Η προβολή του συγκεκριμένου ντοκιμαντέρ, πέρα από μία προσεγμένη παρουσίαση του (ενδεχομένως κορυφαίου μπασκετμπολίστα όλων των εποχών, μα δεδομένα του εμπορικότερου τέτοιου) Michael Jordan, αποτυπώνει και το status που το franchise των Bulls απολάμβανε κατά την χρυσή συμπόρευση των δύο. Ο “μπασκετικός ταύρος” που αγριεμένα σε κοιτάει κατάματα, αποτέλεσε ένα από τα πιο λαμπερά σύμβολα των ‘90s. 

H Πτώση

Ωστόσο, τα χρόνια που ακολούθησαν την δεύτερη απόσυρση του Jordan από τους Bulls δεν θύμιζαν σε τίποτα την αίγλη της δεκαετίας που είχε προηγηθεί. Την απόφαση του “κακού” του “Last Dance”, μα κύριου αρχιτέκτονα του οικοδομήματος της δυναστείας των ‘90s, Jerry Krause, να διαλύσει την συγκεκριμένη ομάδα μετά την κατάκτηση του τίτλου του 1998, ακολούθησαν 22 χρόνια μετριότητας ως και μιζέριας. 

Ο Krause κράτησε τη θέση του General Manager του franchise ως το 2003, όταν και τον διαδέχθηκε ο John Paxson, ο εκτελεστής του τριπόντου που χάρισε στους Bulls τον Τίτλο του 1993. Ωστόσο αυτή ήταν και η μοναδική σύνδεση αυτού με τα περασμένα μεγαλεία. Στη θέση του GM των Bulls ο Paxson παρέμεινε ως και τον Μάη του 2009, όταν και προάχθηκε σε Vice President of Basketball Operations και στην θέση του GM προσέλαβε τον Gar Forman.

Σε αυτά τα 22 χρόνια που ακολούθησαν την κατάκτηση του τελευταίου πρωταθλήματος, η ομάδα των Bulls, παρότι αγωνίζεται στην χαμηλής ανταγωνιστικότητας Ανατολή, έφτασε στα playoffs ακριβώς τα μισά, ενώ μόλις σε μία σεζόν έφτασε σε τελικούς περιφέρειας, το 2011. Γενικότερα, οι πέντε σεζόν του διαστήματος 2010-2015, με τον Tοm Thibodeau στον πάγκο της ομάδας, κρίνονται ως η μόνη περίοδος που μπορεί να χαρακτηριστεί από αξιοπρεπής ως επιτυχημένη στην μετά Jordan-Pippen-Jackson εποχή. Η συγκεκριμένη περίοδος ωστόσο, στιγματίστηκε από τον τραυματισμό του Derrick Rose, του νεαρότερου MVP στην Ιστορία της Λίγκας, το 2011, ενός τραυματισμού που δεδομένα περιόρισε το αγωνιστικό ταβάνι εκείνης της ομάδας. 

Περάν του εν λόγω διαστήματος όμως, οι Bulls, υπό την διοικητική καθοδήγηση των Paxson και Forman, ή αλλιώς “GarPax”, οπως έχει επικρατήσει να τους αποκαλούν, αποτέλεσαν ένα από τα χειρότερα καθοδηγούμενα franchises όλης της Λίγκας. Τα διαδοχικά διοικητικά λάθη του διδύμου έχει παρουσιάσει αναλυτικά στο ελληνικό ιντερνετ το Barber Talk το 2018, οπότε δεν υπάρχει λόγος εδώ επανάληψης ή νέας σύνοψης αυτών. 

Η έλλειψη αποτελεσματικότητας του front office των Bulls αποτυπώθηκε αρχές Απρίλη και στην καταγραφή του ESPN “NBA Future Power Rankings”, όπου είχαν την 23η θέση συνολικά σαν franchise, μία θέση χαμηλότερα από την αντίστοιχη καταγραφή στην αρχή της σεζόν. Ωστόσο, αν κάτι τους έριχνε στην συγκεκριμένη θέση ήταν η ακριβώς η παράμετρος του management, όπου κατείχαν την 29η θέση, πάνω αποκλειστικά από το διοικητικό ανέκδοτο “New York Knicks”.

Η αγανάκτηση των φίλων της ομάδας με τις διοικητικές αποφάσεις κορυφώθηκε στο φετινό All Star Weekend στα μέσα του Φλεβάρη του 2020, που φιλοξενήθηκε στο Chicago και το United Center. Εκεί, η μοναδική παρουσία της οικοδέσποινας ομάδας ήταν αυτή του Zach LaVine στον διαγωνισμό τριπόντων, ωστόσο η πιο έντονη παρουσία/αναφορά στους Bulls καταγράφηκε μέσω των διαρκών ιαχών των παρευρισκόμενων στο γήπεδο θεατών “Fire GarPax”. To σημείο ναδίρ είχε προσεγγιστεί (και ενδεχομένως προ πολλού ξεπεραστεί) και οι αλλαγές σε διοικητικό επίπεδο ήταν παραπάνω από επιβεβλημένες. 

Αλλαγή Σελίδας

Kάπως έτσι ο ιδιοκτήτης του franchise από το 1984, Jerry Reinsdorf, αποφάσισε πως έχει έρθει η ώρα για αλλαγή προσώπων. Ένα franchise που ιστορικά διοικούνταν από άτομα του ίδιου του οργανισμού, έδωσε για πρώτη φορά τα “κλειδιά” σε παιδί εκτός της οικογένειας και συγκεκριμένα στον -γνωστό μας- Arturas Karnisovas, ως αντικαταστάτη του John Paxson στη θέση του Vice President of Basketball Operations της ομάδας του Chicago. Ο Paxson παρέμεινε ωστόσο στον οργανισμό, ως ειδικός σύμβουλος των Jerry and Michael Reinsdorf.

Ο Karnisovas δεν είναι εντελώς άγνωστος ούτε στους Bulls, μιας και η εικόνα του να φωτογραφίζει τους superstars της Dream Τeam στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης είναι από τις πλέον ιστορικές, μα και ενδεικτικές του μεγέθους του μύθου εκείνης της ομάδας. 

Επιπρόσθετα, είχε αντιμετωπίσει και τους ίδιους τους Bulls και ως μέλος του Ολυμπιακού της σεζόν 1997-98 στο τουρνουά McDonald's του Παρισιού. 

Kανένα από τα ανωτέρω βέβαια δεν αποτέλεσε βασικό κριτήριο για την επιλογή του, μιας και το βιογραφικό του περιλαμβάνει πολύ σημαντικότερα χαρακτηριστικά. Συγκεκριμένα ο απόφοιτος του Seton Hall (ναι, αυτό που τέλειωσε και ο Γκάλης) μπορεί να μην αγωνίστηκε στο ΝΒΑ, αλλά έχει να επιδείξει σημαντικό έργο ως διοικητικός παράγοντας της Λίγκας. Έναν χρόνο αφότου κρέμασε τα μπασκετικά του παπούτσια, το 2003, απασχολήθηκε από το ίδιο το NBA, μέχρι να αναλάβει scout διεθνών παικτών για τους Houston Rockets το 2008. Πέντε χρόνια αργότερα, το 2013, προσελήφθη ως Assistant General Manager στους Denver Nuggets και προήχθη σε General Manager το 2017. Οι Nuggets, μία ομάδα που χτίστηκε με υπομονή και μέσω εξαιρετικών επιλογών από το draft και της εσωτερικής εξέλιξης του επιλεχθέντος ταλέντου, έχουν καταφέρει την συγκεκριμένη επταετία να ανέλθουν στις υψηλές θέσεις της πέρα για πέρα ανταγωνιστικής Δύσης.

Η τρέχουσα κατάσταση των Bulls βοά πως έχει ανάγκη για στροφή προς την συγκεκριμένη κατεύθυνση, έχοντας επιλέξει τρεις συνεχόμενες φορές στο #7 του draft (Lauri Markkanen, Wendell Carter Jr., Coby White), χωρίς ωστόσο να έχει καταφέρει να επιδειξει την αγωνιστική εξέλιξη που οι ιδιοκτήτες θα ήθελαν. Το να εξελίξει, για να μπορέσει να αξιολογήσει σε σωστή βάση, το υπάρχον ταλέντο της ομάδας, να την κάνει άμεσα σαφώς πιο ανταγωνιστική, με εξασφαλισμένη θέση στα playoffs είναι βασικός στόχος του νέου διοικητικού ηγέτη των Bulls, με εξίσου σημαντικό στόχο το να είναι οι Bulls εκ των βασικών συνομιλητών όλων των μεγάλων ονομάτων της free agency του 2021. 

Για να το πετύχει αυτό ο Λιθουανός ξεκίνησε από τα απολύτως βασικά. Την ενίσχυση του υπόλοιπου front office των Bulls. Ένα front office που ιστορικά χαρακτηριζόταν από δύο πράγματα: την υποστελέχωσή του σε σχέση με τις υπόλοιπες ομάδες της Λίγκας, αλλά και την εμμονική αποφυγή οποιουδήποτε μαύρου παράγοντα. Ως προς το τελευταίο, είναι χαρακτηριστικό το γεγονός πως ο μόνος μαύρος διοικητικός παράγοντας που προσλήφθηκε στους Bulls κατά τα κοντά 20 χρόνια διοίκησης του Paxson, ήταν ο παλιός του συμπαίκτης στην ομάδα, Bill Cartwright. Ακόμα και για τη θέση που τελικά ο Karnisovas προσλήφθηκε, δεν πέρασαν ούτε έναν μαύρο παράγοντα καν από συνέντευξη, γεγονός που προκάλεσε την αντίδραση των μαύρων παραγόντων της Λίγκας.

Κάπως έτσι, θέλοντας να τελειώσει και την συγκεκριμένη συζήτηση, η πρώτη επιλογή του Karnisovas για τη θέση του General Manager και αντικαταστάτη του Forman, ήταν ο Marc Eversley, ο οποίος ως πρόσφατα ήταν στο διοικητικό επιτελείο των Philadelphia 76ers, ως Senior Vice President of Player Personnel. O γεννημένος στο Λονδίνο, με καταγωγή από τα Barbados, αλλά μεγαλωμένος στο Toronto και με καναδική υπηκοότητα, Eversley έγινε ο πρώτος μαύρος GM στην ιστορία των Bulls και μόλις ο έβδομος μαύρος GM της Λίγκας αυτή την στιγμή. 

Ο Eversley πηγαίνει στους Bulls μετά από τέσσερα χρόνια στους Sixers, όπου είχε προσληφθεί από τον τότε GM Bryan Colangelo. H σχέση του με τον Colangelo είναι αρκετά παλαιότερη και συγκεκριμένα χρονολογείται από το 2006, όταν πάλι ο τελευταίος είχε προσλάβει τον Eversley στους Toronto Raptors ως “Assistant General Manager and Vice President of College Scouting”. Στο μεσοδιάστημα, από το 2013 ως το 2016, είχε διατελέσει “Vice President of College Scouting” για τους Washington Wizards.

Πριν μπει στον “Μαγικό Κόσμο” ωστόσο, είχε διατελέσει εκτελεστικός παράγοντας της Nike επί μια δεκαετία. Εκεί θεωρείται πως ανέπτυξε μεγάλο δίκτυο σχέσεων με παίκτες (είναι ο νονός της κόρης του Vince Carter για παράδειγμα), κάτι που αποτελεί από τα βασικά πλεονεκτήματα που φέρνει στους Bulls (ιδίως ενόψει της free agency του 2021). Επιπρόσθετα, θεωρείται εξαιρετικός scout και σε αυτόν πιστώνεται η φετινή εξαιρετική επιλογή των Sixers με τον Matisse Thybulle. Σε κάθε περίπτωση, αποτελεί ξεκάθαρη αναβάθμιση σε σχέση με τον προκάτοχό του, Gar Forman.

Ο Karnisovas δεν έμεινε στην πρόσληψη του Eversley. Όπως γράψαμε και ανωτέρω, το front office των Bulls ήταν από τα πιο υποστελεχωμένα της Λίγκας. Έτσι, στις άμεσες ενέργειές του Λιθουανού ήταν και οι προσλήψεις των J.J. Polk στη θέση του Assistant General Manager και του Pat Connelly ως Vice President of Player Personnel. Ο μεν Polk έχει νομικό background και πηγαίνει στους Bulls από τους Pelicans, στους οποίους ήταν μέλος της ομάδας analytics από το 2010, με τη φήμη του “cap expert”. Ο δε Connelly πηγαίνει στους Bulls από τους Nuggets, όπου και πάλι συνεργαζόταν με τον Karnisovas. Είναι ο αδερφός του Tim Connelly, του President of Basketball Operations της ομάδας του Denver, έχοντας ωστόσο και ο ίδιος μακρά πορεία σε front offices της Λίγκας. Συγκεκριμένα, στους Nuggets ήταν Director of Pro Personnel, ενώ προηγουμένως, από το 2013 ως το 2018 είχε διατελέσει Assistant GM για τους Phoenix Suns και πρωθύστερα Director of Player Personnel στους Washington Wizards, την περίοδο 2006-2013. 

O Επόμενος προς Αποχώρηση

Η νέα σελίδα των Bulls δεν μπορεί να αφορά αποκλειστικά το front office. Το νεανικό roster της ομάδας χρειάζεται τη δέουσα καθοδήγηση από τον πάγκο και τον τελευταίο ενάμιση χρόνο που σε αυτή τη θέση βρίσκεται ο Jim Boylen, αδυνατεί να τη λάβει. Κύριος ρόλος του ήταν η ανάπτυξη και εξέλιξη του νεανικού ρόστερ της ομάδας, οπότε το ρεκόρ του, 39-84, στο διάστημα που είναι πρώτος προπονητής των Bulls από μόνο του δεν λέει και πολλά. Ωστόσο, αυτή την εξέλιξη που ήταν ο στόχος πουθενά δεν την είδαμε.

O Markkanen επί των ημερών του αντί να εξελιχθεί, παρουσιάστηκε χειρότερος, ο Coby White σε κανένα σημείο της σεζόν δεν είχε ξεκάθαρο ρόλο, ενώ ο Wendell Carter Jr. έχει ταλαιπωρηθεί από τόσους τραυματισμούς, που δεν μπορεί να κριθεί η όποια δική του εξέλιξη. Αγωνιστικά, στην μεν άμυνα οι Bulls εξωθούσαν τους αντιπάλους τους στα περισσότερα λάθη από κάθε άλλον, μα ταυτόχρονα τους έστελναν με τη μεγαλύτερη συχνότητα (free throw rate) στη γραμμή των βολών. Επιθετικά δε, η ομάδα ήταν ένα χάλι: 28η σε offensive rating (μην υπολογίζοντας το garbage time), με 106,6 πόντους ανά 100 κατοχές, πάνω μόνο από τους Knicks και τους Warriors. To πλέον χαρακτηριστικό -μα και απείρως γραφικό- της σεζόν τους, τα περιβόητα time outs του Boylen στη λήξη των αγώνων και με το παιχνίδι οριστικά καθορισμένο εις βάρος της ομάδας του. 

Just got home saw a tweet about Zach Being annoyed again about a Boylen timeout. After the timeout Zach shakes his head and seems to say "why call a timeout down F'ing 10" pic.twitter.com/lV4HH356Wb

— Ⓜ️arcusD ▶️ (@_MarcusD3_) February 23, 2020

Η μόνιμη δικαιολογία του; “Για εκπαιδευτικούς λόγους”.

Από όποια άποψη να το εξετάσει κανείς πάντως, ο Boylen πρέπει να είναι αυτή την στιγμή ο χειρότερος πρώτος προπονητής στο NBA και δυσκολεύομαι να βρω τον παραμικρό λόγο για την παραμονή του στη θέση του.

To Υπάρχον Υλικό και οι Επιλογές που Αυτό Δίνει

To τρέχον υλικό των Bulls δεν είναι τέτοιο για να τους επιτρέπει να πρωταγωνιστήσουν, μα επουδενί δεν είναι τόσο κακό όσο το ρεκόρ του 22-43 μέχρι τη διακοπή της Λίγκας και η 11η θέση σε αυτή την κάκιστη Ανατολή, αφήνει να φανεί. Με μέσο όρο ηλικίας 24,4 έτη έχουν την πέμπτη νεαρότερη ομάδα στο NBA, με μόνο παίκτη πάνω από τα 30 τον Thaddeus Young. Είναι γεμάτοι σε κάθε θέση, πλην του small forward:

Δεδομένα είχαν προβλήματα τραυματισμών, με 12 παίκτες να τραυματίζονται μέσα στη σεζόν και να χάνουν συνολικά 209 παιχνίδια (έκτοι στη σχετική λίστα), ωστόσο o Boylen δεν μπορεί να επικαλεστεί αυτό ως δικαιολογία για την κακή τους φετινή πορεία. Είναι σαφές πως αυτό είναι δική του ευθύνη.   

Από πλευράς συμβολαίων, τα μόνα expirings στο τέλος της σεζόν είναι αυτά των Dunn, Valentine και Harrison, όλοι τους παρόλα αυτά restricted FAs, ενώ ο Porter Jr. θεωρείται βέβαιο πως θα κάνει opt in στο συμβόλαιό του για του χρόνου, με δεδομένο πως έχασε όλη σχεδόν τη χρονιά τραυματίας και με την οικονομική αβεβαιότητα της φετινής off season. Oι Markkanen, Carter και White είναι στα rookie συμβόλαιά τους, ενώ οι Satoransky και Υoung στα -σπάνια και περιζήτητα- μεσαίας κλιμακας συμβόλαια ($10 εκατ. και $13,5 εκατ. αντίστοιχα). Ακόμα και ο “star” της ομάδας, ο LaVine, λαμβάνει κάτω από $20 εκατ. τον χρόνο ($19,5 εκατ.). Το μόνο πραγματικά κακό συμβόλαιο είναι αυτό του Βραζιλιάνου Felicio ($8,2 εκατ.). 

Τα παραπάνω δεδομένα δίνουν μία σειρά από επιλογές στο νέο front office των Bulls, μα θέτουν ταυτόχρονα και αρκετά ερωτήματα. Το βασικότερο είναι “πού μπορεί να πάει μια ομάδα με πρώτο βιολί τον Zach LaVine;”. Η δική μου απάντηση είναι “όχι μακριά”. Γιατί μπορεί ο LaVine να είναι ο πρώτος παίκτης μετά τον Jordan στην ιστορία των Bulls που πετυχαίνει 25,5 πόντους μέσο όρο σε μια σεζόν, ωστόσο με ήδη εγχειρισμένο χιαστό και με συνεισφορά θετική 1,2 πόντους στην επίθεση ανά 100 κατοχές και αρνητική κατά 1,3 πόντους στην άμυνα αντίστοιχα (σύμφωνα με τα advanced analytics του FiveThirtyEight), τότε καθίσταται σαφές το γιατί “όχι μακριά”. 

Οι επιλογές των Bulls, αν μπορούμε να τις χωρίσουμε σε δύο βασικές κατευθύνσεις, ανεξαρτήτως πόσες υποκατευθύνσεις η καθεμία στη συνέχεια έχει, είναι είτε α) αφήνουν το τρέχον νεανικό ρόστερ να εξελιχθεί, προσδοκώντας σε καλύτερα αποτελέσματα, όσο -και κυρίως- σε μεγαλύτερη ανταλλακτική αξία αυτών μετά από καλύτερες εμφανίσεις και βελτίωση από την τωρινή τους απόδοση, είτε β) ανταλλαγή των περισσότερων, μιας και όλα τα συμβόλαια που έχουν είναι ανταλλάξιμα, και στήσιμο από την αρχή μιας ομάδας, βάσει των επιθυμιών του νέου front office. 

Προσωπικά, θα επέλεγα κάτι πιο κοντά στην πρώτη λύση, με διατήρηση του νεανικού κορμού και των υπάρχοντων ρολιστών. Η τρέχουσα κατάσταση του NBA, με την τεράστια οικονομική αβεβαιότητα, είναι πιθανόν να κάνει τα περισσότερα front offices διστακτικά, άρα δυσεύρετα τα καλά ανταλλάγματα για όσα οι Bulls θα θέλουν να λάβουν σε αντάλλαγμα των assets τους. 

Ακόμα και έτσι όμως, θα αντάλλαζα άμεσα τον LaVine, ακόμα και για κάποιον ενδεχομένως πιο περιορισμένο αγωνιστικά παίκτη, όπως ο εξειδικευμένος τριποντάκιας Buddy Hield¹. Τούτο καθώς θεωρώ πως η παρουσία του LaVine με το over 30% usage rate του πέρσι και φέτος στερεί τη δυνατότητα να ακουμπούν περισσότερο την μπάλα οι υπόλοιποι Bulls, καθυστερώντας την αγωνιστική τους εξέλιξη.  

Ο Τέλειος Υποψήφιος

Για τη θέση του Boylen έχουν ήδη αρχίσει να ακούγονται οι πρώτοι υποψήφιοι. Μεταξύ αυτών βρίσκονται ο assistant coach των Raptors, Adrian Griffin, o oποίος ήταν συμπαίκτης του Karnisovas στο Seton Hall, μα και έχει συνεργαστεί με τον Eversley στους Raptors. Γνωστός του Eversley είναι και ο έτερος υποψήφιος, ο Ime Udoka, assistant coach των Philadelphia 76ers κατά την τρέχουσα σεζόν, και προηγουμένως βοηθός του Popovich στους Spurs. 

Ωστόσο, αν κάποιος φαντάζει ως ο ιδανικός υποψήφιος για την ομάδα των Bulls, πολλώ δε μάλλον στην τρέχουσα κατάστασή τους, αυτός δεν είναι άλλος από τον Kenny Atkinson, o προπονητής που απολύθηκε από τους Nets στις 7 Μαρτίου. Οι Bulls αυτή την στιγμή θέλουν να αναπτύξουν τους νεαρούς παίκτες που ήδη έχουν, να καλλιεργήσουν την κατάλληλη αγωνιστική νοοτροπία, να βελτιώσουν το κλίμα στα αποδυτήρια, να καταφέρουν να αποκαταστήσουν στην “αγορά” του NBA την “μπράντα” τους, και εκμεταλλευόμενοι το γεγονός πως εδρεύουν σε μία από τις μεγαλύτερες αγορές του NBA, να είναι έτοιμοι να προσελκύσουν κάποιον ή κάποιους superstar(s) στην free agency του 2021. Στην ουσία θέλουν να κάνουν ό,τι ακριβώς έκαναν οι Brooklyn Nets τη διετία 2017-19, από άποψη αγωνιστικής και διοικητικής ανάπτυξης, ανάπτυξης που τους οδήγησε στην υπογραφή των Durant και Irving. E, o Atkinson ήταν ο υπεύθυνος για την αγωνιστική επιτυχία του συγκεκριμένου project: στους Nets κατάφερε να αλλάξει την κουλτούρα, ένα από τα βασικότερα θεμέλια για την επιτυχία μιας ομάδας, να βρει ρόλους για όλους τους παίκτες, αξιοποιώντας τα ταλέντα τους και κρύβοντας τις αδυναμίες τους στο σύνολο, δίνοντας εξειδικευμένους ρόλους και αποστολές στο παρκέ, αλλά και να εξάγει εν τέλει ένα αγωνιστικό αποτέλεσμα ανώτερο από την απλή άθροιση του ταλέντου που είχε στα χέρια του. Όλα τα παραπάνω τον καθιστούν ως τον ιδανικό υποψήφιο για το project των Bulls. 

Στόχος: Η αποκατάσταση του brand name “Bulls” 

Το “να αποκαταστήσουν το όνομα του franchise” είναι ταυτόχρονα ένας στόχος εύκολος, μα και δύσκολος. Το momentum που η προβολή του “Last Dance” τους δίνει, το κάνει ως έναν βαθμό εύκολο: το θυμικό των άνω των 35 έχει ήδη ξυστεί και αναδειχθεί, η εικόνα του “εμπορικότερου” παίχτη όλων των εποχών να μονοπωλεί την επικαιρότητα εδώ και εβδομάδες δίνει το εμπορικό boost που είναι απαραίτητο σε κάθε περίπτωση. Το όνομά τους είναι στην επικαιρότητα και θα παραμείνει σε αυτήν για κάμποσο διάστημα ακόμα. Αυτή η -αναπάντεχη- ώθηση τους δίνει ένα σαφώς καλύτερο σημείο εκκίνησης από ό,τι η διοικητική και αγωνιστική εικόνα τους υπό τους GarPax και Boylen τους παρείχε μόλις μερικές εβδομάδες πίσω. 

Από την άλλη, η δυσκολία έγκειται στο γεγονός πως δεν υπάρχει ούτε Jordan, ούτε Pippen στο roster τους. Και μάλλον δύσκολα θα υπάρξουν στο εγγύς μέλλον. Όμως, οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών δείχνουν πως σιγά-σιγά αποκτούν πλέον όλα εκείνα τα κατάλληλα διοικητικά εργαλεία που θα τους επιτρέψουν να εκσυγχρονιστούν και να ανταγωνιστούν τις υπόλοιπες ομάδες με ίσους όρους. Το αγωνιστικό υλικό τους αφήνει πολλά περιθώρια, τόσο για εξέλιξη και βελτίωση, όσο και για trades, και για αυτό είναι κρίσιμη η επιλογή του τεχνικού που θα καταφέρει να τους δώσει την αγωνιστική ώθηση, ώστε να καταφέρουν να μπουν στα Playoffs, μα και να ανεβάσουν τις μετοχές τους για ενδεχόμενα trades. 

Καλώς ή κακώς πάντως, αυτό πρέπει να συμβεί μέσα στην επόμενη μιάμιση σεζόν, ως την free agency του 2021. Με τους πάμπολλους stars να βγαίνουν τότε στην αγορά προς αναζήτηση νέων συμβολαίων και αγωνιστικών προορισμών, αν οι Bulls υπό την καθοδήγηση πια του Arturas Karnisovas, έχουν καταφέρει να πείσουν πως το franchise έχει αποκαταστήσει το εύρυθμο της λειτουργίας του διοικητικά, και αγωνιστικά έχει επιστρέψει σε ένα επίπεδο υψηλού ανταγωνισμού, τότε δεν είναι απίθανο οι Bulls της σεζόν 2021-22 να αρχίσουν να θυμίζουν το power house των ‘90s. 

Σημειώσεις

1. Τον αναφέρω συγκεκριμένα επειδή οι Kings ήθελαν τον LaVine, προσφέροντας του το συμβόλαιο που υπέγραψε, με τους Bulls να το ματσάρουν, καθώς αυτός ήταν restricted free agent. Οι σχέσεις του Hield με τους Kings δε, δεν είναι και οι καλύτερες, παρότι ανανέωσε με την ομάδα πέρσι το φθινόπωρο. Η είσοδός του στους αγώνες από τον πάγκο και ο ρόλος αναπληρωματικού του Σέρβου Bogdanovic έχουν προκαλέσει -εκ νέου- τριβές μεταξύ των δύο μερών.