Η πηγή της νεότητας σαν έννοια, αναφορά ή αναπαράσταση ανευρίσκεται σχεδόν σε όλους τους πολιτισμούς της Γης, όπως και σε αρκετές θρησκείες. Άλλες φορές αναφέρεται κυριολεκτικά, σαν ένα σιντριβάνι που χαρίζει αιώνια ζωή, κι άλλες σαν αλληγορία για την ουσιαστική και μοναδική νεότητα που μπορεί να διατηρήσει κανείς, αυτή του πνεύματος. Η αγαπημένη μου απεικόνιση αυτού του θέματος είναι από τον αναγεννησιακό Λούκας Κράναχ, που κατά τη γνώμη μου κατάφερε να χωρέσει όλα τα παραπάνω σε έναν πίνακα. Γιατί τα αναφέρω όλα αυτά; Γιατί αν κάποιος έχει καταφέρει να βρει την γαμημένη την πηγή, ε αυτός είναι ο LeBron James (κι ο Paul Rudd, τι γονίδια είναι αυτά ρε ψηλέ).

Μόλις 13 ομάδες στην ιστορία των πλέι-οφ του ΝΒΑ έχουν κατορθώσει να ανατρέψουν το εις βάρος τους 3-1 και να προκριθούν με τρεις σερί νίκες. Στις υπόλοιπες 259 σειρές, δηλαδή στο 96%, η ομάδα με το αντίστοιχο προβάδισμα, πήρε είτε εύκολα, είτε δύσκολα τη σειρά.

Σκάρτα δέκα παιχνίδια πια για το τέλος της σεζόν 2022-23, με τη Δύση παρόλα αυτά να παραμένει εντελώς ορθάνοιχτη για τις θέσεις #4 ως #12, αποτελεί η φετινή σεζόν την χαμένη μεγάλη ευκαιρία των Lakers για να φτάσουν ξανά ως τους Τελικούς; Παρότι ο σχετικός δρόμος θεωρητικά κάθε άλλο παρά κλειστός δεν είναι ακόμα, το παρόν κείμενο εξετάζει όλα τα κακώς κείμενα που ψαλίδισαν σημαντικά τις πιθανότητες της τρέχουσας έκδοσης της πλέον λαμπερής και διαχρονικά κορυφαίας ομάδας της Λίγκας για να διεκδικήσει μεγαλεία τη φετινή σεζόν.

Καθώς η κανονική περίοδος του ΝΒΑ μπαίνει στo τελευταίο στάδιο, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα πλήξουμε. Καλές οι 50αρες και τα διαστημικά σκορ, αλλά τα ανταγωνιστικά ματς δεν συγκρίνονται με τίποτα και όπως φαίνεται φέτος το μενού θα περιλαμβάνει πολλά τέτοια στην ευθεία για τα playoffs, διότι στην κατάταξη της Δύσης γίνεται ο κακός χαμός. Από εδώ και πέρα, για όσες ομάδες έχουν έστω και τις ελάχιστες βλέψεις για τη συνέχεια, every game matters, που λένε και στην Ευρωλίγκα.

38,390. To παιδί που μεγάλωσε για να γίνει, ανάμεσα στα υπόλοιπα, ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία του ΝΒΑ. Ένα potential που προμήνυε τίτλους, μία διαδρομή που φανέρωνε αδιανόητη μπασκετική μακροζωία και μεγαλείο, αλλά δεν είχε απαραίτητα την ταμπέλα του κυρίαρχου σκόρερ. Όμως εδώ είμαστε, πρωί Τετάρτης, 8 Φεβρουαρίου του 2023. Ο LeBron James μόλις έχει ξεπεράσει τον μυθικό Kareem Abdul-Jabbar.

“H κορυφαία σύνθεση ταλέντου σε μια ομάδα στην Ιστορία”. Αυτή ήταν η δήλωση του GM των Lakers Rob Pelinka στα τέλη του περασμένου Οκτώβρη, λίγες μόλις μέρες πριν την έναρξη της σεζόν 2021-22 για τους Lakers των LeBron-Davis-Westbrook & Co. Παρά τα πρώτα καμπανάκια από το 0-6 της preseason, τον παραλληλισμό με τη σεζόν 2012-13, του roster των Kobe-(ό,τι είχε απομείνει από τον) Nash- Ηoward και της τότε καταστροφής που ακολούθησε, και την -όπως στην πράξη αποδείχθηκε, ακραία- πετυχημένη πρόβλεψη του Kevin Pelton “πως τα δεδομένα της preseason δείχνουν μια ομάδα του 33-49” παρέα με την εμφάνιση των πρώτων αμφιβολιών για τη λειτουργικότητα του σχήματος, οι πρωταγωνιστές της ομάδας εμφανίζονταν απόλυτα αισιόδοξοι.

Ρεκόρ που σπάσανε, και που για να ξανασπάσουν θα χρειαστούν χρόνια -μη και δεκαετίες, μας επιφύλασσε η προηγούμενη εβδομάδα στον “Μαγικό Κόσμο”. Παράλληλα, ξαφνικά έβρεξε, αλλά όταν λέμε “έβρεξε”, έβρεξε, σε βαθμό που οι 30άρες κάποιου παίκτη να είναι ανάξιες αναφοράς πια. Πίσω όμως από όλα αυτά, το πιο σημαντικό γεγονός της εβδομάδας, αναφορικά τουλάχιστον με την εξέλιξη της τρέχουσας σεζόν, ενδεχομένως να είναι η επιστροφή του Draymond Green στην αγωνιστική δράση, όπου για πρώτη φορά μετά από 1.005 μέρες αγωνίστηκε μαζί η “Αγία Τριάδα του Golden State”, και δη ακριβώς έναν μήνα πριν την έναρξη των φετινών Playoffs.

Σηκώθηκα γύρω στις δύο και είκοσι (2.20) τα ξημερώματα. Έβαλα έναν γαλλικό καφέ - είχε τελειώσει ο εσπρέσο - και μέχρι να γίνει, τακτοποίησα τα μαξιλάρια στο βομβαρδισμένο σαλόνι, άνοιξα υπολογιστή και κατόπιν την τηλεόραση. Σιγά σιγά, άνοιξα και τα μάτια. Τα ξυπνήματα αυτά είναι βάρβαρα και ο χρόνος προσαρμογής μεγαλύτερος από ό,τι συνήθως, όσες φορές και αν το έχεις κάνει. Γέμισα την κούπα, έριξα δυο κουταλιές και βγήκα λίγο έξω για ένα τσιγαράκι. Η όλη διαδικασία, αν και ακούγεται σύντομη, πήρε τελικά 20 λεπτά, διότι στο μεταξύ έχασα το τηλεκοντρόλ, μου χύθηκε η ζάχαρη στο πάτωμα και διακόπηκε για λίγο η σύνδεση στο ρούτερ. Τα τακτοποίησα όλα και απλώθηκα θριαμβευτικά μπροστά στην οθόνη στις τρεις παρά τέταρτο, ακριβώς την ώρα του τζάμπολ.

Με τους Lakers να αποκρούουν το μεταφυσικό άστρο των Denver Nuggets, εκμεταλλευόμενοι τις πρώτες ιστορικές παραστάσεις του Anthony Davis στο μεγάλο πάλκο και δρέποντας τους καρπούς της διαχείρισης του χρόνου του LeBron James από τη μια πλευρά, και τους Miami Heat να δένουν κόμπο άλλον έναν αντίπαλο με διαφορετικά χαρακτηριστικά, χωρίς να χάνουν στιγμή την αυτοπεποίθησή τους, φτάσαμε στους Τελικούς του NBA για το 2020. Καλώς, κακώς, απρόσμενα, όπως το βλέπει ο καθένας/μία, το διεστραμμένο πείραμα της «Φούσκας» πέτυχε, κρίνοντάς το τουλάχιστον από την επιχειρηματική πλευρά και αυτή του θεάματος. Πέτυχε, όπως λέμε, ολοκληρώθηκε. Χωρίς να ξεχνάμε τις αντιφάσεις που συνεχίζουν αμείωτες να συγκλονίζουν τον κόσμο, κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα για να μιλήσουμε για το επιστέγασμα των -ίσως- πιο διασκεδαστικών playoffs των τελευταίων ετών, επιλέγοντας για μερικές ώρες να σταθούμε σε αυτά που το NBA έχει να μας προσφέρει, και όχι όσα βρίσκουν καταφύγιο πίσω από την απαστράπτουσα κουρτίνα του θεάματος. Πάμε λοιπόν να δούμε την κόντρα δύο franchises που δεν έχουν μεγάλη ιστορία αντιπαλότητας, αλλά που τα μέλη τους έχουν ακόμα ανοιχτούς λογαριασμούς. 

Παρότι η πλέον γνωστή “Battle of Los Angeles” είναι η τελευταία ομώνυμη δισκογραφική δουλειά των Rage Against The Machine, διαβάζοντας πρόσφατα ένα άρθρο του Ringer αναφορικά με την επέτειο των 20 χρόνων από την αρχική κυκλοφορία αυτής της δισκάρας, ενημερώθηκα πως δεν είναι η μόνη. Η πρώτη «μάχη του Los Angeles» χρονολογείται αρκετά μακριά, το 1846, στα ξεκινήματα του Αμερικανομεξικάνικου πολέμου, όταν οι Μεξικάνοι κάτοικοι της περιοχής εξεγέρθηκαν ενάντια στους Αμερικάνους - τι αντίφαση ε; Να λέγονται «Αμερικάνοι» οι απόγονοι όσων ήρθαν από άλλη ηπειρο και όχι οι γηγενείς Αμερικάνοι κάτοικοι. Ο τίτλος χρησιμοποιείται επίσης, για να περιγραφεί ο συναγερμός που ενεργοποιήθηκε και μόνο στην υποψία, πως ένα ιαπωνικό υποβρύχιο είχε φτάσει στις ακτές της πόλης το 1942, χωρίς εν τέλει αυτό να είναι αληθές, ή να προκληθεί κάποια σύγκρουση.