το μεγαλύτερο κίνητρο να δει κανείς τα παιχνίδια και αποτελεί εγγύηση για να διατηρηθεί το ενδιαφέρον στο μέλλον, ακόμη και αν ο Αντετοκούνμπο δεν μπορέσει για οποιονδήποτε λόγο να παραστεί (δεν φαίνεται κάτι τέτοιο μέχρι τώρα).