O Γιώργος Παπαγιάννης επελέγη στο Νο 13 του ντραφτ από το Σακραμέντο, και διαβάζοντας κανείς τις δηλώσεις του Βλάντε Ντίβατς μετά την επιλογή , θα νόμιζε πως οι Κινγκς επέλεξαν τον Τζαμπάρ ξερωγώ (sic). "Θα έρθει από φέτος", "έχει τα πάντα στο παιχνίδι του", "μία μέρα θα γίνει all star", είναι όλα λόγια ενός σέντερ που όσο να ναι κάτι ξέρει από το άθλημα. Τι διάολο, πως γίνεται και αυτός ο παίκτης δεν έπαιξε στον Παναθηναικό παρά ελάχιστα, ειδικά όταν μπροστά του είχε τέρατα του βεληνεκούς ενός Κούζμιτς, ενός Ραντούλιτσα ή ενός Μπατίστα; Η εύκολη ανάγνωση είναι πως ο παίκτης ήταν πολύ νέος, και πως Τζόρτζεβιτς με τον Ιβάνοβιτς απλά δεν τον εμπιστεύθηκαν. Το βασικό ανάθεμα πέφτει λογικά στους προπονητές.

Είναι σημείο των καιρών οι συζητήσεις για τους κορυφαίους να συνοδεύονται από αριθμούς. Οι αριθμοί δεν είναι απαραίτητα αδιάσειστο πειστήριο, υπό την έννοια ότι ένας αναλυτής που θέλει να πάει την δουλειά του σε βάθος, οφείλει να βρει τη εξήγηση για την παρουσία τους. Έχουν όμως ένα συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση με οτιδήποτε άλλο χρησιμοποιείται για την κατασκευή ενός επιχειρήματος : πρώτον , ως αριθμοί , είναι μετρήσιμοι. Δεύτερον, είναι αποκολλημένοι από την περίσταση, εκτός αν η χρήση τους συνοδεύεται και από την περιγραφή της. Αυτό όμως συμβαίνει σπάνια, και πάει παρέα με αγκύλωση στα δάχτυλα. Είναι άτιμο πράγμα το λεγόμενο "πλαίσιο", γιατί περιλαμβάνει ένα σωρό: τους αντιπάλους, τον τρόπο που παιζόταν το παιχνίδι την κάθε εποχή, τους συμπαίκτες, τη δύναμη της κάθε περιφέρειας. Συνεπώς, καλό είναι να αποφεύγεται, και να μένουμε σε ο,τι μπορεί να μετρηθεί.

Aγαπητοί φανζ, θέλω να αφήσω για σήμερα τις αναλύσεις και να γράψω "μέσα από την καρδιά μου" που λένε. Βαριέμαι. Βαριέμαι αφόρητα. Εχω ξενυχτήσει έξι βράδια, έχω κάνει μαύρους κύκλους, και έχουν πάει τζάμπα, ενώ από την άλλη το πίλινγκ θα μου πάει ένα σωρό λεφτά. Κάθε φορά που δοκίμασα να το κάνω σπίτι με λεμόνια, λάδια και ζάχαρες κατέληξα λεκιασμένος, συνεπώς αναγκαστικά θα πάω σε ινστιτούτο και θα το πληρώσω πιο ακριβά και από ένα κιλό πασιον φρουτ.

Πιστός σε μία παράδοση που δεν άρχισε, αλλά σίγουρα έκανε "μόδα", ο Ολυμπιακός προχώρησε στην απόκτηση ενός ακόμη αθλητικού σέντερ, του 23άχρονου Καναδού Κεμ Μπιρτς , ύψους 2,06 από την Ουσάκ Σπορτίφ. Ο Μπιρτς πιάνει λιμάνι σχεδόν πέντε χρόνια μετά τον Κάιλ Χάινς, και αφού στο μεταξύ την θέση του έχουν καλύψει οι Ντόρσει, Ντάνστον και Χάντερ κατά σειρά απόκτησης. Και οι τέσσερις mobile (ή και undersized) ψηλοί των ερυθρόλευκων, όπως και το νέο τους απόκτημα, μοιράζονται φυσικά κάποια χαρακτηριστικά, όπως είναι φυσιολογικό να συμβαίνει με ανάλογης κοπής ψηλούς. Επίσης όμως, και οι τέσσερις, έχουν τις μικρές διαφορές τους, και αυτές έχουν τη σημασία τους. Ο Χάινς για παραδειγμα ήταν (και είναι) ο καλύτερος όλων στην switch άμυνα και στο να ακολουθήσει κάποιον κοντύτερο αντίπαλο στα πόδια, καθώς ο έλεγχος του κορμιού του είναι εκπληκτικός. Ο Μπιρτς είναι μάλλον ο καλύτερος μπλοκέρ.

Μετά το τέλος του τέταρτου αγώνα των τελικών του ΝΒΑ, το άρθρο στο BG τελείωνε με μία επισήμανση: Ιρβινγκ και Τζέιμς είχαν πάρει τα 33 από τα 38 σουτ του Κλίβελαντ στο δεύτερο μισό του αγώνα, κάτι που κατά τη γνώμη μου έκανε την επίθεση των Καβς όσο να ναι αρκετά προβλέψιμη. Επίσης, ο Tζέιμς ήταν σε εκείνο το παιχνίδι απειλητικός μόνο κοντά στο καλάθι και γενικώς το παιχνίδι της ομάδας του ήταν φορτωμένο από απομονώσεις που τράκαραν επάνω στην άμυνα των Ουόριορς. Θα περίμενε λοιπόν κανείς πως κάτι διαφορετικό θα βλέπαμε στην Oracle Arena.

Όταν είναι κανείς οκτώ χρονών βλέπει τα πράγματα διαφορετικά, υπό την έννοια πως κάθε στιγμή μπορεί να είναι ένα μνημείο, ή (με την φιλοσοφική προσέγγιση) ένα αληθινό "γεγονός" , κάτι δηλαδή που δεν έχει προηγούμενο , και που δεν μπορεί να ερμηνευτεί από το υπάρχον γνωστικό πεδίο. Στις 4 Ιουνίου του 1987, ο Ζάρκο Πάσπαλι έβαλε 24 πόντους, ο Νίκος Γκάλης 44, και η Ελλάδα κέρδισε στο μπάσκετ τη Γιουγκοσλαβία με 84 - 78 για το ευρωπαικό πρωτάθλημα. Αυτοί που ήταν τότε τριγύρω μου είχαν μείνει με το στόμα ανοιχτό. Η νίκη αυτή ήταν ένα πρωτοφανές γεγονός και για εκείνους, παρότι ήταν πολλά χρόνια μεγαλύτεροι. Απέναντι από την εθνική βρισκόταν ο καλύτερος παίκτης του ευρωπαικού μπάσκετ (Ντράζεν), και είχε δίπλα του μερικές ακόμη μυθικές μορφές, άσχετα αν γυρνώντας σήμερα πίσω παρατηρεί κανείς πως ο Γκρμπόβιτς ήταν για την εποχή σαφώς μεγαλύτερο μέγεθος από τον Ράτζα ή τον Κούκοτς. Οι δυο τους ήταν απλώς μειράκια, αλλά τα αδέρφια Πέτροβιτς, ο Ζάρκο, ο Ντίβατς και ο Βράνκοβιτς έφταναν και παραέφταναν για να αναδείξουν το κατόρθωμα της εθνικής περίπου ως κάτι ηρωικό.

Δυστυχώς δεν έχω πολύ χρόνο να σας γράψω πολλά για τον τέταρτο τελικό του ΝΒΑ. Εχω καλεσμένους και πρέπει να βάλω ένα αρνάκι με πατάτες στη γάστρα για να τους περιποιηθώ. Καθώς καλοκαιριάζει μάλιστα, και επειδή τα κόκκινα κρασιά είναι δύσκολο να τα πιει κανείς με τη ζέστη (θα κορώσει) , βάζω σε αυτό το φαγητό κάμποσο λεμόνι , έτσι ώστε να μπορεί να ταιριάξει με ένα λευκό, όπως για παράδειγμα μια Μαντινεία Νασιάκου. Επίσης, και αυτό το θεωρώ πολύ βασικό, δεν τσιγκουνεύομαι τα φρέσκα μυρωδικά από τον κήπο. Η ρίγανη και το θυμάρι θέλουν μέτρο όταν τα παίρνετε από τον Σκλαβενίτη, αλλά αν είναι φρεσκοκομμένα μπορείτε να βάλετε μέχρι και τη γλάστρα, που λέει ο λόγος.

(Φωτό από το επίσημο σάιτ του Ευρωμπάσκετ 2015)

Η είδηση πως ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα ενισχύσει την εθνική ομάδα είναι πραγματικά φανταστική. Ο Γιάννης είναι παιχταράς, είναι ένας μελλοντικός all star και, αν όλα πάνε "σωστά" στην καριέρα του, εκείνη θα καταλήξει με το παράσημο (τουλάχιστον) του καλύτερου Ελληνα παίχτη όλων των εποχών. Μην κοροϊδεύουμε, έτσι ακριβώς είναι.

Σε δύο μικρά στιγμιοτυπάκια, ένα χαλαρό σημείωμα για κάποια πράγματα που πάνε πολύ καλά για τους Ουόριορς και όχι τόσο καλά για τους Καβς. Πριν τα δείτε , δύο λόγια.

φωτό από superbasket.gr

H είδηση πως ο Οκάρο Ουάιτ έκλεισε στον Ολυμπιακό δημοσιεύτηκε στο έγκυρο Eurohoops, συνεπώς έτσι μάλλον είναι. Ακόμη και αν κάτι στραβώσει, οι ερυθρόλευκοι δείχνουν να κινούνται τάχιστα προς μία κατεύθυνση ενίσχυσης με συγκεκριμένου τύπου παίκτη, αυτού που συνηθίζεται να ονομάζεται ως stretch four. Αλλωστε, ενα τεσσάρι που "απλώνει" το γήπεδο ήταν και στα μπλοκάκια των περισσότερων από (εμάς) τους προπονητές της εξέδρας, όταν ο Πρίντεζης έδινε τη θέση του πρώτα στον Αγραβάνη και ύστερα στον Παπαπέτρου κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Ας δούμε σήμερα αυτό το ζήτημα κάμποσο αναλυτικά.