Το υπέροχο αυτό μείγμα έφερε πέρυσι στον αυγουστιάτικο τελικό της Drew αντιμέτωπες τις ομάδες των Most Hated Players και των LAUNFD, ή αλλιώς LA Unified, η οποία κέρδισε τελικά και το τρόπαιο. Μεταξύ ονομάτων όπως o Που Τζέτερ, ο Μπόμπι Μπράουν ή ο αρχηγός των MHP Nικ Γιανγκ, ο τελικός ξεχώρισε τελικά γιατί έφερε αντιμέτωπους ως πρώτα βιολιά δύο πασίγνωστους παιχταράδες, τον Ντε Μαρ Ντε Ρόζαν των Τορόντο Ράπτορς και τον Τζέιμς Χάρντεν των Χιούστον Ρόκετς. Ο δεύτερος βγήκε νικητής στην μονομαχία σκοράροντας τελικά 37 πόντους, αλλά και ο παίκτης των Ράπτορς δεν πήγε πίσω, προσφέροντας μάλιστα και την εντυπωσιακότερη φάση της βραδιάς, ένα κάρφωμα πάνω από το ίδιο το "μούσι". Στην υπέροχη εξέδρα, έγινε χαμός.

https://www.youtube.com/watch?v=3qNEo4lmEoY

Την αμέσως προηγούμενη χρονιά, φωτιά στο King Drew Magnet ειχε βάλει ο πρώην σταρ των Μπακς και Πίστονς, και νυν των Μάτζικ, Μπράντον Τζένινγκς. Οι 57 πόντοι που σημείωσε σε ένα αγώνα του Ιουλίου ήταν πιθανώς το highlight της λίγκας , και έβαλαν τον (συχνό επισκέπτη της Drew) Τζένινγκς στη λίστα με τις μυθικές της φιγούρες.

Κόμπτον - Ι

Ντε Ρόζαν, Τζένινγκς και Χάρντεν είναι συνομήλικοι , με την εμφατική έννοια του όρου. Γεννήθηκαν σε διάστημα δύο μηνών το καλοκαίρι του 1989 (Αύγουστο, Σεπτέμβρη), και έχουν συναισθηματικούς λόγους για να γυρίζουν κάθε καλοκαίρι στο μικρό γυμναστήριο. Και οι τρεις μεγάλωσαν μερικά χιλιόμετρα πιο δίπλα, στην διαβόητη συνοικία του Κόμπτον, ή αλλιώς την επί χρόνια πρωτεύουσα των φόνων της αμερικανικής μεγαλούπολης. Το Κόμπτον έχει μία μακρά παράδοση βίας , η οποία έφτασε στο απόγειο της (όχι ακριβώς) συμπτωματικά το 1990, λίγους μόλις μήνες μετά τη γέννηση των τριών σταρ του ΝΒΑ. Το περιβάλλον στο οποίο είδαν το πρώτο τους φως, ήταν τόσο σκοτεινό όσο η σκιά που άφηναν οι 91 φόνοι ανά 100,000 κατοίκους, ένα νούμερο αληθινά δύσκολο να κατανοηθεί, αλλά όχι και να ερμηνευθεί συνοδεία μίας μίνι ιστορικής αναδρομής.

Στις δεκαετίες του '40 και του '50, στο Κόμπτον κυριαρχούσαν συμμορίες λευκών , οι οποίες ήταν ρατσιστικές και τρομοκρατούσαν κάθε άλλη φυλετική μειονότητα της περιοχής. Οι ταραχές της δεκαετίας του '60 και οι εξεγέρσεις των μαύρων σε όλη την αμερικανική αστική επικράτεια, άλλαξαν την πληθυσμιακή σύνθεση της περιοχής, ο έλεγχος της οποίας πέρασε στα χέρια συμμοριών άλλου χρώματος. Δύο από αυτές, οι Bloods και οι Cribbs, κυριάρχησαν μερικά χρόνια αργότερα ολοκληρωτικά. Οι μεταξύ τους διαμάχες για τον έλεγχο του εμπορίου όπλων και ναρκωτικών, μαζί με ένα στρατοκρατικό καθεστώς αστυνόμευσης από τον αρχηγό της αστυνομίας του L.A. Ντάριλ Γκέιτς, διαμόρφωσαν και παγίωσαν το τοπικό πλαίσιο στο οποίο γεννήθηκαν οι Χάρντεν , Ντε Ρόζαν και Τζένινγκς. Ενα τέτοιο πλαίσιο βίας βέβαια, δεν όφειλε τη διαμόρφωση του μόνο σε κάποιου είδους "συμμοριακή παρθενογένεση", αλλά αντίθετα ήρθε ως φυσιολογική συνέπεια πολιτικών επιλογών που αφορούσαν ολόκληρη την αμερικανική επικράτεια. Κάπου στην πορεία του προς τον θρόνο της βίας, το Κόμπτον συναντήθηκε με τον Ρόναλντ Ρίγκαν.

Σύμφωνα με ένα κείμενο του καθηγητή πολιτικών επιστημών του Occidental College του L.A., Πίτερ Ντρέιερ, η πολιτική των Reaganomics τη δεκαετία του '80 είχε μόλις στην τελευταία σελίδα της ατζέντας της την βελτίωση των συνθηκών ζωής στα αστικά κέντρα. Ο Ρίγκαν μείωσε τις δαπάνες που σχετίζονταν με την ανάπλαση και τον "εκπολιτισμό" (sic) των πόλεων, έκοψε κονδύλια που είχαν να κάνουν με την στήριξη των φτωχότερων αστικών περιοχών, και έκανε τα στραβά μάτια σε τράπεζες που επιδίδονταν σε ρατσιστική αξιολόγηση των αιτημάτων των δανειοληπτών. Επίσης, για να αντιμετωπίσει τυχόν αντιδράσεις, έριξε ακόμη περισσότερο βάρος στην αστυνόμευση και στρατιωτικοποίησε τρόπον τινά την καταστολή. Με το τέλος της θητείας του, τα ποσοστό του προϋπολογισμού που αναλογούσε στην βελτίωση των αστικών συνθηκών διαβίωσης έπεσε στο 6%, από το 22% που ήταν στο ξεκίνημα της. Η δεξαμενή ψηφοφόρων του τότε προέδρου ήταν κυρίως στις επαρχίες και στην αχανή επικράτεια της κεντρικής Αμερικής, και έτσι τα δικά της ζητήματα μπήκαν όπως ήταν λογικό σε απόλυτα προτεραιότητα.

Εξίσου λογικά, συνοικίες όπως το Κόμπτον βούλιαξαν ακόμη περισσότερο στην ανέχεια και τη βία, η οποία στην πιο πολιτική της μορφή στρεφόταν ενάντια στην αστυνομία και εν γένει στην κρατική μηχανή εξαθλίωσης. Και όπως κάθε μορφή πολιτικής αντίδρασης, ετσι και εκείνη που προερχόταν από το Κόμπτον συνοδεύτηκε από τη ρητορική της, μνημείο της οποίας στάθηκε το άλμπουμ των εμβληματικών rappers NWA , "Straight Outta Compton". Το γκρουπ αποτέλεσε σίγουρα ένα από τα πιο δημοφιλή, και ταυτόχρονα πρωτοπόρα του συγκεκριμένου είδους μουσικής, με το κομμάτι "Fuck The Police" , να αποτελεί μέχρι και 30 χρόνια μετά σημείο αναφοράς πρόσφατων εξεγέρσεων.

Το Straight Outta Compton κυκλοφόρησε το 1988, ένα χρόνο πριν τη γέννηση των Ντε Ρόζαν, Χάρντεν και Τζένινγκς, και εν μέσω της βιαιότερης περιόδου στα πρόσφατα χρόνια της ιστορίας του Λος Αντζελες. Ακόμη κι αν η εγκληματικότητα αμβλύνθηκε κάπως τα χρόνια που ακολούθησαν, η παιδική ηλικία των τριών σταρ ήταν βαριά σημαδεμένη από το περιβάλλον της. Μέσα σε αυτό εξάλλου, οι οικογενειακές σχέσεις ήταν πολύ δύσκολο να μείνουν ανεπηρέαστες.

Χάρντεν, Τζένινγκς, Ντε Ρόζαν

O Χάρντεν στην παιδική του ηλικία έβλεπε τον πατέρα του να μπαινοβγαίνει στη φυλακή για διακίνηση ναρκωτικών². Ο σταρ των Ρόκετς ουδέποτε δέχτηκε να χρησιμοποιηθεί η λέξη Jr. δίπλα από το επώνυμο του. Εμενε στο Rancho Dominguez, γειτονιά στις παρυφές της συνοικίας με λιγότερους φόνους, αλλά περισσότερες κλοπές, κάτι που έκανε την μητέρα του να τον στείλει στο Artesia High School, 15 λεπτά έξω από το Κόμπτον. Το συγκεκριμένο σχολείο είχε ένα από τα καλύτερα μπασκετικά προγράμματα του L.A. , και δέχτηκε ευχαρίστως τον ασθματικό πιτσιρικά, που είχε κάνει ήδη όνομα στα τοπικά γήπεδα της περιοχής. Στο Artesia o Χάρντεν βρήκε σχετικά εύκολα τον δρόμο του, πραγματοποιώντας εξαιρετικές εμφανίσεις και κερδίζοντας το πολιτειακό πρωτάθλημα. Το 2006, στο καλοκαιρινό τουρνουά Super 64 στο Λας Βέγκας, έβαλε 67 πόντους απέναντι σε κολεγιακούς σταρ της εποχής όπως ο Κέβιν Λαβ και ο Μάικ Μπίσλι, και από εκεί και πέρα τα πάντα πήραν τον δρόμο τους μέχρι το υψηλότερο σημείο του σταρ σίστεμ και την Κλόε Καρντάσιαν. Μέσα σε μία τρελή γειτονιά και μία διαλυμένη οικογένεια, το μπάσκετ έγινε για το 'μούσι' η απαραίτητη σανίδα σωτηρίας. Η ιστορία του, ήταν σχετικά απλή και η πορεία προς την κορυφή, με βάση τα δεδομένα, περίπου εύκολη.

O Nτε Ρόζαν³ , όταν ήταν μικρός, είδε δυο θείους του να πέφτουν νεκροί από πυροβολισμούς , ο δεύτερος μάλιστα δύο τετράγωνα από το σπίτι του. Η οικογένεια του ήταν πάντα πολύ προσεκτική με τον μικρό, καθώς μεγάλωνε πιθανώς στο βιαιότερο κομμάτι της συνοικίας. Η μητέρα του είχε μία πολύ σοβαρή ασθένεια του ανοσοποιητικού, και έτσι το μέλλον του Ντε Ρόζαν πέρασε κυρίως στη διαχείριση του πατέρα του. Οι σχέσεις των τριών ήταν πάντως αληθινά καλές και η αρχική τους απόφαση ήταν να ενταχθεί ο Ντεμαρ στο πρόγραμμα του Dominguez High School, από το οποίο είχε ήδη αναδειχθεί πριν κάποια χρόνια ο Τεσόν Πρινς, και που είχε ήδη εξασφαλίσει τον ... Μπράντον Τζένινγκς.

Μετά από κάποιες μέρες παραμονής στο σχετικά ήρεμο Dominguez, o Ντε Ρόζαν άλλαξε γνώμη και αποφάσισε να ενταχθεί στο σχολείο της δικής του γειτονιάς, το Compton High School, ένα σαφώς πιο άσημο και δύσκολο ινστιτούτο, το οποίο ήταν ακριβώς απέναντι από το σπίτι του. "Ας βάλουμε το Κόμπτον ξανά στο χάρτη" ήταν τα λόγια του, και πράγματι, μετά από πολλά χρόνια, το τοπικό λύκειο κατάφερε με εκείνον πρωταγωνιστή να μπει σε post season. Η φήμη που απέκτησε ο νεαρός στην τρομερή αυτή γειτονιά ήταν τόσο μεγάλη που εξασφάλιζε σε εκείνον και τον πατέρα του "ασυλία" από κάθε είδους μπλέξιμο. Ενα περιστατικό είναι χαρακτηριστικό. Μία φορά, οδηγώντας στους δρόμους του Κόμπτον, ο Ντε Ρόζαν με τον πατέρα του υπήρξαν μάρτυρες κάποιων ληστειών αυτοκινήτων. Οι ληστές, αντί να ασχοληθούν μαζί τους, έκαναν απλά στην άκρη παρατηρώντας πως οι δύο θεατές τους ήταν "ο Deebo και ο μπαμπάς του". Το παρατσούκλι Deebo είχε έρθει κατ'ευθείαν από έναν τηλεοπτικό χαρακτήρα της εκμπομπής Friday, στην οποία πρωταγωνιστούσε ένα αληθινό τοτέμ της γειτονιάς,  ο ράπερ των πρώην πια ΝWA, Ιce Qube.

Πριν από λίγες μόλις μέρες, ο Ντε Ρόζαν συμφώνησε για νέο πενταετές συμβόλαιο με τους Τορόντο Ράπτορς έναντι 139 εκ. δολαρίων. Το ποσό προκαλεί ίλιγγο σε οποιονδήποτε , και κατά μία έννοια η υπογραφή μία μίνι (μόνο) έκπληξη, καθώς ο 27άχρονος πλέον σταρ πάντα εμπλεκόταν σε σενάρια για επιστροφή στο L.A. και ένταξη του στους Λέικερς. Η καλοκαιρινή επιστροφή του στην Καλιφόρνια είναι μόνιμη, εξ'ού και είναι τακτικός θαμώνας της Drew League. Για τον σούτινγκ γκαρντ/φόργουορντ των Καναδών, το επίπεδο σε αυτή την (ημί)ερασιτεχνική λίγκα είναι τόσο υψηλό επειδή "αυτή είναι η νοοτροπία του να μεγαλώνει κανείς στο Λος Αντζελες. Ο ανταγωνισμός είναι τόσο μεγάλος, που κανείς θέλει να γίνει όσο το δυνατόν επιτυχημένος και να δουλεύει σκληρά".  Αντίστοιχα είναι και τα λόγια του Μπράντον Τζένινγκς, όταν μιλάει για την γενέτειρα του. Σε παλιότερη συνέντευξη του στο ESPN, o (μάλλον πρώην) παίκτης των Μάτζικ δήλωνε πως "πολλοι λένε πως είμαι από το L.A. , αλλά εγώ λέω Κόμπτον. Και το λέω εμφατικά, γιατί δεν έχουν βγει πολλοί παίκτες από εκεί. [...] Το να μεγαλώσει κανείς σε μία τόσο δύσκολη συνοικία και να τα καταφέρει, σημαίνει πολλά για μένα."

Ο Τζένινγκς , κατά τα δικά του λόγια, πήρε το μπάσκετ σοβαρά πέντε χρόνια αφότου όταν ο πατέρας του αυτοκτόνησε, και όταν σε ηλικία 12 χρονών συνειδοτοποίησε πως αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος για να συντηρήσει ο ίδιος πλέον την οικογένεια του και να βγει από το γκέτο. Πολύ μικρότερος έπαιζε ήδη στα γήπεδα του Κόμπτον , με τον όρο πως δεν θα έκλαιγε όταν δεχόταν χτυπήματα απο μεγαλύτερους. Λίγο αργότερα, στα 13, βρέθηκε συμπαίκτης με τον Ντε Ρόζαν στους south coast all stars της AAU, που είναι κάτι σαν το παναμερικανικό ερασιτεχνικό πρωτάθλημα. Οι διαδρομές των δύο Καλιφορνέζων ήταν τελικά παράλληλες. Ο Τζένινγκς, μετά από έαν χρόνο στο Dominguez, άφησε το πρόγραμμα λόγω της υπερβολικής έμφασης που έδινε στην άμυνα, και εντάχθηκε στο ασφαλές Oak Hill της Virgina. Αργότερα, προτίμησε να αφήσει το κολέγιο και να παίξει μπάσκετ στην Ευρώπη και στη Ρόμα. Όταν πια έγινε διάσημος και εκατομμυριούχος, επέστρεψε στο Κόμπτον ως παίκτης στη Drew και ως ευεργέτης, ανακαινίζοντας το γηπεδάκι στο Gardena όπου έπαιζε μικρός. Σε λίγους μήνες θα τον φιλοξενεί από ο,τι φαίνεται το Madison Square Garden.

Ο μύθος του "ghettoball"

Oι ιστορίες των τριών γεννηθέντων το θέρος του '89 ενώνονται σε ένα χιλιοειπωμένο παραμύθι χωρίς δράκο: η ανατροφή σε μία δύσκολη συνοικία που υποβοηθά των ανταγωνισμό, ο θρίαμβος της θέλησης και του αθλητισμού, η επιτυχία σε έναν κόσμο φυλετικών διακρίσεων και οικονομικών ανισοτήτων και τελικά, το μπάσκετ ως υγιής διέξοδος. Αυτό είναι ένα αφήγημα που η λευκή και πλούσια Αμερική (και όχι μόνο) έχει επιχειρήσει να εγκαταστήσει χρόνια τώρα στον δημόσιο λόγο και συνεπώς να το εγκαθιδρύσει βαθειά στις συνειδήσεις των υποκειμένων, ανεξαρτήτως φυλετικής ή ταξικής προέλευσης. Ήδη από τη δεκαετία του '60, και καθώς είχε γίνει πλέον φανερό πως ο σωματότυπος των μαύρων αθλητών ταίριαζε πολύ περισσότερο στο μπάσκετ από ο,τι εκείνος των λευκών, οι αρχές επιχειρούσαν να προωθήσουν το άθλημα ως ιδανική διέξοδο από την φτώχεια, ενθαρρύνοντας παράλληλα τους περιθωροποιημένους πληθυσμούς να ασχοληθούν πιο συστηματικά με την ανάπτυξη των δεξιοτήτων τους. Στην υπηρεσία αυτού του τύπου της προπαγάνδας, βρήκαν μάλιστα αρωγούς και μορφές που είχαν ήδη προλάβει να καταστούν μυθικές, όπως ο φόργουορντ των Λος Αντζελες Λέικερς , Ελτζιν Μπέιλορ.

Σε ένα απόκομμα εφημερίδας της Ουάσιγκντον από το 1969 που έπεσε στα μάτια μου ο, γεννηθείς στην πρωτεύουσα και βετεράνος πλέον,  Μπέιλορ εμφανίζεται να ενθαρρύνει τους νεαρούς "νέγρους" να ασχοληθούν με το μπάσκετ καθώς όπως λέει "η δική μου επιτυχία μπορεί να αποτελέσει έμπνευση για τα παιδιά , που δεν έχουν άλλο τρόπο να ξεφύγουν από το γκέτο". To άρθρο τιτλοφορείται "το μπάσκετ προσφέρει διέξοδο από το γκέτο" και στις γραμμές του διαχέεται η ιδέα πως το άθλημα αποτελεί ενα κοινωνιολογικό φαινόμενο, το οποίο είναι με τη σειρά του υπεύθυνο για ανοδική κινητικότητα, ή αν θέλετε κοινωνική ανέλιξη.

Σημερινά στοιχεία αποδεικνύουν εντούτοις πως κάτι τέτοιο δεν συνέβη τελικά όλα αυτά τα χρόνια. Παρά ορισμένα ακόμη χιλιοπροβεβλημένα παραδείγματα (λ.χ. Αλεν Άιβερσον), η επιτυχία στο μπάσκετ για τα παιδιά συνοικιών όπως το Κόμπτον είναι περισσότερο εξαίρεση και όχι κανόνας. Το διάγραμμα που βλέπετε παρακάτω προέρχεται από έρευνα των New York Times και αποδεικνύει του λόγου το αληθές.

Αυτό απεικονίζει την ποσοστιαία κατανομή των επαγγελματιών αθλητών του μπάσκετ, ανάλογα με το μέσο όρο εισοδήματος της περιοχής από την οποία προέρχονται, και αφορά τόσο μαύρους, όσο και λευκούς αθλητές. Όπως γίνεται φανερό , περισσότερες πιθανότητες να αγωνιστούν ως επαγγελματίες συγκεντρώνουν όσοι έχουν ήδη μία οικονομική επιφάνεια ή αν θέλετε όσοι μεγάλωσαν σε περιοχές με υψηλότερο μέσο όρο κατά κεφαλήν εισοδήματος. Και μπορεί τα στοιχεία να δείχνουν πως οι Αφροαμερικάνοι εκπροσωπούνται πολύ παραπάνω από τους λευκούς , ακόμη και αν είναι φτωχότεροι, όμως η απεικόνιση αφορά μόνο το μπάσκετ. Σε άλλα αθλήματα όπως π.χ. το χόκει, το τένις , ή το μπέιζμπολ οι αριθμοί είναι αντιστρόφως ανάλογοι.

Ανάλογα στοιχεία έχουν προκύψει και από άλλες έρευνες, οι οποίες έχουν ασχοληθεί με την κατανομή των μαύρων μπασκετμπολιστών που έχουν επιλεγεί ανά τα χρόνια σε μία από τις ALL NBA Teams, δηλαδή τις καλύτερες πεντάδες του καλύτερου πρωταθλήματος του κόσμου. Αυτές έχουν καταλήξει πως δεν προκύπτει από πουθενά πως τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα εκπροσωπούνται περισσότερο στην αστερόσφαιρα (sic) του Αμερικάνικου μπάσκετ. Αντίθετα, η μοιρασιά μεταξύ των τάξεων δείχνει μάλλον να ευνοεί τις οικονομικά ευπορότερες. Αν μάλιστα σε αυτά τα ομολογουμένως ισχνά νούμερα προστεθούν και εύλογοι περιορισμοί που έχουν να κάνουν με το ύψος, τότε αντιλαμβάνεται κανείς πως ένα παιδί μέσης ανάπτυξης και χαμηλού εισοδήματος έχει μάλλον απειροελάχιστες πιθανότητες να φτάσει να αγωνιστεί σε επαγγελματικό επίπεδο. Τέλος, και σύμφωνα με την ίδια μελέτη των NY Times που μόλις αναφέρθηκε, οι δύσκολες οικογενειακές συγκυρίες είναι εξίσου αποτρεπτικές για κάτι τέτοιο. 

Τελικά, οι ιστορίες των Ντε Ρόζαν, Χάρντεν και Τζένινγκς είναι πρώτα από όλα υπέροχες και εξίσου σημαντικό, ασφαλείς. Η λευκή και πλούσια Αμερική εξακολουθεί να δημιουργεί τα δικά της παραμύθια με αναπάντεχους συμμάχους όσους βρίσκονται στο κέντρο τους. Λίγοι είναι οι Αφροαμερικάνοι εκείνοι που όπως ο Μπέιλορ συμμετέχουν στη διαμόρφωση τους, αλλά είναι πολύ περισσότεροι όσοι άθελα τους γίνονται παράδειγμα σε κάτι που δεν υπάρχει. Το σταρ σίστεμ του μπάσκετ δεν δημιουργεί μόνο αστέρες, αλλά ταυτόχρονα συμμετέχει στην κυρίαρχη ιδεολογία μέσω των καταπονημένων ηρώων του. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο κάπου μακριά μας , αλλά και στα μέρη μας και δεν είναι κάτι καινούριο. Ο αθλητισμός, όταν εμφανίζεται ως διέξοδος από την οικονομική δυσχέρεια και το λεγόμενο "περιθώριο", αυτό που πρώτιστα κάνει είναι να επιτελεί έναν άχαρο ρόλο , αυτόν του αποκλεισμού. Στη συγκεριμένη περίπτωση, αποκλεισμένη είναι μία ιδέα: εκείνη που λέει πως ο,τι περιλαμβάνεται στο ιδεόγραμμα 'παιδεία' είναι αυτό που χρειάζεται για να αλλάξουν όλα όσα αντιπροσωπεύει το Κόμπτον εδώ και δεκαετίες. 

Κόμπτον - ΙΙ

Παρ'ολα αυτά, το Κόμπτον θα είναι καλά, ή ίσως. Το 2014, η νεοεκλεγείσα 32άχρονη δήμαρχος Ειτζα Μπράουν κατάφερε κάτι που στα χρόνια της παιδικής ηλικίας των τριών σταρ έμοιαζε αδιανόητο. Φτάνοντας σε παλαιά μέλη των Bloods και των Cribbs , έπεισε τις δύο κυρίαρχες συμμορίες να φτάσουν σε ανακωχή για το καλό της περιοχής. Η Μπράουν , μέσω της χαλάρωσης των μέτρων αστυνόμευσης , έπεισε τα μέλη τους πως η ανάπλαση της περιοχής ήταν κυρίως στα δικά τους χέρια, και θεσμοθέτησε σε εβδομαδιαία βάση συζητήσεις συνελευσιακού χαρακτήρα, οι οποίες αφορούσαν κυρίως τα όσα θα μπορούσαν να κάνουν για την συνοικία. Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό και φάνηκε κυρίως στους μειωμένους δείκτες εγκληματικότητας ⁴.

Αυτό που έκανε η Μπράουν ήταν σχετικά απλό. Εβαλε την κοινότητα μπροστά από οτιδήποτε άλλο, άσχετα με τη φήμη που ειχαν ή έχουν τα μέλη της. Και παρόλο που χρησιμοποιεί και η ίδια ως παράδειγμα την επιτυχία του Dr. Dre και την δική του ατομική άνοδο στην κορυφή της μουσικής βιομηχανίας, έχει εντούτοις πολύ περισσότερο καταφέρει να δείξει πως οι ιστορίες των "πετυχημένων" του Κόμπτον δεν αφορούν το Κόμπτον, ούτε το σύνολο, αλλά μόνο αυτούς. Και μεταξύ μας, αφορούν όσο να ναι και εμάς τους μπασκετικούς, κι ας μην είναι τελικά το άθλημα που αγαπάμε μέρος του υπέροχου αφηγήματος της εξόδου από τα γκέτο. H Drew League, oι NWA, o Xάρντεν, ο Ντε Ρόζαν, το Κόμπτον και ο Τζένινγκς είναι απλώς ένα φανταστικό, από κάθε άποψη, παραμύθι.

 Σημειώσεις.

1. Τα μέλη του γκρουπ ήταν τότε οι Ice Cube, Dr.Dre, Eazy E, Dr.Yella, Mc Ren. Το άλμπουμ Straight Outta Compton έγινε πολύ αργότερα (2014) ταινία, η οποία εξιστορούσε τα πεπραγμένα των ΝWA και είχε αμεσότατες αναφορές στις συνθήκες διαβίωσης στη συνοικία.

2. Τα αποσπάσματα της παραγράφου είναι από το παρακάτω κείμενο http://www.jockbio.com/Bios/J_Harden/J_Harden_bio.html

3. Τα αποσπάσματα της παιδικής ηλικίας του Ντε Ρόζαν προέρχονται από το παρακάτω κείμενο http://www.theglobeandmail.com/sports/basketball/demar-derozan-from-compton-to-canada/article1391870/

4. Διαβάστε για τους δεικτες εγκληματικότητας και το έργο της Μπράουν στο λινκ παρακατω. Το Κόμπτον παραμένει φυσικά μία βίαιη γενικά περιοχή, ας μην εξιδανικεύουμε http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/northamerica/usa/11313948/Straight-into-Compton-house-prices-soar-as-murderous-gangs-reach-truce.html