Ο Αρης έχασε φυσικά και πάλι ένα σωρό επιθετικά ριμπάουντ, τα οποία σε αντίθεση με τη Γερμανία, ήταν αυτή τη φορά κυρίως απόρροια της αμυντικής τακτικής. Αν όμως βάλει κανείς στο ζύγι τα συν και τα πλην, θα διαπιστώσει πως η απλωμένη στην περιφέρεια πίεση - με ψηλό στην κορυφή στο πρες - και η επιμονή να διακοπεί με κάθε τρόπο η κυκλοφορία της μπάλας έφερε 19 (!) αντίπαλα λάθη και 10 κλεψίματα. Οι αριθμοί αυτοί είναι ικανοί να κρίνουν αναμετρήσεις , ακόμη και αν οι πάντες σουτάρουν τούβλα. Οι παίκτες του Πρίφτη είχαν 2/21 τρίποντα και παρόλα αυτά έφτασαν στο τσακ να κερδίσουν με 15 πόντους. Αυτό οφείλεται και στο ότι, παρά την περιφερειακή αστοχία, το παιχνίδι στην επίθεση ήταν σε γενικές γραμμές ισορροπημένο, και έτσι οι χαμένες προσπάθεις έξω από τη γραμμή αντισταθμίστηκαν από 28 ολόκληρα σουτ εντός της ρακέτας, από τα οποία οι κίτρινοι ευστόχησαν στα 21! Δεν το λες και άσχημα.
 
Επίσης δεν είναι κακό το ότι με δύο βασικά όπλα (Χάγκινς, Ουάιτ) ουσιαστικά εκτός παιχνιδιού, οι υπόλοιποι κάλυψαν επάξια το κενό. Πρώτος ο θαυμάσιος Σίμτσακ, και ύστερα ο Τζέικ Κοέν, του οποίου η παρουσία δίνει κάτι μυστηριωδώς απρόβλεπτο , βοήθησαν τα μέγιστα ώστε το καλύτερο ίσως παιχνίδι του Μακνίλ να μην πάει χαμένο. Προβληματίζει φυσικά πως για ένα ακόμη ματς ο Χάγκινς δεν κατάφερε να τα βάλει με βαρύτερους αντιπάλους ή να έχει αμυντική επίδραση μπροστά από τις πάσες, παρόλα αυτά ο Αρης δεν είναι φτιαγμένος για να πορεύεται επάνω σε προσωπικές υπερβάσεις. Η δική του υπέρβαση είναι απόλυτα ομαδική και βρίσκεται μόλις 2 αγωνιστικές μακριά.