Ο Μπαρτζώκας φαίνεται να έχει ασπαστεί το δόγμα μέχρι βάθους καρδιάς και παρουσιάζει μία ομάδα με ιστορικά υψηλά νούμερα στις αναλογίες τριπόντων/διπόντων. Προσέξτε. Στο τοπ-16 (και σύμφωνα με το gigabasket) , το ποσοστό των τριπόντων επί των συνολικών προσπαθειών είναι 48%! Με απλά λόγια, τα μισά σουτ της ομάδας είναι πίσω από τη γραμμή. Στα δε τελευταία 4 παιχνίδια , οι Ρωσοι έχουν σουτάρει αντίστοιχα 30, 28, 25 και 34 φορές για τρεις, δηλαδή περίπου 30 ανά παιχνίδι! Ο,τι συγκρίσιμα μεγέθη έπεσαν στα μάτια μου αφορούσαν αριθμούς κάμποσο χαμηλότερους από αυτούς, με τον πεδουλάκειο (sic) ΠΑΟ να φτάνει στην αναλογία 44/100 μερικά χρόνια πριν.

Ο Μπαρτζώκας κάποια στιγμή ρωτήθηκε πάνω σε αυτό, και η απάντηση που έδωσε είχε να κάνει με τον τρόπο που η ομάδα του βρίσκει τα σουτ, και όχι με το είδος τους (αν είναι δηλαδή τρίποντα ή δίποντα). Συγκεκριμένα, μετά τον αγώνα στη Μάλαγα (όπου η Λοκο είχε 16/34 τριπ.) είχε πει πως "δεν μετράω πόσα τρίποντα βάλαμε, αλλά το ότι φτιάξαμε τις προϋποθέσεις για να σουτάρουμε δίχως αντίπαλο".

Υποψιάζομαι ότι ο πολύ καλός Ελληνας κοουτς έχει πει εδώ μία μεγάλη αλήθεια και , όσο να ναι, ένα ψεμματάκι. H πρώτη αφορά φυσικά το σκέλος των προϋποθέσεων και το δεύτερο την μη μέτρηση του αριθμού των τριπόντων που έβαλε η ομάδα του. Αυτό μπορεί να είναι έτσι, αλλά είναι δύσκολο να πειστεί κανείς πως ο κόουτς δεν επιδιώκει σταθερά τα σουτ πίσω από τη γραμμή. Ισως δεν μετράει αυτά που μπαίνουν, αλλά μάλλον μετράει αυτά που επιχειρούνται, και δουλεύει συστηματικά για την δημιουργία των συνθηκών τους. 

Σε αυτό το κομμάτι (και γενικά στο κομμάτι της επίθεσης), η Λοκομοτίβ τα έχει πάει ομολουγουμένως καλά, μιας και παρουσιάζει την 6η καλύτερη επιθετική επίδοση ανά 100 κατοχές και επιπλέον εμφανίζεται πρώτη στο ποσοσό assists/field goals με 67%. Με απλά λόγια, η Λόκο έχει καταφέρει περισσότερο από κάθε άλλη ομάδα να σουτάρει εύστοχα μετά από τελική πάσα. Αυτό δείχνει πως υπάρχουν μηχανισμοί, οι οποίοι, συνδυαζόμενοι με την πραγματικά πολύ δυναμική άμυνα, έχουν παράξει κάτι αληθινά αποτελεσματικό. Πράγματι, και πέρα από τα νούμερα, η ομάδα του Μπαρτζώκα είναι έτσι σχεδιασμένη ώστε άπαντες να είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να σουτάρουν και να εκμεταλλευτούν το πλάτος του γηπέδου μέχρι τελευταίας σπιθαμής. Η δε προσθήκη του Ματ Τζάνινγκ είναι ακριβώς στο πνεύμα. Αφοσίωση στην άμυνα, αλτρουισμός και φαρμακερό σουτ.

Από την άλλη, το μπάσκετ δεν είναι απλώς ένα άθλημα κανόνων. Αν ήταν, οι Χιούστον Ρόκετς θα είχαν πάει φέτος μακρύτερα και η Φενέρ θα είχε ήδη στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης. Αν ήταν, δεν θα υπήρχε ο Στεφ Κάρι. Το μπάσκετ είναι ταυτόχρονα, όπως όλα τα πράγματα στη ζωή, ένα παιχνίδι εξαιρέσεων και ένα σύνολο διαφορετικών περιστάσεων. Για να κερδίσει το Μαιάμι τον τελευταίο του τίτλο, έπαιξε τον Κρις Μπος στη θέση του σέντερ. Για να κερδίσει το Γκόλντεν Στέιτ το δικό του πρωτάθλημα , εξαφάνισε τον Μπόγκουτ και εμφάνισε την πεντάδα - καμικάζι που σταμάτησε τον Λεμπρόν. Ο Ολυμπιακός του Ιβκοβιτς γύρισε τον τελικό του 2012 παίζοντας χωρίς πικ εν ρολ με τον Σπανούλη, και ο Ομπράντοβιτς εμφάνισε κάποτε στα έκπληκτα μάτια του Μεσίνα τον Λάζαρο Παπαδόπουλο. Ποια είναι άραγε η εναλλακτική της Κουμπάν σε περίπτωση που το πλάνο στραβώσει;

Aυτό συνέβη ήδη απέναντι στην Φενέρμπαχτσε στη Ρωσία και στον Παναθηναικό στο ΟΑΚΑ. Απέναντι στην άμυνα με αλλαγές και των δύο αντιπάλων (πιο επιθετική του ΠΑΟ, πιο 'έξυπνη' των Τούρκων που έδωσε κάποια drive και μετά πήγαινε σε διπλές και τριπλές καλύψεις) , η απάντηση της Λόκο ήταν ακόμη περισσότερα τρίποντα. Στο δεύτερο παιχνίδι μάλιστα, ένα από αυτά επιχειρήθηκε από τον Σίγκλετον όταν ο Καλάθης μάρκαρε τον Ράντολφ μέσα στη ρακέτα. Το μειονέκτημα της ομάδας του Μπαρτζώκα δείχνει να είναι πως έχει αφομοιώσει τόσο πολύ τη φιλοσοφία , που της έχει γίνει δεύτερη φύση. Συνεπώς είναι πολύ δύσκολο να προσθέσει τομές, όπως π.χ. να ολοκληρώσει ένα πικ εν ρολ με τους ψηλούς ή να χτυπήσει σε μις ματς στη ρακέτα όταν τα πράγματα σκουραίνουν.

Eνα πολύ ενδιαφέρον στατιστικό έρχεται να επιβεβαιώσει αυτή την θεωρία. Σε clutch καταστάσεις , δηλαδή στο τέλος παιχνιδιών που κρίνονται σχεδόν στα καλάθι, η Κουμπάν είναι η μόνη ομάδα που σουτάρει συντριπτικά περισσότερα τρίποντα από δίποντα, 25 έναντι 10, και μαζί με τη Φενέρ είναι τα δύο σύνολα που επιλέγουν το τρίποντο ως πρώτη επιλογή στην crunch time. Μόνο που ενώ για τους Τούρκους η επιλογή αυτή αυτή είναι οριακή (18 έναντι 17), για τους Ρώσους η αναλογία 3PT/FG πηγαίνει από το 0,48 (που είδαμε στην αρχή) στο 0,71%.

Αυτά είναι απίθανα πράγματα και ανάγουν την Λοκομοτίβ στο πιο ενδιαφέρον προπονητικό εγχείρημα της φετινής σεζόν. Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει ένα σύνολο που μοιάζει να παίζει με τις πιθανότητες, έχοντας έστω μία σχετική ασφάλεια που του παρέχει μία πολύ καλή άμυνα και ένα σοβαρά δουλεμένο plan A; Δεν έχω την παραμικρή ιδέα, και εξάλλου δεν μπορεί κανείς να είναι αυστηρός με μία ομάδα που έχει ήδη πετύχει τους στόχους της. Η σκέψη πάει όμως σε μία παλαιότερη δουλειά του ίδιου προπονητή, όπου η ομάδα του για δύο σχεδόν συνεχόμενα βράδια έριξε στο καναβάτσο δύο ισχυρότατους αντιπάλους, παίζοντας εντελώς διαφορετικά. Στον πρώτο από εκείνους τους αγώνες είχε σκοράρει πίσω από τη γραμμή μόλις 5 φορές.