Η προσοχή όλων, αυτή την περίοδο, βρίσκεται στο bubble του Orlando. Πώς να μην συμβαίνει αυτό; Οι Lakers επέχτρεψαν σε τελικούς μετά από 10 χρόνια, ο LeBron έφτασε τις 10 παρουσίες εκεί, πλαισιώνοντας τους Kareem Abdul - Jabbal, Bill Russell και Sam Jones στη σχετική λίστα και αντιμετωπίζει την πρώην (πρώην) ομάδα του, τους Miami Heat. Ωστόσο 1.858 χιλιόμετρα βόρεια του bubble, στο Chicago, διόλου ενδιαφέρονται για το τι συμβαίνει εκεί, αφού περίμεναν με αγωνία να μάθουν ποιος θα είναι ο αντικαταστάτης του Jim Boylen. Λογικά, και κρίνοντας από τη λίστα που βγήκε προς τα έξω πριν την κατάληξη, όσον αφορά ποιους πέρασαν από συνεντεύξεις, τα εγκεφαλικά θα πρέπει να αυξήθηκαν στην ευρύτερη περιοχή του Illinois.

Before hiring Billy Donovan as their next head coach, a source said the Chicago Bulls also interviewed Stephen Silas, Jamahl Mosley, Dan Craig, Kenny Atkinson, Jarron Collins, Ime Udoka, David Vanterpool, Wes Unseld, Jr, Darvin Ham also Chris Fleming.

— Marc J. Spears (@MarcJSpears) September 23, 2020

Με εξαίρεση τον Kenny Atkinson, ο οποίος έδειξε ότι έχει μέλλον στο NBA με τα όσα παρουσίασε από την άκρη του πάγκου των Nets, οι υπόλοιποι αποτελούν άσημες περιπτώσεις, οι οποίες όμως ταίριαζαν στην φιλοσοφία που είχαν δείξει οι Bulls τα τελευταία χρόνια και ειδικά μετά τη φυγή του Tom Thibodeau. Οι πρώτες μέρες του Arturas Karnisovas όμως, στη θέση του General Manager της ομάδας (αναλυτική παρουσίαση του νέου front office των Bulls εδώ: “Οι Bulls Επιστρέφουν στο Προσκήνιο”) δείχνουν ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο του front office. Ενός front office που στα πρόσωπα των John Paxson και Gar Forman αποδείχθηκε τουλάχιστον μαλθακό και σε καμία περίπτωση ικανό να πάρει αποφάσεις που θα έδειχναν ένα δυναμικό και μακροπρόθεσμο πλάνο. Ο Karnisovas, στο πρώτο του διάστημα στο Chicago, όχι μόνο δείχνει δυναμισμό σε επίπεδο αποφάσεων, αλλά δείχνει δυνατότητες ικανότατου διαπραγματευτή ως προς τα υψηλότερα κλιμάκια του οργανισμού. Σε πρώτη φάση όχι μόνο απέλυσε τον Jim Boylen, με ό,τι σήμαινε αυτό σε επίπεδο αποζημίωσης, αλλά έπεισε τους ιδιοκτήτες να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη και να δώσουν στον Billy Donovan ένα τετραετές συμβόλαιο ύψους $24 εκατ. (σύμφωνα με τον Shams Charania του “The Athletic”).

Παράλληλα, στις συναντήσεις που είχε με τον πρώην head coach των Thunder, τον έπεισε πως το Chicago είναι ο καταλληλότερος επόμενος σταθμός της καριέρας του. Για πρώτη φορά μετά από καιρό, είναι σαφές πως οι Bulls κατάφεραν να έρθουν σε συμφωνία με το νούμερο ένα υποψήφιο που είχαν στο μυαλό τους. Όχι κάποιον πολλά υποσχόμενο βοηθό ή κάποιον που έδειξε πράγματα σε κολεγιακό επίπεδο (όπως για παράδειγμα ο Hoiberg), αλλά έναν προπονητή που το ποσοστό νικών του τα τελευταία πέντε χρόνια, βρίσκεται λίγο πάνω από το 60%. Κι αν υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που λένε “οκ αλλά την πρώτη του χρονιά είχε Durant και Westbrook”, ο αντίλογος -πρέπει- να είναι πως “την τελευταία του χρονιά έκανε μια υπέρβαση που κανείς δεν φανταζόταν”. Συγκεκριμένα, πριν ξεκινήσει η σεζόν 2019-20, το ρεκόρ των Thunder προβλεπόταν σχεδόν στις 30 με 32 νίκες. “Challenge accepted” θα σκέφτηκε λογικά ο Donovan, ο οποίος τελείωσε με 44-28 την “πανδημική” χρονιά, φτάνοντας τους Rockets στα όριά τους σε μια σειρά επτά παιχνιδιών.

Προσαρμοστικότητα, εξέλιξη παικτών και μεταδοτικότητα

Αν λοιπόν η πρώτη χρονιά είχε την “ξερολίστικη” χροιά του “έλα μωρέ, Durant και Westbrook είχε, θα κέρδιζε”, η τελευταία του χρονιά φέρνει φαρδιά - πλατιά την υπογραφή του Donovan στην πορεία των Thunder. To γεγονός πως ήταν στους φιναλίστ για το βραβείο του προπονητή της χρονιάς για φέτος, ενώ κέρδισε το αντίστοιχο βραβείο της ένωσης των προπονητών του NBA λέει αρκετά. Χωρίς κάποιον αστέρα του πάνω ραφιού, με την καθοδήγηση του Chris Paul και με εργαλεία που “κούμπωσε” δίπλα του κατάφερε να σωπάσει όλους τους επικριτές του και να φτάσει πολύ πιο μακριά απ’ όσο υπολόγιζαν οι περισσότεροι. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε, πως το καλοκαίρι του 2019 υπήρξαν αρκετά δημοσιεύματα και podcasts που έφερναν τον Donovan ως ένα από τα μεγάλα φαβορί για να απολυθεί στο NBA, ενώ μεγάλη μερίδα φίλων των Thunder δεν τον ήθελαν πλέον στην ομάδα.

Ο Donovan από τη μεριά του, έκανε αυτό που ξέρει να κάνει καλά. Προσαρμόστηκε. Για την Oklahoma αυτή του η ικανότητα ίσως να άργησε να έρθει, αλλά η χρονική στιγμή που ήρθε, σε συνδυασμό με το ρόστερ που ήταν στα χέρια του, ήταν κάτι το εντυπωσιακό. Οι Thunder ήταν μία από τις λίγες ομάδες στο NBA που είχε μάθει να ζει με έναν παίκτη (Westbrook). Το περσινό καλοκαίρι, όχι απλά τον έχασαν μετά από 11 σεζόν, αλλά έχασαν και τους Paul George και Jerami Grant, δύο από τους καλύτερους αμυντικούς της Λίγκας, οι οποίοι ήταν εν πολλοίς υπεύθυνοι για το τέταρτο καλύτερο defensive rating στο NBA (107). Συνεπώς, ο Donovan έπρεπε να βρει έναν νέο ηγέτη, αλλά και να βρει εκείνα τα αμυντικά εργαλεία που θα επέτρεπαν στους Thunder να παραμείνουν ανταγωνιστικοί.

Κάπως έτσι ο Donovan βρήκε τη λύση μέσα από το υλικό που είχε στα χέρια του. Για να μιλήσουμε με παραδείγματα, οι αμυντικές τακτικές του Donovan μέσα στα χρόνια περιλάμβαναν πολλή πίεση στους αντίπαλους ball handlers, καθώς είχε και το κατάλληλο υλικό για να το κάνει αυτό. Η έλευση των Paul και Gallinari, έκαναν την ομάδα πιο βαριά και σε καμία περίπτωση οι Thunder δεν θα μπορούσαν να παρουσιάσουν την πίεση που παρουσίασαν τις προηγούμενες σεζόν σε χειριστές της μπάλας και φτερά. Αντ’ αυτού ο Donovan, άρχισε να κάνει πολλές αλλαγές στην άμυνα για να μπορέσει να αντέξει αυτό το πιο “βαρύ”, κάτι που αποδείχθηκε εξίσου αποτελεσματικό με την τακτική της πίεσης. Η κατάταξη της OKC ως το έβδομο πιο αποτελεσματικό defensive rating της Λίγκας, άλλωστε, μιλάει από μόνη της.

Κι αν στην άμυνα ο Donovan τα κατάφερε εξαιρετικά, η επίθεση ήταν αυτή που βρισκόταν πάντα στο επίκεντρο της κριτικής προς το πρόσωπό του. Με εξαίρεση την πρώτη χρονιά του στους Thunder, όταν δηλαδή συνυπήρξε με τους Durant και Westbrook και το offensive rating τους ήταν το δεύτερο καλύτερο του NBA, οι υπόλοιπες χρονιές μάλλον χαρακτηρίζονται κάτω του μετρίου. Και μάλλον αυτό ήταν το φυσιολογικό, αφού ο ίδιος στηρίζεται αρκετά σε isolation plays αλλά και σε απλά pick ‘n rolls. Για να είμαστε και δίκαιοι, βέβαια, ο Donovan είχε την πολυτέλεια να διαθέτει δύο από τους καλύτερους ball dominant παίκτες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στα πρόσωπα των Westbrook και Paul. Ακόμα κι έτσι όμως, με έναν Paul να μονοπωλεί αρκετά την μπάλα και με ένα μέτριο ρόστερ, ο Donovan προσαρμόστηκε και στο επιθετικό κομμάτι, προσθέτοντας πολύ ball movement, με τον Steven Adams -για πρώτη φορά στην καριέρα του- να παίζει σημαντικό ρόλο σε αυτό το κομμάτι, καθώς πέρασαν ουκ ολίγες μπάλες από τα χέρια του, με τον ίδιο να μετακομίζει συχνά-πυκνά στη γειτονιά των elbows. Αυτό για πολλούς insiders των Bulls, είναι και μια τρόπον τινά “προφητεία” για τον ρόλο που ενδεχομένως θα δούμε τον Wendell Carter Jr. κάτω από τις οδηγίες του νέου του προπονητή.

Τα ερωτήματα που προκύπτουν αμέσως βέβαια, αφορούν το κατά πόσον ο Carter διαθέτει αυτό το skill set, το οποίο προφανώς το εξέλιξε ο Donovan στους Thunder με το υλικό που είχαν, αλλά και -κυρίως- αν θα μείνει υγιής. Όσον αφορά όμως το ball movement, ίσως υπάρξει ένα πρόβλημα για τον Donovan. Τόσο ο προκάτοχός του, Boylen, όσο και ο Fred Hoiberg στηρίχτηκαν σε πολύ μεγάλο βαθμό σε motion επιθέσεις, γεγονός που όχι απλά ήταν καταστροφικό, αλλά έφεραν το Chicago να συστήνεται σε όλο το NBA ως μία από τις χειρότερες επιθέσεις της Λίγκας (27η πέρυσι, 29η φέτος). Αν λοιπόν δεχθούμε πως το ρόστερ των Bulls δεν είναι χτισμένο για να παίξει με βάση την κίνηση της μπάλας, αυτό σημαίνει πως θα δούμε τον πιο ball dominant παίκτη της ομάδας, Zach LaVine, να παίρνει για ώρα τη μπάλα στα χέρια του, όπως σωστά παρατηρήθηκε στο τελευταίο We Got Playoffs; Εκτιμώ πως σίγουρα θα δούμε -και- κάτι τέτοιο, αλλά υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες να μας εκπλήξει και πάλι θετικά ο Donovan.

Σε κάθε περίπτωση, το ρόστερ των Bulls προσφέρεται για εξέλιξη και ας μην ξεχνάμε πως στις μέρες που προπονούσε τους Gators της Florida, o Donovan ήταν ένας από τους καλύτερους που κυκλοφορούσαν στο να κάνει τους παίκτες να προοδεύουν μέρα με τη μέρα. Σύμφωνοι, εδώ μιλάμε για σαφώς υψηλότερο και δυσκολότερο επίπεδο, αλλά ας μην ξεχνάμε το νεανικό κορμό που διαθέτουν οι Bulls. Ο White είναι 20, ο LaVine 25, o Markkanen 23, o Carter 21, o Gafford 22, ενώ ίσως δούμε και μια ανάσταση του Dunn στα χέρια του Donovan. Δίπλα σε αυτούς, βάλτε και τον Porter που είναι 27 και τους βετεράνους της ομάδας Young και Satoranski, που είναι 32 και 29 αντίστοιχα. Είναι ανταγωνιστικό αυτό το ρόστερ; Στην παρούσα φάση σαφώς και όχι. Μπορεί να εξελιχθεί; Σαφώς και ναι. Μην παρεξηγηθώ, η εξέλιξη αυτή δεν θα συμβεί εν μία νυκτί, όμως η παρουσία του Donovan παρέχει όλα τα εχέγγυα για κάτι τέτοιο. Στην τελική, αν ο Adams μπορεί να γίνει πασέρ στα 27 του, τότε πολλά μπορούν να συμβούν.      

Πέραν των αναγκαίων αγωνιστικών αλλαγών που θα φέρει ο Donovan όμως, ίσως το πιο σημαντικό είναι η αλλαγή νοοτροπίας. Μιλάμε για έναν προπονητή που καταφέρνει να παίρνει το 100% από τους παίκτες του, ενώ είναι από εκείνους που παρουσιάζονται πάντα ανοιχτοί προς τους παίκτες του να ακούσει τις ιδέες τους και - γιατί όχι - να τις εφαρμόσει. Αυτό θα πρέπει να να ακούγεται μόνο ως ευχάριστη μουσική στα αυτιά των φίλων των Bulls, οι οποίοι μετά από χρόνια θα έχουν την χαρά να δουν έναν προπονητή με μεταδοτικότητα. Πριν τον Donovan, οι προσεγγίσεις ήταν δύο: Αφενός η στρατιωτική του Boylen που δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του και δεν είχε καμία μεταδοτικότητα ως προς το να κάνει τους παίκτες του να εφαρμόσουν τα plays του και αφετέρου, η πιο φιλική του Hoiberg, ο οποίος επίσης δεν είχε μεταδοτικότητα. Ο Donovan στο κομμάτι της πειθαρχίας έρχεται κάπου στη μέση, ενώ σε εκείνο της μεταδοτικότητας είναι μάλλον ό,τι καλύτερο συνέβη στους Bulls εδώ και πολλά χρόνια.

Άνεση χρόνου

Είναι σαφές λοιπόν, πως οι Bulls μπαίνουν σε μια νέα εποχή. Μια εποχή που ξεκινάει πρωτίστως από την εικόνα και τις αποφάσεις που παίρνει το front office, μέχρι και την εικόνα που παρουσιάζει το αγωνιστικό σύνολο, πράγμα που είναι και το ζητούμενο. Τα πρώτα δείγματα γραφής του front office τα αναφέραμε στην αρχή του παρόντος άρθρου. Ήδη ο Karnisovas έχει κάνει περισσότερα απ’ όσα οι Paxson και Forman τα τελευταία πέντε χρόνια, γεγονός που μαρτυράει πόσο χαμηλά ήταν ο πήχης στο Chicago αυτό το διάστημα.

Ο Karnisovas, από τη μεριά του, έχει εξ αρχής αναφέρει πως το πρώτο μέλημα των Bulls είναι η εξέλιξη των παικτών, γεγονός που προσφέρει τόσο στο franchise, όσο και στο νέο προπονητή μια άνεση χρόνου για να γίνει ανταγωνιστικότερη η ομάδα. Από τη μεριά του ο Donovan, μπαίνει σε μια εντελώς νέα συνθήκη για αυτόν, καθώς έχει μάθει να κερδίζει και όχι να είναι μέρος ενός rebuild. Ως προπονητής των Gators έφτασε σε δύο συνεχόμενες κατακτήσεις του NCAA (2006, 2007), ενώ οδήγησε τους Thunder κάθε μία από τις πέντε χρονιές του εκεί στα playoffs. Με τους Bulls ξεκινάει από το μηδέν. Ενδεχομένως ακόμα και από το μείον. Αυτό από μόνο του έχει ένα ενδιαφέρον ως προς το πως θα αντιδράσει ένας προπονητής που έχει μάθει τις ομάδες του να είναι ανταγωνιστικές και να διεκδικούν τίτλους.

Άποψη του γράφοντος είναι πως ακόμα και με αυτό το ρόστερ οι Bulls θα εμφανιστούν ανταγωνιστικοί -ως ένα βαθμό. Αυτό δεν αποτελεί τον αυτοσκοπό αυτής και ίσως και της επόμενης χρονιάς. Ωστόσο, μπορεί να αποτελέσει την απαρχής της επιστροφής του franchise στο προσκήνιο ως ένας δημοφιλής προορισμός για τους free agents του πάνω ραφιού. Αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να επιστρέψουν μερικά χαμόγελα σε μια ομάδα που η κορυφαία της στιγμή για φέτος ήταν η προβολή του ντοκιμαντέρ “Last Dance”.

Πηγές:

• In hiring Billy Donovan, the new front office signals change from the “same old Bulls”, του Paul Steeno στο blogabull.com
• Billy Donovan was the best hire that the Bulls could make, του Steph Noh στο patreon.com
• Bulls hire Billy Donovan, Cash Considerations: A Chicago Bulls podcast, με τους Ricky O’Donnell και Jason Patt