Η σεζόν του φόργουορντ των Denver Nuggets ως τώρα είναι ονειρική κι αναμφισβήτητα η κορυφαία της καριέρας του. Σε 30 λεπτά ανά αγώνα έχει 16.7 πόντους με 58% εντός παιδιάς και 38.5% σε σουτ τριών πόντων, κάτι λιγότερο από 7 ριμπάουντ και 3 ασίστ, μάλιστα γράφει και 0.8 τάπες και κλεψίματα. Άκρως εντυπωσιακά τα 62.3% και 63.6% σε eFG% και True Shooting αντίστοιχα, ενώ έχει υπερδιπλασιάσει το NetRTG σε σχέση με πέρυσι, και βελτίωσε αισθητά το OffRTG του (123.9 από 117.3).
Αυτή η στατιστική εικόνα βγαίνει και στο παρκέ. Σχεδόν δύο χρόνια μετά την ανταλλαγή που τον έβγαλε στο πλάι του Nikola Jokic, ο 27χρονος PF έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της επίθεσης του κόουτς Malone και τώρα πια δεν συμπληρώνει απλώς το παιχνίδι των Jokic και Murray, αλλά είναι ο ίδιος μέρος αυτού.
Χωρίς αμφιβολία, ο Gordon βρίσκεται στην πιο ώριμη φάση της καριέρας του. Πολύ λίγα λάθη, μετρημένες επιλογές στην επίθεση και σαφήνεια στις αποφάσεις του. Αν και όπως ήδη σχολιάσαμε το περιφερειακό του σουτ είναι πολύ καλό φέτος, ο Αμερικανός παίρνει μόλις το 22.6% των συνολικών του προσπαθειών από το τρίποντο, και σκοράρει το 62.3% των πόντων του από το ζωγραφιστό! Κάλλιστα θα μπορούσε να παίρνει περισσότερα τρίποντα από τις γωνίες (αν κι εκεί έχει τραγικά ποσοστά), όμως είναι σαν αρνείται πεισματικά να εναρμονιστεί με το κλίμα της εποχής, που επιβάλλει το pace and space. Κι αυτό γιατί ο Gordon έχει την πολυτέλεια να βρίσκεται στην ίδια πεντάδα με μια πολυδιάστατη μπασκετική ευφυία που του κάνει τη ζωή πανεύκολη.
Το πλεονέκτημα του να είσαι δίπλα σε έναν παίκτη βαρόμετρο όπως ο Jokic, που τις περισσότερες φορές δεν ξεκινάει το παιχνίδι του στο ζωγραφιστό, είναι πως εκεί υπάρχει άπλετος χώρος να καταλάβεις και να βρεις εύκολο σκορ. Σε αυτό το πνεύμα, ο Gordon αρέσκεται σε καταστάσεις post up νωρίς στο 24ρι, πολλές φορές πριν από τα 18 δευτερόλεπτα, για να βρει την αντίπαλη άμυνα ανοργάνωτη κι αναποφάσιστη. Η αθλητικότητα κι η δύναμη που έχει, του επιτρέπουν να ποστάρει σχεδόν κάθε αντίπαλο εκτός του σέντερ, που μοιραία τραβιέται για να κάνει ό,τι μπορεί (όχι και πολλά) με τον Jokic. Είτε βάλει το καλάθι είτε κερδίσει φάουλ, αυτό το γρήγορο ποστάρισμα προσφέρει πόντους στην ομάδα του Malone, αν και ως τακτική δύσκολα θα ευδοκιμήσει στα play-offs. Σε αυτή τη φάση όμως είναι αποδοτική, δίνει ρυθμό κι αυτοπεποίθηση, τόσο στην ομάδα όσο και στον ίδιο.
Από εκεί και πέρα ο Gordon έχει ποικίλους τρόπους να συμμετέχει στην επίθεση των Nuggets. Τον έχουμε δει ως αρχικό χειριστή (για 4ρι είναι εξαιρετικός με τη μπάλα στα χέρια) σε καταστάσεις pick n roll με τον Jokic, με τα δυνατά σκριν του Σέρβου να ανοίγουν αεροδιαδρόμους προς το καλάθι για έναν παίκτη που ξεκινάει μπάσιμο από τη βολή. Τον έχουμε δει να δίνει σκριν σε pick n roll με τον Murray ως χειριστή, και είτε να τιμωρεί την αλλαγή στο χαμηλό ποστ, είτε να ρολάρει για την εύκολη λόμπα, είτε να εκτελεί τρίποντο από την κορυφή (1.36 πόντους ανά κατοχή ως pick n roll man). Κι ένας τέτοιος παίκτης εννοείται πως πετάει στον αιφνιδιασμό δοθείσης της ευκαιρίας. Μπορεί και προσφέρει σε όλους τομείς, κι ενώ σχεδόν τίποτα δεν ξεκινάει από αυτόν, ταυτόχρονα έχει την ικανότητα να βρίσκεται τακτικά στην σωστή θέση όταν η μπάλα πρέπει να καταλήξει στο διχτάκι, ανεξαρτήτως αν θα την δεχτεί ή όχι.
Ακόμη ένα γνώρισμα του είναι το πώς κόβει στη ρακέτα, ειδικά από τη βασική γραμμή. Μιλάμε για έναν από τους πλέον αποτελεσματικούς cutters στη λίγκα, με 1.46 πόντους ανά τέτοια κατοχή και 80% ευστοχία σε αυτές τις προσπάθειες. Όμως το στοιχείο που τον έχει καθιερώσει ως έναν από τους καλύτερους finisher αυτή τη στιγμή, είναι η αντίληψη κι η οξυδέρκεια με την οποία διαβάζει τα κενά στην αντίπαλη άμυνα και το πόσο αποφασιστικά τα εκμεταλλεύεται. Δείτε τι εννοώ.
Ας αναλύσουμε αυτή την απολαυστική μίξη φάσεων:
- Στην πρώτη φάση, έχουμε pick n roll δράση μεταξύ Jokic και Gordon, με τον σέντερ των Nuggets να ποστάρει ψηλά έναν κοντότερο παίκτη, πλησιάζοντας στο καλάθι. Ο Gordon βυθίζεται στην καρδιά της ρακέτας, κι ο Jokic εκμεταλλευόμενος την έξτρα προσοχή που του δίνουν οι αμυντικοί, βρίσκει μια πάσα αναμεσά τους κι ο Gordon είναι πανέτοιμος να την μετατρέψει σε ασίστ.
- Στη δεύτερη φάση έχουμε μια πιο κλασική διάταξη, κι η μπάλα καταλήγει στο χαμηλό ποστ και στον Σέρβο αστέρα. Ο Murray τραβάει τον αμυντικό του απέναντι, ο Gordon προσποιείται σκριν στον MPJ κι η άμυνα βρίσκεται σε πανικό. Δεν ξέρουν αν πρέπει να καλύψουν τον MPJ, τον Gordon ή τον Jokic που πλησιάζει στο καλάθι. Το απέλπιδο double team έρχεται πολύ αργά, ο Gordon έχει κόψει στο καλάθι και εξαργυρώνει την κίνηση του.
- Στη συνέχεια, high pick n roll από Murray και Jokic, που αποσυνδέουν την μπροστά από την πίσω γραμμή άμυνας. Όταν οι αμυντικοί αναγκάζονται να προχωρήσουν, ο Gordon που έχει σχεδόν κατασκηνώσει εκτός της βασικής γραμμής, παίρνει τον κερδισμένο χώρο και σκοράρει εύκολα.
- Ο Jokic με τον Murray αλλάζουν θέσεις, κι η επίθεση ξεκινάει από την κορυφή με τον Σέρβο. Ο Murray προσποιείται κόψιμο στη ρακέτα μόνο και μόνο για να στήσει back screen στον Gordon. Οι αμυντικοί δεν αλλάζουν (ακόμη κι αν άλλαζαν ο Gordon θα είχε σαφές πλεονέκτημα), διάδρομος στο καλάθι, εύκολη λόμπα.
- Τελευταία φάση. Σκριν στον Caldwell-Pope, πετυχαίνουν την αλλαγή, και στη συνέχεια οι δυο τους στήνουν διπλό σκριν μακριά από τη μπάλα για τον Murray. Οι αμυντικοί δεν επικοινωνούν καθόλου κι αλλάζουν στα τυφλά, για να καλύψουν το τρίποντο του γκαρντ των Nuggets, κάτι που βλέπει ο Jokic και δίνει ένα πάρε βάλε στον Gordon, που απλώς περπατάει προς το ζωγραφιστό.
Είναι φανερό πως η βασική πεντάδα του Malone δουλεύει σαν ρολόι αυτή τη στιγμή, κι αν προφανώς όλα γυρίζουν γύρω από το βασικό γρανάζι από το Σόμπορ, είναι ευχής έργον για την ομάδα ότι τα υπόλοιπα γρανάζια μπορούν και γυρίζουν στο ρυθμό του. Μπορεί να φαίνεται απλό, όμως το playbook του Malone είναι ένα από τα πιο γεμάτα αυτή τη στιγμή στη λίγκα, κι αυτό οφείλεται τόσο στην ύπαρξη του περσινού MVP, όσο και στην ικανότητα των ετέρων παικτών του να βρίσκονται στο κατάλληλο σημείο την κατάλληλη στιγμή. Οι πολλαπλές και ταυτόχρονες δράσεις δημιουργούν δύσκολους γρίφους για τους αμυντικούς, είναι χαρακτηριστικό το ότι δεν θα δούμε συχνά την επίθεση των Nuggets να μπλοκάρει ή να παίρνει σκοτωμένα σουτ.
Ο δε Gordon δεν έχει την πίεση που είχε ως ένα από τα κύρια πρόσωπα της ομάδας στους Magic, και απολαμβάνει το πόσο επικεντρώνονται οι αντίπαλοι στο παιχνίδι 2 vs 2 των Jokic και Murray (ποιος τους αδικεί;). Παίρνει με υπομονή ό,τι δίνει η άμυνα και σκοράρει αθόρυβα και συστηματικά, ένα ταίριασμα ιδανικό για όλους στους Nuggets.
Υπάρχει ένας αστερίσκος σε όσα αναλύσαμε ως τώρα, αλλά μάλλον είναι άνευ σημασίας. Ο Aaron Gordon φαινομενικά αδυνατεί να δημιουργήσει χώρους για τον εαυτό του και σπανιώς θα τον δούμε σε καταστάσεις isolation. Το 65% των εύστοχων προσπαθειών του είναι μετά από ασίστ. Ο Αμερικανός πλέον λειτουργεί πρακτικά ως καθαρός finisher και είναι καλός σε αυτό. Υπάρχει όμως πραγματική ανάγκη από τον Gordon να βρει σκορ στην προσωπική φάση; Ο Jokic έχει usage κοντά στο 30% και το 42% των ασίστ της ομάδας προέρχονται από τα χέρια του. Ο Murray πατάει ολοένα και καλύτερα και όταν οι Nuggets χρειάζονται έναν παίκτη να βρει σκορ στο ένας εναντίον ενός, η μπάλα πηγαίνει στα χέρια του. Άρα δεν είναι ότι ο Gordon χωλαίνει στο isolation, απλώς σε αυτή την ομάδα με αυτούς τους συμπαίκτες θα κληθεί να το πράξει ελάχιστες φορές κατά συνθήκη.
Αυτά για τον Gordon, έναν σημαντικό κρίκο στην καλοσμιλεμένη αλυσίδα των φετινών Denver Nuggets. Ναι μεν οι Jokic και Murray είναι ένα φονικό δίδυμο, που ελευθερώνει παίκτες, αλλά ταυτόχρονα, η απόδοση του Gordon κάνει το παιχνίδι των πρώτων πολύ πιο απρόβλεπτο και περισσότερο αποτελεσματικό. Ο ένας ανεβάζει την αγωνιστική αξία του άλλου σε ένα σύνολο με το εμείς πάνω από το εγώ, οδεύοντας προς την postseason με στόχο τους τελικούς. Όσο για τον Aaron Gordon, μάλλον είναι ασφαλές να πούμε ότι βρήκε το λιμάνι του.
