Αν ο αθλητισμός ήταν τέχνη, τότε τα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου θα τσακώνονταν για ένα έργο του Ρότζερ Φέντερερ. Ο Ελβετός τενίστας, που πριν λίγες ημέρες ανακοίνωσε την αποχώρηση του από την ενεργό επαγγελματική δράση, δημιούργησε στο τένις φάσεις που κανένας άλλος δεν είχε εμπνευστεί και που πολλοί άλλοι προσπάθησαν (και μερικοί κατόρθωσαν) να αντιγράψουν αργότερα.

(Είναι μία περίεργη ημέρα, αλλά τι να γίνει ...)

Για τα επτά πρώτα λεπτά του δευτέρου ημιχρόνου, η εθνική Ελλάδας εξαφανίστηκε παντελώς από το γήπεδο, στην αναμέτρηση με την εξαιρετική Γερμανία. Μετά από ένα παλαβό πρώτο μέρος, που σπάνια συναντάται σε τόσο κρίσιμες αναμετρήσεις και που την έβαλε σχεδόν ανέλπιστα στη θέση του οδηγού, η ομάδα κατέρρευσε σε κάθε τομέα του παιχνιδιού, για να δεχθεί ένα 20-1, που όπως φάνηκε στη συνέχεια, δεν γινόταν με τίποτα να ανατραπεί.

Υπάρχουν δύο στατιστικές κατηγορίες, στις οποίες η εθνική μπάσκετ διακρίνεται σταθερά. Η πρώτη είναι τα λάθη. Με μόλις 10 ανά παιχνίδι, η εθνική συγκαταλέγεται στις τέσσερις κορυφαίες ομάδες του Ευρωμπάσκετ. Χθες, απέναντι στην Τσεχία, στο πιο κρίσιμο παιχνίδι της ως τώρα και ταυτόχρονα σε ένα ματς που σχεδόν όλα πήγαιναν στραβά, οι παίκτες του Ιτούδη υπέπεσαν σε μόλις 8. Οι αντίπαλοι τους είχαν 13, πράγμα που σημαίνει πέντε έξτρα κατοχές, σε σαραντάλεπτο με πολλά άστοχα σουτ και την επίθεση μπλοκαρισμένη. Μπορεί να μην βρίσκονταν εύκολα οι πόντοι στο πρώτο μέρος, αλλά τουλάχιστον δεν υπήρχε το παραμικρό ξόδεμα σε κατοχές, που θα επέτρεπε στους Τσέχους να πάρουν μεγαλύτερη διαφορά από το +4.

Η εθνική διέλυσε την (αντιαθλητική) Ουκρανία στο δεύτερο ημίχρονο, πεισμώνοντας παραδειγματικά στην άμυνα και αναδεικνύοντας αρετές κρυμμένες από τους τραυματισμούς. Μία εξ αυτών νομίζω είναι ολοφάνερη. Η συνύπαρξη του Παπαγιάννη με τον Αντετοκούνμπο δημιουργεί ένα αμυντικό "τέρας", που μπορεί να καταπιεί οποινδήποτε πλησιάσει στην περιοχή του, αλλά και να κυνηγήσει αφελείς περιφερειακούς, που ενδεχομένως να πιστεύουν ότι το αρχικό switch είναι υπέρ τους.

Μετά τα δύο πρώτα νικηφόρα αποτελέσματα απέναντι στους δύο δυσκολότερους αντιπάλους του ομίλου, για την εθνική έχει έρθει η ώρα της ισορροπίας. Τις επόμενες ημέρες, έχοντας στο δρόμο της βατότερους αντιπάλους και την πολυτέλεια μίας ήττας, θα κληθεί να ξεκουράσει τους πιο ταλαιπωρημένους των προκριματικών του μουντομπάσκετ και των δύο απανωτών αναμετρήσεων, όπως και να παρακολουθήσει την επανένταξη και τη βελτίωση των τραυματιών. Σλούκας, Παπαπέτρου και Παπαγιάννης μάλλον θα ανεβάσουν στροφές και λεπτά και θα αυξήσουν αρμοδιότητες, ενώ ο χρόνος και η εξέλιξη του τουρνουά στέκεται παράλληλα στο πλευρό του Κώστα Αντετοκούνμπο, που έχει ήδη δείξει πως είναι πολύτιμος.

Η επιστροφή από τις διακοπές δεν είναι ποτέ εύκολη, όμως τουλάχιστον υπάρχει το Ευρωμπάσκετ, για να αποστρέψει στα γρήγορα την προσοχή. Η συγκυρία βρίσκει την εθνική Ελλάδας σε ένα πανύψηλο πλάτωμα δημοφιλίας. Τα παιχνίδια της για το τουρνουά Ακρόπολις και για τα προκριματικά του Μουντομπάσκετ (Βέλγιο) γέμισαν το ΟΑΚΑ ασφυκτικά, περιτριγυρίζοντας διάφορα ρεκόρ, ενώ η προσμονή για τις επερχόμενες αναμετρήσεις της βρίσκεται διάχυτη στις συζητήσεις. Έχω φίλες και φίλους που δεν ασχολούνταν ποτέ ιδιαίτερα, κι όμως τώρα (ευτυχώς) έχουν την πρόταση έτοιμη: "Θα μαζευτούμε να δούμε εθνική;"

Λίγο πριν φορτώσουμε το αυτοκίνητο στο πλοίο, ας κλείσουμε τη σεζόν του σάιτ με μια ματιά στο πού βαδίζουν μεταγραφικά οι ομάδες της Ευρωλίγκα και κυρίως οι δύο "δικές μας", δηλαδή ο θρυλικός Ολυμπιακός και ο εξάστερος Παναθηναϊκός. Έτοιμοι και εκείνοι να απορροφηθούν στο θέρος, δεν έχουν αφήσει παρά ελάχιστες εκκρεμότητες, κυρίως προσώπων και σίγουρα όχι δομικές.

Είναι μέχρι στιγμής ένα βαρετό καλοκαίρι για την Ευρωλίγκα. Σχεδιάζοντας την επόμενη σεζόν, οι ομάδες έχουν επιδοθεί σε έναν διαγωνισμό ανακύκλωσης, υπογράφοντας παίκτες που προηγουμένως ανήκαν στις άμεσες ανταγωνίστριες τους στον ίδιο θεσμό. Πιθανώς δεν υπάρχει φαντασία, πιθανώς δεν υπάρχουν λεφτά, πιθανώς δεν υπάρχει και όρεξη, υπό την έννοια πως τα οφέλη που έχουν τα κλαμπ από τη συγκεκριμένη διοργάνωση είναι πεπερασμένα. Ό,τι και να συμβαίνει, όποια και να είναι η εξήγηση, η ουσία είναι πως μερικά από τα πρόσωπα (sic) προς ανακύκλωση, μαζί και οι συνδυασμοί τους, πολλές φορές προκαλούν την απορία.

Μετά από 3,5 χρόνια, από τις 8 Νοεμβρίου του 2018, ο Steph Curry δεν ευστόχησε ούτε σε ένα τρίποντο. Είχε 0/9, αν είναι ποτέ δυνατόν. Οι Warriors τον ακολούθησαν, ολοκληρώνοντας τον πέμπτο τελικό με μόλις 9/40 εύστοχες προσπάθειες πίσω από τη γραμμή, δηλαδή ποσοστό 22,5%. Σε τρία βράδια από σήμερα όμως, θα προσπαθήσουν να κλείσουν τη σειρά στη Βοστώνη και να κατακτήσουν τον τέταρτο τίτλο τους από το 2015 και ύστερα.

Οι Celtics είναι έτοιμοι να πάνε ως το τέλος και να κατακτήσουν το 18ο δαχτυλίδι στην ιστορία τους. Παρά το γεγονός ότι το ρόστερ τους έχει μηδενική εμπειρία από τελικούς και παρά την δεδομένη ισχύ της ομάδας-μύθου απέναντι, δεν υπάρχει τίποτα που να τους εμποδίζει να πιστεύουν ότι θα κάνουν τα επόμενα τρία βήματα που χρειάζονται. Εκτός από τους Warriors εννοείται, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ. Οι Celtics μπορούν να γίνουν πρωταθλητές και μετά το game 1 η εξέλιξη αυτή φαντάζει ως το πιθανότερο σενάριο.