Είναι απόλυτα λογικό. Τα φαβορί παίζουν αυτή τη στιγμή σε χαλαρούς ρυθμούς, κάνουν απανωτά λάθη και αν εξαιρέσουμε τις Μονακό και Μπαρτσελόνα, έχουν σκαμπανεβάσματα. Αντίθετα, τα αουτσάιντερ τα δίνουν όλα σε κάθε αγώνα, καθώς το κίνητρο τους είναι στα ύψη και γνωρίζουν πως οι ευκαιρίες βρίσκονται ακόμη εδώ. Γενικά, έχει ξεδιπλωθεί μπροστά μας το συναρπαστικότερο ξεκίνημα των τελευταίων ετών. Πάμε να δούμε τι ξεχωρίζουμε από την πρώτη "διαβολοβδομάδα". 

Η πρώτη πεντάδα

1. Ηρωισμοί άνευ προηγουμένου από τη Ζαλγκίρις Κάουνας, που ανέτρεψε πλήρως δύο παιχνίδια επί ιταλικού εδάφους και τα κέρδισε με τρεις πόντους το καθένα. Στο -14 την Τρίτη απέναντι στη Μπολόνια στο ημίχρονο, στο -27(!) την Πέμπτη απέναντι στη Μιλάνο. Πρόκειται για τη δεύτερη μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία της διοργάνωσης. Οι Λιθουανοί έπαιξαν άμυνα για Όσκαρ και τελικά κατέκτησαν το χρυσό αγαλματίδιο σεναρίου, χάρη στους διάφορους (sic) Ουλάνοβας, Μπιρούτις και Σιρβίντις αυτού του μάταιου μπασκετικού κόσμου. Βρίσκονται ήδη στο 3-1 και ο Τρινκιέρι χαμογελάει σαρδόνια, πρώτον διότι διέλυσε τους επιφανείς συμπατριώτες συναδέλφους του και δεύτερον διότι ήδη πιστώνεται την γέννηση ενός νέου πρωταγωνιστή, του Ντόβιντας Γκεντράιτις. Ο 23χρονος, με μπασκετική παιδεία από δύο σχολές, εκείνες της Ισπανίας και της Λιθουανίας, φαίνεται πως αρπάζει την ευκαιρία που χρόνια περίμενε, από τα μαλλιά. 15 και 21 πόντοι μέσα σε ένα τέτοιο διήμερο δεν είναι δα και λίγο, έχοντας μάλιστα να επιδείξει μόλις ένα λάθος σε 30 και 34 λεπτά συμμετοχής. Βάλτε και τις κρίσιμες βολές επί της Μιλάνο, βάλτε και πως γενικά φέτος παίρνει διαρκώς τον ρόλο του βασικού "διπλανού" γκαρντ στις πεντάδες της Ζαλγκίρις. Έχουμε να περιμένουμε πολλά, από ό,τι φαίνεται.

2. Οι Κάρσεν Έντουαρντς και Σαμπάζ Νέιπιερ συνδυάστηκαν στην πιο γεμάτη εμφάνιση από τις θέσεις 1-2 που έχουμε δει εδώ και καιρό, ου μην εδώ και χρόνια. Στην υπερματσάρα που διεξήχθη την Πέμπτη στο Μόναχο, ο πρώτος είχε 32 και ο δεύτερος 27 πόντους, με 6/8 και 6/10 τρίποντα αντίστοιχα. Η Μπάγερν κέρδισε στο τσακ με 109-107 την Παρί, με τα circus shots των δύο γκαρντ της να διαδέχονται το ένα το άλλο, σε ένα υψηλού επιπέδου, διαρκές θέαμα. Βοήθησε σε αυτό και η ατρόμητη γαλλική ομάδα. Δύο μέρες νωρίτερα, βέβαια, απέναντι στη σφιχτή Παρτίζαν, τα πράγματα δεν είχαν πάει τόσο καλά για το δίδυμο, όμως το 2-2 των Βαυαρών με ήττες εντός προγράμματος, κρίνεται επιτυχημένο. Θα πούμε μερικά πραγματάκια και στη συνέχεια, πάντως κρατήστε πως το σύνολο έχει αλλάξει φέτος χαρακτήρα προς το επιθετικότερο, ελέω Χέρμπερτ φυσικά.

3. Η Βιλερμπάν, άσχετα αν έχασε κάπως βλακωδώς από την Άλμπα, είναι φέτος καλύτερη ομάδα από πέρυσι και δεν χρειάζεται να ψάξουμε πολύ το γιατί. Καμία φορά αρκεί ένα όνομα: Tεό Μαλεντόν. Ο ένας εκ των δύο Γάλλων πρώην NBAερς (Ντιλικινά ο άλλος) έχει επιστρέψει πολύ δυναμικά στην Ευρωλίγκα, έχοντας μέχρι στιγμής μέσους όρους 17,5 πόντων, 5 (!) ριμπάουντ, 3+ ασίστ και σχεδόν 2 κλεψιμάτων. Η Βιλερμπάν έχει κερδίσει δύο παιχνίδια και έχει παλέψει μέχρι τέλους τα άλλα δύο. Ενδεικτικό της διάθεσής όλων να παίζουν διαρκώς δυνατά και να μην τα παρατάνε είναι και το χθεσινό. Σερί 9-31 δέχτηκαν από τους αλλοπρόσαλους Βάσκους του Λάσο και έμειναν πίσω με 67-56, πέντε λεπτά πριν το τέλος. Ε, από εκεί και πέρα απάντησαν με ένα δικό τους 17-0, το οποίο έφερε φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του νέου σταρ τους. Ορίστε, με παθιασμένη γαλλική περιγραφή.

M̶O̶N̶E̶Y̶ ̶T̶I̶M̶E̶ ➡️ ??????? ???? ?

Le meneur français a été clutch dans cette fin de match incroyable de @LDLCASVEL ! ⚡️

? 25 PTS • 5/10 3FG • 6 REB • 3 AST • 3 STL • 36 PIR pic.twitter.com/SdfeZHEB74

— SKWEEK (@skweektv) October 18, 2024

4. Κι άλλος γκαρντ, τι να κάνουμε ... Ραψωδία για τον Κέβιν Πάντερ στο καλύτερο παιχνίδι της Ευρωλίγκα για φέτος, δηλαδή στη χθεσινή αίμα-και-άμμος μονομαχία μεταξύ Ερυθρού Αστέρα και Μπαρτσελόνα στο Βελιγράδι. Οι Σέρβοι προέρχονταν από έναν θρίμαβο στην έδρα της Φενέρ και φιλοξένησαν τους Καταλανούς σε ένα γήπεδο που έβραζε από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Τα μαρκαρίσματα ήταν δυνατά, τα μεγάλα καλάθια διαδέχονταν το ένα το άλλο, είχαμε λίγο ξύλο, επαφές, τσαμπουκάδες - ό,τι δηλαδή περιμένουμε να δούμε στην καλύτερη βερσιόν του πρωταθλήματος. Ο Σφαιρόπουλος εξάντλησε τις αντοχές του Γιάγκο ντος Σάντος, αφήνοντας σχεδόν σε όλο το β μέρος στον πάγκο τον Μακιντάιρ, πηγαίνοντας στη λογική της προσωπικής φάσης με τον βραχύσωμο γκαρντ και τον Κάλινιτς. Από την άλλη πλευρά, η Μπαρτσελόνα ήταν περισσότερο οργανωμένη, έβγαλε σπουδαία plays προς το τέλος της κανονικής διάρκειας με τον Βέσελι, αλλά έχανε στα προσωπικά μαρκαρίσματα. Τελικά, τα πάντα κρίθηκαν από το χέρι του εκπληκτικού Πάντερ, που τελείωσε με 26 πόντους και 4/6 τρίποντα. Σε ένα ωραίο βίντεο παρακάτω, που απαριθμά τις εναλλαγές στο προβάδισμα από την τέταρτη περίοδο και έπειτα (15!), θα δείτε πώς έκρινε την αναμέτρηση ο τρομερός γκαρντ, τόσο στην κανονική διάρκεια, όσο και στην παράταση.

Για να μην ξεχνιόμαστε, ο Πάντερ πέτυχε 21 πόντους και την Τετάρτη, στη νίκη-περίπατο επί της Μονακό. Αν δείτε τους αμυντικούς δείκτες της Μπαρτσελόνα στα δύο αυτά ματς, θα διαπιστώσετε πως κέρδισαν κατά κράτος στα ριμπάουντ και πως κράτησαν τους αντιπάλους σε χαμηλότερα ποσοστά από εκείνους. Από τις ομάδες κορυφής, πρόκειται για εκείνη με την καλύτερη εικόνα ως τώρα.

5. Θα βάλω εδώ τον Μαμ Τζαϊτέ της Μονακό, όχι τόσο γιατί ήταν ο καλύτερος φόργουορντ-σέντερ των ημερών, όσο για να μας κρατάω σε εγρήγορση ενόψει της συνέχειας. Πολύ δυναμικό ξεκίνημα, σε μία ομάδα που δεν είχε πέρυσι ισορροπία στους ψηλούς και που κάνει το παν να μην έχει ούτε φέτος. Ο Ομπράντοβιτς έβαλε μαζί τους Παπαγιάννη-Μοτεγιούνας στη δεύτερη περίοδο, ήμαρτον! Ο Τζαϊτέ, μέσα σε αυτό το μπλέξιμο παίνρει ως τώρα κάμποσα λεπτά (24), σκοράρει πάνω από 10 πόντους με ποσοστά αγνού finisher (72%) και κατεβάζει 6,5 ριμπάουντ. Απέναντι στη Μπολόνια έκανε πάρτι και δείχνει πως θα αποτελέσει πηγή αστείρευτης ενέργειας, στην σχετικά πιο λαπαδιασμένη (sic) φετινή έκοδση της Μονακό. Α, αν πέσετε μπροστά και στο αντιαθλητικό του Παπαγιάννη, κρατήστε την ψυχραιμία σας.

X factor

Σπουδαία εβδομάδα για την Παρτίζαν, σπουδαίες εμφανίσεις για τον Στέρλινγκ Μπράουν, που δεν είναι και ότι μας έβγαλε τα μάτια πέρυσι στην Άλμπα. 22 πόντοι στην γενικά άνετη νίκη επί της Μπάγερν την Τρίτη, άλλοι 20 την Πέμπτη απέναντι στη Μακάμπι, με τα κρίσιμα σουτ της τελευταίας περιόδου δικά του. Το συγκεκριμένο παιχνίδι είχε 23 αλλαγές στην πρωτοπορία του σκορ μέχρι ... το 30'. Ήταν λες και καμμία ομάδα δεν μπορούσε να βάλει δύο συνεχόμενα καλάθια. Όμως από όταν μπήκε η τέταρτη περίοδος, το προβάδισμα δεν χάθηκε ποτέ από τα χέρια της Παρτίζαν, που έβγαλε στα σημεία καμπής συστήματα μέσα από το πινακάκι του Ομπράντοβιτς. Το μεθοδικό παιχνίδι των "Σέρβων" επιβραβεύτηκε στο τέλος, με τον Μπράουν πρωταγωνιστή και τον Ποκουσέφσκι σε ρόλο-έκπληξη, ως μπλοκέρ και πασέρ. Πολύ καλό σημάδι το 2-2 για τον Ζοτς, καθώς το πρόγραμμα των πρώτων τεσσάρων αγωνιστικών ήταν δύσκολο. Η Παρτίζαν, εξάλλου, με τον ερχομό του Καρλίκ Τζόουνς και των Ντέιβις, Ταϊρίκ, έχει καλύψει τα περσινά τεράστια κενά στον άξονα 1-5.

Το avatar

Ε, καλά τώρα, δεν είναι δύσκολο. Παίρνεις τη Μιλάνο, βλέπεις τι βλακείες έκανε και αυτή την εβδομάδα (έχασε ολόκληρο +27, είχε και 63-37 αργότερα υπέρ της) και διαλέγεις. Παρόλα αυτά, όχι φίλες και φίλοι! Δεν θα πέσω στον πειρασμό. Αντίθετα, θα επιλέξω τον γίγαντα Τζον Ντι Μπαρτολομέο, που δεν σταμάτησε να σουτάρει απέναντι στην Παρτίζαν, σταματώντας στο 0/9 (0/3, 0/6) σε 22 λεπτά ολόκληρα λεπτά συμμετοχής, που δεν ξέρω πού τα βρήκε. Έχει την πλάκα του να παρατηρείς το πόσο μακριά μπορεί να φτάσουν ορισμένοι προπονητές, προκειμένου να μην προδώσουν το rotation τους. Ο Μπαρτλομέο δεν βλεπόταν ούτε την Τρίτη με την Εφές, αλλά εκεί οι Ισραηλινοί κέρδισαν χάρη στην εμφάνιση-πυροτέχνημα του Σέιμπεν Λι, που με μία προπόνηση σκόραρε 23 πόντους. Επίσης κέρδισαν χάρη σε αστοχίες της Εφές, η οποία τρεις μέρες μετά δεν έχανε σουτ με τον Ολυμπιακό. Ας μην αρχίσω αμέσως...

Η τακτική

Λοιπόν, αυτή η Παρί είναι αληθινά απολαυστική. Τα περί ξύλου στην άμυνα δεν τα παίρνω στα σοβαρά εννοείται, διότι δεν ισχύουν. Αντίθετα, θα ήθελα να επικεντρωθούμε στο πώς επιτίθεται, διότι πρόκειται για μοναδικό φαίνόμενο. Ειλικρινά, δεν θυμάμαι άλλη ομάδα που να τρώει καλάθι και να φέρεται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο σαν να πήρε αμυντικό ριμπάουντ στην κορυφή της ρακέτας (ήτοι ένα "μακρινό ριμπάουντ"). Οι παίκτες του Σπλίτερ, με το που δουν τη μπάλα να σκίζει το διχτάκι τους, εφορμούν στο απέναντι μισό σαν gore μηχανόβιοι από το σύμπαν του Mad Max. Η φρενίτιδα δεν σταματά, αν δεν συμβεί καμμιά τρικολοποδιά, με τους Σορτς και Χαϊφί να ανεμίζουν τις σημαίες. Τώρα, θα μου πείτε, καταλαβαίνουν τίποτα με αυτή την τακτική; Μία ναι, μία όχι, αλλά η ουσία είναι πως στους αγώνες της Παρί δεν πρόκειται να βαρεθείς ποτέ, εκτός αν είσαι γρουσούζης. Που αν είσαι, ε... δεν μπορεί να γίνει και κάτι σε τελική ανάλυση.

Από την άλλη, δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε και την φανταστική επιθετική εικόνα της νικήτριας του ματς στο Μόναχο. 97 πόντοι την πρώτη αγωνιστική επί της Ρεάλ, 109 τώρα επί της Παρί για την Μπάγερν, με τον Χέρμπερτ να κάνει διάφορα κόλπα για να ανοίξει το πλάτος του γηπέδου, όπως το να βάζει δίπλα-δίπλα τους Νέιπιερ και Έντουαρντς, προκειμένου να δημιουργεί ξεκάθαρη αδύνατη πλευρά για τους σουτέρ. Φυσικά, το γεγονός ότι το δίδυμο παίζει για πολλή ώρα ατόφιο στο σαραντάλεπτο, χωρίς staggered rotation και μαλακίες, αποτελεί μία καθόλα επιτυχημένη προπονητική απόφαση μέχρι στιγμής. Οι συνδυασμοί της Μπάγερν στο μισό γήπεδο είναι θαυμάσιοι και σε αυτό ακριβώς το σημείο σας καλώ να πάτε στο βίντεο που μόλις είδατε και να παρατηρήσετε πώς ξεκινά το out of bounds play των Βαυαρών. Αν δεν θέλετε να το κάνετε, διαβάστε την επόμενη ενότητα.

Ο Ολυμπιακός

Ό,τι να ναι από τον Ολυμπιακό στη νέα έδρα της Εφές, με σχεδόν ανύπαρκτη παρουσία σε άμυνα και ριμπάουντ για τρία δεκάλεπτα, πάνω που η εύκολη εικοσάρα επί της Μιλάνο είχε διογκώσει τις προσδοκίες.

Τώρα, πάμε για να βγάλουμε κάποιο συμπέρασμα εδώ ή "είναι Οκτώβρης;". Αρχικά, ναι, είναι Οκτώβρης, σήμερα έχουμε 19. Επίσης όμως, ειδικά στον τομέα των ριμπάουντ, οι ερυθρόλευκοι παρουσιάζονται σταθερά κακοί, χωρίς ορμή στις διεκδικήσεις και φυσικά χωρίς μπλοκ άουτ και σωστά άλματα. Ο Μπαρτζώκας στις δηλώσεις του είπε πως έλειψαν τα hustle plays και μοιάζει δύσκολο να διαφωνήσουμε. Οι τέσσερις πρώτες αγωνιστικές είχαν πολλή δαντέλα και ελάχιστη αυταπάρνηση, αν εξαιρεθούν δύο-τρεις παίκτες, εκ των οποίων ξεχωρίζει ο Τόμας Γουόκαπ. Βάλτε ξανά το πρώτο χθεσινό δεκάλεπτο και θα δείτε ότι τα πάντα ξεκινούσαν από εκείνον και τη συμπεριφορά του στο αμυντικό rotation. Δεν άφηνε εισαγωγική πάσα που να μην σταματήσει, έβγαινε παντού, έκλεβε και γενικώς έπαιζε σαν να είμαστε στον Φεβρουάριο από άποψη επιθυμίας. Όταν ο Γουόκαπ αποσύρθηκε, μαζί με όλη την αρχική πεντάδα, ο Ολυμπιακός παραχώρησε τα ηνία στους αντιπάλους του συνοπτικά, χωρίς μάλιστα να υπάρξει η παραμικρή παρέμβαση από τον πάγκο σε εκείνο το σημείο, ακόμη και όταν ο Πετρούσεφ έχανε τις φάσεις τη μία μετά την άλλη.

Αντιλαμβάνομαι πως ο Μπαρτζώκας ενδιαφέρεται περισσότερο να αποκτήσει η ομάδα ρόλους, να βρει rotation που θα την πάει μακριά χωρίς προβλήματα, όπως και να αναπτύξει επιθετικούς αυτοματισμούς, που τόσο έλειψαν πέρυσι. Παρόλα αυτά, τις συνήθειες του φθινοπώρου τις αποβάλεις δύσκολα αν περάσει ο καιρός και θα έλεγα πως καλό θα ήταν η ένταση να ανέβει ένα κλικ. Δηλαδή, το ότι τα περισσότερα τρίποντα της Εφές ήταν "one pass away" και ελεύθερα, σημαίνει πως καλά καλά δεν έγιναν τα βασικά στον ανασταλτικό τομέα. Τα λάθη στο τέλος δεν τα αξιολογώ ως κάτι σημαντικό, το θέμα ήταν να μην είχαν επιστρέψει "οι Τούρκοι" στο ματς τόσο άκοπα. Σε ό,τι αφορά την κατάληξη, η επικοινωνία μεταξύ Φουρνιέ και Βεζένκοφ ήταν ανύπαρκτη και θα πρέπει να βελτιωθεί.

First things first, όμως. Όταν στα ριμπάουντ σταθερά δεν υπάρχει ισορροπία και όταν δεν βρίσκεται χρόνος στο δεύτερο μέρος για έναν ξεκάθαρο διακριθέντα του πρώτου (Ντόρσεϊ), οι προτεραιότητες οφείλουν να είναι η δημιουργία κινήτρου και η ισορροπία στα αποδυτήρια. Με 12 παίκτες πρώτης ή δεύτερης γραμμής υπάρχει ο κίνδυνος να δημιουργηθούν δύο επιμέρους γκρουπ: Α. Εκείνοι που δεν βρίσκουν ρυθμό (βλ. Πίτερς) και Β. εκείνοι που θα ξενερώνουν. Πώς θα τα αποφύγει όλα αυτά ο κόουτς;

Ο Παναθηναϊκός

(Γράφει ο Άλεξ Μήτσιου)

Αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός διακατέχεται από αμυντική οκνηρία, που εν πολλοίς στέρησε από την ομάδα τη δυνατότητα να διεκδικήσει σοβαρά κάτι στην πρώτη διπλή αγωνιστική. Ενδεικτικά αναφέρω πως η ομάδα πέρυσι τέλειωσε τη σεζόν με DefRtg στο 110, και φέτος έχει αρχίσει τη σεζόν με 117. Το πρόβλημα δεν είναι τόσο στην ατομική άμυνα, όσο στη συνολική ανταπόκριση του συνόλου. Μοιάζει να έχει κουμπωμένη πολύ χαμηλή ταχύτητα στο κομμάτι των αμυντικών αντιδράσεων και προσαρμογών.

Αρχικά ήταν χαρακτηριστική η ευκολία με την οποία τόσο η Παρί, όσο κι η Ρεάλ χτυπούσαν στον αιφνιδιασμό. Άντε, για την Παρί να δεχτούμε μια τέτοια συνθήκη, είναι ο χαρακτήρας της ομάδας τέτοιος που περιμένεις να σε τρέξει και να ανοίξει το ρυθμό. Η Ρεάλ όμως είναι μια κατεξοχήν σετ ομάδα, και ναι οι μεγάλες ομάδες αναγνωρίζουν τις διαφορετικές συνθήκες κι επιτίθενται. Το γεγονός όμως πως μπήκαν τόσο διαβασμένοι και περίμεναν ότι ο Παναθηναϊκός θα μπει τεμπέλικα στο ματς δείχνει πόσο χαμηλή είναι η ένταση της άμυνας ως τώρα. Μην ξεχνάμε πως οι πράσινοι δεν είναι η καλύτεροι στο κομμάτι των ριμπάουντ, δεν μπορούν εύκολα δηλαδή να κόβουν κατοχές με ανανεώσεις επιθέσεων.

Ακόμα κι όταν δε δεχόταν εύκολο καλάθι όμως ο Παναθηναϊκός, καθυστερούσε εκνευριστικά να στηθεί στην άμυνα. Για αυτό και πληγώθηκε από την Παρί στο πρώτο μισό των επιθέσεων. Οι Παριζιάνοι έβλεπαν πως δεν υπήρχε σαφής διάκριση ή κατεύθυνση από τον πάγκο περί αμυντικού πλάνου και χτύπησαν πριν ο Αταμάν καταλάβει τι συμβαίνει. Ας πούμε, από την εμφάνιση του Σορτς δεν μου χτύπησαν τόσο άσχημα οι 16 πόντοι, είναι διάολος ο τύπος. Οι 7 ασίστ του όμως, ήρθαν γιατί εκμεταλλεύτηκε την πράσινη σύγχυση, κάθε φορά που έπαιρνε πικ στα 17-18 δευτερόλεπτα. Ο Γκραντ δεν ήξερε αν είναι καλύτερο να πάει πάνω ή κάτω από το σκριν, ο Λεσόρ μία εμφανιζόταν και μία όχι, κι όσοι αμύνονταν μακριά από τη μπάλα ελάχιστο ενδιαφέρον έδειξαν να κλείσουν διαδρόμους.

Δεν ξέρω αν θυμάστε επίσης πως πέρυσι ο Παναθηναϊκός κέρδισε πολλά ματς μέσα από την άμυνα του στο σετ παιχνίδι. Ήταν τρομερή η ικανότητα της ομάδας να αμύνεται σε πολλαπλές και αλλεπάλληλες δράσεις για συνεχόμενα λεπτά, όπως στον ημιτελικό με τη Φενέρ. Αυτό το άκυρο που έριχνε ο Αταμάν στους αντιπάλους του, διέλυε το ρυθμό τους και ανέβαζε του Παναθηναϊκού. Ταυτόχρονα έδινε πολύτιμες ανάσες στον Σλούκα ή τον Ναν που έμπαιναν στο τέλος να λήξουν τη σεμνή τελετή. Ειδικά κόντρα στη Ρεάλ όμως, η εικόνα ήταν ανά διαστήματα απογοητευτική. Close out της προκοπής ούτε για δείγμα, στατικότητα στις περιστροφές και ελάχιστη επικοινωνία. Ξαναδείτε πόσα τρίποντα δέχτηκε η ομάδα από τις γωνίες, και με τι ταχύτητα μεταφερόταν η μπάλα εκεί από τους παίκτες του Ματέο, που έβλεπαν την πράσινη άμυνα να καταρρέει με χαρακτηριστική ευκολία σε κάθε πικ του Ταβάρες. Πολλές φορές μία πάσα αρκούσε για να φτάσει η μπάλα από τη δυνατή στην αδύναμη πλευρά, τόσο κακοστημένος κατέληγε ο Παναθηναϊκός στο τέλος των επιθέσεων.

Δύσκολο μου φαίνεται αυτή να είναι η εικόνα σε όλη τη σεζόν, αλλά σίγουρα δείχνει μια τάση. Την επιθυμία ενδεχομένως του Αταμάν να κερδίζει περισσότερα ματς από την παραγωγικότητα στην επίθεση. Όντως, ο Παναθηναϊκός σε τέσσερις αναμετρήσεις ως τώρα έχει OffRtg στο 123 (μαζί με την Παρτιζάν), νούμερο ακραίο. Δεδομένα το φετινό ρόστερ σφύζει από ταλέντο κι ακόμα είμαστε στον Οκτώβρη, με τους Μήτογλου και Σλούκα να ψάχνουν τα πατήματα τους, και τους νέους να προσφέρουν λόγω ταλέντου όχι ομοιογένειας. Καλό είναι όμως ο Εργκίν Αταμάν να ξαναβρεί το διακόπτη που ανεβάζει τις αμυντικές στροφές της ομάδας, για να αναδειχθεί στο έπακρο η εκτελεστική της ικανότητα.