Είναι ζόρικος ο τίτλος του #1 pick ενός draft, άτιμος. Τα βλέπετε με όποιο παιδί μπαίνει στην λίγκα, από τον Ben Simmons μέχρι τον Zion Williamson και τον Cade Cunningham. Ο LeBron ήταν κάτι παραπάνω μάλιστα, ο Chosen One, δηλαδή για όνομα, τι φορτώνει ο κόσμος σ’ ένα παιδί 17 και 18 ετών. Όμως εκείνος δε φοβήθηκε ιδιαίτερα με την έξτρα ευθύνη, από την πρώτη ημέρα που πάτησε το πόδι του στο ΝΒΑ. Συνέπεια στη δουλειά, η μία κορυφή μετά την επόμενη, τις τσαλαπάτησε σα να μη συμβαίνει τίποτα, μέχρι να χτυπήσει την πόρτα του Michael Jordan για τον τίτλο του GOAT.
Winner; Ναι, τεράστιος, κι ας τραγουδάνε διάφοροι για χρόνια τον αντίθετο σκοπό. Έχει κερδίσει τέσσερα πρωταθλήματα, έχει οδηγήσει ομάδες σε τελικούς απέναντι σε μεγαθήρια όπως οι Warriors ή οι εκπληκτικοί Spurs, δεν υπάρχει στην πραγματικότητα συζήτηση εδώ.
Κυρίαρχος; Επίσης ναι, και μάλιστα all-around. Ένας αθλητής ειλικρινά επιδραστικός και στις δύο πλευρές του παρκέ, με αγάπη για τη δημιουργία, αν όχι pass-first σα μενταλιτέ. Να ποστάρει και να ψάξει την καλύτερη διαθέσιμη πάσα, να κατευθύνει άψογα με τα χρόνια τις pick n’ roll καταστάσεις ως χειριστής και ταυτόχρονα, τουλάχιστον όσο άντεχε για 40+ λεπτά, να μαρκάρει και τον κορυφαίο σκόρερ της απέναντι πλευράς.
Μισό λεπτό όμως. Ολικός σκόρερ; Πώς φτάσαμε εδώ ρε διάολε, πότε πέρασαν τα χρόνια από την αθλητική μπουλντόζα, την ‘’no regard for human life’’ έκδοση;
Εντάξει, κι εκείνη ακόμη μαζί μας είναι, ίσως με πιο βαριά πόδια 38άρη. Όπως δήλωσε και ο ίδιος άλλωστε, ‘’τρέχω ακόμη πιο γρήγορα από αθλητές 21 ετών, πηδάω ψηλότερα από 23άρηδες’’. Κάπου εκεί, ανάμεσα στις λέξεις, βρίσκεται και η πραγματικότητα για το σκορ, τη μετεξέλιξη σε μηχανή καλαθιών. O LeBron είναι μάλλον ο αθλητής που ξόδεψε την περισσότερη ενέργεια, τις περισσότερες εργατώρες -και τα περισσότερα χρήματα- ώστε να βρίσκεται σε όλο το πλάτος της καριέρας του σε κορυφαίο αθλητικό επίπεδο, διεκδικητή. Παράλληλα ωστόσο, δούλευε και όλα εκείνα τα στοιχεία που θα έβαζαν την μπάλα στο καλάθι με πιο κατάλληλη καμπύλη, από πιο μακρινή απόσταση, όταν ο χρόνος τραβήξει το κορμί προς τα πίσω. Οι εκτελέσεις mid-range διατηρήθηκαν (στις σεζόν που πέρασε στο Miami σκόραρε από εκεί με πολύ σημαντική ευστοχία, μεγαλύτερη του 43-44%), χρησιμοποιώντας το μεγάλο του κορμί στο ποστάρισμα και με τα χρόνια τελειοποίησε το fadeaway σουτ, σε τέτοιο σημείο που πλέον έμοιαζε με χορογραφία και μπορούσε να ‘’παίζει’’ με τους αντιπάλους του σε κρίσιμα ματς playoffs, όπως εκείνο απέναντι στο Toronto. Αυτό το fadeaway πήρε μαζί του, μέχρι τις τωρινές ημέρες με τους Lakers, για να παίζει απέναντι στους Jabari Smith Jr του κόσμου τούτου, τους μικρότερους αθλητικούς που τον κοιτάζουν στα μάτια και του λένε ‘’στο ντεμπούτο σου, ο πατέρας μου έπαιζε στην απέναντι ομάδα’’.
Ασπάστηκε την τρίποντη έκρηξη της εποχής, συμβάδισε μαζί της. O LeBron, εκείνος ο ασυγκράτητος αθλητής που κανείς δεν μπορούσε να τον περιορίσει από το να επιτίθεται στο καλάθι, ξανά και ξανά, που θα μπορούσε να προχωρήσει μόνο με αυτό στην τεράστια καριέρα του και πάλι να μπαίνει ανάμεσα στους κορυφαίους, έφτασε να σουτάρει 7 και 8 τρίποντα κατα μέσο όρο ανα παιχνίδι, με ευστοχία κοντά στο 36%. Ναι, δεν είναι κάτι ακραίο, όταν μιλάς για αθλητές σαν τον Curry, τον Lillard και τον Ray Allen. Όμως εκείνος, παρά τις διακόσιες άλλες δουλειές που έπρεπε να κάνει πάνω στο παρκέ ως leader by example και με μία μηχανική που νωρίτερα στην καριέρα του οδηγούσε τη ζυγαριά προς το ‘’τούβλο’’, αντιλήφθηκε ότι πρέπει να πιάσει έστω αυτό το επίπεδο συνέπειας και ευστοχίας, ενώ ταυτόχρονα να παίρνει και περισσότερες προσπάθειες από ποτέ. Και το πέτυχε, όπως περίπου οτιδήποτε έχει θέση ως στόχο. Για την ακρίβεια το τσαλαπάτησε κι αυτό, όντας αυτή τη στιγμή ένας από τους πρώτους δέκα μπασκετμπολίστες σε εύστοχα τρίποντα στην ιστορία του πρωταθλήματος, πάνω από αρκετούς καθαρούς σουτέρ με τρίποντο ένστικτο. Πάνω από τον Dirk Nowitzki. Τρέλες.
O LeBron ξεκλείδωσε τον σκόρερ μέσα του, όλες τις διαθέσιμες πίστες. Δεν το έκανε για να πιάσει ένα σούπερσταρ επίπεδο, το είχε από τη δεύτερη χρονιά του στο ΝΒΑ. Δεν το κυνήγησε για να ανεβάσει τους μέσους όρους του κοντά στους 30 πόντους, είχε 31,4 από το 2006 κιόλας. Νομίζω πως ο σκοπός του ήταν να επιτύχει να διατηρεί αυτά τα νούμερα, που ταυτόχρονα συνδυάζονταν με μία βαρυτική έλξη για την αντίπαλη άμυνα και με νίκες για δική του ομάδα, για πολλά, πολλά χρόνια. O LeBron υποχρέωσε κάθε αντίπαλη άμυνα να σέβεται τα πάντα. Το σουτ από μακρινή απόσταση, τις εφορμήσεις στο καλάθι, το mid-range, τα σημεία που μπορεί να πασάρει. Ναι, σίγουρα δε θα του χαρίσεις διάδρομο προς το καλάθι, να κάνει πόστερ οποιονδήποτε ψηλό συναντήσει στο ζωγραφιστό. Σε μία λίγκα όμως που εκατοντάδες παίκτες έχουν πιάσει και έχουν σουτάρει μία μπάλα, όντως παραχωρείς περιφερειακό σουτ σ’ εκείνον που έχει -για την ώρα- τη θέση #9 σ’ εκείνα που βρήκαν διχτάκι;
Μάλλον ήταν μία ακόμη διαδρομή, χωρίς ιδιαίτερη σκέψη ή ενδοιασμούς, προς τη φωτεινή επιγραφή που φωτίζει όλη την πορεία του μέχρι σήμερα: Longevity. Δεν κατακτάς διαφορετικά τέσσερις τίτλους και αντίστοιχα Finals MVP, ή τέσσερις τίτλους πολυτιμότερου στην κανονική διάρκεια της σεζόν και 19 παρουσίες σε All-Star Game. Δεν οδηγείς τα σύνολα που αγωνίζεσαι σε οκτώ συνεχόμενες παρουσίες σε τελικούς ΝΒΑ, αν είναι δυνατόν!
Και τελικά, σε προσωπικό επίπεδο, χωρίς αυτή την εμμονή για βελτίωση και διατήρηση μέσα στον χρόνο, δεν περνάς το στοιχειωμένο ρεκόρ του επίσης αιώνιου Kareem Abdul-Jabbar. Ε λοιπόν, πριν λίγες ώρες το έπραξε. Ο τύπος που εμφανίστηκε στις αρχές των 00s με όνειρα για μία μεγάλη καριέρα με κατάκτηση στόχων, και στην πορεία δημιούργησε εκείνους που θα πρέπει να κυνηγήσουν οι υπόλοιποι. Όμως ας μην το κάνω να ακούγεται λες και σταματά την καριέρα του ή κάτι αντίστοιχο. Σε λίγες ημέρες, πιο ήρεμος, θα προσπαθήσει να ξεκινήσει έναν νέο κύκλο, μπας και αυτό το ανισοβαρές σύνολο των Lakers διεκδικήσει την είσοδο στα φετινά playoffs. Μπορούμε όμως να κάνουμε ένα μίνι μπρέικ μαζί του. Με 16 πόντους στην τρίτη περίοδο, με το δικό του σουτ, για την ιστορία και τα αστέρια. Ένα ποτήρι υψωμένο για τον NBA All-Time Leading Scorer.
Salud, LeBron James.
