Όμορφα παίζει και η Εφές, η οποία βέβαια έχει πολύ καλό ρόστερ και μεγάλες δυνατότητες για διάκριση, εξ ου και το δύο στα δύο σε εκτός έδρας παιχνίδια με τις διαρκώς μέτριες Ρεάλ και Μπασκόνια. Η πιο παρανοϊκή ομάδα της διοργάνωσης, Μιλάνο, έχασε στην παράταση από την Άλμπα και κέρδισε εκτός την απογοητευτική Παρτίζαν, ενώ η Μπάγερν συνέχισε σταθερά, με αναμενόμενη ήττα και αναμενόμενη νίκη. Τα μεγαλύτερα δράματα εκτυλίχτηκαν γύρω από τα ματς του Αστέρα, που επίσης είναι απόλυτα fun to watch, για διαφορετικούς λόγους. Πάμε στις κατηγορίες μας να περάσουμε καλά.

Η πρώτη πεντάδα

1. Η θυελλώδης Παρί συνεχίζει να περνάει πάνω από τα ευρωπαϊκά γήπεδα με ανεμπόδιστη ορμή, προσαρμοζόμενη αυτή την εβδομάδα σε δύο διαφορετικά στυλ παιχνιδιού. Πρώτα μία "πιο εύκολη από ό,τι φαίνεται" νίκη επί της Ζαλγκίρις και ύστερα μία "όσο εμφατική φαίνεται" ισοπέδωση της Μπαρτσελόνα στο Παλάου (87-103), με απίθανο τέταρτο δεκάλεπτο, εκεί που υποτίθεται ότι το άγχος σε κυριεύει. Τι άγχος, πλάκα κάνουμε; Το θαυμαστό σύνολο του Τιάγκο Σπλίτερ έτρεχε σαν ταχεία, για μία περίοδο 30 πόντων, στην οποία δεν αστοχούσε κανείς. O Tι Τζέι Σορτς δε, που και αυτή την εβδομάδα κατέπληξε με την ισορροπημένη του καθοδήγηση, πρόσφερε φάσεις εμπνευσμένης μπασκετικής τεχνοτροπίας, που συνήθως βλέπουμε από τους καμβάδες πολύ πιο διάσημων καλλιτεχνών του αθλήματος. Ορίστε, φίλες και φίλοι...

Ο καταπληκτικός Σορτς είχε 24 πόντους, 9 ασίστ και 3 κλεψίματα με τη Μπαρτσελόνα και 21 πόντους και 6 ασίστ με τη Ζαλγκίρις. Ανυπομονώ για την επόμενη του παράσταση, όπως και για εκείνη της ομάδας του. Α, ο Γιάντουνεν είναι ένα από τα καλύτερα κρυμμένα μυστικά της διοργάνωσης, by the way.

2. Σκόρερ ολκής και επίσης θεαματικός, ο Τεό Μαλεντόν σε ένα άκρως παραγωγικό διήμερο πέτυχε 31 πόντους στο ΣΕΦ και άλλους 26 στο εντός έδρας ντέρμπι με τον Ερυθρό Αστέρα, μαζί και το νικητήριο καλάθι του "σκληρού" 77-74. Η Βιλερμπάν και η Παρί, όπως καταλαβαίνετε, διαθέτουν αυτή τη στιγμή τους δύο πιο φορμαρισμένους γκαρντ στην Ευρωλίγκα. Όπως και ο Σορτς, έτσι και ο Μαλεντόν προσφέρει τροφή στο μάτι και είναι λόγος να κάτσεις να δεις τα παιχνίδια της ομάδας του, η οποία σε αντίθεση με πέρυσι παλεύει σε κάθε λεπτό. Ο Ολυμπιακός, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, άξιζε να είχε τιμωρηθεί για την υπεροψία του, την οποία άλλωστε παραδέχτηκε και ο Μπαρτζώκας. Δεν δικαιολογείται, υπό την έννοια ότι η Βιλερμπάν είχε πάει να κερδίσει τη Μπαρτσελόνα και ο Μαλεντόν δεν παύει να είναι ένας τρομερά ταλαντούχος παίκτης για το ευρωπαϊκό στερέωμα, που δεν έπιασε στο ΝΒΑ όπως τόσοι και τόσοι άλλοι.

3. Τα γνωστά. Νάιτζελ Χέιζ Ντέιβις. 25 πόντοι, 8 ριμπάουντ απέναντι στη Μπάγερν, 18 και 11 απέναντι στη Ζαλγκίρις στη Λιθουανία, με ένα εκπληκτικό turnaround jumper για το 63-68 στην crunch time, που έκοψε τα πόδια των αντιπάλων του. Ήταν δύο άκρως "επαγγελματικές" νίκες της πρωτοπόρου Φενέρ, που σε καμία περίπτωση δεν εντυπωσιάζει, αλλά παίζει με τη μεγαλύτερη συνέπεια όλων στην άμυνα. Υπάρχει βέβαια ένα μυστικό στην επιτυχία της και ήρθε η ώρα να σας το αποκαλύψω, για να σας ανοίξω τα μάτια. Οι παλαίμαχοι Μαριάνοβιτς και Μπιρτς παίζουν από καθόλου (ο ένας) εώς το πολύ δέκα λεπτά (ο άλλος) - και εδώ αναγνωρίζω την ταλαιπωρία του Σέρβου με το κορμί του. Σε κάθε περίπτωση, με τον Μέλι πολλές φορές στη θέση 5 και με τον Σανλί να επιτελεί στοιχειωδώς κάποια καθήκοντα, η Φενέρ γυρίζει στην ώρα της στην άμυνα και έχει όση ροή χρειάζεται στην επίθεση. Ο Σάρας πάει για το πλεονέκτημα έδρας στα πλέι οφ, όσο διάφοροι ανταγωνιστές του (Μονακό, Ρεάλ) έχουν σκαμπανεβάσματα και ψάχνονται. Αυτή την εβδομάδα έβαλε από κάτω για τα καλά και τη Ζαλγκίρις, που έκανε 0/2, παρά τη διπλή προσπάθεια για ανατροπή σε Παρίσι και Ζαλγκίριο.

4. Νομίζω πως η πιο αντιφατική φιγούρα της φετινής Ευρωλίγκα είναι ο Νίκολα Μίροτιτς, ένας πρωταγωνιστής διαρκούς γκραν γκινιόλ, ένας ήρωας μίας ιλαροτραγωδίας, ένα σούπερμαν των μπασκετικών μελοδραμάτων της ηπείρου. Άλλοτε παρακολουθεί ανήμπορος τις παλαβές εμφανίσεις της ομάδας του, άλλοτε είναι συμμέτοχος των αποτυχημένων αποτελεσμάτων, όμως σε κάθε περίπτωση συνολικά διακρίνεται, αποτελώντας ακόμη έναν εκ των καλύτερων παικτών των ευρωπαϊκών παρκέ. Η Μιλάνο πήγε και έχασε από τη μισή Άλμπα και μετά κέρδισε εκτός έδρας στο καμίνι της Παρτίζαν και ο Μίροτιτς ήταν ακριβώς ο ίδιος: 28 πόντοι, 10 ριμπάουντ στο πρώτο, 19 και 9 στο δεύτερο, ό,τι μπορούσε, όπως μπορούσε. Πραγματικός άθλος η σταθερότητα του, σε ένα περιβάλλον όπου "τα πάντα ρει". Ανταγωνιστής του αυτή την εβδομάδα για τη θέση, ο αντίπαλος του την Τρίτη Γκαμπριέλε Πρόσιντα, που με 29 πόντους οδήγησε την Άλμπα στην φετινή της κορύφωση, νίκη με 105-101 στην παράταση.

5. Από κορυφαίος, ξανά κορυφαίος και στο τέλος μοιραίος ο Φιλίπ Πετρούσεφ στα παιχνίδια του Αστέρα, που αυτή την εβδομάδα γέννησαν τα πιο συναρπαστικά σενάρια. 25 πόντοι, 11/11 βολές και 7 ριμπάουντ στη μεγάλη νίκη επί της Μονακό στο πριγκηπάτο, άλλοι 18 και άλλα 7 απέναντι στη Βιλερμπάν και με την κρισιμότερη επίθεση στα χέρια του. Ο Φιλίπ ήταν αληθινά εξαιρετικός, η ομάδα του σε γενικές γραμμές το ίδιο, αλλά το δύο στα δύο δεν συνέβη ποτέ, καθώς ο ευέλικτος σέντερ υπέπεσε σε επιθετικό φάουλ, 7,8'' πριν τη λήξη και ενώ η προσπάθεια του σε μις ματς με τον Οκόμπο όντως κατέληξε στο καλάθι. Να βλέπεις τη μπάλα να σκίζει το διχτάκι, να ξέρεις ότι κράτησες λαμπρή τύχη στα χέρια σου και να ακούς τη σφυρίχτρα να σου κλέβει τη δόξα. Ήταν σωστό το σφύριγμα πάντως και στην τελική η Βιλερμπάν κάτι άξιζε από αυτή την εβδομάδα.

Το συγκεκριμένο παιχνίδι, παρεμπιπτόντως, με όλο το δράμα του, τις ανατροπές και τις μάχες, είχε ακόμη έναν μοιραίο: τον Κόντι Μίλερ Μακιντάιρ, που έχασε τη μπάλα μέσα από τα χέρια του στην αμέσως προηγούμενη επίθεση (73-74 υπέρ του Αστέρα) και έδωσε την ευκαιρία στον εξαιρετικό Μαλεντόν να βάλει το νικητήριο καλάθι. Πετρούσεφ και Μακιντάιρ ήταν οι κορυφαίοι του τετραημέρου για τον Αστέρα και δίκαια πήραν τις επιθέσεις πάνω τους, αλλά σε αυτές τις καταστάσεις το καλύτερο που μπορείς να πάρεις είναι έτσι κι αλλιώς το 50-50. Εδώ ο Γιουλ τα έστειλε στον βρόντο και μετά έβριζε τους διαιτητές...

Χ factor

Μπασκετάρα αυτές τις ημέρες από την Εφές, ειδικά στα πρώτα ημίχρονα των δύο αγώνων που έδωσε στην Ισπανία, απέναντι σε Μπασκόνια και Ρεάλ. Τους Βάσκους τους είχε βάλει κάτω με 14 πόντους και τους Καστιγιάνους με ... 27, φτάνοντας τον δείκτη του σκορ στο 18-45! Έπαιζαν ολοκληρωτικά οι παίκτες του Μιγιάτοβιτς, μοιράζοντας τη μπάλα παντού και χάνοντας ελάχιστες φάσεις στο πικ εν ρολ, χάρη στον συναδυασμό Μπράιαντ και Τόμπσον στα σκριν. Ο Λάρκιν λείπει και έτσι έχουν βγει στην επιφάνεια άλλα προτερήματα, που ίσως δείχνουν και έναν δρόμο για την επόμενη μέρα.

Παρά την εξαιρετική απόδοση της Εφές, πάντως, χρειάστηκε ένα κακό αμυντικό διάστημα της Μπασκόνια στην τελευταία περίοδο, προκειμένου να γίνει το πρώτο διπλό, καθώς η ομάδα του Λάσο επέστρεψε. Το ίδιο έκανε και η Ρεάλ, η οποία έφτασε το δεύτερο ματς στον πόντο, χάρη στην κλάση των Καμπάτσο και Χεζόνια. Όλα έδειχναν μάλιστα ότι η τρομερή ανατροπή θα ολοκληρωθεί, μέχρι που ανέλαβε δράση ο Ντέρικ Γουίλις (αλλιώς "tall Larentzakis"). Στο 62-63, 3.45'' πριν τη λήξη, ο πάουερ φόργουορντ της Εφές φιλοδώρησε με τάπα (!) τον Ταβάρες σε double team με τον Πουαριέ και στην αμέσως επόμενη φάση πέτυχε ένα τρίποντο μετά από συνδυασμό με τον Μπομπουά. 62-66 αντί για 64-63 και στο γήπεδο σιωπή.

Αμέσως μετά, ο Μπομπουά έβαλε άλλο ένα τρίποντο και κάπου εκεί όλα τελείωσαν, με την Εφές να κερδίζει 64-74, να βρίσκεται πια στο 6-4 και να έχει βγάλει ένα δύσκολο πρόγραμμα. Παρεμπιπτόντως, το τρίποντο του Γουίλις ήταν και το μοναδικό του στην αναμέτρηση, στην οποία αγωνίστηκε όλα κι όλα 7 λεπτά. Πέτυχε... τρεις πόντους, πήρε ... ένα ριμπάουντ και έκανε ... μία τάπα, αυτή που είδατε.

Ο μοιραίος

Κοιτάξτε, η Ζαλγκίρις έχει συγκεκριμένο ταβάνι. Το τρύπησε τον πρώτο καιρό, αλλά πλέον διαφαίνονται οι αδυναμίες του ρόστερ, ειδικά στον τομέα της παραγωγικότητας.Ο Λόνι Γουόκερ έχει έρθει για να προσφέρει σκορ, αλλά στα πρώτα ματς ήταν εκτός τόπου και χρόνου και στο τελευταίο ήταν άστοχος (6/14). Μοιραία, πολλές από τις τελευταίες επιθέσεις περνούν από τα χέρια του Σιλβέν Φρανσίσκο, που φυσικά είναι καλός παίκτης, αλλά δεν έχει τη στόφα άλλων στο κλείσιμο των αγώνων. Οι αποφάσεις του απέναντι στην Παρί την Τετάρτη ήταν μέτριες, ενώ δύο μέρες αργότερα αστόχησε στο τρίποντο της ισοφάρισης απέναντι στη Φενέρ. Δεν είναι Ντιλικινά να φοβάσαι να του δώσεις τη μπάλα, μην το χοντρύνουμε. Παρόλα αυτά, επωμίζεται ευθύνες που δεν του αναλογούν, διότι δεν ισορροπεί εύκολα μεταξύ αποφάσεων. Το ρολόι τρέχει. Πότε θα πασάρω; Πότε θα πάρω το σουτ; Εμ έλα ντε. Για να τα λέμε όλα, βέβαια, οι συμπαίκτες του τον έψαχναν με αγωνία στην κρίσιμη επίθεση της αναμέτρησης, αφήνοντας οι ίδιοι ευκαιρίες με καλές προϋποθέσεις.

To avatar

 Δύο ακόμη κολλητές ήττες για την Παρτίζαν, εντός έδρας αυτές τις φορές και πάλι σε κλειστά παιχνίδια, στα οποία οι Σέρβοι παρουσιάζουν έλλειψη προσώπων και εμπνεύσεων. Ο Ντιλικινά αστόχησε σε ακόμη ένα κρίσιμο τρίποντο απέναντι στη Μπαρτσελόνα, αλλά εκείνος που κυριολεκτικά εξαφανίστηκε αυτή την εβδομάδα ήταν ο Ίφε Λούντμπεργκ, ο οποίος διάγει μία περίοδο απογοητευτικής απόδοσης. Ο Λούντμπεργκ δεν κάνει για τον ρόλο στον οποίο επιλέχτηκε, κατά την ταπεινή μου άποψη πάντα. Το ρεπερτόριο του με τη μπάλα στα χέρια είναι πολύ περιορσιμένο και δεν δημιουργεί ευκαιρίες για τους γύρω του. Αν δεν δημιουργεί και για τον εαυτό του, τότε μάλλον ο Ζοτς θα πρέπει να σκεφτεί σοβαρά την αντικατάστασή του. 5 και 2 πόντοι στα δύο ματς, χωρίς εύστοχο σουτ εντός πεδιάς, 0/13. Μιλάμε για καταποντισμό, όχι αστεία. Ας το επαναλάβω: Από πού προέκυπτε στην αρχή της σεζόν ότι η Παρτίζαν θα είναι στα φαβορί; Πάμε στον Δημήτρη για τον Παναθηναϊκό.

Ο Παναθηναϊκός

(γράφει ο Δημήτρης Βούρδας).

Βρίσκοντας συνεχώς νέους τρόπους να βάζει δύσκολα σε κάθε αγώνα του, ο Παναθηναϊκός πέτυχε δύο σκληρές νίκες σε αυτήν την διαβολοβδομάδα, κερδίζοντας, όπως και στο φάιναλ φορ του 2002, την Μακάμπι και την Μπολόνια σε συνεχόμενα παιχνίδια. Και οι δύο αγώνες βρήκαν τους πράσινους να συνδυάζουν μια εικόνα κούρασης και αδιαφορίας, με αντιδράσεις πλήρους αυτοπεποίθησης, σφίγγοντας απόλυτα την άμυνα τους και βρίσκοντας μια σειρά από μεγάλα σουτ στα τέλη των  χρονομέτρων.

Διόλου τυχαία, ο παίκτης που έκανε τα περισσότερα σε αυτές τις συνθήκες ήταν ο Τζέριαν Γκραντ, ο οποίος έβαλε τα δύο σημαντικότερα σουτ των δύο αγώνων, δίνοντας το πρώτο προβάδισμα του Παναθηναϊκού στο ΟΑΚΑ και σπάζοντας την ισοπαλία με ένα κρεμασμένο τρίποντο πάνω στον Σενγκέλια, 72 ώρες αργότερα.

Η εικόνα δεν είναι η καλύτερη, εν μέσω διαφόρων δικαιολογιών για κούραση και τραυματισμούς, αλλά ο Παναθηναϊκός έχει βγάλει ήδη 3+1 σημαντικά διπλά σε Ευρώπη κι Ελλάδα που αναμφίβολα θα του διευκολύνουν τη ζωή όταν έρθει η άνοιξη και ευελπιστεί ότι θα έρθει η αναμενόμενη βελτίωση των μονάδων του, ειδικά αυτών που έρχονται εξ ανατολών. Ακόμη κι έτσι πάντως, ο Παναθηναϊκός έχει μια απίθανα αποδοτική επίθεση, με εξαιρετικά ποσοστά ευστοχίας (59% στο δίποντο, 42%(!) στο τρίποντο) μετά από τους πρώτους δέκα αγώνες

Η επόμενη τριάδα αγώνων με την ντεφορμέ Ζαλγκίρις στο Κάουνας και απέναντι σε Μονακό και Μπαρτσελόνα στο ΟΑΚΑ είναι μια καλή ευκαιρία για σημαντικές νίκες και ίσως πιο σημαντικά για εξαργύρωση του καλού ξεκινήματος της χρονιάς μακριά από την Αττική και την βελτίωση της εικόνας, ειδικά στα ξεκινήματα των αγώνων. Πίσω στον Γιώργο.

Ο Ολυμπιακός

Ο Ολυμπιακός είναι φέτος η ομάδα που μπορεί μέσα από δύο - τρία συνεχόμενα, αριστουργηματικά plays να βάλει τους αντιπάλους από κάτω και να τους κάνει να τον κυνηγούν, χωρίς καλά καλά να το έχουν καταλάβει. Να εδώ, όπως τον είδε να την προσπερνά η Μακάμπι...

Χωρίς πολλά πολλά, με ιδανικό passing game, spacing και κινήσεις στον χώρο, οι ερυθρόλευκοι δημιουργούν πανεύκολα προϋποθέσεις για σκορ. Ταυτόχρονα όμως, ο Ολυμπιακός είναι και ένα σύνολο που ακόμη παίρνει διάφορα πράγματα αψήφιστα, όπως την άμυνα στο transition, την προσπάθεια στα ριμπάουντ και τον έλεγχο του επιθετικού ρυθμού, όταν έχει πάρει διαφορές. Έτσι, έχει βρεθεί επανειλλημένως (και συνεχίζει να βρίσκεται) εκτεθειμένος σε σερί πυροβολικού οίστρου των αντιπάλων, ανεξαρτήτως αξίας και ονομάτων. Είτε πρόκειται για την Εφές, είτε για τη Μακάμπι, είτε για τη Βιλερμπάν, είτε για την Μπάγερν, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο και το αυτό. Απλώς, άλλοτε κοστίζει σε αποτέλεσμα και άλλοτε όχι, με το τελικό ζύγι να γέρνει υπέρ των Πειραιωτών, λόγω των τεράστιων δυνατοτήτων τους.

Ας παραφράσω: Πολλοί παίκτες του Ολυμπιακού, στους οποίους αναλογεί και διαφορετικό μερτικό, κάπου το ρίχνουν στον χαβαλέ, χωρίς ακόμη να νιώθουν βαριά την πίεση του "πρέπει". Έχουμε δει τον Βεζένκοφ να χάνει συνεχόμενες φάσεις στην άμυνα, τον Ράιτ να πηδάει χωρίς λόγο στα πικ εν ρολ, τον Ντόρσεϊ να πουλάει μπάλες ξανά και ξανά, όπως προχθές με τη Μακάμπι. Λίγο εώς πολύ, όλοι περνάνε καλά και βγαίνει προς τα έξω.

Εκείνο που μου κάνει εντύπωση, είναι πως συχνά πυκνά η προπονητική παρέμβαση σε αυτά τα διαστήματα είναι ελάχιστη. Πώς δηλαδή έμεινε ο Ντόρσεϊ στο παρκέ για τόσα λεπτά, όταν κάθε φορά που η κατοχή περνούσε από τα χέρια του, ήταν έντονη η αίσθηση του μοιραίου; Μπορώ να κάνω μόνο την εξής υπόθεση: Ο Μπαρτζώκας, όσο βλέπει ότι υπάρχουν περιθώρια μέσα από το πρόγραμμα, αφήνει την ομάδα να βρει μόνη της τις αντιδράσεις της, ώστε να τις έχει εύκαιρες στα δύσκολα, όταν η περίσταση το απαιτήσει και τα τάιμ άουτ θα είναι πεπερασμένα. Και σίγουρα, γίνονται οι σχετικές παρατηρήσεις αργότερα, στην προπόνηση, εκεί που δεν υπάρχει Τύπος, κάμερες και social media. Περιμένω τον Ολυμπιακό που είδαμε απέναντι στην Μπαρτσελόνα να τον βλέπουμε συχνότερα από εδώ και πέρα.

Η τακτική

Με τον τραυματισμό του Μπολομπόι και με τη γενικότερη στελέχωση της θέσης 5, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος πλέον έχει στη διάθεση του μόνο "ψευδο-σέντερ" και παίρνει από εκείνους ό,τι καλύτερο μπορεί. Μέχρι και ο Μάικ Ντάουμ τοποθετείται περιστασιακά στο κέντρο της ρακέτας, σε εναλλαγές με τον Μίτροβιτς και με τον, βασικό πλέον, Φιλίπ Πετρούσεφ. Το αποτέλεσμα είναι μία άκρως "απλωμένη" και γρήγορη ομάδα, κάμποσο διαφορετική από τις προηγούμενες που έχει κοουτσάρει ο Έλληνας προπονητής. Αυτή την εβδομάδα, για παράδειγμα, ο Αστέρας σούταρε 33 τρίποντα με τη Μονακό και άλλα 28 με τη Βιλερμπάν, σκοράροντας 98 (!) πόντους στον πρώτο εκ των δύο αγώνων.

Η στατιστική βρίσκει την καλή αυτή ομάδα έκτη σε μέσο όρο προσπαθειών από το τρίποντο και δεύτερη σε ποσοστά (40%), ακριβώς επειδή οι ψηλοί της κινούνται πολλές φορές στην περίμετρο ή κινούνται διαρκώς. Όταν δε, βρουν απέναντι τους αργούς σέντερ, του δίνουν και καταλαβαίνει, όπως έκαναν απέναντι στον Μοτεγιούνας (κυρίως) και στον Παπαγιάννη την Τρίτη. Τους έβαλαν στη μέση, μπήκαν από κάτω από τα χέρια τους, τους πήραν ριμπάουντ και φάουλ, ο Πετρούσεφ έστησε πάρτι κανονικό. Ως πού θα τον φτάσει τον Αστέρα η συγκεκριμένη προσέγγιση φτερού; Έχει σίγουρα τα όρια της, καθώς άλλες ομάδες έχουν καλύτερους τρόπους από τη Μονακό, για να εκμεταλλεύονται τα "θηρία" τους. Από τη στιγμή όμως που η κατάσταση είναι αυτή που είναι, οι Σέρβοι έχουν αποκομίσει το μέγιστο μέχρι στιγμής και θα είχαν βρεθεί στο 6-4, αν δεν ήταν για ένα επιθετικό φάουλ.

Αυτά για σήμερα, πάω για τένις. Θα βρέξει, θα μου πείτε. Θα δείξει, θα σας πω.