Mε μία πιο ψύχραιμη ματιά, η άμυνα του Παναθηναϊκού θέλει επειγόντως ρεκτιφιέ, καθώς οι αντίπαλοι σκοράρουν απέναντι της εύκολα. Ίσως τα σχήματα με τους τρεις γκαρντ, που περιλαμβάνουν τον Σλούκα, να έχουν τα ντεφό τους και ίσως ο Λεσόρ να μην αντέχει δεύτερη χρονιά σερί με τις ίδιες αρμοδιότητες.

Στην υπόλοιπη αγωνιστική δράση, το φινάλε του κλάσικο θα μείνει ... κλασικό, καθώς φρόντισε η Μπάρσα σχετικά. Η Βιλερμπάν διέλυσε την Εφές στο δεύτερο ημίχρονο, παίζοντας απολύτως ομαδικά, ενώ η Μιλάνο συνέχισε την ανοδική της πορεία, κερδίζοντας στην έδρα της πρωτοπόρου (αλλά μέτριας) Φενέρ. Σούπερ Πετρούσεφ στο Βελιγράδι και επιθετική κατάρρευση της Ζαλγκίρις, σε ματς που φαινόταν "σιγουρο". Η βαθμολογία έχει γίνει πλέον άνω κάτω, όπως αρμόζει στο συναρπαστικό τουρνουά της Ευρωλίγκα. Η Παρί είναι και εκείνη πρώτη!!

Η πρώτη πεντάδα

1. 32 λεπτά, 15 πόντοι, 4 ριμπάουντ, 8 ασίστ, 3 κλεψίματα και ... κανένα λάθος! Ο Καρλίκ Τζόουνς αποδιοργάνωσε με τις επιλογές του την άμυνα του Ολυμπιακού, μοιράζοντας το παιχνίδι της Παρτίζαν εξίσου μεταξύ ρακέτας και περιφέρειας και βρίσκοντας διαρκώς τους σωστούς παίκτες τη σωστή στιγμή. Ειδικά στην τελευταία περίοδο, η μπάλα έφτανε ακριβώς όπου υπήρχε το ρήγμα, είτε στην κορυφή (Ντέιβις), είτε στο πλάι και τη base line (Λούντμπεργκ). Ο Τζόουνς πιστώνεται επίσης άμυνες στους γκαρντ του Ολυμπιακού και σωστές θυσίες μακριά από τη μπάλα, βοηθώντας καίρια στο έργο της αναχαίτισης των σημαντικότερων κινδύνων των Πειραιωτών. Γενικά, το στυλ του είναι ταμάμ με τη φιλοσοφία του Ομπράντοβιτς, άλλο που δεν έχει ευοδωθεί ακόμη, λόγω της μειωμένης προσφοράς των πλάγιων της Παρτίζαν. Ομάδα-αίνιγμα ακόμη η συγκεκριμένη, θα λυθεί σιγά σιγά.

2. Τι Τζέι Σορτς και Τεό Μαλεντόν οδήγησαν εκ νέου τις ομάδες τους σε νίκες, με την Παρί να πιάνει κορυφή (!) και τη Βιλερμπάν να δείχνει για ακόμη μια φορά καλοσχεδιασμένη και δυναμική. Στην οικονομία της βαθμολογίας, το αποτέλεσμα των "Λιονέ" κρίνεται σημαντικότερο, καθώς η Εφές υποχώρησε και τα πατώματα της βαθμολογίας ήρθαν κοντύτερα το ένα με το άλλο. Ο Μαλεντόν στάθηκε αυτή τη φορά περισσότερο ως άξιος καθοδηγητής, με πολύ ομαδική μενταλιτέ, η οποία ανέδειξε τους συμπαίκτες του. 17 πόντοι, 7 ασίστ, μόλις ένα λάθος σε 26 λεπτά, στην πιο ολοκληρωμένη παρουσία του εώς τώρα.  97-82 για τη Βιλερμπάν, εύκολα, πολύ εύκολα.

3. Ο Αλφα Ντιαλό έγινε ο αποδέκτης των περισσότερων τελικών πασών του Μάικ Τζέιμς και της Μονακό εν γένει, μετατρέποντας άψογα τις ευκαιρίες σε σκορ και κάνοντας τη μεγαλύτερη ζημιά από όλους στο ΟΑΚΑ (24 πόντοι). Παράλληλα, καθώς δεν προβληματίστηκε ιδιαίτερα στην άμυνα από τους φόργουορντ του Παναθηναϊκού, έδωσε βοήθειες παντού (3 κλεψ) και ολοκλήρωσε τις ανασταλτικές προσπάθειες με 7 ριμπάουντ, όλα αμυντικά. Η παρουσία του ήταν all around, γεμάτη ενέργεια και τρέξιμο. Έφευγε πρώτος στο ανοιχτό γήπεδο (22 πόντοι από αιφνιδιασμό η Μονακό), γυρνούσε πρώτος στην άλλη άκρη του γηπέδου και ανακάλυπτε συμπαίκτες εκεί που δεν υπήρχαν, όπως εδώ ...

4. Ένας διαστημικός Φιλίπ Πετρούσεφ έδωσε στη Μπάγερν μία γεύση από το δικό της φάρμακο (μτφ "taste of her own medicine"), δρασκελίζοντας κάθε πιθαμή του γηπέδου σαν άγριο ελάφι. Παίζετε εσείς γρήγορα και με ευέλικτο ψηλό, εμείς θα παίξουμε γρηγορότερα και με ακόμη πιο ευέλικτο ψηλό, ήταν σαν να λέει ο Σφαιρόπουλος και άφησε τον Πετρούσεφ να τρέχει και να ανοίγει το γήπεδο ασταμάτητα. Ειδικά στις αρχές της τρίτης περιόδου, όταν Αστέρας άνοιξε τη διαφορά (101-77), ο Σέρβος σέντερ ήταν παντού σε άμυνα και επίθεση. Έβαζε τρίποντα, τελείωνε αιφινιδιασμούς, κέρδιζε επιθετικά φάουλ, μοίραζε τάπες, χαμός! Ο τελικός απολογισμός βγάζει μάτι. 25 πόντοι, 10/12 σουτ, 5 ριμπάουντ, τρεις ασίστ, δύο τάπες. Ένα ερώτημα που θέλω να κάνω, μία απορία που έχω, θα τα αφήσω για άλλη φορά, μη χαλάσουμε τις καρδιές μας σαββατιάτικα. Θα ρίξει και καρέκλες λένε, έχει ήδη συννεφιά.

5. Εμφάνιση 24-18 από τον τρομακτικό Βάλτερ Ταβάρες στο Μπαρτσελόνα-Ρεάλ, με τον ψηλό των Μαδριλένων να τρώει ό,τι ήταν να φάει από τον Βέσελι νωρίς στον αγώνα και ύστερα να κυριαρχεί, ειδικά στις δύο παρατάσεις (90-97). Η Μπαρτσελόνα δεν μπορούσε καλά καλά να πλησιάσει στη ρακέτα από ένα σημείο και ύστερα. Επίσης, ο Ταβάρες παρέδωσε δωρεάν σεμινάρια για το πώς πρέπει να αμύνεται ένας πανύψηλος σε έναν σκόρερ, αναλαμβάνοντας όλα τα switch επάνω στον Πάντερ, που όσο περνούσε η ώρα έχανε τις δυνάμεις του, βρισκόμενος διαρκώς αντιμέτωπος με ένα κινούμενο τείχος. Εξαιρετικός ήταν και ο Χεζόνια στο β ημίχρονο, κρατώντας τη Ρεάλ μέσα στο ματς, όπως και ο Καμπάτσο στο τέλος. Για να τα λέμε όλα όμως, η Μπάρσα έχασε τη νίκη μέσα από τα χέρια της και περισσότερα θα διαβάσετε δύο-τρεις ενότητες παρακάτω. Πολύ σημαντική νίκη για τον Ματέο και τους παίκτες του, θεμελιωμένη κυρίως επάνω σε αμυντικές αρετές.

Το avatar

Πολύ σπάνια, ή μάλλον ποτέ, δεν αναφέρεται σε αυτή τη γωνιά παίκτης νικήτριας ομάδας. Παρόλα αυτά, αξίζει να αναρωτηθούμε τι στο καλό συμβαίνει φέτος με τον Μάρκους Χάουαρντ, πάλαι ποτέ δύναμη πυρός της Μπασκόνια. Όχι ότι αποτέλεσε ποτέ την επιτομή της σταθερότητας, αλλά από εκεί μέχρι του να έχει 0/21 τρίποντα στα τέσσερα τελευταία ματς και 26% στη σεζόν συνολικά, υπάρχει τεράστια απόσταση. Οι Βάσκοι πέτυχαν αυτή την εβδομάδα μία πολύ μεγάλη νίκη, χωρίς ο Χάουαρντ να εμφανιστεί στο γήπεδο. Ο Λάσο φαίνεται πως τον χρειάζεται όλο και λιγότερο, έχοντας βάλει στην πρώτη γραμμή παίκτες που μαρκάρουν καλύτερα και παίζουν ομαδικότερα. Δεν βοηθά και ο ρυθμός, ο χαμηλότερος στην Ευρωλίγκα. Αίφνης, ο παίκτης μοιάζει βαρίδι και είναι χαρακτηριστικό πως σε μία βραδιά που η ομάδα του θριάμβευσε, εκείνος είχε -10 στο +/-, μακράν τη χειρότερη επίδοση μεταξύ των συμπαικτών του. Όταν βγήκε, εκείνοι έκαναν θραύση στην άμυνα, το σύνολο απέκτησε μάκρος και η Ζαλγκίρις αναγκάστηκε σε ένα διαρκές παιχνίδι προσωπικής φάσης με τους Γουόκερ και Φρανσίσκο. Ο τελευταίος εκ των δύο, μιας και τους αναφέραμε, τα έκανε όλα λάθος και θα μπορούσε άνετα να πάρει το βραβείο του χειρότερου για το διήμερο. Δεν πασάρει με τίποτα - ίσως και ευτυχώς, διότι συνήθως πασάρει λάθος, ενώ τα ποσοστά του είναι εξίσου άθλια με του Χάουαρντ, λες και κοιτάζει ο ένας τον άλλον στον καθρέφτη. Το fairy tale των Λιθουανών διαισθάνομαι ότι πλησιάζει στο τέλος του.

Χ factor

Παρότι ο Μίροτιτς ήταν ασταμάτητος για τρία δεκάλεπτα, παρότι ο Λεντέι ήταν πιο καθοριστικός στο άνοιγμα τςη διαφοράς στην τέταρτη περίοδο, θα ήθελα να σταθώ στην καθοδήγηση που πρόσφερε ο Νένο Nτιμιτρίγεβιτς, στα 19 λεπτά που ανέλαβε τις επιθέσεις της Μιλάνο στον θρίαμβο 85-91 επί της Φενέρ. 15 πόντοι, 4 ασίστ, 1 μόλις λάθος για τον 26χρονο Βορειομακεδόνα, που έχει πιθανώς τον πιο ξεκάθαρο ρόλο στην ομάδα του και τον φέρνει εις πέρας με συνέπεια, ανεξαρτήτως αγωνιστικής και ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Ο Ντιμιτρίγεβιτς έχει πολύ συγκεκριμένες δυνατότητες, είναι κάτι σαν ένας Αβράμοβιτς, με την ίδια ροπή στον ενθουσιασμό και στο λάθος. Παρόλα αυτά, καταφέρνει σε γενικές γραμμές να τη χαλιναγωγεί και επωφελείται του γεγονότος ότι σπάνια μαρκάρεται από τον καλύτερο αμυντικό των αντιπάλων. Η Φενέρ την πάτησε άσχημα από εκείνον, αφού σκόραρε σε καίρια σημεία, όταν ένιωθες πως το παιχνίδι θα πάει προς τη μεριά των Τούρκων. Τελικά, στη στατιστική του Βαλκάνιου γκαρντ γράφτηκε επιπλέον ένα +10 στο plus-minus, το μεγαλύτερο για τους Μιλανέζους στον αγώνα. Κέρδισαν παίζοντας όμορφα, μελετημένα, σαν vintage έκδοση ομάδας του Μεσίνα. 

Η φάση

Ρεσιτάλ μαλακίας από τη Μπαρτσελόνα στο κλάσικο, που κατέληξε κάπως αναπάντεχα σε νίκη της Ρεάλ. Δεν ήταν άδικη βέβαια η νίκη των Μαδριλένων, που στην τελική εκμεταλλεύτηκαν τις εξωφρενικές επιλογές των Καταλανών και τους απέδωσαν την τιμωρία που τους αναλογούσε. Στην κορυφή της πυραμίδας των λαθών στέκει φυσικά η εντολή για "άμυνα" στον Καμπάτσο στα τελευταία 7-8 δευτερόλεπτα της κανονικής διάρκειας του αγώνα. Η κατάληξη αποζημίωσε τους φίλους και τις φίλες του αθλήματος, που ζουν για τέτοιες στιγμές.

FACU TAKES IT TO OT ???@RMBaloncesto #RivalrySeries pic.twitter.com/iVxqXZa5aT

— Turkish Airlines EuroLeague (@EuroLeague) November 28, 2024

Όπως θα παρατηρήσατε από αυτή την άκρως αποκαλυπτική γωνία λήψης, η Μπαρτσελόνα όχι απλά δεν έκανε φάουλ, αλλά καλά καλά δεν μάρκαρε τον Αργεντίνο. Ήταν σαν να του λένε "έλα μωρή κοτούλα, σούταρε, κωλώνεις". Και φυσικά εκείνος με τη σειρά του απάντησε. Σαν να μην έφτανε αυτό μάλιστα, προς το τέλος της λήξης της πρώτης παράτασης ο Αμπρίνες επιχείρησε τρίποντο με 17 δευτερόλεπτα να απομένουν στο ρολόι, τα οποία 17 δευτερόλεπτα ήταν όλα (όλα όμως) για την ομάδα του!!! Ναι, καλά διαβάσετε, όσες και όσοι δεν το είδατε. Η Μπαρτσελόνα είχε όλη την τελευταία επίθεση δική της και επέλεξε να δώσει και άλλη μία (σχεδόν ολόκληρη) στη Ρεάλ. Ε, φυσικά άξιζε ό,τι έπαθε λίγο αργότερα. 

H τακτική

Δεν έχω ιδέα για το αν οι 26 ασίστ της Μονακό αποτελούν πρώιμο αποτέλεσμα της δουλειάς του Σπανούλη. Κατά τη γνώμη μου, παραείναι νωρίς να μιλάμε για κάτι τέτοιο και επίσης η άμυνα του Παναθηναϊκού (hedge, παγίδες, κακό transition) ήταν ακριβώς η άμυνα που προσφέρει ευκαιρίες για κυκλοφορία της μπάλας, αν δεν πετύχει - που δεν πέτυχε.

Ο Σπανούλης, παρόλα αυτά, πιστώνεται δύο άλλες παρεμβάσεις. Πρώτον, το γρήγορο και κάθετο παιχνίδι των Μονεγάσκων, που όπως αναφέραμε προηγουμένως απέφερε 22 πόντους από αιφνιδιασμό. Ο Ομπράντοβιτς έβαζε διαρκώς χαλινάρι σε αυτό το σύνολο, που είναι υπέρ του δέοντος αθλητικό, για να παίζει τόσο συγκρατημένα και να μην εκμεταλλεύεται στο έπακρο την διαθέσιμη ταχύτητα. Είμαι σίγουρος πως είδαμε ήδη ένα μικρό δείγμα του τι θα ακολουθήσει.

Επίσης, η απόσυρση του πολύ καλού Παπαγιάννη στην crunch time ήθελε τόλμη. Ο Σπανούλης την είχε, αναθέτοντας στον Βίτο Μπράουν έναν ρόλο κατά συνθήκη ψηλού, ώστε να μην χαθούν αποστάσεις στα μαρκαρίσματα την κρίσιμη ώρα. Η Μονακό έδωσε έτσι ελάχιστες ευκαιρίες για ότιδήποτε άλλο εκτός από Nun-ball και παρέμεινε στο ματς, όταν ο Παναθηναϊκός φαινόταν ότι θα πάρει το πάνω χέρι. Οι πράσινοι δεν είδαν καθόλου καλά το καλάθι στο τελευταίο τρίλεπτο και όταν το είδαν, τα σουτ του Χουάντσο ήταν άστοχα, αφού ο Ισπανός είχε χάσει τον πολύ καλό ρυθμό που είχε μερικά λεπτά πριν. Γιατί τον έχασε; Διότι οι γκαρντ της ομάδας του δεν φρόντισαν να "καβαλήσουν το κύμα" (μτφ ride the wave) της απόδοσης του συμπαίκτη τους. Όταν κάποιος παίζει καλά, οφείλεις και να τον ψάχνεις, αντί να τον εξοβελίζεις στις άκρες της επίθεσης.

Ο Ολυμπιακός

Η απλωμένη ζώνη του Ομπράντοβιτς στα δύο τρίτα του γηπέδου, που μετατρεπόταν σταδιακά σε προσωπική άμυνα, έβαλε πολύ δύσκολα στον Ολυμπιακό, ο οποίος δεν μπόρεσε να βρει συστηματικά λύσεις απέναντι της. Πρόκειται για μία άμυνα που πρέπει να τη χτυπήσεις αμέσως, με γρήγορα drives και κάθετο παιχνίδι, καθώς προορίζεται να κόψει το τρίποντο και να αποδιοργανώσει το passing game. Οι ερυθρόλευκοι λατρεύουν να πασάρουν στην περίμετρο και δεν νιώθουν καθόλου άνετα με την προσωπική ενέργεια, με συνέπεια να βγουν έξω από τα νερά τους σε τέτοιο βαθμό, που στο τέλος ο Φουρνιέ να επιχειρεί αψυχολόγητα τρίποντα από τα εννιά μέτρα, παρόλο που υπήρχε χρόνος για ανατροπή.

Το παιχνίδι δεν μπορεί να ερμηνευτεί ως τίποτε παραπάνω από ένα καλό μάθημα. Πριν ενάμιση χρόνο, στον τελικό του Βελιγραδίου, ο Ολυμπιακός είχε μπλοκάρει απέναντι στην άμυνα χώρου του Τσους Ματέο και απώλεσε τον τίτλο. Είναι πολύ πιθανό να βρει κι άλλες τέτοιες άμυνες μπροστά του στην πορεία, διότι οι αντίπαλοι πρέπει να καταφύγουν σε τρικ, προκειμένου να αντιμετωπίσουν την τεράστια δύναμη πυρός του και το "βάρος" του ρόστερ του. Με άλλα λόγια, για να αναχαιτιστεί η λειτουργία της ομάδας του Μπαρτζώκα χρειάζεται "ανταρτοπόλεμος' και από την πλευρά των ερυθρόλευκων χρειάζεται ηρεμία. Ο Γκος (κυρίως) και οι Γουόκαπ-Βιλντόζα-Φουρνιέ δεν την είχαν και καθοδήγησαν το σύνολο με λάθος τρόπο. Shit happens, το θέμα είναι να μαθαίνουν όλοι ενόψει συνέχειας.

Για να πω την αλήθεια, πολύ περισσότερο μου χτύπησε η αμυντική κατάρρευση της τελευταίας περιόδου. Η τοποθέτηση του Μπράντον Ντέιβις περιμετρικά της ρακέτας και στα όρια του τριπόντου δεν διαβάστηκε ποτέ, με αποτέλεσμα αλλεπάλληλα pick n pops και handoffs χωρίς πίεση, που έβγαλαν ελεύθερα σουτ στην Παρτίζαν. Ο Ολυμπιακός την έχει πατήσει κάμποσες φορές τα τελευταία δύο χρόνια από stretch ενέργειες των αντίπαλων ψηλών, διότι είναι δύσκολο οι δικοί του να ακολουθούν σε τέτοιες καταστάσεις. Το βάρος πέφτει κυρίως στα γκαρντ, που πρέπει να κυνηγούν διαρκώς πάνω, κάτω και ανάμεσα από τα σκριν. Πολλές φορές το σχέδιο λειτουργεί, καθώς τα ριμπάουντ και η θωράκιση της ρακέτας αποτελούν σημαντικό στοιχείο μιας πετυχημένης άμυνας. Άλλες φορές όμως, οι αντίπαλοι είναι εύστοχοι από μακριά και τότε η προσαρμογή γίνεται τρομερά δύσκολη, χωρίς ευέλικτες λύσεις στις θέσεις των ψηλών - Ράιτ και Βεζένκοφ έλειπαν άλλωστε, ενώ ο Πετρούσεφ έχει μετακομίσει. 

Σε κάθε περίπτωση, ο Ολυμπιακός παίζει γενικά καλά, άλλες φορές εντυπωσιακά και άλλες όχι. Θα ήθελα να μπορεί να διατηρεί τις διαφορές που συχνά παίρνει στα ξεκινήματα των αγώνων και να μην τις χάνει έτσι εύκολα, αλλά στην προκειμένη περίπτωση πρέπει να αναγνωρίσουμε και την παρεμβατική ικανότητα του Ζέλικο, που δεν αφήνει τη ροή κανενός αγώνα να τον παρασύρει. Έπαιξε την παρτίδα του και την κέρδισε.