Aπό το 1992 και έπειτα, όταν εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στα παρκέ της FIBA - και των Ολυμπιακών- οι επαγγελματίες του ΝΒΑ, οι Αμερικάνοι κερδίζουν. Για την ακρίβεια, με εξαίρεση την περίοδο 2002-06, σχεδόν συνέχεια, με πρόχειρα μαθηματικά 20 από τα 24 χρόνια. Και συνήθως, όπως π.χ. στον τελικό του μουντομπάσκετ 2014 ή στον πρόσφατο στο Ρίο επικρατούν εύκολα, πολύ εύκολα. Η λοξοδρόμηση τους από την κορυφή κράτησε μόνο τρεις διοργανώσεις, και έκτοτε η ισορροπία στο παγκόσμιο μπάσκετ δεν κουνήθηκε ρούπι, όπως πάντα.

Ισως η μεγαλύτερη "απόδοση δικαιοσύνης" που θυμάμαι ποτέ στο μπάσκετ να συνέβη την 28η Αυγούστου του 2004. Η εθνική ομάδα της Αργεντινής κέρδισε στον τελικό του Ολυμπιακού τουρνουά την Ιταλία με 84 - 69 και κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο, με διαιτητή μία αλησμόνητη μορφή της ελληνικής cult σκηνής, τον Λάζαρο Βορεάδη. Ο Λάρι δεν έφταιγε σε τίποτα για όσα τράβηξαν οι λατίνοι το 2002 στην Ιντιανάπολις. Στον τελικό με τη Σερβία ήταν η σφυρίχτρα του Πιτσίλκα εκείνη που τα είχε κανει γης μαδιάμ και στέρησε από τους Αργεντίνους μοναδική ευκαιρία να ανέβουν στην κορυφή του κόσμου. Αυτό ουσιαστικά το κατάφεραν δυο χρόνια μετά στην Αθήνα, φροντίζοντας βέβαια πριν πάρουν το σκαλπ των Αμερικάνων στον ημιτελικό, να βγάλουν από τη μέση τη δική μας εθνική ομάδα. Ας είναι.

Σε μία σημειολογικά φορτωμένη αλληλουχία δηλώσεων , ο Μάικλ Τζόρνταν και ο Καρμέλο Αντονι έβαλαν ακόμη έναν κρίκο στην αλυσίδα τοποθετήσεων των αθλητών του ΝΒΑ γύρω από το θέμα της αστυνομικής βίας στην Αμερική. Ο πρώτος , χωρίς να καταφερθεί ανοιχτά εναντίον κάποιου υπεύθυνου, διατύπωσε στο Undeafeted την ανάγκη να υπάρξει επιτέλους διαφορετική μεταχείριση απέναντι στους μαύρους από την αστυνομία, αλλά από την άλλη απέφυγε να μιλήσει ως εκπρόσωπος της φυλής. Ταυτόχρονα, δώρισε δυο εκατομμύρια δολάρια σε δυο διαφορετικούς οργανισμούς που ως σκοπό έχουν την γεφύρωση του χάσματος μεταξύ αστυνομίας και κοινωνίας, δηλώνοντας επίσης πως δεν συμμερίζεται διχαστικές ρητορικές από οποιαδήποτε πλευρα, και εκφράζοντας την συμπαθεια του προς τους εκπροσώπους της τήρησης του νόμου.

Αν και σίγουρα στη θεώρηση χωράει κουβέντα, δεν θα ήταν παράλογο να υποστηρίξει κανείς πως ο Γιώργος Μπαρτζώκας με τον Δημήτρη Ιτούδη είναι οι δύο κορυφαίοι Έλληνες προπονητές. Εχουν κατακτήσει και οι δύο ευρωπαΐκο τίτλο. Εχουν επίσης παρουσιάσει έργο σε ομάδες χαμηλότερου βεληνεκούς κάνοντας υπερβάσεις. Ο πρώτος στο Μαρούσι και αργότερα στην Κουμπάν, και ο δεύτερος στην Μπάνβιτ , εκεί όπου διεκδίκησε πρωτάθλημα με ρόστερ χειρότερο από εκείνο του Σαρίτσα στην Καρσίγιακα. Επίσης και οι δύο, πέρα από τίτλους ή πορείες, έχουν παρουσιάσει ομάδες ευχάριστες στο μάτι. Η φετινή ΤΣΣΚΑ για παράδειγμα έπαιξε πραγματικά ωραία, και συνήθως τα παιχνίδια της κατέληγαν σε υψηλά σκορ, κάτι που όσο να ναι ικανοποιεί τον θεατή.

Η σεζόν 2014 -15 βρήκε στο ξεκίνημα της τον Μάρκους Σλότερ να κάθεται στην άκρη του πάγκου της Ρεάλ Μαδρίτης, και να βλέπει τις πλάτες μέχρι και του Μεΐρί. Στη θέση του σέντερ κυριαρχούσε η παρουσία δύο πολυσχιδών επιθετικά παικτών, του Γκουστάβο Αγιόν και του Γιάννη Μπουρούση. Η Ρεάλ πήγαινε μια χαρά, έπαιζε εντυπωσιακά, αλλά ήταν φανερό πως κάτι της έλειπε για να καταφέρει να πατήσει στην κορυφή μετά από δύο αποτυχημένες απόπειρες απέναντι σε Ολυμπιακό και Μακάμπι. Οι ερυθρόλευκοι είχαν επικρατήσει στον τελικό του 2013 με τους δύο γκαρντ της να πετάν φωτιές πίσω από τα σκριν και ένα χρόνο αργότερα οι Ισραηλινοί είχαν κάνει περίπου το ίδιο με τους Ράις και Χίκμαν. Κάπου στα μέσα της χρονιάς που οδήγησε επιτέλους τους Μαδριλένους στο θρόνο, ο Λάσο αποφάσισε επιτέλους να παραδεχτεί αυτό που τόσοι φώναζαν. Η ομάδα του δεν είχε πικ εν ρολ άμυνα, την ώρα που υπήρχε μόνο ένας παίκτης στο ρόστερ που να μπορούσε να την προσφέρει, είτε με αλλαγές είτε με όποιον άλλον τρόπο αγαπάτε. Αυτός ήταν ο Σλότερ.

Αυτές είναι πάντα δύσκολες μέρες για εμάς τους bloggers του μπάσκετ. Τα θέματα που προκύπτουν είναι κυρίως δημοσιογραφικής φύσεως , και το ρίχνει κανείς στα αφιερώματα, τα οποία όμως θέλουν χρόνο και έρευνα. Δεν μπορούμε λοιπόν να βγάλουμε και πολλά, και βασικά ο,τι βγάλαμε, βγάλαμε. Το άλλο πρόβλημα είναι πως πρόσβαση στα summer league δεν έχουμε και ιδιαίτερη, ενώ τα όσα συμβαίνουν εκεί σπάνια μεταφράζονται σε συμπεράσματα τα οποία έχουν ισχύ μέσα στη σεζόν. Επίσης, για τις μικρές εθνικές είναι δύσκολο να ενδιαφερθεί κανείς, όχι γιατί δεν είναι ενδιαφέρον να βλέπει τα φυντάνια, αλλά κυρίως διότι το μπάσκετ σε αυτές τις ηλικίες δεν πολυβλέπεται (μεταξύ μας, αλλά έτσι είναι). Και όσο να ναι, εμείς την πλάκα μας κάνουμε, δεν πρόκειται να περάσουμε και ένα σωρό ώρες μπροστά στην τηλεόραση ή στα κουμπιούτερ για ψύλλου πήδημα.

Σε μία αποστροφή του λόγου του σε συνέντευξη που παραχώρησε στο πλαίσιο του summer league στο Λας Βέγκας, ο κομισάριος του ΝΒΑ αναφέρθηκε στην μετακίνηση του Κέβιν Ντουράντ στους Ουόριορς, και κατ'επέκταση στη δημιουργία των λεγόμενων superteams στο ΝΒΑ. "Διάβασα διάφορες ιστορίες που υποστηρίζουν πως αυτό είναι που η θέλει η λίγκα, και πως η έννοια των δύο υπερομάδων είναι κάτι τηλεοπτικά ελκυστικό. Για να είμαι ξεκάθαρος, δεν νομίζω πως αυτό είναι καλό για το πρωτάθλημα".

Απλά, λιτά και απέριττα, ακριβώς με τον τρόπο που αρμόζει σε έναν μεγάλο αθλητή, ο Τιμ Ντάνκαν αποσύρθηκε από το μπάσκετ. Η θέση του ανάμεσα στους κορυφαίους του αθλήματος τον περιμένει, και δεν είναι ακριβής. Όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, οι κατατάξεις είναι θέμα προσωπικών κριτηρίων, αν και δύσκολα ο Τιμ δεν θα θεωρηθεί τουλάχιστον ο κορυφαίος πάουερ φόργουορντ όλων των εποχών. Με τους Σπερς ο Ντάνκαν κατέκτησε άλλωστε πέντε τίτλους, στους τέσσερις εκ των οποίων ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος της ομάδας, και ας ξέφυγαν από τα χέρια του οι τίτλοι των MVP στους τελικούς του 2007 και του 2014.

Η εθνική αποκλείστηκε από μία ακόμη Ολυμπιάδα , όπως συμβαίνει συνήθως. Η εικόνα της στο τελευταίο παιχνίδι ήταν μάλλον αποκαρδιωτική. Κακή άμυνα στην και ελλειπής συγκέντρωση στην μοιραία αρχή, επιθετικό μπλακ άουτ στη συνέχεια μετά το come back. Περισσότερο από το αποτέλεσμα (το οποίο δεν συνιστά και κάποια έκπληξη), ενοχλεί μάλλον η εικόνα, αλλά ακόμη κι ετσι το άρθρο που θα διαβάσετε δεν περιέχει ανθρωποφαγία, ούτε βλέπει τη λέξη Κατσικάρης ως το θηρίο που κρύβεται μέσα στο barcode, δηλ. τον 666.

Καθώς βρίσκομαι στο αεροπλάνο, κάπου πάνω από την Κροατία και καθ’οδόν προς το Μόναχο, σκέφτομαι τι όμορφος είναι ο κόσμος από ψηλά και πως αν αυτό το ρημάδι πέσει την έχουμε γαμήσει. Επίσης σκέφτομαι πως η Κροατία με την Ιταλία παίζουν με λοτσοβπενετρέισον, δηλαδή πάνε κάμποσο προς το καλάθι με τα αστέρια τους. Από τα τρία θέματα, λέω να αναπτύξουμε εδώ περισσότερο αυτό το τρίτο, και μάλιστα όχι και τόσο πολύ.