Η πίεση προς τον Danny Ainge, τόσο από τη μεγαλύτερη μερίδα των φίλων της ομάδας, όσο και από εκείνη των Media, ήταν μεγάλη, αφού ήθελαν την απομάκρυνση του Rivers. Ο Ainge δεν άκουσε -ευτυχώς μάλλον για τους Celtics- κανέναν, πορεύτηκε με τον Rivers. Και η ιστορία τον δικαίωσε με την κατάκτηση του 17ου πρωταθλήματος. Στην περίπτωση των Clippers πίεση δεν υπήρξε από κανέναν σε αυτό το σημείο της σεζόν, όμως ο 58χρονος Rivers δεν γλίτωσε την απόλυση.
Η λογική -αρχικά- κίνηση της απόλυσης
Η απομάκρυνση του Rivers από τον πάγκο των Clippers σε πρώτη φάση μάλλον δεν εκπλήσσει κανέναν. Όπως και το 2008, έτσι και φέτος, ο Doc είχε την ευκαιρία να κοουτσάρει δύο από τους καλύτερους παίκτες που κυκλοφορούν στην Λίγκα, με τον δε έναν να θεωρείται από πολλούς ως ο κορυφαίος παίκτης που παίζει μπάσκετ στον κόσμο αυτή την στιγμή. Εκτός των Kawhi Leonard και Paul George, στα χαρτιά υπήρχε ένα άκρως ανταγωνιστικό ρόστερ, το οποίο το δημιούργησε ο Rivers μαζί με τον πολυπληθές και αρτιότατα καταρτισμένο front office των Clips, του οποίου προΐσταται ο Lawrence Frank, ως President of Basketball Operation, έχει τον Michael Winger ως GM, δύο ακόμα εξαιρετικούς assistants GMs, τους Mark Huges και Trent Redden, μα και τον τεράστιο Jerry West ως ειδικό σύμβουλο. Το παραπάνω group, που αντικατέστησε τον ίδιο τον Rivers ως προς τα front office καθήκοντά του προ διετίας, κατάφερε να του συνθέσει το πιο βαθύ roster της φετινής σεζόν, παρέα με δύο από τα λαμπρότερα αστέρια της Λίγκας.
Τα παραπάνω προς αντικατάσταση των Chris Paul, DeAndre Jordan και Blake Griffin και την διάλυση της “Lob City”, που ο Rivers είχε στήσει, και εύλογα οι περισσότεροι θεώρησαν περίπου δεδομένη και την αποχώρηση του Rivers μετά από την συγκεκριμένη εξέλιξη. Αυτό δεν βγήκε ως κάποιο άκαιρο συμπέρασμα. Από τη μία ήταν η αφαίρεση των διοικητικών καθηκόντων του και από την άλλη η φιλοσοφία του προπονητή Rivers, που δεν αρέσκεται σε διαδικασίες rebuild. Ωστόσο, όχι μόνο ο Rivers έμεινε στον πάγκο των Clippers, μα επί της ουσίας επιδόθηκε σε ένα είδος ήπιου rebuild. Το 2018-19 ήταν η χρονιά που έστρωσε τον δρόμο για την έλευση των Klaw και PG13, όταν με ένα μέτριο ρόστερ, ο Rivers κατόρθωσε να παρουσιάσει ένα εκτός λογικής αποτέλεσμα: top-10 σε offensive rating και pace, με τον Montrezl Harrell να είναι ο πρώτος παίκτης σε win shares. Τα ύστερα του κόσμου δηλαδή.
Και εκεί ακριβώς ήταν το σημείο που ο Rivers κέρδισε τους πάντες. Από έναν προπονητή που δεν θέλει να εμπλέκεται με διαδικασίες rebuild, είδαμε ένα πολύ όμορφο μπάσκετ, με σαφείς ρόλους και συγκεκριμένο αγωνιστικό πλάνο. Το ότι αποκλείστηκαν στον πρώτο γύρο των playoffs, δεν λέει απολύτως τίποτα, μιας και η ήττα αυτή ήρθε από τους Warriors και πάλι βγάζοντάς τους το λάδι και παίρνοντάς τους δύο νίκες πριν πέσουν. Έχοντας δείξει λοιπόν πως μπορεί να κάνει θαύματα με μέτριο ρόστερ, στην όλη εικόνα προστέθηκαν οι Leonard και George και αυτομάτως οι φιλοδοξίες εκτοξεύθηκαν -φυσιολογικά- μέχρι το Larry O’Brien Trophy.
Από την στιγμή που οι φιλοδοξίες αυτές γκρεμίστηκαν από τους εκπληκτικούς Nuggets, και ειδικά από την στιγμή που οι Clippers προηγήθηκαν με 3-1 (κατακτώντας έτσι ο Ριβερς και το διόλου τιμητικό ρεκόρ να είναι ο μόνος προπονητής στην ιστορία που αποκλείεται τρεις φορές ενώ προηγείται με 3-1 σε σειρά playoffs), έχοντας στο ρόστερ τους δύο από τους καλύτερους παίκτες στο NBA, είναι σαφές πως μιλάμε για αποτυχία και μάλιστα μεγάλη. Στα πρόσωπα των Leonard και George, η διοίκηση των Clippers έβλεπε ένα άμεσο “μεγάλωμα” του οργανισμού προς πάσα κατεύθυνση. Αγωνιστική, οικονομική, ελκυστική, όσον αφορά την θέληση των παικτών να αγωνιστούν εκεί. Ο στόχος του ψηλώματος του οργανισμού ήταν τέτοιος, που δεν αποσκοπούσε αποκλειστικά στην κατάκτηση ενός πρωταθλήματος, μα στην κυριαρχία στην πόλη του Los Angeles, όπου οι Clippers είναι συγκάτοικοι με τον πιο λαμπερό οργανισμό της Λίγκας, τους Lakers των 16 κατακτήσεων και των 32 Τελικών.
Και αυτός ο στόχος είχε τεθεί πριν καν οι Clips πάνε για πρώτη φορά στην ιστορία τους σε τελικό. Όχι NBA, μα καν περιφέρειας. Η προσωπικότητα και το πορτοφόλι του πλουσιότερου ιδιοκτήτη ομάδας της Λίγκας, του Ballmer, δεν θα μπορούσε να συμβιβαστεί με κάτι λιγότερο. Ενδεικτικό του συγκεκριμένου στόχου ήταν η αγορά της πρώην έδρας των Lakers, του ιστορικού Forum στο Inglewood, με σκοπό να το γκρεμίσει και να χρίσει εκεί την νέα πολυτελέστατη έδρα των Clippers, σε μία κίνηση, πέρα από πρακτική, και εντελώς συμβολική. Η φετινή αγωνιστική αποτυχία συνεπώς, αποτέλεσε μια τεράστια τροχοπέδη προς την εκπλήρωση αυτού του μεγαλόπνοου σχεδίου. Τέλος, μάλλον θα πρέπει να μπει στην συζήτηση και το κομμάτι της ψυχολογικής διαχείρισης κατά την παραμονή της ομάδας στο bubble, κάτι που φάνηκε και από τις δηλώσεις του George. Η απομόνωση στο Orlando ενδεχομένως να έφερε τα πάνω - κάτω στην ψυχολογία ορισμένων παικτών, κάτι που εφόσον ισχύει, χρεώνεται ως αποτυχία διαχείρισης από πλευράς Rivers και τεχνικού επιτελείου. Έτσι, σε πρώτη ανάγνωση η απόλυση του Rivers μοιάζει φυσιολογική και εύλογη. Κάνοντας ένα βήμα πίσω αναρωτιόμαστε: Είναι;
Ο αντίλογος
Έχοντας ένα από τα πιο πολυδιαφημισμένα δίδυμα στο σύγχρονο NBA, στα πρόσωπα των Leonard και George, οι περισσότεροι έσπευσαν να χρίσουν τους Los Angeles Clippers ως το φαβορί για τον φετινό τίτλο. Γιατί όχι; Ο Klaw προερχόταν από μια μαγική χρονιά στους Raptors, αποδεικνύοντας πως μια ομάδα μπορεί να “χτυπήσει” το πρωτάθλημα στην πρώτη χρονιά του αστέρα της, ο George ήθελε διακαώς να επιστρέψει σε μία ομάδα που θα διεκδικεί τον τίτλο και δεν θα παραβρίσκεται απλά στον πρώτο γύρο των playoffs και ο Doc Rivers ήθελε να χτίσει πάνω σε αυτό το δίδυμο, ώστε να φτάσει σε μια δεύτερη κατάκτηση δαχτυλιδιού. Επιπλέον, μετά το πρωτάθλημα του 2008 με τους Celtics, όπως αναφέρθηκε παραπάνω o Doc απέδειξε σε όλους πως είναι άριστος διαχειριστής χαρακτήρων, όταν έδωσε -πρωτίστως- στον Paul Pierce να καταλάβει πως με τους Ray Allen και Kevin Garnett δίπλα του, θα πρέπει να μοιράζεται η μπάλα.
Αυτή η περίεργη χρονιά, απ’ όλες τις απόψεις μπασκετικές και μη, έφερε τους Clippers ένα βήμα πριν τους τελικούς της Δύσης, μιας και οι εκπληκτικοί Nuggets κατάφεραν να ανατρέψουν το εις βάρος τους 3-1 και να δώσουν εκείνη το παρόν κόντρα στην παρέα του LeBron. Και ενώ η ανατροπή του 3-1 είναι βαριά, ειδικά αν έχεις ένα δίδυμο όπως αυτό των Leonard - George, η απόλυση του Rivers ίσως κρίνεται βιαστική, σε δεύτερη ανάγνωση. Οι λόγοι είναι αρκετοί. Ξεπερνώντας τον οικονομικό, μιας και η απόλυση σημαίνει και αποζημίωση, αν και μάλλον αυτό ποσώς ενοχλεί τον Ballmer, με την κίνηση του αυτή ο ιδιοκτήτης των Clips πηγαίνει σε ένα επιθετικό all-in. Αν βρει έναν αντικαταστάτη, ο οποίος κατευθείαν θα χαρίσει στους Clippers το πρώτο τους πρωτάθλημα, τότε αμέσως θα φτάσει σε ένα status που θα τον ξεπερνάει μόνο ο (όποιος) θεός. Μέσα σε ελάχιστα χρόνια (αγόρασε τους Clippers μόλις το 2014 να θυμίσω, μετά τη δημοσιοποίηση του -κοινού μυστικού της Λίγκας- των ρατσιστικών απόψεων του πρώην ιδιοκτήτη της ομάδας Donald Sterling) θα έχει καταφέρει να μετατρέψει τον οργανισμό-ανέκδοτο της Λίγκας σε πρωταθλητή, βάζοντας τις βάσεις για μακροημέρευση στην κορυφή.
Αντιθέτως, αν αποτύχει και αυτός, τότε ο Ballmer θα πάρει αποκλειστικά το φταίξιμο πάνω του και στο τέλος της επόμενης σεζόν -όποτε και αν είναι αυτή- θα μιλάμε για τον παρορμητικό ιδιοκτήτη που δεν έπρεπε να απολύσει τον Rivers. Από την άλλη, σαν επιχειρηματίας ο ίδιος έχει μάθει λειτουργεί έτσι, συνεπώς στο μυαλό του ίσως να ένιωθε πως ο Rivers δεν είχε να δώσει κάτι άλλο στους Clippers. Όποιος λοιπόν κληθεί να γίνει ο αντικαταστάτης του Doc, η κενή πλέον θέση του πάγκου της -ακόμα- δεύτερης ομάδας του Los Angeles, θα αποτελέσει μήλον της έριδος για πολλούς. Μεταξύ μας, εκτιμώ πως o Ballmer δεν θα προχωρούσε σε μια τέτοια κίνηση αν δεν είχε κάποιον έτοιμο αντικαταστάτη στο μυαλό του. Προφανώς δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ποιος μπορεί να είναι αυτός, αλλά προς ώρας η λίστα δε μοιάζει να είναι μεγάλη. Ξεκινώντας από τους βοηθούς του Doc, Ty Lue και Sam Cassell (επιτέλους ας πάρει μια δουλειά head coach κάπου), που μπορούν να θεωρηθούν ως μια φυσική συνέχεια της υπάρχουσας κατάστασης, τα ονόματα των τοπ ελεύθερων προπονητών δεν είναι πολλά, τα εξής δύο: Mike D’Antoni και Kenny Atkinson.
Με τον Ballmer να μεγαλώνει σαφώς το status της ομάδας τα τελευταία χρόνια, το μυαλό των περισσοτέρων πηγαίνει σε μια επιλογή που θα φωνάζει “Hollywood”. Ο Atkinson δεν είναι μια τέτοια, επομένως μένει ο D’Antoni, ο οποίος αναμφίβολα θα δελεαστεί να πάει στους “απέναντι” μετά την αποτυχημένη παρουσία τους στους Lakers. Εκτός αν υπάρξει κάποια έκπληξη, η οποία προς το παρόν δεν μας περνάει από το μυαλό. Σε κάθε περίπτωση, η κίνηση του Ballmer να απολύσει τον Rivers εμπεριέχει τεράστιο ρίσκο. Μπορεί η φετινή χρονιά να χαρακτηρίζεται ως αποτυχημένη, ειδικά με τον τρόπο που τελείωσε, ωστόσο έχοντας τον Rivers στις τάξεις τους, οι Clippers χαρακτηρίζονταν από μια σταθερότητα και μια φιλοσοφία. Με τους Leonard και George να έχουν τη δυνατότητα να κάνουν opt out από τα συμβόλαιά τους μετά το τέλος της σεζόν 2020-21, και τους Clippers να έχουν υποθηκεύσει το μέλλον τους ακριβώς για τον σχηματισμό αυτού του διδύμου, μία ενδεχόμενη αποτυχία και του χρόνου, θα σημαίνει στην πράξη ένα πισωγύρισμα τουλάχιστον μιας πενταετίας.
LA Clippers first round draft picks the next seven years:
— Keith Smith (@KeithSmithNBA) September 16, 2020
2020 - to NYK
2021 - 1-4 own, 5-30 swap w NYK
2022 - to OKC
2023 - own or OKC can swap
2024 - to OKC
2025 - own or OKC can swap
2026 - to OKC
No control of their own first round pick for 7 years.
Αν υποθέσουμε πως τόσο ο Leonard, όσο και ο George γνώριζαν και συμφώνησαν με την πρόθεση του Ballmer πριν την ανακοινώσει στον Rivers, κάτι τέτοιο δεν εξασφαλίζει σε τίποτα μια ενδεχόμενη σταθερότητα και φιλοσοφία, όπως υπήρχε με τον Doc. Και δεν είναι δεδομένο πως ο όποιος κι αν είναι ο εκλεκτός -και των τριών- για αντικατάσταση του Rivers, θα μπορέσει να βάλει τις απαιτούμενες βάσεις για να οδηγήσει το franchise all the way μέσα σε έναν μόλις χρόνο. Η απόφαση συνεπώς του Ballmer θα είναι αναμφίβολα από εκείνες που θα στιγματίσουν τον ίδιο και το franchise, είτε θετικά είτε αρνητικά.
Το κεφάλαιο Sixers
Όπως έχει γίνει γνωστό εδώ και λίγες μέρες, ο Rivers είναι ο νέος προπονητής των Sixers, σε μια εξέλιξη που ίσως αποτελεί την σπανιότατη περίπτωση προπονητή που απολύεται και βρίσκει δουλειά άμεσα. Ετσι μπήκε τέλος - πριν καν αρχίσουν - στα όποια άλλα σενάρια τον έφερναν είτε στους Rockets, είτε στους Pacers, είτε στους Pelicans. Εξ αυτών, το πιο πολυακουσμένο ήταν μάλλον εκείνο που τον έφερνε στο Houston. Λίγο η προοπτική να προπονήσει δύο έτοιμους αστέρες που ψάχνουν τον πρώτο τους τίτλο, λίγο οι ήδη υπάρχουσες σχέσεις με την πόλη λόγω του υιού Rivers που αγωνίζεται εκεί, δεν ήθελε και πολύ να δημιουργηθεί το σενάριο. Ωστόσο, μην σας πω ψέματα, αν ήθελα να δω κάπου τον Doc, θα ήταν στη Νέα Ορλεάνη, όπου θα καθοδηγούσε τη νεαρή τριπλέτα των Zion Williamson, Brandon Ingram και Lonzo Ball. Ξέρω τι σκέφτεστε: “Έλα ρε Gus, προπονητές - μέντορες υπάρχουν πολλοί εκεί έξω”. Σύμφωνοι, αλλά όχι πολλοί που να έχουν κερδίσει δαχτυλίδι και να είναι ελεύθεροι.
Εκτιμώ πως ο Doc είναι άριστος γνώστης της ψυχολογίας και οι ταλαντούχοι μεν, αλλά άγουροι τρεις νεαροί παίκτες το χρειάζονται σε μεγάλο βαθμό σε αυτή τη φάση της καριέρας τους. Επίσης δεν σας κρύβω πως έδινα μια πιθανότητα να “νεκρανέσταινε” και το άλλοτε #3 του draft του 2015 Jahlil Okafor (ο οποίος είναι βέβαια FA, αλλά δύο σεζόν τώρα υπογράφει με την Νέα Ορλεάνη ως τέτοιος). Από την στιγμή που είδαμε τον Montrezl Harrell να γίνεται καλύτερος έκτος πάικτης της Λίγκας, τότε ίσως υπήρχε ακόμα ελπίδα για τον “Jah”.
Τέλος πάντων, τα παραπάνω αποτελούν επιθυμίες του γραφοντος και δεν έχουν καμία σημασία πια. Σημασία έχει πως οι Sixers έχουν πλέον προπονητή, ο οποίος θα προσπαθήσει να τους φτάσει στην κορυφή, και έναν νέο καθοδηγητή για τους Joel Embiid και Ben Simmons, οι οποίοι ψάχνουν διακαώς να καθιερωθούν στην Λίγκα όχι ως αστέρια, αλλά ως διεκδικητές του τίτλου. Εδώ είναι η πρώτη δύσκολη -και μάλλον η μεγαλύτερη- αποστολή του Doc, καθώς πρέπει να πείσει δύο παίκτες που κατευθύνονται προς το ζενίθ τους, πως πρέπει να βάλουν κάτω το “εγώ” τους και να θυσιαστούν για το ομαδικό καλό. Για να μην παρεξηγηθώ, με αυτό που αναφέρω δεν εννοώ σε καμία περίπτωση πως οι δύο παίκτες διακατέχονται από εγωιστικό σύνδρομο και δεν τους ενδιαφέρει να πάει καλή η ομάδα τους. Ωστόσο, με τα χρόνια να περνούν πρέπει να απαντηθεί το εξής ερώτημα: Οι Sixers είναι η ομάδα του Embiid ή του Simmons. Αυτό θα σημάνει αυτόματα πως όποιος κάνει πίσω θα είναι το “νούμερo δύο”.
Μπορεί η νεαρή και -φυσιολογικά- εγωιστική φύση των δύο να συμβιβαστεί με κάτι τέτοιο; Αν ναι, τότε ο Rivers θα έχει παίξει σημαντικό ρόλο στο όλο Process (διπλής), καθώς - όπως και στην περίπτωση / σκέψη των Pelicans παραπάνω, έτσι και εδώ είναι από τους προπονητές που μπορούν να εξελίξουν πνευματικά αμφότερους τους παίκτες. Αγωνιστικά, οι προκλήσεις είναι εξίσου μεγαλύτερες για τον 58χρονο προπονητή. Όχι μόνο όσον αφορά τα δύο αστέρια του, αλλά και το πως θα τα πλαισιώσει. Εδώ οι Sixers έχουν λόγους να χαμογελούν εξαιτίας της προσέγγισης τους Rivers, ο οποίος ξέρει πολύ καλά να χτίζει πάνω στα δυνατά σημεία των παικτών του, αλλά και πως να τους πείθει να εξερευνούν πτυχές που δεν ένιωθαν να άνετα να αναδείξουν ή ακόμα που δεν ήξεραν ότι έχουν.
Το ίδιο έκανε με τον DeAndre Jordan, όταν τον έπειθε να ρίξει το βάρος του παιχνιδιού του στην άμυνα, το ίδιο έκανε και με τον Blake Griffin, όταν τον έπεισε να βγάλει τον all-around εαυτό του. Στην περίπτωση του δεύτερου φυσικά, έπαιξαν ρόλο οι τραυματισμοί και το γεγονός ότι πλέον δεν συνέφερε αγωνιστικά τον παίκτη να προσπαθεί να καρφώσει την μπάλα με κάθε πιθανό τρόπο. Ενδεχομένως λοιπόν να δούμε μια τέτοια προσέγγιση στους Embiid και Simmons, ώστε να μεγιστοποιήσει το ταλέντο τους - και μακάρι να το πετύχει. Μέσα σε όλα αυτά, δεν πρέπει να ξεχνάμε την περίπτωση του Tobias Harris, ο οποίος αναμφίβολα θα είναι ο τρίτος πυλώνας των Sixers. Και αναφερόμαστε ξεχωριστά στον Harris καθώς πέραν της δεδομένης αγωνιστικής του αξίας, πρέπει να είναι ο παίκτης που χαίρεται περισσότερο από τον καθέναν στην Philadelphia για την πρόσληψη του Rivers.
Won’t be talked about much, but Doc utilized Tobias better than anyone in his career. Just him maximizing him like he did with the Clippers would be a huge help. He was near 50/40/90 at 20ppg under Doc.
— Nate Jones (@JonesOnTheNBA) October 1, 2020
Ωστόσο, οι Sixers χρειάζονται αρκετά πράγματα για να βελτιωθούν. Πρέπει να βρουν ένα επιθετικό πλάνο που θα τους φέρει σε καλύτερη θέση από τη 13η της φετινής χρονιάς σε παραγωγή πόντων (111,3 offensive rating), πρέπει να βρουν τρόπο να ανεβάσουν το pace τους (19οι στη Λίγκα) και κυρίως να σκληραγωγηθούν ως ομάδα, ώστε να φτάνουν μακριά στην postseason. Προφανώς εδώ μπαίνουν κι άλλοι παράγοντες, που ξεπερνούν τον Rivers, όπως π.χ. το salary cap. Οι Sixers δεν αποτελούν και την καλύτερη περίπτωση οικονομικής ευελιξίας και θα είναι ενδιαφέρον να δούμε πώς θα κινηθεί το front office στην απόκτηση παικτών ή σε ενδεχόμενα trades.
Σε κάθε περίπτωση, τόσο ο Rivers όσο και οι Sixers έχουν την ευκαιρία για μια νέα αρχή. Όπως και στην περίπτωση των Clippers το 2013, έτσι και τώρα οι ιθύνοντες και οι φίλοι των Sixers θα θέλουν να δουν την αλλαγή νοοτροπίας. Προφανώς δεν περιμένουν θαύματα, αλλά δεδομένα θα ανυπομονούν να για τα αποκαλυπτήρια των ψηγμάτων μιας νέας ταυτότητας. Πάνω απ’ όλα, θα περιμένουν να δουν την καλύτερη δυνατή εκδοχή του Doc Rivers. Ενός προπονητή που ξέρει να καθοδηγεί και να εξελίσσει τους παίκτες του, βελτιώνοντάς τους σε κάθε πιθανή πτυχή του παιχνιδιού τους.
