Η Χίμκι δεν έκανε τίποτε παραπάνω από αυτά. Εβγαλε κάποιες άμυνες οι οποίες ήταν περισσότερο προιόν των κακών ερυθρόλευκων επιλογών, και έπειτα πήγε χωρίς κανέναν δισταγμό στον βομβαρδισμό από μακριά. Φρόντισε να ξεκινήσει πολλές επιθέσεις από το πλάι, είχε τα drive του Ράις και την παρουσία του Όγκουστιν στη ρακέτα ως δόλωμα, και ακροβόλισε τους σουτέρ της στις αντίθετες πλευρές από εκεί που ήταν η μπάλα. Οι Ρώσοι επιχείρησαν να τους βρουν είτε με μεγάλες πάσες, είτε μέσω του παίκτη που έπαιρνε τη μπάλα στο short roll (7 ασίστ οι ψηλοί), κάπου κοντά στο κέντρο της ρακέτας. Γενικώς, απλά πράγματα, στα οποία οι τοποθετήσεις έπαιζαν μεγαλύτερο ρόλο από τα δυνατά σκριν και τις συνεργασίες.
Στο δεύτερο δεκάλεπτο το όλο πλάνο του Ιβάνοβιτς άρχισε να λειτουργεί στην εντέλεια, αλλά η πραγματικότητα ήταν πως κάτι τέτοιο συνέβαινε ήδη από την πρώτη περίοδο, καθώς η Χίμκι είχε αστοχήσει σε διάφορα ελεύθερα τρίποντα και είχε ανανεώσει ένα σωρό επιθέσεις. Από ένα σημείο και ύστερα, ήταν σαν να έβλεπε κανείς επανάληψη του ίδιου έργου. Ο Σβεντ έβαλε 4 απανωτά τρίποντα, 3 εκ των οποίων επιχειρήθηκαν υπό τις καλύτερες δυνατές προυποθέσεις, καθώς η άμυνα του Ολυμπιακού άφηνε ακάλυπτους πολλούς χώρους μέσα στο παρκέ. Κοιτάξτε 2 μόνο παραδείγματα, και αν ζητήσετε παραπάνω είναι στη διάθεση σας.
Στο πρωτο ο Ράις έχει κάνει drive από το πλάι, 4 παίκτες του Ολυμπιακού βρίσκονται κάτω από το καλάθι, και 3 της Χίμκι σε σωστές θέσεις στην περιφέρεια. Ο Χάκετ είναι ο μόνος που κυνηγά και πάει αντίθετα από την πάσα του Χάνικατ, τον οποίο ο Ιβάνοβιτς έβαλε στη θέση 4 ως απάντηση στο σχήμα με τον Παπαπέτρου. Ο χώρος που είναι σημαδεμένος με κόκκινο είναι τελείως ακάλυπτος.
Στην ακριβώς προηγούμενη επίθεση είχε συμβεί περίπου το ίδιο.
O Ράις κάτω από το καλάθι, Χάνικατ και Σβεντ στις θέσεις τους. Οπως είναι μάλλον φανερό, το κλειδί και στις δύο διατάξεις είναι ο παίκτης στη γωνία που ανοίγει το γήπεδο, και φυσικά οι αχρείαστες βοήθειες της άμυνας.
Με τέτοιου είδους φάσεις ο αγώνας ήταν γεμάτος. Ο Ολυμπιακός είδε την τακτική των παγίδων και της πίεσης επάνω στο πικ εν ρολ να γίνεται σμπαράλια από τους αντιπάλους του, οι οποίοι μετέφεραν με ακρίβεια το παιχνίδι τους στην περιφέρεια και βρήκαν τον πολυπόθητο για εκείνους εκτελεστικό ρυθμό. Η άμυνα των ερυθρόλευκων ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτη, χωρίς καλή εκτέλεση, δυναμισμό και τακτική ευελιξία. Και όπως συνήθως συμβαίνει με τον φετινό Ολυμπιακό, όταν δεν βγαίνουν άμυνες, τότε η επίθεση εγκλωβίζεται σε αργόσυρτα plays, στα χέρια του Σπανούλη και σε αργοπορημένα post up του Πρίντεζη ή των γκαρντ.
Ο Σφαιρόπουλος άργησε πολύ να φτιάξει αντίδοτο, και όταν το έκανε, η Χίμκι είχε ήδη βρει το χέρι της και την ψυχολογία. Μετέφερε με ευκολία το παιχνίδι της πιο κεντρικά, βρήκε τα μις ματς στις αλλαγές και χτύπησε (και) εκεί με τον Όγκουστιν. Το λάθος των ερυθρόλευκων είναι ότι την άφησαν εξ’αρχής να σουτάρει, και όχι ότι δεν γύρισαν ένα παιχνίδι στο οποίο δέχτηκαν άκοπα 48 πόντους στο πρώτο ημίχρονο.
Είναι σίγουρα απορίας άξιο πως συνέβη μια τέτοια καθίζηση. Από την άλλη, δεν ήταν και η πρώτη φορά. Στο Κάουνας η Ζαλγκίρις κέρδισε με 20 πόντους, στο ΣΕΦ η Μπάμπεργκ βγήκε μπροστά με 25, και οι ήττες από Μπαρτσελόνα και Ρεάλ ήρθαν μάλλον εύκολα και χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση. Για τουλάχιστον 4 παιχνίδια πριν από αυτό που τελείωσε, ο Ολυμπιακός προδόθηκε από το γεγονός ότι, κακά τα ψέμματα, δεν έπαιξε καλό μπάσκετ σε διάρκεια.
Το ίδιο συνέβη και στην έδρα της Χίμκι, από μία ομάδα που ήταν ανοιχτό βιβλίο. Εξαιρετική στην έδρα της, με μεγάλη δύναμη πυρός από την περιφέρεια, και αδύναμη στα εκτός έδρας παιχνίδια. Οι ερυθρόλευκοι (ένα σύνολο που έπαιξε πραγματικά ωραία απέναντι σε πραγματικά καλούς αντιπάλους) ηττήθηκαν κατά κράτος από όποιον δεν τους άφησε να εφαρμόσουν το βασικό τους πλάνο: να βγάλουν τις απαραίτητες άμυνες, δευτερευόντως να τρέξουν, και κυρίως να χρησιμοποιήσουν το κεντρικό πικ εν ρολ με τον Σπανούλη ως την προτιμότερη επιθετική τους αιχμή. Κακά τα ψέμματα, το είδος αυτό της επίθεσης ήταν και εκείνο πάνω στο οποίο η ομάδα του Σφαιρόπουλου απέτυχε φέτος με συνέπεια.
Είναι λογικό τη δεδομένη στιγμή ο κόσμος της ομάδας να επιρρίπτει ευθύνες, το εύρος των οποίων εκτείνεται από τη στελέχωση σε κάποιες θέσεις, στην προπονητική τακτική και στην ατομική απόδοση των παικτών. Σίγουρα αγγίζει και την έλλειψη χαρακτήρα, επιμονής ή πάθους. Κατά τη γνώμη μου, η πορεία που διέγραψε ο Ολυμπιακός την περίοδο 2015-16 βρίσκει τα αίτια της αποτυχίας της σε πράγματα που σχετίζονται με όλα αυτά μόνο ως έναν μικρό βαθμό. Όταν το τοπ-16 ολοκληρωθεί, τότε ελπίζω ο χρόνος να επιτρέψει να αναλυθεί η εικόνα κάπως σφαιρικότερα.
Αντί επιλόγου
Η απαξίωση του αντιπάλου είναι ένα από τα χαρακτηριστικά του Ελληνα οπαδού ή δημοσιογράφου (όχι των παικτών ή του προπονητή). Η μπάλα φυσικά και δεν τους παίρνει όλους, πολύς κόσμος ξέρει καλά το άθλημα. Ομως βαρέθηκα να διαβάζω και να ακούω μαλακίες. Πότε ο Τρινκιέρι που δεν κάνει για μεγάλους συλλόγους, πότε "ποια Μπάμπεργκ", πότε η Μπαρτσελόνα είναι φέτος χάλια και δεν γίνεται να χάνεις από τους ψηλούς της, πότε η Χίμκι είναι ομάδα που κωλώνει, πότε η Ρεάλ είναι γερασμένη (!!!!), η Λαμποράλ θα καταρρεύσει και μπλα μπλα...
Αυτές οι αντιλήψεις είναι βαθιά ριζωμένες σε μερίδα των φιλάθλων, και ενισχύουν μία απόλυτα εγωκεντρική οπτική απέναντι στον αθλητισμό, κατά την οποία η απόδοση της ομάδας μας τοποθετείται μονίμως στο κέντρο της ερμηνείας των αποτελεσμάτων. Δεν είναι στην πραγματικότητα καθόλου έτσι, καθώς το άθλημα το παίζουν και οι άλλοι, και για να το καταφέρουν προσπαθούν συστηματικά και με κόπο. Φέτος, οι άλλοι ήταν καλύτεροι.
