Τζάμπα ο κόπος. Μέσα σε μία ώρα και λίγα λεπτά καθόμουν στον καναπέ με την κούπα ολόαδεια και τα μάτια ορθάνοιχτα. 64-36 και άντε τώρα να σε ξαναπάρει ο ύπνος, μετά από τέτοια προετοιμασία. Αναγκαστικά το πήρα σερί και σήμερα θα κουτουλάω όλη μέρα, σιχτιρίζοντας την ώρα και τη στιγμή που υπάκουσα στο ξυπνητήρι, με την ελπίδα ότι θα έβλεπα το παιχνίδι που θα ανέτρεπε τα δεδομένα και θα οδηγούσε σε ένα επικό game 7, αντάξιο της ανταγωνιστικότητας του bubble.

Tα στοιχεία του έκτου τελικού

Από την άλλη, πρέπει υποθέτω να μάθεις να εκτιμάς και τη στιγμή. Για ένα ημίχρονο - το πρώτο - οι Lakers έδωσαν μία πολύ σπάνια παράσταση τελικών, η οποία μάλιστα εεμφάνισε πολύ διαφορετικά στοιχεία από τις πρόσφατες που είχαμε παρακολουθήσει από Spurs και Warriors τα προηγούμενα χρόνια. Οι παίκτες του Vogel μπήκαν στο παρκέ σαν να είχαν φάει ατσάλι και για πολλά συνεχόμενα λεπτά κυνηγούσαν τους αντιπάλους τους με μανία σε κάθε σημείο του μισού γηπέδου, παίρνοντας σχεδόν ελάχιστα ρίσκα σε τρία-τέσσερα (το πολύ) ελεύθερα τρίποντα και ένα-δύο αποννενοημένα drive του Adebayo. Οδηγούσαν τον Butler στις γωνίες με χειρουργική ακρίβεια, προκαλούσαν τον Herro να το παίζει πλέι μέικερ, έσπαγαν τα περισσότερα σκριν και γενικώς δεν έδωσαν ούτε μισό ελεύθερο σουτ μέσα από τη γραμμή του τριπόντου. Ήταν η απόλυτη τανάλια, το ασφυκτικότερο πνίξιμο που έχω δει ποτέ σε αυτό το κορυφαίο επίπεδο και η κατάληξη του στη δεύτερη μεγαλύτερη διαφορά σε ημίχρονο σε αγώνα τελικών (+28), η δικαιότερη δυνατή εξέλιξη βάσει απόδοσης. Μόνο να παρακολοθούσε κανείς την επιβράβευση που έδινε ο Vogel μετά από κάθε επιτυχημένη αμυντική προσπάθεια, καταλάβαινε ακριβώς τι είχαν έρθει να κάνουν οι Lakers στο γήπεδο. Πολύ απλά, είχαν κατέβει για να φάνε κόσμο.

Είναι ένας πολύ καλός τρόπος να κερδίσεις η άμυνα και να πω την αλήθεια, χάρηκα που συνέβη έτσι. Οι αναλυτές του μπάσκετ τείνουμε κατά καιρούς να χωριζόμαστε σε στρατόπεδα και να φτάνουμε σε αχρείαστα συμπεράσματα, ρίχνοντας ανάθεμα σε διάφορες συνταγές, μέσα από την ερμηνεία των αριθμών. Πράγματι, εκείνοι συχνά λένε πως το άθλημα "γέρνει" προς την αποτελεσματικότητα, όμως από πότε έπαψε να έχει την ίδια σημασία η αποτροπή της; O Lebron και η νέα παρέα του λογικά την παραμικρή σημασία δεν έδωσαν σε τέτοιου είδους ισορροπίες, κερδίζοντας κάθε πιθανή και απίθανη κατοχή και μετατρέποντας την σε δικούς τους πόντους με τον πιο απλό τρόπο: Με drive και τελειώματα γύρω από τη στεφάνη.

Οι αποκαμωμένοι Heat δεν μπoρούσαν να κάνουν τίποτα μπροστά στην ορμή. Μάλλον από κούραση, επέλεξαν να συμπεριφερθούν στον Rondo λες και μόλις μεταπήδησε στο ΝΒΑ από τη G League και δέχτηκαν από εκείνον τη χαριστική βολή, μόλις στα μέσα της δεύτερης περιόδου. Ο X factor του LA θύμισε ξανά μέρες Βοστώνης, πηγαίνοντας σε μαγικές διεισδύσεις και ολοκληρώνοντας μερικές καταπληκτικές αμυντικές αποστολές, αποτελώντας έτσι τον τρίτο πόλο που ψάχνουν μονίμως οι Lakers, προκειμένου να πλαισιώσουν τους δύο σταρ. Στην αντίπερα όχθη, όχι μόνο δεν βρέθηκε τρίτος παίκτης, αλλά ούτε καν πρώτος, καθώς ένα μετά το άλλο τα βαριά χαρτιά του Spoelstra έχαναν το μυαλό τους υπό την ασφυκτική πίεση. Ίσως το Miami του χρόνου να είναι πιο έτοιμο να διαχειριστεί την ταυτότητα του απέναντι σε παίκτες-μεγαθήρια και να μην υποκύψει σε διαφοροποίηση της συνταγής του, όπως έκανε φέτος. Από την άλλη, στην κατάσταση που βρέθηκε ο Butler και δεδομένης της απουσίας του Dragic και των προβλημάτων των Herro και Nunn στη διαχείριση της κατοχής, ίσως πάλι δεν υπήρχε και άλλος τρόπος.

Ο ΜVP

Δεν έχει και τόσο σημασία. Οι Lakers απέδειξαν ότι δεν είχαν αντίπαλο στη "φούσκα" και κατέκτησαν ένα πρωτάθλημα, στο οποίο οι ίδιοι δεν έφεραν καμία νέα μπασκετική πρόταση, αλλά ανανέωσαν τις παλιότερες. Drives, άμυνα, η μπάλα στη ρακέτα και οι δύο παικταράδες διαρκώς στο προσκήνιο. Κατά μία έννοια, δεν επρόκειτο για τίποτε παραπανω από την εξέλιξη του blueprint των Cavaliers στα χρόνια του James, σε κάτι που περιλάμβανε πολύ περισσότερο hustle και λιγότερη καταφυγή στο τρίποντο. Επίσης, περιλάμβανε τον απόλυτο αστέρα της τελευταίας εικοσαετίας στο απώγειο της ωριμότητας του.

Ήταν απολαυστικό να παρακολουθείς τον Lebron αυτές τις δύο εβδομάδες που πέρασαν. Τα νούμερα του δεν διέφεραν σε τίποτα από εκείνα του 2016, όταν είχε οδηγήσει σε τίτλο το Cleveland. Πάνε τέσσερα χρόνια από τότε και στο μεταξύ έδειξαν να του παίρνουν τη σκυτάλη πρώτα ο KD και αργότερα ο Kawhi, προσφέροντας την ψευδαίσθηση της διαδοχής. Ίσως και να συνέβαινε, αν οι συγκυρίες είχαν στρίψει λίγο διαφορετικά, όμως η ουσία είναι πως ο James κατέκτησε τη διάκριση του Finals MVP με τρίτη διαφορετική ομάδα και μέ μέσους όρους προσωπικού ρεκόρ σε πόντους και ριμπάουντ (29,8 - 11,8) στα 35 του.

Μπορεί ο καθένας να σταθεί τόσο στον Davis όσο και στον Vogel ως συμμέτοχους του 17ου τίτλου των Lakers, όμως αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, δεν μπορούμε παρά να παραδεχτούμε ότι η ομάδα αυτή ήταν εμποτισμένη με την νοοτροπία του James από την κορυφή ως τα νύχια, που λένε. Η συζήτηση για τον GOAT, για όσες/όσους έχουν ενδιαφέρον τέτοιες συζητήσεις τέλος πάντων, όχι μόνο άνοιξε, αλλά ίσως ήρθε η ώρα να γίνει υπό νέους όρους, πέραν των στεγνών αριθμών, των τίτλων ή των μέσων όρων. Αν ένας παίκτης μπορεί να μετακινηθεί από οργανισμό σε οργανισμό, διαποτίζοντας κάθε φορά το νέο του περιβάλλον με τις αξίες της νίκης και κάνοντας το τόσο εμφατικά, με τους δικούς τους όρους, ξανά και ξανά, ποια είναι η θέση που του αξίζει στη μπασκετική ιστορία;

Θα προτιμούσα να ήταν άλλη από αυτή που διαφαίνεται, να πω την αλήθεια, για αυτό και το αφιέρωμα που χρωστάμε σε εκείνον θα το επιμεληθεί ο Νίκος. Θα προτιμούσα τη σκυτάλη όντως να την είχαν αρπάξει καινούριοι, όπως διαφαινόταν, διότι στην περίπτωση του James δεν μπορεί εύκολα να αρθρωθεί η φράση "οι ----------- του Lebron", με τον ίδιο τρόπο που θα έλεγε κανείς "οι Bulls του Jordan", "οι Pistons των Bad Boys"  ή "οι Warriors των Splash Brothers". Μοιάζει να είναι πάντα "ο Lebron και οι κάποιοι" τέλος πάντων, καθώς τα σύνολα του δύσκολα ξεχωρίζουν για κάτι άλλο, πέραν της δικής του προσωπικότητας (πλην ίσως των Heat της διετίας 2012-13). Διάφορες αξίες του μπάσκετ που προτιμώ σε συνδυασμό, όταν πρόκειται για πρωταθλήτριες ομάδες (η ομαδικότητα, η συνέχεια στο χρόνο, το επίπονο χτίσιμο, το όμορφο μπάσκετ, η αγωνιστική σφραγίδα), απουσιάζουν μερικώς ή και παραπάνω από τους οργανισμούς με τους οποίους θριάμβευσε. Παρόλα αυτά, αυτό το συμπέρασμα ίσως δεν αποτελεί τίποτε παραπάνω από μία κακιασμένη μικροψυχία, διότι ο καφές καταναλώθηκε επί ματαίω. Οι Lakers του Lebron James είναι πρωταθλητές του ΝΒΑ!