Ακόμη και αν τέτοια ερωτήματα μοιάζουν σχετικά ασήμαντα (δεν είναι), η φόρμα των διαγωνιζομένων θα απέχει παρασάγγας από εκείνη που άφησαν πίσω, όταν σταμάτησε το τουρνουά. Η επανέναρξη του, αν συμβεί, δεν θα σημάνει "συνέχεια", αλλά κάτι ολότελα καινούργιο, στο οποίο θα πρέπει να πασχίσουμε για να τραβήξουμε ευθείες γραμμές με το πρόσφατο παρελθόν. Όχι, ακόμη και αν η Ευρωλίγκα κατά έναν μαγικό τρόπο ξεκινήσει (ίσως στο Βελιγράδι;), κάποια πράγματα δεν θα τα μάθουμε ποτέ. Ας δούμε ποια είναι αυτά ή αν προτιμάτε, ας δούμε ποια στόρι θα παραμείνουν ανολοκλήρωτα, αφήνοντας άλλους πρωταγωνιστές με την γεύση του αδικημένου και άλλους ανακουφισμένους από την εξέλιξη.
1. Η αντεπίθεση της Ζαλγκίρις
Χάλι μαύρο στο ξεκίνημα της Ευρωλίγκα, με μόλις τρεις νίκες στα πρώτα 15 παιχνίδια, η Ζαλγκίρις ανέτρεψε πλήρως την κακή της εικόνα, πρακτικά αλλάζοντας ... τίποτα. Σε περίπτωση που δεν το θυμάστε, οι μόνες ουσιαστικές διαφοροποιήσεις στο ρόστερ της ήταν η προσθήκη του στιγματισμένου Κέισι Ρίβερς και ... ο τραυματισμός του καλύτερου σκόρερ της, Μάριους Γκριγκόνις. Κι όμως, κατά ένα σχεδόν μαγικό τρόπο, το σύνολο του Σάρας έτρεξε ένα σερί 9-4, παίζοντας σε slow motion με κάμποσα τρίποντα και έχοντας ως καλύτερο πασέρ τον αναγεννημένο Τόμας Γουόκαπ. Μία πανηλίθια ήττα από την Ζενίτ εκτροχίασε κάπως την Ζαλγκίρις, όμως στο πρόγραμμα της υπήρχε ακριβώς το είδος των ντέρμπι για τα οποία ο Σάρας ανάβει καπνογόνα (Φενέρ, ΤΣΣΚΑ, Μακάμπι). Κρίμα, θα είχε γίνει χαμός. Αν πάντως αξίζει κάτι να αναμένουμε ως συνέχεια του στόρι της, είναι η εξέλιξη του άρτι ανακυρηχθέντα οργανωτή της. Ο Γουόκαπ τον Δεκέμβρη θα γίνει 28, ανανέωσε το συμβόλαιο του και κουβαλάει επιτέλους ένα πολύ καλό ποσοστό στα τρίποντα (46%).
2. H τρομερή σεζόν της Εφές
Για να βρει κανείς επίθεση ανάλογης αποτελεσματικότητας με αυτή της Εφές, θα πρέπει να πάει πίσω στη σεζόν 2004-05 και σε μία ιστορικά καλή ομάδα. Η Μακάμπι των Σάρας, Βούιτσιτς, Μπαστόν και Άντονι Πάρκερ σκόραρε σαν να σημάδευε την αντανάκλαση της πανσέληνου στα Αυγουστιάτικα νερά (124 πόντοι ανά 100 κατοχές). Περίπου το ίδιο, άντε πες πως η πανσέληνος ήταν τον Ιούλιο, έκανε και το σύνολο του Αταμάν (123,5). To ρεκόρ δε (24-4), δεν άφηνε περιθώρια αμφισβήτησης, ως προς το ποια ομάδα αποτελούσε το αδιαφιλονίκητο φαβορί της σεζόν.
Ίσως είναι καλύτερα έτσι, βέβαια. Όσο κι αν το μπάσκετ των Τούρκων ήταν ελκυστικότατο, όσο και αν το πρότζεκτ δεν προήλθε από σπατάλες, αλλά από πετυχημένη άσκηση χημείας, το να ανέβαινε στο υψηλότερο σκαλοπάτι ο "μάτσο" θεατρίνος μουστακαλής, δεν θα αντεχόταν εύκολα. Ενόψει της νέας σεζόν πάντως, το γεγονός πως η Εφές κατατάσσεται μακράν πρώτη στον τομέα των corner threes, όπως και το ότι εφάρμοσε την απλούστερη δυνατή στρατηγική (spread pick n roll), προσφέρει μία καλή ένδειξη ως προς την εξέλιξη της συνταγής της επιτυχίας, για οποιονδήποτε δεν λέγεται Ρεάλ τέλος πάντων.
3. Η MVP χρονιά του Σέιν Λάρκιν
Κακά τα ψέμματα βέβαια, για να αποδώσει ένα σχέδιο σαν της Εφές, η στελέχωση παίζει τον μεγαλύτερο ρόλο. Ο Αταμάν πήρε άριστα στη δόμηση, προσθέτοντας τον Σίγκλετον ως παίκτη-πασπαρτού για δύο θέσεις, επιλέγοντας να μην ψάξει για αντικαταστάτη του Ντάνστον και θέτοντας ως προτεραιότητα το φόρτωμα της πεντάδας με σουτέρ. Σοφά όλα αυτά, όμως χωρίς τον Σέιν Λάρκιν το σχέδιο θα σκόνταφτε πολύ συχνότερα από τέσσερις μόνο φορές. Η χρονιά του Αμερικάνου ήταν ανεπανάληπτη στα χρονικά της διοργάνωσης, είτε με αυτή, είτε με την προηγούμενη μορφή της (κύπελλο Πρωταθλητριών). Ποτέ κάποιος παίκτης δεν σούταρε με τέτοια ποσοστά σε τόσες πολλές προσπάθειες και δη προσπάθειες για τρίποντα. Όσο και να ψάξετε, ανάλογο shot chart δεν θα βρείτε. Ας το θυμηθούμε.
Είναι κάπως άδικο για εκείνον να μην μπορέσει να πάει την ομάδα του μέχρι τέλους και να συμπεριληφθεί έτσι στο πάνθεον των καλύτερων παικτών στην ιστορία της διοργάνωσης. Τώρα υπάρχει ο "κίνδυνος" να μιλάμε απλώς για την μία από τις πιο θαυματουργές σεζόν που είδαμε ποτέ από μπασκετμπολίστα σε αυτή την ήπειρο. Και τίποτε παραπάνω. Από την άλλη, ας αναλογιστούμε τα πλεονεκτήματα: Πρώτον, οι επιδόσεις του Λάρκιν δεν θα ξεχαστούν και δεύτερον (και κυριότερον) δεν θα πάρει Ευρωλίγκα ο Αταμάν.
4. Η σκληρότερη σειρά πλέι οφ, ΤΣΣΚΑ - Μακάμπι
Πριν διακοπεί η Ευρωλίγκα, η ΤΣΣΚΑ βάδιζε ολοταχώς για την κατάληψη της τέταρτης θέσης. Για να είμαι ακριβής, προμηνυόταν μάχη μεταξύ εκείνης και της Μακάμπι, με τους Ισραηλινούς να έχουν κάπως καλύτερο πρόγραμμα, αλλά μέτρια φόρμα. Η μεταξύ τους κόντρα στα πλέι οφ έμοιαζε σχεδόν βέβαιη, όπως σχεδόν βέβαιο έμοιαζε και το ενδεχόμενο να εξελισσόταν συναρπαστικά.
Τίποτε από όσα πέτυχαν οι δύο 'Έλληνες κόουτς ως εκείνη τη στιγμή δεν ήταν λίγο. Από τη μία ο Μπούλετ άλλαξε μέσα σε λίγους μήνες ολόκληρη την αγωνιστική παράδοση ενός οργανισμού, κάνοντας μέχρι και το τελευταίο μέλος του να υπογράφει την αλλαγή με χέρια και πόδια. Από την άλλη, ο Ιτούδης διατήρησε την ΤΣΣΚΑ σε τροχιά πλεονεκτήματος, χάνοντας όλους τους σταρ της περιφέρειας, ποντάροντας για σέντερ στον Κουφό, για βασικό άσο στον Μάικ Τζέιμς και βλέποντας στην πορεία τον Κλάιμπερν να μπαίνει στα πιτς για όλη τη σεζόν. Δεν το λες και λίγο, παρόλα αυτά η ΤΣΣΚΑ προσαρμόστηκε στα νέα δεδομένα, γράφοντας μάλιστα την δεύτερη πιο αποτελεσματική άμυνα, μετά από εκείνη της ... Μακάμπι. Φανταστείτε τι σκοτωμός θα γινόταν. Να σημειώσω εδώ, μιας και δεν κοστίζει τίποτα, πως κατά την άποψη μου οι δυο προπονητές παρουσίασαν μέχρι τη διακοπή το καλύτερο έργο από όλους τους συναδέλφους τους. Γνώμη μου.
5. Η πρώτη χρονιά της ηγεσίας Καμπάτσο
Η Ρεάλ αποτελεί το σύνολο που βασίζεται λιγότερο από όλα στο πικ εν ρολ. Flex cuts, curl screens, floppy actions και διάφορα τέτοια ακαταλαβίστικα γεμίζουν το playbook του Λάσο, δημιουργώντας στην πράξη το πιο ελκυστικό θέαμα των ευρωπαϊκών παρκέ. Tυπικά παραδείγματα αποτελούν τα παρακάτω. Ας τα δούμε σε ένα ευχάριστο διάλειμμα και μετά ας πούμε δύο πράγματα για τον πρωταγωνιστή τους.
Τα στιγμιότυπα προέρχονται από το καλύτερο φετινό/περσινό παιχνίδι του Αργεντίνου, απέναντι στην Άλμπα στο Βερολίνο, εκεί όπου μοίρασε 19 ασίστ. Ο μέσος όρος του σε τελικές πάσες ήταν πάνω από 7, χωρίς τα λεπτά συμμετοχής του να υπερβαίνουν τα 24.
Η έκδοση της Ρεάλ είχε διαφορετικά στοιχεία από άλλες χρονιές. Με τον Γιουλ να πηγαίνει εμφανώς πίσω και τον Λαπροβίτολα να μην συνεχίζει την εντυπωσιακή του παρουσία στο Μουντομπάσκετ, ο Καμπάτσο προοριζόταν στο να κατευθύνει εκείνος ένα βαρυφορτωμένο ρόστερ, το οποίο συν τοις άλλοις περίμενε από εκείνον τα ακροβατικά σουτ, που παλιότερα έβρισκε στα πρόσωπα των Σέρχι, Ντόντσιτς, Ρούντι και Γιουλ. Ακόμη, βασιζόταν στις δικές του ικανότητες εξίσου και στην άμυνα, ώστε να μην εκτίθενται τα βαριά πόδια του Βάλτερ Ταβάρες. Θα μπορούσε το τρομερό αυτό ζιζάνιο να πάει τη Ρεάλ μέχρι τέλους; Μία πιο αποστασιοποιημένη άποψη θα προέτεινε μία ενδεχόμενη κατάκτηση ως θρίαμβο του συνόλου, όμως ειλικρινά, δεν θυμάμαι κανένα μπασκετικό ανσάμπλ στα πρόσφατα χρόνια, που να θριάμβευσε με ανάλογο παίκτη στο τιμόνι. Πριν προλάβετε να ανασύρετε από τη σκόνη τον Ταϊρίς Ράις, σκεφτείτε αν καθοδήγησε την ομάδα του μέχρι το τελικό σπριντ. Μάλλον πάμε πίσω στον Τάιους Έντνι.
6. Η έξοδος από του τούνελ του Γουέιντ Μπάλντγουιν του τέταρτου
Σε λίγα χρόνια μπορεί στο άκουσμα του Μπάλντγουιν να πιάνουμε το πρόσωπο με απελπισία (φέισπαλμ), όμως μπορεί και όχι. Ο νεαρός Αμερικάνος, μετά την πρώτη άδοξη παρουσία του στην Ευρώπη, το πιθανότερο είναι να μην συνεχίσει στον Ολυμπιακό, εντούτοις η περίπτωση του χορεύει ακόμη στα όρια του αινίγματος. Το σώμα του παρουσιάζει προσόντα για μακρά καριέρα, αλλά το μυαλό του χρειάζεται ένα καλό στοκάρισμα, κάτι που συνήθως συμβαίνει μέσα από σταθερούς ρόλους και συνεχόμενα παιχνίδια. Στον Ολυμπιακό ο Γουέιντ ο τέταρτος δεν βρήκε ούτε το ένα, ούτε το άλλο και πάνω που πήρε κάποιο χρόνο και απέκτησε ρόλο, τα πάντα σταμάτησαν. Όχι ότι οι πιθανότητες ήταν με το μέρος του, αλλά με τον Μπαρτζώκα στον πάγκο πήρε τρεις φορές χρόνο γύρω στα 30 λεπτά (πανω ή κάτω). Τώρα βέβαια άντε να παίξεις, όταν έχεις μπροστά Σλούκα, Σπανούλη, Ντιλέινι και ο προπονητής νιώθει ευχάριστο πονοκέφαλο.... Καλή τύχη WB-IV.
7. Ο πανηγυρικός αποκλεισμός της Ολίμπια Μιλάνο.
Aπό τα πιο δεικτικά σχόλια που έχουν εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια στην Ευρωλίγκα, ήταν εκείνα του Άρον Γουάιτ, ενός πολύ καλού πάουερ φόργουορντ που έφυγε άρον άρον από το Μιλάνο, για να βρει την υγεία του στην Τενερίφη. "Στο Μιλάνο έχασα την αγάπη μου για το μπάσκετ. Από την πρώτη μέρα που έφτασα στην ομάδα, δεν μου ήταν ξεκάθαρο τι ήθελε [ο προπονητής] από μένα. Στην ίδια κατάσταση βρέθηκε και ο Γκουντάιτις. Ήταν από τους καλύτερους σέντερ της Ευρωλίγκα και πλέον έχει μπλοκάρει".
Όχι πολύ τιμητικά λόγια για τον Μεσίνα είναι η αλήθεια. Ο Ιταλός κόουτς μάζεψε γύρω του ονόματα (Σκόλα, Σέρχι, Μακ, Ρολ κλπ), τους έδωσε κάμποσο χρόνο και κάπου εκεί έχασε κι εκείνος το κλασικό στοίχημα χημείας, που βάζει κάθε χρόνο η Αρμάνι. Προτεραιότητα του προπονητή αποδείχτηκαν τα βαριά σχήματα, ο κοντρόλ ρυθμός και η άμυνα, λες και δεν είχε περάσει ούτε μέρα από το 2013, τότε που ο γεμάτος ενέργεια Ολυμπιακός συνέτριβε την αργοκίνητη ΤΣΣΚΑ στο Λονδίνο. Στο δρόμο για τον προδιαγεγραμμένο αποκλεισμό από την οκτάδα, τον πέτυχε ο κορονοϊός και έτσι λογικά η φετινή αποτυχημένη συνταγή θα πεταχτεί στα σκουπίδια, χωρίς να γίνουμε μάρτυρες του δράματος. O Γκουντάιτις, παρεμπιπτόντως, αγωνίστηκε σε 19 παιχνίδια, με χρόνο συμμετοχής περίπου 17 λεπτά ανά ματς, 7,3 πόντους και 50% στα σουτ. Πέρυσι αγωνιζόταν 7 λεπτά περισσότερα, είχε 12+ πόντους και περίπου 64% στις προσπάθειες του. Τα ριμπάουντ ας μην τα αναφέρουμε καν, θα μας πλακώσει σύννεφο.
8. Η τραγική μοίρα του Αλεξέι Σβεντ
26 ματς, 252 τρίποντα, δηλαδή 9,7 προσπάθειες για τρεις ανά παιχνίδι, σε 31 λεπτά συμμετοχής. Αν το ποσοστό του Αλεξέι ήταν κάμποσο καλύτερο από το 32,9%, θα μιλούσαμε για έναν θρίαμβο επιλογής ενός ολόκληρου οργανισμού, διότι υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις πως ο τρόπος παιχνιδιού του Σβεντ, δεν εξαρτάται από τον προπονητή που υπάρχει στον πάγκο. Αποδεδειγμένα πλέον, το γεγονός μετατρέπει συχνά πυκνά την Χίμκι στην πιο underachiever ομάδα οποιασδήποτε σεζόν. Εκτός αν ενδιαφέρεστε για τη VTB, όσο ο Κουρτινάιτις...
Τέλος πάντων, η Χίμκι το προηγούμενο καλοκαίρι ενισχύθηκε με θαυμάσιους παίκτες, φτιάχνοντας ένα ρόστερ που πολύ λογικά δημιούργησε προσδοκίες. Τζίφος. Μέχρι και ο χρήσιμος ΝΒΑερ Γιόνας Γερέμπκο πήγε στην άκρη, για να αναδειχτεί το υπερμεγέθες ταλέντο του συμπαίκτη του. Σε απόλυτη δυσαρμονία, ο προπονητής επέλεξε για "Πρίντεζη" τον μονοκόμματο και ξύλινο Τίμα, με αποτέλεσμα οι Ρώσοι να χάσουν από ένα σημείο και ύστερα τον προσανατολισμό τους, ειδικά στην άμυνα. Για μία ακόμη χρονιά, ο πιο χαρισματικός παίκτης της διοργάνωσης θα έφτανε το πολύ σε έναν τιμητικό αποκλεισμό στο στάδιο της οκτάδας, με μοναδικό του παράσημο κάποια νούμερα. Τώρα λέει είναι ελεύθερος, ενώ ο κόσμος χάνεται ... Το να χτιστεί μία ομάδα γύρω του αποτελεί στα χαρτιά ορθότατη επιλογή, να δω ποιος μπορεί να το καταφέρει.
9. Η αποτυχία ομάδας του Ομπράντοβιτς σε σειρά πλέι οφ
Arguably, η κορυφαία στιγμή στην αγωνιστική πορεία της Φενέρ ήταν η παρακάτω - ανοίξτε τον ήχο.
H εμπειρία του προπονητή και η κλάση του ρόστερ θα έφερναν την ομάδα στην οκτάδα, πιθανότατα στην έβδομη θέση, όμως εκεί θα περίμενε είτε η Ρεάλ, είτε η Μπαρτσελόνα, απλώς για να επιβεβαιώσει όλα τα προβλήματα των Τούρκων. Το μικρότερο από αυτά ήταν φυσικά ο Τζίτζι Ντατόμε. Το μεγαλύτερο; Ο σωρός από αχρείαστα λάθη (17.1% των κατοχών κατέληγαν έτσι), προϊόντα της ασυννενοησίας ενός ρηχού ρόστερ, που ανά πάσα στιγμή έχανε ένα ή και παραπάνω μέλη της φροντ λάιν του. Ούτε λίγο ούτε πολύ, από την θέση 5 της Φενέρ πέρασαν πέντε σέντερ καλής εώς μεγάλης κλάσης, για να καταλήξει να τελειώνει τα παιχνίδια ο Γουίλιαμς. Ταυτόχρονα, ο χαμηλός ρυθμός μάλλον ελάχιστα συμβάδισε με τις ικανότητες του Ντε Κολό, που παρά τα φαινομενικά εξαιρετικά νούμερα, έπαιξε μικρό ρόλο στην ανάκαμψη των τελευταίων εβδομάδων και παρουσιάστηκε χειρότερος από τη θητεία στην ΤΣΣΚΑ σε ασίστ, λάθη, κλεψίματα και ποσοστά τριών πόντων. Δεν θα δούμε αυτή τη Φενέρ να αποκλείεται πανηγυρικά, ας είναι ...
10. Η πρόκριση του Γιώργου Βόβορα.
Έξι ήττες στα τελευταία επτά παιχνίδια, οι ρεπόρτερ του Παναθηναϊκού σε σεμινάρια προπονητικής (κυρίως επάνω στο ψυχολογικό κομμάτι), ο Καρύδας χωρίς πρόσφατη ελεγεία. Ο Πιτίνο θα έφευγε.
Θα ερχόταν ο Γιώργος Βόβορας, που δεν έφυγε έτσι κι αλλιώς ποτέ, το τριφύλλι θα έβγαζε τρεις νίκες σε έξι παιχνίδια και θα είχε βρει προπονητή για τη νέα σεζόν. Η πρόκριση άλλωστε, θα ήταν όλη δική του, αφού θα είχε προλάβει να επαναφέρει το penetration (πενετρέισον) του Καλάθη και τα τρίποντα, αδιαφορώντας για την μάταιη αποστολή της βελτίωσης της άμυνας. Ο Ρικ έτσι την πάτησε, δεν υπήρχε κανένας λόγος για αμυντικό κύρηγμα σε αυτή την ομάδα.
Θα άλλαζε όμως τόσα πολλά η σχετική εξέλιξη στον Παναθηναϊκό; Εδώ σε θέλω, θα μου πείτε. Δεν έχω ιδέα, πάντως θα ήταν όμορφο να την βλέπαμε, μετά από τον όλο χαβαλέ του τελευταίου ημερολογιακού έτους και βάλε. Αναλογιστείτε: Ο Πασκουάλ έφυγε ως αποτυχημένος, ο Πιτίνο ήρθε, έδωσε σόου και αποχώρησε νικητής. Μετά προσλήφθηκε ο Πεδουλάκης, που απολύθηκε τσάκα τσάκα, για να έρθει ξανά ο Ρικ (πλέον ως κόουτς της εθνικής) και να κάνει δηλώσεις του στυλ "εγώ πρότεινα τους Γουάιλι και Φρεντέτ, πρέπει να βελτιώσουμε την άμυνα". Ζωάρα. Η πρόκριση του Γιώργου Βόβορα θα ήταν ο,τι καλύτερο, κρίμα που δεν το είδαμε, εκτός κι αν το δούμε... Βγάλε άκρη.
Καλύτερα ...
Σερφάροντας στο διαδίκτυο πριν δύο ημέρες, έπεσα επάνω σε ένα άρθρο για την επανέναρξη των προπονήσεων του Ολυμπιακού. Το άρθρο κατέληγε πως οι ερυθρόλευκοι θέλουν να είναι "όσο το δυνατόν πιο έτοιμοι, όταν και αν αρχίσει ξανά η δράση στην Ευρωλίγκα." Από κάτω ακριβώς, στα προτεινόμενα άρθρα του ίδιου ιστότοπου (βγαίνουν μέσω αλγόριθμου, όχι σκοπίμως), παρατήρησα έναν ακόμη τίτλο: "Έχασε την μάχη με τον κορονοϊό ο γιατρός της ΤΣΣΚΑ". Το μπάσκετ για φέτος μας τελείωσε και αν τύχει και ξαναρχίσει, τότε χίλιες φορές η θάλασσα.
Σημ: Τα advanced στατιστικά είναι από το Real GM
