Είχε απόλυτο δίκιο. Ο Ουίλιαμς δεν είναι μόνο ότι προσφέρει ενέργεια (κλασικά όπως διαβάζουμε παντού) , αλλά επιτρέπει στον Σάλε να κάνει κάτι που μάλλον είχε στο μυαλό του καιρό τώρα, και που μας έκανε να απορούμε όταν βλέπαμε τον Φελντέιν να σπαταλά κατοχές απέναντι στην Μάλαγα. Να έχει στην πεντάδα του διάφορους ball handlers που να μπορούν να τρέξουν plays με διαφορετικό τρόπο και σύμφωνα με τα δικά τους ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Αυτό ως γνωστόν κάνει μία ομάδα περισσότερο απρόβλεπτη, της προσδίδει ποικιλία στην επίθεση, και της επιτρέπει να εκμεταλλευτεί τα αμυντικά μειονεκτήματα όποιου αντίπαλου στοχεύσει ή όποιου έχει περισσότερα από αυτά.
Κάπως έτσι λοιπόν, ο Ντατόμε αγωνίστηκε χθες λιγότερο από κάθε άλλη φορά στο τοπ-16 , και μάλιστα πολύ λιγότερο, μόλις 18 λεπτά, καθώς έκανε γρήγορα γρήγορα 5 φάουλ απέναντι σε έναν αντίπαλο αποφασισμένο να πάει επάνω του κατά μέτωπο, να βάλει τα χέρια του στη μπάλα, και να βγει πρώτος στο transition. Ο Ουίλιαμς δεν τoυ πήρε από τον Ντατόμε όλα τα φάουλ, αλλά έβγαλε τον παίκτη στον οποίο ο Ομπράντοβιτς στηρίζει μεγάλο μέρος της επίθεσης του ουσιαστικά εκτός παιχνιδιού. Η φετινή Φενέρ ψάχνει πολύ τον Ιταλό όταν τα πράγματα σκουραίνουν και απέναντι στον αποφασισμένο Παναθηναικό δεν κατάφερε να τον βρει, απλά γιατί σε πολλά σημεία του παιχνιδιού δεν ήταν μέσα. Και καθώς ο Μπογκντάνοβιτς βρέθηκε και εκείνος στενά μαρκαρισμένος, στους Τούρκους κυριολεκτικά κόπηκαν τα "φτερά", και έμεινε ο προβλέψιμος άξονας του Ντίξον με τους ψηλούς να κάνει την επιθετική δουλειά. Οι αμυντικές στοχεύσεις και θυσίες του Τζόρτζεβιτς ήταν καίριες και έπιασαν τόπο.
Πίσω πάντως στον Ουίλιαμς, ο κοουτς των πράσινων έκανε κάτι επίσης έξυπνο. Ξέροντας πως ακόμη είναι πολύ νωρίς για έναν νεοφερμένο (και δη από τη D-league) να μπει σε συστήματα, να σκρινάρει μακριά από τη μπάλα ή να ασχολείται με περίεργα πράγματα όπως η αδύνατη πλευρά, του έδωσε το ελεύθερο να παίξει το παιχνίδι όπως εκείνος το έχει συνηθίσει. Δεν προσπάθησε να τον εντάξει μονομιάς στη δομή της επίθεσης, αλλά αντίθετα τον άφησε να την υπομονεύσει. Χρόνος για να γίνουν και τα υπόλοιπα υπάρχει πλέον αρκετός, αλλά το ίδιο ισχύει και για τους αντιπάλους. Η Φενέρ με τον Ντατόμε ήταν οι πρώτοι που αιφνιδιάστηκαν, λογικά θα είναι και οι τελευταίοι.
Κατά τα άλλα, τα υπόλοιπα όλα ισχύουν. Δηλαδή:
1. Όντως οι δύο νεοφερμένοι δίνουν ενέργεια και από ο,τι φαίνεται άμυνα (αν και εδώ θα πρέπει να περιμένουμε). Σε διάφορα κρίσιμα σημεία Διαμαντίδης και Καλάθης ήταν έξω, και ο Τζόρτζεβις έπαιζε με τρεις Αμερικάνους στις θέσεις της περιφέρειας. Σε ο,τι αφορά τον Χέινς πάντως, θα είναι δύσκολο για την ομάδα του να πάρει από εκείνον δημιουργία και σκορ δίνοντας του τη μπάλα στην αρχή των επιθέσεων. Ως off guard λειτουργεί καλύτερα.
2. Παρόλο που μέχρι στιγμής αυτό ήταν ένα κομμάτι για τον Ουίλιαμς, ο Διαμαντίδης ήταν στην οικονομία του αγώνα ο κορυφαίος. Διάβασε στην εντέλεια τη διαφορετική αμυντική προσέγγιση των Βέσελι και Ούντο (πιο παθητικά ο 1ος, πιο δυναμικά ο 2ος) και βρήκε τους αμαρκάριστους συμπαίκτες του με απόλυτη ακρίβεια , έχοντας 7 ασίστ σε λιγότερο από 20 λεπτά.
3. Ο Ραντούλιτσα έκανε εκ νέου ζημιά παίρνοντας τη μπάλα στο ποστ. Εστησε και κάποια πικ, αλλά κυρίως έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα.
4. Η Φενέρ έχει εισαγωγικά σκριν (πριν το πικ εν ρολ) που είναι αληθινά επικίνδυνα και οδηγούν σε διάφορα μις ματς. Flex cuts, pin down και δε συμμαζεύεται. Ο Παναθηναικός άργησε λίγο να βρει αμυντικά πατήματα απέναντι σε όσα συνέβαιναν μακριά από τη μπάλα, αλλά μετά ήταν γρήγορος στις αλλαγές του και δεν άφησε περιθώρια για άμεσα σουτ.
Αυτά για σήμερα. Τώρα φεύγω , γιατί πετάω για Φρανκφούρτη. Θα περάσω το Σαββατοκύριακο στο παγκοσμίως άγνωστο Πιρμάσενς. Το καλό νέο της υπόθεσης είναι ότι το χωριό βρίσκεται στα σύνορα με τη Γαλλία, σε περιοχές όπου τα γερμανικά κρασιά είναι στα καλύτερα τους. Κάτι θα πιούμε, τι διάολο. Κατά τα άλλα, βγάζουν λέει και παπούτσια εκεί, έχει δηλαδή υποδηματοποιεία. Δεν με απασχολεί ιδιαίτερα.
