Για τον Παναθηναϊκό η σεζόν κύλησε εν πολλοίς όπως περίπου και η περσινή, με υψηλά επίπεδα απόδοσης, κυρίως εντός έδρας, διάφορα σπουδαία διπλά, αλλά και μέτριες έως κακές εμφανίσεις. Η απώλεια του κορυφαίου παίκτη της περσινής σεζόν, του Ματίας Λεσόρ αλλά και του Μάριους Γκριγκόνις, δεν φάνηκε όσο αναμενόταν, τουλάχιστον προς ώρας, ενώ διάφορα στοιχήματα που πάρθηκαν μεσούσης της σεζόν, όπως ο ερχομός του Γκάμπριελ και η αναβάθμιση του Τσέντι Οσμάν, αποτέλεσαν και τους λόγους που η ομάδα έμεινε σταθερή. Στο επίκεντρο όμως της προσοχής, οι Πράσινοι μετά από 14 χρόνια είδαν παίκτη τους να παίρνει το MVP της Λίγκας, με τον Κέντρικ Ναν να κάνει όντως μία καταπληκτική σεζόν, την οποία τελείωσε ως πρώτος σκόρερ και έχοντας πρακτικά την μεγαλύτερη συμβολή στην νέα πορεία της ομάδας του Αταμάν προς το πλεονέκτημα της έδρας.

Από την άλλη, η Εφές, μέχρι και τον Ιανουάριο αποτελούσε μάλλον την δυσάρεστη έκπληξη της διοργάνωσης, καθώς όταν έφυγε ηττημένη από το ΣΕΦ στις 31 Ιανουαρίου, βρίσκονταν στην δωδέκατη θέση της κατάταξης με ρεκόρ 11-13, έχοντας αρκετές βαριές ήττες ανάμεσα σε σκόρπια εντυπωσιακά αποτελέσματα και τον διπλό τραυματισμό του ηγέτη της, Σέιν Λάρκιν, ο οποίος μέχρι την 17η αγωνιστική είχε αγωνιστεί για λίγα μόλις λεπτά. Παρόλα αυτά, πρώτα ο ερχομός του Λάρκιν, καθώς και η αλλαγή στην τεχνική ηγεσία, έδωσαν πνοή στην ομάδα της Πόλης, η οποία ξεκίνησε ένα τρομερό σερί εμφανίσεων, που την έφεραν με συνεχόμενες νίκες όχι απλά στην πρόκριση αλλά και στην απευθείας συμμετοχή στα Playoffs.

Τι συνέβη στους δύο αγώνες

 Και στους δύο αγώνες κέρδισε, και με σημαντική διαφορά μάλιστα, ο γηπεδούχος. Στο πρώτο ματς στην Κωνσταντινούπολη, ο Παναθηναϊκός έχοντας χάσει με τιμωρία τον Κέντρικ Ναν, έπεσε αύτανδρος στις ορέξεις της Εφές και διαλύθηκε με 93-67. Ο Ντάριους Τόμπσον είχε κάνει απίθανη εμφάνιση, ενώ η Εφές είχε ανοίξει πλήρως την άμυνα του Tριφυλλιού, έχοντας 29/41 διποντα. Αυτή η διαφορά των 26 πόντων είναι η μεγαλύτερη με την οποία έχει ηττηθεί στην εποχή του κοουτς Αταμάν.

Στην δεύτερη αναμέτρηση, τον περασμένο Φλεβάρη στο ΟΑΚΑ, τα πράγματα ήταν εμφανώς πιο κλειστά, με την Εφές να έχει μάλιστα και ένα σημαντικό προβάδισμα στο πρώτο ημίχρονο, όμως η εκτόξευση του Ναν στο δεύτερο μέρος και το πλήρες παιχνίδι των Οσμάν κι Ερνανγκόμεθ, ο Παναθηναϊκός πήρε εκδίκηση με 104-89. Αυτή αποτέλεσε και την τελευταία ήττα της Εφές στην Ευρωλίγκα, η οποία έκτοτε έχει οκτώ σερί νίκες.

Τα δυνατά σημεία

 Για μία φορά, μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει σύγκλιση στις ικανότητες των ομάδων. Βασικα όχι απλά σύγκλιση, δύσκολα θα βρούμε δύο ομάδες στη Λίγκα, που μοιάζουν περισσότερο σε στατιστική απεικόνιση. Καταρχάς, βάσει αριθμών (από το 3stepsbasket), οι δύο ομάδες είναι οι καλύτερες επιθέσεις της Ευρωλίγκας, με την απαραίτητη σημείωση πως η Εφές έχει εκτοξεύσει την εικόνα της στο τέλος της σεζόν. Κατά τα λοιπά, το μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει ότι στις περισσότερες στατιστικές κατηγορίες, οι ομάδες είναι μαζί στην κατάταξη.

Έχουν πανομοιότυπα ποσοστά στα δίποντα (58,8% - 59%), στα τρίποντα (38,7% - 38,9%), στις assists (19,4 - 19,0), στα κλεψίματα (6,9 - 6,8), ακόμη και στα κερδισμένα φάουλ (18,6 - 18,9). Οι μεγαλύτερες διαφορές παρατηρούνται στα rebounds, όπου ο Παναθηναϊκός έχει ένα προβάδισμα, κυρίως λόγω του ότι είναι η ομάδα με το καλύτερο δείκτη κερδισμένων αμυντικών rebounds στη Λίγκα, ενώ η Εφές είναι με διαφορά η καλύτερη ομάδα στην προστασία της ρακέτας, με τους ψηλούς της να έχουν σχεδόν τέσσερις τάπες ανά αγώνα, την στιγμή που καμία άλλη ομάδα δεν ξεπερνάει τις τρεις.

Αμφότερες οι ομάδες έχουν γεμάτες περιφερειακές γραμμές, με παίκτες που απειλούν με πολλούς τρόπους. Είτε με σκορ,  έχοντας την μπάλα στα χέρια όπως οι Ναν και Λάρκιν, είτε με πλήρες παιχνίδι όπως οι Γκραντ και Μπράιαντ, είτε κυρίως με δημιουργία, όπως ο Σλούκας με τον Τόμπσον. Μετά τον τραυματισμό του Λεσόρ, η πεντάδα των ψηλών της Εφές με Πουαριέ, Οτούρου, Σμιτς, Οσμάνι και Γουίλις είναι πιο πολυπρόσωπη από την τετράδα των Γκάμπριελ, Γιουρτσεβέν, Ερνανγκόμεθ και Μήτογλου, αν και η παρουσία τους τελικά θα εξαρτηθεί και από τις ορέξεις των guards. Σημείο-κλειδί για τη σειρά θα έχουν οι παρουσίες στα forwards, με την απουσία του Μπομπουά να αφαιρεί σημαντικά από τα φτερά της επίθεσης της Εφές. Εκεί ο Οσμάν έχει την ευκαιρία να λάμψει, κάτι που έκανε στο πρόσφατο παιχνίδι των δύο στο ΟΑΚΑ, ενώ η παρουσία του Ντοζίερ και το παιχνίδι που έκανε στα τελευταία ματς της τουρκικής ομάδας, δείχνουν ότι ταιριάζει στον ρόλο που του έχει επωμίσει ο coach Μπάνκι.

Οι αδυναμίες

 Με τις δύο ομάδες να μοιάζουν σημαντικά στους περισσότερους τομείς της στατιστικής, θα περίμενε κανείς να μοιάζουν και στις αδυναμίες τους, όμως η αλήθεια είναι ότι τα τρωτά τους σημεία, είναι μάλλον διαφορετικά. Ο Παναθηναϊκός πολλές φορές φέτος έχει προδωθεί από την άμυνά του, κάτι λογικό μετά την αλλαγή στη γραμμή των ψηλών. Η άμυνα, ειδικά στο πικ εν ρολ, έχει εκτεθεί αρκετές φορές φέτος, ακόμη και σε κρίσιμα ματς των Πρασίνων. Ο πολύ βελτιωμένος, αλλά σε κάθε περίπτωση άγουρος ακόμη, Γκάμπριελ κι ο άρτι αφιχθής από τραυματισμό και ευάλωτος αμυντικά, Γιούρτσεβεν, πρέπει να κρατήσουν το οχυρό που λέγεται ρακέτα απέναντι, τόσο στους φτερωτούς guards της Εφές, όσο και στα μεγάλα κορμιά της front line των Τούρκων.

Από την άλλη, οι αδυναμίες της Εφές εντοπίζονται περισσότερο σε λειτουργικό κομμάτι, παρά σε επιθετικό ή αμυντικό. Μπορεί οι επιμέρους δείκτες της να είναι καλοί, αλλά παίζει σε αρκετά πιο αργό ρυθμό και τα λάθη της, ειδικά όταν επιμεριστούν με τις κατοχές, είναι αρκετά περισσότερα. Η εικόνα της ακόμη και σε παιχνίδια που κέρδισε στο τέλος της σεζόν ήταν μεν πολύ καλή, όπως απέναντι στην Παρτιζάν, αλλά δεν ήταν τόσο άνετη στο τέλος. Τόσο η Μακάμπι, όσο και η Ζαλγκίρις της έβγαλαν την πίστη μέχρι να χάσουν, ενώ με κάποιο τρόπο ο Αστέρας έμεινε ζωντανός δύο φορές στο θρίλερ που έκρινε τελικά την έκτη θέση, σε ένα ματς που μάλλον η Εφές έπρεπε να έχει καθαρίσει πιο εύκολα, και σίγουρα όχι στον πόντο μετά από παράταση.

Οι παίκτες-κλειδιά

Αφήνοντας στην άκρη τους μεγάλους stars και τους προπονητές που έχουν τη δική τους μάχη στο παρκέ, το γεγονός ότι τα rotation στα τελευταία παιχνίδια έχουν σφίξει, βγάζουν στον αφρό επιμέρους μοτίβα λειτουργίας των ομάδων. Για την Εφές, θα παίξουν καθοριστικό ρόλο οι αποδόσεις των δύο ενδιάμεσων παικτών της, του Ντοζίερ, που μεταβάλλεται συνεχώς από χειριστής σε πλάγιος, και του Οσμάνι που καλείται συχνά -και ανάλογα τον αντίπαλο- να μεταβάλλει το παιχνίδι του στις δύο θέσεις των ψηλών. Αν αυτοί είναι σε καλή μέρα, η Εφές έχει σίγουρα δύο μεγάλα όπλα στο παιχνίδι της.

Από την μεριά του Παναθηναϊκού, η απουσία του Παπαπέτρου αφαιρεί έναν παίκτη, ο οποίος ήταν καθοριστικός στην περσινή σειρά με την Μακάμπι, όμως φέτος ο Τζέριαν Γκραντ δεν ταλαιπωρείται από τον τραυματισμό που τον έκανε πρακτικά non-factor στην προσπάθεια επιστροφής στο Final-4. Μαζί με τον έτερο Αμερικανό playmaker του Παναθηναϊκού, τον Λορέντζο Μπράουν, αμφότεροι έχουν τόσο την προσωπικότητα, όσο και τις ικανότητες, τουλάχιστον να ματσάρουν σε απόδοση τους αντίστοιχους περιφερειακόύς της Εφές και να ανοίξουν τον δρόμο στους συμπαίκτες τους.

Η πρόβλεψη

Όπως κάθε τέτοια σειρά, οι προβλέψεις είναι εμφανώς δύσκολες να ειπωθούν, αλλά μάλλον πιο εύκολες να διαπιστωθούν, καθώς οι αντίπαλοι είναι αρκετά ισορροπημένοι. Έχοντας το πλεονέκτημα έδρας, σε μία από τις πιο δυσκολοκατάβλητες έδρες στην Ευρώπη, ο Παναθηναϊκός δεν έχει το πρόβλημα στο να τραβήξει η σειρά σε πέντε παιχνίδια, ξέροντας ότι έχει αυτήν την δικλείδα στο πιο κρίσιμο ματς της σεζόν. Με αυτή τη λογική τα δύο πρώτα ματς στο ΟΑΚΑ είναι αρκετά σημαντικά, και εφόσον οι πράσινοι πάρουν και τα δύο, θα χρειαστεί κάτι που δεν έχει ξαναγίνει ποτέ στην ιστορία της Ευρωλίγκας. Εφόσον χάσουν ένα από τα δύο, θα χρειαστεί να κερδίσουν στην έδρα της Εφές, η οποία είναι απόρθητη από τις 10 Ιανουαρίου. Παναθηναϊκός στα πέντε, λοιπόν.