Giorgos B. : 'Eντιτορ της ιστοσελίδας. Γεννήθηκα το 1979 και είμαι από την Πόλη. Δεν καταλαβαίνω πολλά πράγματα, για αυτό και διαβάζω, όσο μπορώ. Ενδιάφεροντα/χόμπι: Ντοκιμαντέρ, κρασί, πινγκ πονγκ, τένις - διάφορα όπως όλες και όλοι.
Οι φίλοι του Αρη, έχοντας βαθειά μπασκετική παράδοση, είναι οι πλέον απαιτητικοί στη σελίδα. Τους συνιστώ ψυχραιμία. Η ομάδα δεν κάλυψε το -15 του πρώτου αγώνα στο Βερολίνο, αλλά το πρόβλημα ήταν τα τελευταία 5 λεπτά εκείνης της αναμέτρησης. Απόψε ο Αρης έπαιξε πραγματικά καλά, και στάθηκε στο ύψος της περίστασης που υπαγόρευε νίκη πάση θυσία. Οι κίτρινοι ήταν ντεφορμέ σε παιχνίδια που δεν χανόταν τίποτα και φώναξαν παρών την κατάλληλη στιγμή. Αυτό κάτι λέει, και αν τελικά δεν έρθει η πρόκριση δεν θα φταίει το βιαστικό τρίποντο του Οκάρο Ουάιτ στο τέλος.
Μιας και ο λόγος για τον Ουάιτ, η περίπτωση του μοιάζει με εκείνη του Κουίνσι Μίλερ, την οποία θα (ξανα)πιάσουμε αυριο. Οι παίκτες έχουν κοινά στοιχεία και έδωσαν πλεονέκτημα στις ομάδες τους στις καλές τους εμφανίσεις. Ο Ουάιτ είναι τελευταία το λιγότερο αποσυντονισμένος , όμως το σκάουτινγκ των αντιπάλων δεν παίρνει υπ'οψη του τη φόρμα , αλλά το ρόλο και την επιρροή στο παιχνίδι. Ακόμη και στην κακή του βραδιά λοιπόν, ο φόργουορντ του Αρη δεν είναι παίκτης που δεν απασχολεί την άμυνα, συνεπώς οι χώροι για τους άλλους στη ρακέτα είναι περισσότεροι. Σε μία πολύ όμορφη φάση κάπου στην τρίτη περίοδο, ο Ουάιτ δέχεται σκριν από τον Σίμτσακ χαμηλά και πετιέται προς τα έξω. Γίνεται switch, και ο ήρωας της βραδιάς βρίσκεται μόνος κάτω απο το καλάθι με τον Watt (the fuck). Ο Ουότερς του περνάει τη μπάλα και εκείνος ολοκληρώνει ένα play που θα έκανε τον Πασκουάλ να δακρύσει από συγκίνηση. Θα το βρω και θα σας το δείξω.
Για τα πρώτα 15-16 λεπτά της χθεσινής αναμέτρησης με τη Ρεάλ, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος παρουσίασε μία ομάδα απόλυτα διαβασμένη και έτοιμη να κάνει ζημιές. Ο Ολυμπιακός πέτυχε να διακόψει τους αιφνιδιασμόυς και να μην δεχτεί σκορ από μακριά, στερώντας έτσι από τους Μαδριλένους τα δύο στοιχεία τα οποία τους επιτρέπουν να βρίσκουν ρυθμό και να κερδίζουν τα παιχνίδια. Στην επίθεση, οι ερυθρόλευκοι έπαιρναν τα σουτ που τους αναλογούσαν πίσω από τα σκριν (Παπαπέτρου, Χάκετ, Λοτζέσκι) και , παρά την μέτρια απόδοση των Σπανούλη και Πρίντεζη κατάφεραν να πηγαίνουν χέρι χέρι με τους αντιπάλους τους.