(Φωτό από το επίσημο σάιτ του Ευρωμπάσκετ 2015)

Η είδηση πως ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα ενισχύσει την εθνική ομάδα είναι πραγματικά φανταστική. Ο Γιάννης είναι παιχταράς, είναι ένας μελλοντικός all star και, αν όλα πάνε "σωστά" στην καριέρα του, εκείνη θα καταλήξει με το παράσημο (τουλάχιστον) του καλύτερου Ελληνα παίχτη όλων των εποχών. Μην κοροϊδεύουμε, έτσι ακριβώς είναι.

Σε δύο μικρά στιγμιοτυπάκια, ένα χαλαρό σημείωμα για κάποια πράγματα που πάνε πολύ καλά για τους Ουόριορς και όχι τόσο καλά για τους Καβς. Πριν τα δείτε , δύο λόγια.

φωτό από superbasket.gr

H είδηση πως ο Οκάρο Ουάιτ έκλεισε στον Ολυμπιακό δημοσιεύτηκε στο έγκυρο Eurohoops, συνεπώς έτσι μάλλον είναι. Ακόμη και αν κάτι στραβώσει, οι ερυθρόλευκοι δείχνουν να κινούνται τάχιστα προς μία κατεύθυνση ενίσχυσης με συγκεκριμένου τύπου παίκτη, αυτού που συνηθίζεται να ονομάζεται ως stretch four. Αλλωστε, ενα τεσσάρι που "απλώνει" το γήπεδο ήταν και στα μπλοκάκια των περισσότερων από (εμάς) τους προπονητές της εξέδρας, όταν ο Πρίντεζης έδινε τη θέση του πρώτα στον Αγραβάνη και ύστερα στον Παπαπέτρου κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Ας δούμε σήμερα αυτό το ζήτημα κάμποσο αναλυτικά.

Με τον τρόπο που επικράτησαν οι Ουόριορς στον πρώτο από τους τελικούς του ΝΒΑ, πέταξαν τα roundtable και τις αναλύσεις στα σκουπίδια. Τί είπατε (είπαμε); Πώς οι Καβς θα είχαν τύχη εφ'οσον σταματούσαν την βροχή τριπόντων, τα "τρελά σουτ" και τους Τόμπσον - Κάρι; Ορίστε, το κατάφεραν. Το αποτέλεσμα ήταν μία τρύπα στο νερό και μία άνετη επικράτηση των Πολεμιστών. Μόνο ο Βασίλης με τον Τζόρτζι μας είχαν προιδεάσει για τη δύναμη του πάγκου του Στιβ Κερ, και ας χτύπησε αυτός τις κατά τα άλλα γνωστές αδυναμίες των Καβς.

(φωτό από sport24.gr)

Το φετινό πρωτάθλημα του Ολυμπιακού είναι το πρωτάθλημα του Βασίλη Σπανούλη. Ο μεγάλος αυτός παίκτης στάθηκε στην τελευταία φάση απέναντι σε ένα αντίπαλο που όλα αυτά τα χρόνια στάθηκε μαζί του ώμο με ώμο, σούταρε πάνω από τα χέρια του με το χρονόμετρο να μηδενίζει , και έβαλε ένα νικητήριο τρίποντο που θα μνημονεύεται για πάντα από τους φιλάθλους της ομάδας του, αλλά και από όποιον αγαπάει το άθλημα του μπάσκετ.

Ο τρόπος με τον οποίο οι Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς απέδρασαν από την έδρα των Θάντερ στο έκτο παιχνίδι της σειράς των τελικών της Δύσης ήταν απλά απίθανος. Παρόλο που βρίσκονταν πίσω στο σκορ για το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού, παρόλο που έχαναν τις περισσότερες μάχες σώμα με σώμα και παρόλο που οι αντίπαλοι τους έπαιζαν γενικά πολύ πιο στοχευμένα, οι Dubs ευστόχησαν σε μία σειρά σουτ από αυτά που κόβουν τα πόδια σε κάθε αντίπαλο. Τα σουτ αυτά πρώτα τους κράτησαν μέσα στο παιχνίδι κάθε φορά που πήγαινε να ξεφύγει, και όταν συνδυάστηκαν στο τέλος με μερικές φοβερές άμυνες του Ιγκουοντάλα, τους οδήγησαν τελικά στην επικράτηση.

Στο 66-66 του τρίτου αγώνα των τελικών στο ΣΕΦ, ο ΠΑΟ επιχείρησε ένα πλάγιο πικ εν ρολ με τους Γκιστ και Φελντέιν, οδηγώντας τον Ολυμπιακό σε αλλαγή. Στα σπρωξίματα που ακολούθησαν , ο Σπανούλης κατάφερε να παρενοχλήσει τον Γκιστ τόσο όσο χρειαζόταν για να μην του επιτρέψει να πάει κοντά στο καλάθι. Ο Αμερικάνος του τριφυλλιού, αντί να γυρίσει το σώμα και να σηκωθεί από πάνω του, έδωσε μία πάσα στον επερχόμενο Καλάθη, που κόπηκε στον αέρα από τον Λοτζέσκι. Στην αμέσως επόμενη φάση, ο Σπανούλης σκόραρε για τρεις, και λίγο αργότερα έκανε πάλι το ίδιο. Οι βολές που προηγήθηκαν όλων αυτών ήταν πάλι δικές του.

Eίναι πολύ δύσκολο να περιγραφεί αυτό που γίνεται στους τελικούς της Δύσης σε κάποιον που δεν έχει δει τα παιχνίδια. Στα τελευταία δύο, η ομάδα με το καλύτερο ρεκόρ στην ιστορία του ΝΒΑ, φαίνεται ως μακράν χειρότερη μίας άλλης, η οποία μέσα στη σεζόν ήταν μεν πολύ καλή, αλλά είχε διεγνωσμένα προβλήματα στα κρίσιμα σημεία του παιχνιδιού και στην κυκλοφορία της μπάλας. Αυτά όμως δεν φαίνεται να ισχύουν πλέον στα πλέι οφ, καθώς η Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ καλά καλά δεν φτάνει στο σημείο να απειληθεί. Είναι λες και μετά το τρίτο παιχνίδι απέναντι στους Σπερς κάποιος γύρισε έναν διακόπτη, και από τότε Ντουράντ, Ουέστμπρουκ και λοιποί παίζουν ακριβώς το μπάσκετ που μπορεί να τους φτάσει μέχρι το δαχτυλίδι.

Με την αποχώρηση του Νίκου Ζήση από την εθνική Ελλάδος μπάσκετ, ολοκληρώθηκε και τυπικά ένας κύκλος με μεγάλες επιτυχίες και σίγουρα γερές απογοητεύσεις. Ο Ζήσης, μαζί με τους Παπαλουκά, Σπανούλη, Διαμαντίδη αποτέλεσαν την τετράδα που πρωτοστάτησε στην αναγέννηση της "επίσημης αγαπημένης", όχι μόνο από άποψη αποτελεσμάτων, αλλά και από τη σκοπιά του ίδιου του παιχνιδιού. Η παρουσία των τεσσάρων μεγάλων περιφερειακών της εποχής μας συνοδεύτηκε από ένα άκρως αποτελεσματικό μπάσκετ μισού γηπέδου, το οποίο στην καλύτερη του μορφή (στην Iαπωνία) κρατούσε τους αντιπάλους χαμηλά στο σκορ, έβγαζε ελεύθερα σουτ και ήταν τρόπον τινά ακατάβλητο, ακόμη και κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες (Σλοβενία 2007, Αυστραλία 2006, Γαλλία 2005).

(φωτό από το επίσημο σάιτ του ΕΣΑΚΕ)

Μετά το πρώτο παιχνίδι της σειράς των τελικών στο ΣΕΦ, το αναμενόμενα βασικό ζητούμενο για τον Ολυμπιακό ήταν να μην επαναλάβει την αμυντική επίδοση που επέτρεψε στον Παναθηναικό να κυκλοφορήσει πολύ καλά τη μπάλα, να σκοράρει 47 πόντους στο ημίχρονο και 87 στο τέλος. Ήταν περίπου δεδομένο ότι οι προσπάθειες του ερυθρόλευκου προπονητικού τιμ θα στρέφονταν προς τα εκεί, λαμβάνοντας υπ'οψη τους τόσο τον τρόπο με τον οποίο ο Καλάθης έγινε τόσο απειλητικός, όσο και τους χώρους από τους οποίους βγήκαν τα plays που οδήγησαν σε καλάθια. Στη δεύτερη μάχη του ΟΑΚΑ, ο πάγκος των Πειραιωτών φάνηκε πως ήταν έτοιμος. Αξιολόγησε ορθότατα τα δύο παραπάνω στοιχεία και παρουσίασε μια "υβριδική" τακτική για να σταματήσει την πράσινη επίθεση.