Ο Κουρτινάιτις , ήταν ένας προπονητής - τοτέμ για το σύλλογο. Ηταν εκεί από το 2011, είχε κερδίσει 2 eurocup (αυτό σημαίνει ότι έβαζε σταθερά την ομάδα στην ευρωλίγκα) και μία VTB απέναντι στη ΤΣΣΚΑ. Δηλαδή τι άλλο; Επίσης, η φετινή έκδοση που παρουσίασε ήταν πρώτη στις ασίστ σε όλη την ευρωλιγκα (τοπ-16) και παρουσίαζε στο γήπεδο θαυμάσιες συνεργασίες, κάποιες από τις οποίες ξεδίπλωσε και στο πρώτο ημίχρονο μέσα στο ΣΕΦ. Η Χίμκι, με εξαίρεση την ήττα από τη Ρεάλ στην έδρα της, είχε κάνει όλες τις νίκες που έπρεπε για να μείνει στο κόλπο μέχρι και σήμερα , και καμμία νίκη που δεν έπρεπε. Αυτή την ψάχνει τώρα απέναντι στον Ολυμπιακό, αλλά με άλλο προπονητή, τον "λάτρη της πειθαρχείας" Ντούσκο Ιβάνοβιτς.
Το πρόβλημα με την ομάδα του πολύ καλού κόουτς Κουρτινάιτις ήταν φυσικά πως δεν μπορούσε να κερδίσει εκτός έδρας, και πως σε τέτοια παιχνίδια έπεφτε σχεδόν αμαχητί, δεχόμενη περίπου 90 (!) πόντους ανά παιχνίδι. Τόσους δεν τρώει ακόμη ούτε η Ζαλγκίρις, και υπεύθυνος για αυτή την εικόνα ήταν ένας κακός αμυντικά πικ εν ρολ άξονας, με δυσκίνητους ψηλούς , τον κοντό Ράις και τον...Σβεντ. Τον ράθυμο Ρώσο των 3εκ. σημάδευαν και σημαδεύουν οι αντίπαλοι κυρίως στον αιφνιδιασμό. Aντίθετα, στα εντός έδρας ματς, οι 75 πόντοι παθητικό ήταν ένα νούμερο υπεραρκετό για να σημειωθούν νίκες από μία ομάδα που ξέρει να σκοράρει, και ως επί το πλείστον διατηρεί την επιθετική της παραγωγή σταθερή ανεξαρτήτως γηπέδου.
Ενας άλλος λόγος για τις τραγικές επιδόσεις εμοιαζε να είναι πως η ομάδα αυτή παραήταν και παραείναι σοφτ. Αυτού του είδους οι παρατηρήσεις ίσως δεν ταιριάζουν στο BG των εκατομμυρίων αναγνωστών, αλλά εν πάσει περιπτώσει έτσι είναι. Η Χίμκι του Κουρτινάιτις δεν έσπρωχνε, έχανε τα αυγά και τα πασχάλια στα κρίσιμα και, παρά την ζηλευτή περιφερειακή στελέχωση, στις επιλογές των κοντών έβρισκε κανείς ελάχιστη λογική υπό καθεστώς σφοδρής πίεσης. Λάθη δεν γίνονταν πολλά, αλλά το συστηματοποιημένο παιχνίδι συνεργασιών πήγαινε ξαφνικά στον βρόντο, όπως συνέβη καλή ώρα πάλι στο ΣΕΦ.
Η Χίμκι κατά μία έννοια ήταν και είναι η πιο διπρόσωπη ομάδα της διοργάνωσης. Πολύ καλή εντός και κακή εκτός, με διαστήματα σούπερ συνεργασιών και με άλλα γεμάτα "άναρχη δόμηση". Οπως συμβαίνει συχνά με τέτοιου είδους ομάδες, η προπονητική επιρροή δεν είναι τόσο μεγάλη ώστε να εγγυάται σταθερότητα.
Το θέμα είναι αν όντως φταίει ο προπονητής, αλλά αυτό μάλλον δεν θα το λύσουμε. Αντίθετα, πιο ρεαλιστικό μοιάζει να εκτιμήσει κανείς εάν η τακτική προσέγγιση του κοουτς βρισκόταν ευθυγραμμισμένη με τη στελέχωση του ρόστερ. Και εδώ είναι που μάλλον άρχιζαν τα προβλήματα.
Ο Κουρτινάιτις σίγουρα έκανε κάποια λάθη. Η επιλογή Τοντόροβιτς δεν βγήκε, και ο μικρός δεν δικαιωσε τις προσδοκίες που συνόδευσαν την περυσινή του χρονιά στη Βασκονία, με αποτέλεσμα να γυρίσει πίσω. Επίσης, η ομάδα βασιστηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό σε ψηλούς που μένουν πίσω στα πόδια, χωρίς την απαραίτητη ένεση αθλητικότητας. Για να καλυφθούν άλλωστε αυτά τα δύο κενά αποκτήθηκε ο Μπουν.
Από εκεί και πέρα όμως, σε όσους γνωρίζουν το έργο του Λιθουανού, ορισμένες επιλογές μάλλον ξενίζουν παραπάνω, και πρώτα πρώτα εκείνη του Σβεντ. Παρά τα φαινομενικά καλά νούμερα, ο ακριβοπληρωμένος σταρ κινείται στο γήπεδο πολλές φορές όπως του καπνίσει. Σουτάρει γρήγορα γρήγορα πάνω από χερια και δίνει εύκολες κατοχές στον αντίπαλο, έχει σχετικά χαμηλά ποσοστά στα σουτ τριών πόντων και στην άμυνα γυρνάει αργά, αν και τουλάχιστον σταθερά. Το πειθαρχημένο πικ εν ρολ παιχνίδι του Κουρτινάιτις φαίνεται πως δε σήκωνε δεύτερη - μετά τον Ράις - προσθήκη υψηλών δόσεων αυτοσχεδιασμού, και βρέθηκε τελικά με .... τρεις.
Ο Ζόραν Ντράγκιτς, ένας ακόμη παίκτης που ήρθε με ένα καράβι λεφτά, παίζει πραγματικά πολύ άσχημα και καταφεύγει σε μοναδικές ποικιλίες που μόνο σκοπο έχουν να δώσουν κάποιους πόντους. Στην κυκλοφορία της μπάλας ο Σλοβένος δεν συμμετέχει ούτε με γραπτή αίτηση , καθώς μοιράζει μόλις 0,7 ασίστ ανά 17 λεπτά συμμετοχής περίπου.
Υποθέτω πως κάπου εδώ μπήκε στο παιχνίδι η επιλογή Ιβάνοβιτς, καθώς το μπάσκετ του Μαυροβούνιου δείχνει να ταιριάζει περισσότερο στη στελέχωση, τουλάχιστον φαινομενικά. Ο πρώην κόουτς του ΠΑΟ βασίζεται σε μία pace and space φιλοσοφία, και για να μην γινόμαστε γραφικοί, ας πούμε ότι απαιτεί από τις ομάδες του να παίζουν σε σταθερά υψηλό ρυθμό και να βρίσκουν τις ευκαιρίες για σουτ περισσότερο μέσω της σωστής διάταξης, και λιγότερο μέσα από καλά σχεδιασμένες συνεργασίες και έξτρα πάσες. Ειδικά όσοι παίζουν στο πλάι (βλ. Χάνικατ με Ζαλγκίρις ή Σβεντ στα χαμηλά σχήματα), πρέπει να βρίσκονται στη σωστή θέση για εκτέλεση σχεδόν με τη μία.
Ο Ιβάνοβιτς είναι ένας λάτρης της πειθαρχίας και της σκληρής δουλειάς στις προπονήσεις, αλλά ο σκοπός του δεν είναι να μεταφέρει την στρατιωτική του νοοτροπία μέσα στο παιχνίδι, αλλά μέσω αυτής να προετοιμάσει τους παίκτες ώστε να εκτελούν σωστά ανά πάσα στιγμή από διάφορα σημεία του γηπέδου. Στην τέλεια τους μορφή, οι ομάδες του έχουν πλέι μέικερ που δεν τους ενδιαφέρει το σκορ (Πριχιόνι, Καλντερόν), φόργουορντ ή shooting guards κανονικούς killers (Ματσε, Σκόλα1) και σέντερ σημεία αναφοράς (Σπλίτερ). Στην ατελή τους, έχουν απλά χαρισματικούς σκόρερς να σουτάρουν από παντού. Ο Τελέτοβιτς, για τρεις σερί χρονιές έπαιρνε περίπου 7 προσπάθειες για τρίποντο ανά αγώνα και η Τάου είτε νικούσε εμφατικά είτε έχανε κάνοντας κρότο.
Στην Χίμκι, ο νεοπροσληφθείς Ιβάνοβιτς καλείται ως φαίνεται να πάρει από τις τρομερά επικίνδυνες μονάδες της αυτό που θα μπορούσαν εν δυνάμει να δώσουν, δηλαδή σκορ σε μεγάλες δόσεις από την περιφέρεια μέσω του ανοίγματος των αποστάσεων στο (όχι ακριβώς) μισό γήπεδο. Η άλλη του αποστολή είναι να κάνει το σύνολο να παίξει άμυνα σταθερά υψηλότερης ενέργειας, αλλά για να γίνει αυτό μάλλον χρειάζεται χρόνος.
Προς το παρόν, αυτό που οι Ρώσοι μπορούν να βγάλουν στο παρκέ είναι κάποιες διαστημικές εμφανίσεις ανάλογες με εκείνες που έβγαλε ο περυσινός ΠΑΟ στην αρχή και μέχρι τα μέσα της χρονιάς. Οι πράσινοι (θα το θυμάστε) μπορεί να μη βλέπονταν εκτός έδρας, αλλά μέσα στο ΟΑΚΑ συνέτριψαν σύνολα όπως η Φενέρ ή η Ρεάλ. Απέναντι στην πρώτη μάλιστα, είχαν 18/26 τρίποντα (!) , με τα περισσότερα από αυτά να έρχονται ως συνέπεια ορμής και μη υπολογισμού του κινδύνου.
Στη φάση που αυτή τη στιγμή βρίσκεται η Χίμκι, ο μεγαλύτερος κίνδυνος μοιάζει να κρύβεται σε ανάλογα μέρη. Ενας νέος προπονητής που ενθαρρύνει τον γρήγορο ρυθμό και θέλει να παίξει καλύτερη άμυνα, και παίκτες που τρελαίνονται να σουτάρουν από παντού. Για να χάσει ο Ολυμπιακός απόψε, θα πρέπει οι Ρώσοι να ντυθούν Παναθηναικός του Οκτωβρίου του 2014. Όσο κοντύτερα μείνουν οι ερυθρόλευκοι σε σουτ από του διαόλου τη μάνα ή σε αεροπλανικά, τόσο το καλύτερο.
Σημείωση 1. Ναι, ο Σκόλα έπαιζε τότε στη θέση 4.
