Η πρόσφατη νίκη των Σαν Αντόνιο Σπερς επί των Γκόλντεν Στέιτ Ουόριος, έφερε όπως ήταν φυσικό στην επιφάνεια ένα σωρό συζητήσεις για το πώς η μία ομάδα μπορεί να κερδίζει την άλλη και για το αν οι Τεξανοί βρήκαν τελικά την συνταγή για να σταματήσουν την τρομερότερη του πλανήτη. Τα περισσότερα επιχείρηματα μάλλον δίκαια περιστράφηκαν γύρω από την παραμέτρο του ρυθμού, καθώς στο συγκεκριμένο παιχνίδι οι παίκτες του Πόποβιτς υποχρέωσαν τους αντιπάλους να παίξουν πιο αργά από κάθε άλλη φορά στη σεζόν. Και τους νίκησαν.

Καθώς όλα τα bracket του NCAA πήγαν ήδη στο βρόντο, οι συζητήσεις στην Αμερική δίνουν και παίρνουν για το έαν η πρόκριση του Middle Tennessee (Νο 15 στη Midwest) εις βάρος του Michigan State (Νο2) του εμβληματικού Tom Izzo είναι μία από τις μεγαλύτερες όλων των εποχών στο τελικό τουρνουά του κολεγιακού πρωταθλήματος. Σύμφωνα μάλιστα με το Basketball Reference, οι Spartans είναι διαχρονικά η δεύτερη δυνατότερη ομάδα που αποκλείεται τόσο νωρίς. Για τέτοιο αποτέλεσμα μιλάμε.

H σημερινή είναι μία από τις μέρες στις οποίες μία ανάλυση μπορεί ελάχιστα να πρωτοτυπήσει. Τακτικές οι προπονητές δοκιμάζουν διάφορες και είναι κάποιες οι περιπτώσεις στις οποίες οι παίκτες φέρουν εξ ολοκλήρου την ευθύνη για την πραγματοποίηση ή την αναχαίτιση τους. Μία από αυτές είναι και το παιχνίδι μεταξύ του ΠΑΟ και της Λοκομοτίβ Κουμπάν, το οποίο έφερε τούμπα εν πολλοίς   ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Ο παιχταράς του τριφυλλιού ξεκλείδωσε το πορτάκι της νίκης και ύστερα το άφησε διάπλατα ανοιχτό για όλους τους άλλους.

Την εποχή του Ομπράντοβιτς στον Παναθηναικό διάφοροι παίκτες ήρθαν ως κάτι και έφυγαν ή παρέμειναν ως κάτι άλλο. Ο Μάικ Μπατίστ ήρθε ως παίκτης που αγωνιζόταν στις θέσεις 3-4 και έκανε καριέρα ως ένας από τους καλύτερους σέντερ της Ευρώπης. Ο Χατζηβρέττας ήρθε ως πρώτος σκόρερ της Α1 και μετατράπηκε σε αμυντικό εξολοθρευτή. Ο Τσαρτσαρής υπέταξε τις τεράστιες και πολυποίκιλες προοπτικές του στον ρόλο του συμπληρωματικού, αλλά άκρως απαραίτητου power forward, ενώ ο Σάρας αγωνίστηκε κυρίως ως 6ος παίκτης, παρά ως πρωταγωνιστής.

Ο αποκλεισμός από το Eurocup σε μία χρονιά ανανέωσης, κόστισε στους λάτρεις του αθλήματος Αρειανούς τις προσδοκίες ότι η ομάδα τους θα μπορούσε από φέτος ίσως να κάνει ξανά αισθητή την παρουσία της στην Ευρώπη. Η απογοήτευση ήταν λογική , δεδομένου του αναπάντεχου ορισμένων αποτελεσμάτων , όπως η ξαφνική κατρακύλα στο Βερολίνο ή το ολικό μπλακ άουτ στα τελευταία λεπτά απέναντι στην Νεπτούνας. Όπως ήταν επίσης λογικό, οι προτιμήσεις των φιλάθλων γύρω από στελέχωση και τρόπο παιχνιδιού ακούστηκαν εκείνη την περίοδο δυνατότερα από κάθε άλλη στιγμή της σεζόν, καθώς μεταξύ άλλων η ομάδα γνώρισε και κάποιες βαριές ήττες σε πρωτάθλημα και κύπελλο. Τα μεσοβδόμαδα φώτα προβολής απομακρύνθηκαν σιγά σιγά από τους κιτρινόμαυρους και το κοινό τους περιορίστηκε στον πυρήνα των φιλάθλων τους και σε όσους φανατικά παρακολουθούν το πρωτάθλημα της Α1, συγγνώμη της Basket League.

Κοιτάζει κανείς τη σύνθεση της ΑΕΚ στα τελευταία παιχνίδι του Eurocup, τη συγκρίνει με εκείνη που εμφανίστηκε απέναντι στον Ολυμπιακό, και συνειδητοποιεί πως δεν έχουν αλλάξει και πολλά. Βασικά, ο Τζεικόβαν Μπράουν, αυτό. Η ομάδα συνεχίζει να μην βγάζει εύκολα αδύνατη πλευρά στο σετ παιχνίδι της, και όπως έδειξε ο Σπανούλης, η ρακέτα είναι πολλές φορές ανοιχτή στα πικ εν ρολ. Ο Μπράουν δεν οργανώνει καλύτερα από εκείνον τον περίεργο με τα κοτσιδάκια, ο Μαυροκεφαλίδης παίζει pick n' pop και ο Μαυροειδής πικ εν ρολ, ο Κατσίβελης είναι ο Κατσίβελης, ο Μιλόσεβιτς βοηθά παντού, ο Σάκοτα σουτάρει από το σπίτι μου, και ο Χέρστον εξακολουθεί να χαράσσει τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στην επιτυχία και την αποτυχία.

Μια ματιά στα στατιστικά και τις επιδόσεις του Νικ Καλάθη στο τοπ-16, μας αποκαλύπτει κάτι καθόλου περίεργο, εντούτοις κάτι άξιο αναφοράς. Τα αποτελέσματα της ομάδας είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένα με την απόδοση του παίκτη. Η χθεσινή μέτρια εμφάνιση του απέναντι στον Αστέρα ήρθε να προστεθεί σε εκείνες απέναντι στη Φενέρ στην Πόλη, στους Σερβους στο ΟΑΚΑ και στη Κουμπάν και να συμβάλει στην εικόνα που βλέπετε παρακάτω. Ο Καλάθης στις ήττες δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με τον παίκτη που εμφανίζεται στις νίκες.

H Φενέρμπαχτσε προχωρά ακάθεκτη προς την πρώτη θέση του ομίλου της στο τοπ-16 και βασίζεται πρώτα από όλα στην πολύ καλή άμυνα της, μποστάρης της οποίας είναι ο εκπληκτικός Γιαν Βέσελι. Ο Τσέχος δεν αποτελεί επιθετικά μία από τις πρώτες επιλογές του Ζοτς, καθώς ο Ούντο παίρνει εκείνος τις περισσότερες μπάλες κάτω από το καλάθι. Αυτό του επιτρέπει να μένει ξεκούραστος και να κάνει τις δουλειές που ζητά ο προπονητής σε άμυνα, ριμπάουντ και hustle plays. Oχι ότι δεν θα ολοκληρώσει και διάφορα πικ εν ρολ ή ότι δεν θα δώσει πόντους από δεύτερες ευκαιρίες και παιχνίδι με πλάτη, απλά όταν απέναντι υπάρχουν οι Ντιλέινι αυτού του κόσμου, το βάρος πέφτει κυρίως σε εκείνον. Και μάλιστα πέφτει για κοντά 38 λεπτά.

Πριν από περίπου 2 μήνες στο ΣΕΦ, ο Ολυμπιακός είχε βρεθεί στο -25 απέναντι στην Μπάμπεργκ, εφαρμόζοντας μία αμυντική τακτική που της επέτρεπε να κυκλοφορήσει τη μπάλα ακριβώς όπως ήθελε. Στοι δεύτερο ημίχρονο εκείνου του αγώνα, οι ερυθρόλευκοι άλλαξαν την προσέγγιση τους, γύρισαν σε καθαρές αλλαγές, έβαλαν μέσα μαζί τους Χάκετ, Στρόμπερι και ... Οντομ και πίεσαν τους Γερμανούς μέχρι σκασμού. Λίγο ακόμη και θα έπαιρναν μία νίκη που έδειχαν ότι δεν άξιζαν.

Στα 9 πρώτα παιχνίδια μετά το All Star Game (πριν το χθεσινό), o Γιάννης Αντετοκούνμπο έχει μέσο όρο 19.9 πόντους , 10.9 ριμπάουντ και 7,6 ασίστ ανά παιχνίδι. Η εντυπωσιακή του άνοδος συμπίπτει - ως γνωστόν σε όλους σας - με τον τραυματισμό του Κάρτερ Ουίλιαμς, την μεταφορά του Μονρό (που απαιτεί πολλές κατοχές) στον πάγκο, και την απόφαση του Τζέισον Κιντ να του αναθέσει αυξημένες αρμοδιότητες με τη μπάλα στα χέρια. Ο Γιάννης δεν είναι στους Μπακς ακριβώς πλέι μέικερ, αλλά σε πολλές επιθέσεις παίζει ως τέτοιος.