Η πρωτη αγωνιστική λοιπόν, είχε ωραία αποτελέσματα, χωρίς κυριαρχία των φαβορί. Σούπερ πρεμιέρα για Μπάγερν, Ζαλγκίρις και Αστέρα, μέτρια πράγματα από τον Ολυμπιακό (που όμως θα ανέβει) και αναμενόμενη σταθερότητα για τον Παναθηναϊκό. Ας πάμε στις κατηγορίες μας.

Η πρώτη πεντάδα

1. H Παρί είχε καύσιμο μόνο όσο ο δαιμόνιος Τι Τζέι Σορτς έβρισκε πεδίο δράσης. Προς το τέλος της τρίτης περιόδου όμως, ο Αστέρας έσφιξε την άμυνα αλλάζοντας στα σκριν, ο Μίλερ-Μακιντάιρ έκανε τα πάντα ανασταλτικά και οργανωτικά, και ο Νεμάνια Νέντοβιτς απλά δεν αστοχούσε. Με τίποτα. 21 πόντοι με 5/6 τρίποντα για τον Νεμάνια, που ήδη από πέρυσι δείχνει σταθερότητα και αξιοπιστία, εντός ενός περιβάλλοντος που τον εκτιμά. Θαυμάσια ισορροπία γενικώς για τον Αστέρα για το δεύτερο μισό της νικηφόρας πρεμιέρας του, με μελετημένη μεταφορά της μπάλας στη ρακέτα, πάτημα όλων από τα τρία μέτρα και μέσα, και δημιουργία ελεύθερων σουτ. Για να δούμε, δείχνει υποσχόμενη η σεζόν του. Η απόκτηση του Μακιντάιρ αποτελεί το απόλυτο steal. 

2. 19 πόντοι σε 17 λεπτά, 15 πόντοι στην τελευταία περίοδο(!) από τον Σιλβέιν Φρανσίσκο, στην μεγάλη νίκη της Ζαλγκίρις επί της Μπαρτσελόνα. Τρίποντα-"αργός θάνατος", daggers, μία διαρκής ενέργεια, μία διαρκής απειλή και ένα μυθικό "shoutout to Spanoulis, that's his move".

What a presentation card tonight from Sylvain Francisco with @bczalgiris ?

A 4th quarter takeover scoring 15 points to lead his side to the W against Barça✅#EveryGameMatters pic.twitter.com/EG5AQqk8zb

— Turkish Airlines EuroLeague (@EuroLeague) October 3, 2024

Ο Κίναν Έβανς έφυγε, αλλά ο αντικαταστάτης του είναι ήδη εδώ, με έναν προπονητή που δεν έχει κανένα πρόβλημα να του αφήσει τη μπάλα στα χέρια, πολύ περισσότερο από τον Λάσο πέρυσι. "Ένα ματς είδες", θα μου πείτε. Ναι, αλλά είμαι γκουρού, δεν κάνω εύκολα το λάθος. Τώρα από εκεί και πέρα, η Μπαρτσελόνα δείχνει ολόιδια ομάδα με πέρυσι και πρόπερσι. Ναι, εννοείται πως ο Πεναρόγια θα προσπαθήσει να περάσει νέα στοιχεία. Όμως ένα ρόστερ can only do as much που λένε και δεν βλέπω κάποιου είδους ρηξικέλευθη δομική αλλαγή στη σύνθεση. Μιας και τα λέμε για πρώτη φορά φέτος, βέβαια, αναμένω πώς και πώς την προσαρμογή του Χουάν Νιούνιεζ.

3. Boring Milan. Σαν να μην πέρασε μία μέρα για την τραγική Μιλάνο, που παραδόθηκε τσάκα τσάκα στις ορέξεις της Μονακό στην πρεμιέρα. Οκ, φυσικά και θα δώσουμε στους Ιταλούς το benefit of the doubt, αλλά προς το παρόν ας αποδώσουμε τα του Ντιαλό τω Ντιαλό. 20 πόντοι, 5 ριμπάουντ, 4 ασίστ, 2 κλεψίματα, ορχήστρα και μαέστρος μαζί, καθώς ο Καλάθης είναι εκτός και ο Τζέιμς ήταν εκτός κλίματος, μάλλον βαριεστημένος φθινοπωριάτικα. Σαν γενικό σχόλιο, η φετινή Μονακό δείχνει λιγότερο "κάθετη" ως στυλ, με τους πλάγιους να παίζουν μεγαλύτερο ρόλο στο παιχνίδι της. Έστω ως πρώτη εντύπωση....

4. Γκρίνια και ατέλειωτο μπίρι-μπίρι από τους κακομαθημένους σταρ της Ρεάλ για ένα "μη φάουλ" σε προσπάθεια για τρίποντο του Καμπάτσο λίγο πριν το τέλος της αναμέτρησης με τη Μπάγερν. Φυσικά φάουλ δεν υπήρχε, αλλά πρώτα φεύγει η ψυχή και μετά το χούι. Why so serious, παρόλα αυτά, σε ένα ματς πρώτης αγωνιστικής; Ίσως διότι κάποιες σταθερές του πρόσφατου παρελθόντος λείπουν φέτος και οι πάντες έχουν μυριστεί πως η προσαρμογή θα είναι δύσκολη. Να, για παράδειγμα ο Γιοχάνες Φόιγκτμαν έστησε throwback Thursday party απέναντι στη λειψή γραμμή ψηλών των Μαδριλένων στις θέσεις 4 και 5. Έβαλε 19 πόντους με 5/9 τρίποντα, μάζεψε 10 ριμπάουντ, μοίρασε 4 ασίστ και γενικώς κυριάρχησε στα πιο κρίσιμα σημεία, όταν η Ρεάλ πλησίαζε στο σκορ. Η Μπάγερν στηρίχθηκε στην αρχή στον εξαιρετικό Νέιπιερ, πήρε διαφορές, τις έχασε και μετά ο Γερμανός έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Για να δούμε, οι 97 πόντοι των Βαυαρών είναι συγκυριακοί ή ο Χέρμπερτ θα το στρίψει έτσι το καράβι; 33-19 πάντως το επιμέρους ντεμαράζ στην τέταρτη περίοδο, με δύο τρίποντα του Φόιγκτμαν.

5. Ο ερχομός του Βενσάν Πουαριέ και η ευελιξία που έφερνε θεωρητικά ο Ρόλαντς Σμιτς, ίσως να άφηνε σε θέση συμπληρωματικού σέντερ τον Ντάνιελ Οτούρου, ο οποίος είχε ένα μέτριο τελείωμα στην περσινή σεζόν, με αποκορύφωμα την κακή εμφάνιση στην καταστροφική ήττα από την Βίρτους Μπολόνια στο περσινό play-in. Αυτό όμως δεν φάνηκε στον πρώτο αγώνα της φετινής σεζόν απέναντι στον ίδιο αντίπαλο. Εκμεταλλευόμενος την δημιουργία της περιφερειακής γραμμής (Τόμπσον-Λάρκιν-Μπομπουά-Μπράιαντ από τρεις ασίστ έκαστος), ο Οτούρου τελείωσε σχεδόν κάθε μπάλα που πέρασε από τα χέρια του, κράτησε το οχυρό στην άμυνα απέναντι σε Ζίζιτς και Σενγκέλια και τελείωσε τον αγώνα με 14 πόντους και 9 ριμπάουντ. Έπαιξε 26 λεπτά, με τον Πουαριέ να τον αντικαθιστά χωρίς να κάνει κάτι εντυπωσιακό στα υπόλοιπα 14.

X-Factor

Ο νεοφερμένος Τρεντ Φόρεστ, που μας συστήθηκε με μια εξαιρετική τέταρτη περίοδο κόντρα στην Παρτιζάν. Πέρα από τους 8 πόντους και την δεδομένη ικανότητα του στη δημιουργία, ο Φόρεστ διέπρεψε αμυνόμενος στον Κάρλικ Τζόουνς. Διόλου εύκολη αποστολή πιστέψτε με, αλλά κατάφερε να παραμείνει μπροστά του στην πλειοψηφία των φάσεων και πολλές φορές δυσκόλευε τις πάσες προς τον έτερο Τζόουνς είτε παίζοντας overplay είτε με deflections. Μάλιστα ήταν αυτός που έδωσε το προβάδισμα στη Μπασκόνια για το 73-72 με ένα τρελό τρίποντο με ταμπλό. Η Μπασκόνια έκτοτε δεν ξαναβρέθηκε πίσω στο σκορ και πήρε τη ματσάρα. Ο Φόρεστ θεωρητικά αποκτήθηκε στη θέση του Μίλερ-Μάκινταιρ, αλλά σε καμία περίπτωση δε θα έχει το ρόλο του, ο Λάσο φαίνεται πως θέλει περισσότερους παίκτες να παίρνουν αποφάσεις.

Και μιας και είμαστε που είμαστε εδώ, ας προσθέσουμε κάτι έξτρα για τους Βάσκους. Αλήθεια, για ποιο λόγο ο Ντόνταε Χολ είχε παραγκωνιστεί τελείως στη Μονακό; Ελα μου ντε... Το παιχνίδι της Μπασκόνια του ταιριάζει γάντι, διότι εκμεταλλεύται την άμυνα του ψηλά (4 μπλοκ) στο ανοιχτό γήπεδο και κάτι μου λέει πως ο Λάσο θα τον λατρέψει. Όχι, ίσως να μην του δίνει 25λεπτα, όμως φαίνεται πως θα αποτελεί βασικότατο μέρος του rotation.

Η τακτική

Θα πάρουμε πάλι από το ίδιο παιχνίδι, αλλά θα πάμε στους "απέναντι". Η Παρτίζαν, λοιπόν, στράφηκε πολύ στο "Jones connection", όπως εύστοχα χαρακτήρισε ο σπίκερ τις διαρκείς συνεργασίες μεταξύ Κάρλικ και Ταϊρίκ. Πήγε πολύ καλά μέχρι ενός σημείου, ίσως και εντυπωσιακά σε ορισμένες φάσεις.

MONSTROUS dunk from Tyrique Jones ??

He flush it down the rim✈️#MotorolaMagicMoments I @Moto pic.twitter.com/BvK6TogOfV

— Turkish Airlines EuroLeague (@EuroLeague) October 3, 2024

Από ένα σημείο και ύστερα όμως, η παρουσία του Μπράντον Ντέιβις δίπλα τους αποσυντόνισε το παιχνίδι των Σέρβων.

Νούμερα έγραψαν όλοι. Από την άλλη, η ομάδα του Ζοτς έγινε κάπως αργή και προβλέψιμη. Πέρυσι το σύνολο δεν είχε αξιόπιστους ψηλούς και σίγουρα δεν είχε έναν νορμάλ πόιντ γκαρντ. Φέτος που όλους αυτούς τους έχει, δείχνει να προσπαθεί να παίξει επάνω στα χαρίσματά τους και, όπως είναι φυσικό, το όλο προτζεκτάκι θα χρειαστεί τον χρόνο του. Από 31 λεπτά έγραψαν οι δύο "πύργοι" του Ζοτς, παίζοντας δίπλα δίπλα, κάτι που δύσκολα θα τραβήξει σε βάθος της σεζόν. Αναμένουμε τη νέα εικόνα και εδώ, όπως με τον Ολυμπιακό, ειδικά από όταν γυρίσει ο AΪζέια Μάικ και αν είναι οκ ο Πόκου. Ο Μάικ είναι καλός παίχτης, αναμένετε.

O απροσδόκητος ήρωας

Δεν κέρδισε μόνος του ο Φρανσίσκο τη Μπαρτσελόνα, είχε έναν άξιο, όσο και ξεχασμένο συμπαραστάτη. Πλήρως απροσάρμοστος στο περσινό δυσλειτουργικό ρόστερ του Ολυμπιακού, ο Ίγκνας Μπραζντέικις επέστρεψε εξίσου σε ασφαλή φανέλα και "ασφαλή" σύνθεση. Όταν οι κοντοί γύρω του σουτάρουν, τότε μπορεί ο ίδιος να είναι πολύ πιο χρήσιμος, παίρνοντας τη μπάλα στα χέρια και εφορμώντας στο καλάθι και στα μις ματς. Οκ, τα τούβλα, τούβλα (1/5 τρίποντα), αλλά κοντά στη ρακέτα ήταν ασταμάτητος, με 7/11 σουτ, 5 ριμπάουντ.

Από τη Ζαλγκίρις, μιας και την πιάσαμε, ας έχουμε το νου μας και στον Ντεϊβίντας Σιρβίντις. 24, ύψος 2,04. Πέρασε χωρίς επιτυχία δοκιμασίες στην άλλη άκρη του Ατλαντικού και το πήρε απόφαση να γυρίσει πέρυσι στη ... Λιετκαμπέλις, όπου τα διέλυσε όλα, με 20+ πόντους στο Eurocup και 42% στα τρίποντα. Κάνει διάφορα πραγματάκια επιθετικά ο φίλος, πασάρει καλά, ταιριάζει στη φιλοσοφία του Τρινκιέρι, έχει ενδιαφέρον.

To avatar

Όταν ο Γουίλ Κλάιμπερν πήγε το καλοκαίρι του 2022 στην Εφές, η οποία είχε στο μεταξύ πάρει δύο συνεχόμενες Ευρωλίγκες και το πρωτάθλημα στην Τουρκία, η μεταγραφή του είχε τρομάξει, δικαίως, την μπασκετική Ευρώπη. Δύο χρόνια μετά, ο Κλάιμπερν βρίσκεται πλέον στην Βίρτους Μπολόνια, μετά από ένα πρακτικά αποτυχημένο πέρασμα από την Εφές, η οποία κατά την παρουσία του Κλάιμπερν στην ομάδα, άλλαξε τρεις προπονητές και δεν μπήκε ούτε μία φορά στα πλέι-οφ της Ευρωλίγκα. Η μοίρα(;) έφερε ως πρώτο του αντίπαλο την Εφές στο εναρκτήριο ματς της σεζόν κι ο Κλάιμπερν φρόντισε να εμφανίσει το χειρότερό του πρόσωπο. Έμεινε στο απόλυτο μηδέν, με τρία χαμένα σουτ, κάποια σκόρπια αμυντικά ριμπάουντ, δύο ασίστ και ισάριθμα λάθη. Οι κινήσεις του έμοιαζαν περισσότερο με περιπλανώμενο φάντασμα και παρόλα αυτά έμεινε στο παρκέ για 18 ολόκληρα λεπτά.

Ο Ολυμπιακός

Yπάρχουν διάφορα πραγματάκια που πρέπει να ξεκαθαρίσουν στον Ολυμπιακό το πρώτο δίμηνο, προκειμένου το σύνολο να καταστεί συμπαγές και να φτιάξει τον χαρακτήρα του. Δεν θεωρώ ότι θα κοστίσει σε αποτελέσματα η όλη διαδικασία, διότι το ρόστερ είναι μάλλον το καλύτερο στη διοργάνωση. Θα κοστίσει όμως σίγουρα σε θέαμα.

Το βασικό που με προβλημάτισε, να σας πω την αλήθεια, είναι το 31-9 στα λεπτά των Βεζένκοφ και Πίτερς. Θα περίμενε κανείς πως τον Οκτώβριο ο Μπαρτζώκας θα έψαχνε να βρει ένα απλωμένο, όσο και συμπαγές rotation, που θα δίνει ευκαιρίες σε όλους και δεν θα κουράζει κανέναν. Μπορεί βέβαια να ήταν συγκυριακή η απόφαση, ελέω Χέιζ-Ντέιβις. Μπορεί επίσης ο Πίτερς απλά να μην έπαιζε καλά - που όντως δεν έπαιζε. Θα δούμε τα επόμενα ματς, πάντως καλό θα ήταν ο παίκτης που "τράβηξε" το βάρος του σκορ και της off ball κίνησης την περσινή σεζόν, να μην νιώσει ότι ανήκει στο "παρεμπιπτόντως".

Τα προβλήματα στα ριμπάουντ δεν τα αξιολογώ. Δύο ψηλοί λείπουν, υπάρχει και η κακή μέρα, ενώ η Φενέρ δείχνει προγραμματισμένη (sic) να διακριθεί στους αιθέρες και στη ρακέτα, όπως μόνιμα επιδιώκει ο Γιασικεβίτσιους. Πιστεύω στο κομμάτι αυτό θα βελτιωθεί άμεσα η ομάδα, που άλλωστε τα προηγούμενα δύο έτη κατατασσόταν ανάμεσα στις κορυφαίες στις σχετικές λίστες. Από εκεί και πέρα, μοιάζει ως πιο άμεσο στοίχημα η ένταξη του Φουρνιέ στην επίθεση, μέσα από plays που θα του δώσουν γρηγορότερα τη μπάλα στα χέρια, και φυσικά η σχηματοποίηση του ρόλου των υπολοίπων.

Γενικώς, ο Μπαρτζώκας μπροστά του έχει ένα "στοίχημα-Λάσο". Θυμάστε πιστεύω τα ρόστερ που είχε να διαχειριστεί κατά καιρούς ο εξαιρετικός Ισπανός κόουτς στη Ρεάλ. Πάντα κατάφερνε να βρίσκει ρόλο και χρόνο για όλους, υποβοηθούμενος φυσικά από τις συνθήκες - πάντα κάποιος τραυματίζεται. Το απόλυτο μηδέν στη συμμετοχή του Λάρι χθες βράδυ, νομίζω μας δείχνει ακριβώς πού βρισκόμαστε σήμερα. Εχουμε δηλαδή όλοι "πολυ καλή σχέση με τον Γιώργο", μέχρι να του ρίξουμε μία-δύο Π....ίες.

Εκτός αν τα καταφέρει, που το πιστεύω απόλυτα, δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς.

Ο Παναθηναϊκός (γράφει ο Αλεξ Μήτσιου)

Ήρεμη πρεμιέρα για τον Παναθηναϊκό στο Βερολίνο, που πέραν ενός κακού διαστήματος από το 25’ ως το 33’ ήταν κυρίαρχος στο ματς και χωρίς να ανεβάσει τρελές στροφές θα λέγαμε. Λίγα και καλά τα σημεία μας σήμερα.

Πρωταρχικό μέλημα του Αταμάν στην παρούσα φάση πέρα από τις νίκες, είναι να εισάγει όσο το δυνατόν γρηγορότερα τους νέους παίκτες του. Όπως φαίνεται, για έναν από αυτούς έχει πολύ λιγότερη δουλειά να κάνει. Μάλλον είναι τέτοια η εμπειρία και η αυτοκυριαρχία του Λορέντζο Μπράουν με τη μπάλα στα χέρια, που ακόμα και σε μια πρωταθλήτρια ομάδα με δύο ελίτ γκαρντ κι έναν που βρίσκεται παντού, καταφέρνει εξαρχής να την οδηγεί στο ρυθμό του. Κυρίως θα σταθώ στις αποφάσεις που πήρε όταν η Άλμπα γύρισε το ματς και πίστεψε ότι μπορεί να το κλέψει. Ο Μπράουν κατέβασε ελαφρώς ταχύτητα και μοίρασε τη μπάλα στους Ναν, Λεσόρ και Χουάντσο, διαβάζοντας άριστα την άμυνα των γηπεδούχων, που είχαν την αδρεναλίνη στα ύψη. Ήταν η ηρεμία που είχε ανάγκη ο Παναθηναϊκός σε εκείνο το σημείο για να πάρει ξανά τα ηνία του ματς. Όχι γιατί έπαιξε κακό μπάσκετ αλλά γιατί η αστοχία παρέσυρε τους παίκτες του Αταμάν στο ρυθμό της Άλμπα και το ματς πήγε να γίνει ροντέο. Ήταν μείζον πρόβλημα πέρυσι το τι θα γινόταν στα λεπτά που ο Σλούκας ξεκουραζόταν, γιατί ο Ναν επωμιζόταν σχεδόν όλες τις αποφάσεις. Φέτος ο Μπράουν προσφέρει στον Αταμάν την πολυτέλεια να σε όλο το ματς τουλάχιστον έναν σπουδαίο floor general στο παρκέ και να παρακολουθεί ο ίδιος με λιγότερα σιχτιρίσματα.

Ωραία κουβέντα έχει ανοίξει και για τα 4ρια του Παναθηναϊκού και το πώς θα μοιραστούν φέτος τα λεπτά. Κυρίως γιατί ο Μήτογλου παίζει στα κόκκινα από πέρυσι τον Οκτώβρη και δεδομένα δεν βγάζει δεύτερη σεζόν έτσι. Ήρθε λοιπόν ο κύριος Χουάντσο μας με μια πρεμιέρα όνειρο για τους φίλους του Παναθηναϊκού, που τον έχουν καψούρα, να δημιουργήσει προσδοκίες και όνειρα. Ο καλός Χουάντσο βέβαια δεν είναι το 3/5 τρίποντα. Είναι η διαρκής επίθεση στα close out, τα διαρκή κοψίματα και το high low με τον Γιουρτσεβέν. Τα σουτ μπορεί να μην έρθουν, αν και σαφώς ξεκλειδώνουν το παιχνίδι του, αλλά τα υπόλοιπα πρέπει να συνεχίσουν. Πάντα τέτοια θα πω εγώ.

Τέλος, αν και νωρίς, η διάθεση του Αταμάν να πατήσει τη μπάλα στον Οσμάν ως δημιουργό είναι σαφής. Κι η αλήθεια είναι πως έλειπε τρομερά από τον Παναθηναϊκό ένας παίκτης από το 3 ως το 5 που να μπορεί να φτιάξει σκορ για τους συμπαίκτες του. Καθώς όμως η ομάδα αυτή ζει και αναπνέει στο ρυθμό τριών (πλέον) πολύ παραγωγικών γκαρντ, η δημιουργία του Οσμάν θα είναι μια κατά συνθήκη κατάσταση, ανάλογα τον προσωπικό του αντίπαλο ή τις ανισορροπίες της απέναντι άμυνας. Το ότι μπορεί όμως να βάλει τη μπάλα στο παρκέ, να γυρίσει πλάτη, να ψάξει την κίνηση των συμπαικτών του και να μην τη γυρίσει κατευθείαν στην κορυφή περιμένοντας ταχυδακτυλουργικά από τον Ναν πχ, προσθέτει ένα ακόμα βαθύτερο επίπεδο στην επίθεση του Παναθηναϊκού.