Κάπως έτσι, η Λίγκα φρόντισε και φέτος να ανταμείψει και με το παραπάνω τους “πιστούς” της, που συντονίστηκαν ανά τον κόσμο στον μαγικό κόσμο …του twitter για να παρακολουθήσουν τα καθαρά μη μπασκετικά δρώμενα, που δυνητικά, άμεσα και έμμεσα, θα επηρεάσουν και την αγωνιστική κατάσταση των ομάδων. Με μέσο όρο ανταλλαγών στις 11 για κάθε trade deadline την τελευταία δεκαετία, το 2023 το ΝΒΑ έπιασε νέο ιστορικό υψηλό: 16 trades σε ένα διήμερο (20 αν πάμε από τις 05 Γενάρη και το “εναρκτήριο’’ του Vonleh στους Spurs), με 28 από τις 30 ομάδες να εμπλέκονται σε αυτά (sorry Bulls και Cavs fans), 54 παίκτες (κάτι που σημαίνει πως από το σύνολο των 450 που έχει η Λίγκα, ένας στους εννιά παίκτες χθες άλλαξε φανέλα), οκτώ picks πρώτου γύρου (από δύο του 2023, του 2027 και του πολύ μακρινού -ή ίσως και όχι- 2029), καθώς και 44 picks β’ γύρου, πάρα πολλά εκ των οποίων φεύγανε -για κάποιον πρωτόγνωρο και αρκετά ενδιαφέρον λόγο- σε πεντάδες! 

Για χρόνια, αρχικά στο Ball Hog και τα τελευταία κάμποσα εδώ στο Guru, κάθε επόμενη μέρα της trade deadline έγραφα μια εκτενή ανάλυση κάθε κίνησης, του κάθε παίκτη, του κάθε pick, καθώς και του ενδεχόμενου αντίκτυπου στην αγωνιστική προοπτική της κάθε ομάδας, αλλά και στα οικονομικά αυτής. Πλέον δεν βρίσκω το νόημα. Ο λόγος είναι διττός: από τη μία, όπως και εισαγωγικά έγραψα, θεωρώ πλέον την συγκεκριμένη μέρα απόλυτα ενταγμένη στην εξωαγωνιστική δραματουργία που η Λίγκα μαρκετίστικα έχει επιλέξει να προωθεί για να αυξάνει το engagement τρεχόντων και δυνητικών καταναλωτών του προϊόντος NBA. Κάτι που -προφανώς- καταφέρνει με επιτυχία. Τέσσερις μέρες πριν το Super Bowl, η αμερικάνικη blogόσφαιρα ασχολούνταν με “5 second round picks” του 2025, 2028 και 2029. Διαφημιστικά αυτό αποτελεί τεράστιο επίτευγμα από πλευράς NBA. 

Δεύτερον είναι το αγωνιστικό σκέλος: η δυνατότητα midseason ανταλλαγών υπάρχει για να διορθώσουν οι ομάδες τα όποια λάθη ή ατυχή απρόοπτα (τραυματισμοί, ρήξη παικτών με προπονητές ή συμπαίκτες) έχουν προκύψει για να καταφέρουν να ανταγωνιστούν και να επιτύχουν τους στόχους τους. Όμως αυτό το δικαίωμα δεν παύει να υπάρχει μες στη σεζόν. Ιδίως μετά την 15η Δεκεμβρίου κάθε χρόνο, ημερομηνία κατά την οποία γίνονται ανταλλάξιμοι και όσοι παίκτες υπέγραψαν ως free agents την offseason που είχε προηγηθεί, ως και την trade deadline υπάρχει ένα διάστημα δύο μηνών, που τα όποια προβλήματα της κάθε ομάδας έχουν ήδη γίνει εμφανή. Για παράδειγμα, οι Lakers δεν χρειάζονταν 50 παιχνίδια στη σεζόν για να διαπιστώσουν πως θα ήταν χρήσιμο να έχουν καλύτερο τρίποντο και μεγαλύτερο μήκος και άκρα. Ακριβώς αντίθετα, το να διορθώνει μια ομάδα τόσο αργά μες στη σεζόν, με μόλις 25-30 παιχνίδια να απομένουν, υποτιμά κάθε έννοια συνόλου, χημείας και δουλειάς του προπονητικού επιτελείου. Διότι είναι ένα πράγμα να γίνονται κρίσιμες μικρές διορθώσεις, και κάτι τελείως διαφορετικό να ανταλλάσσει το 93% των ομάδων το 13% των παικτών της Λίγκας σε μια μέρα. Τότε, ακριβώς αντίθετα από τον αρχικό σκοπό σου, σαν Λίγκα υποτιμάς το ίδιο σου το προϊόν. Και ναι, σαφώς μια κίνηση όπως η απόκτηση του Kevin Durant μπορεί να αλλάξει τις ισορροπίες στη Δύση. Ωστόσο αν αυτή η κίνηση, τη δεύτερη μέρα ιδιοκτησίας του franchise από τον νέο ιδιοκτήτη Mat Ishbia, με το roster να έχει τόσα κενά ακόμα σε άμυνα και βάθος, είναι ικανή για να υπερκεράσει στην κούρσα των Playoffs το -προσεκτικά και με λεπτομέρεια στημένο- project πενταετίας των Nuggets, του δις MVP Jokic, με τη συνέχεια και το δέσιμο στο υψηλότερο επίπεδο που η συγκεκριμένη ομάδα επιδεικνύει, τότε μάλλον κάτι προβληματικό συμβαίνει στην ευρύτερη έννοια του “μπάσκετ, ομαδικό άθλημα”. 

Ο Φλεβάρης είναι μόνο για μερεμέτια

Ο τίτλος της συγκεκριμένης ενότητας αποτελεί για μένα το συμπέρασμα (και) της χθεσινής ημέρας. Οι καλές ομάδες, οι πραγματικοί διεκδικητές, έκαναν απλά μικροδιορθώσεις στον κορμό τους. Ας τους δούμε εν τάχει ανά περιφέρεια. Στη μεν Ανατολή, οι Celtics, το μεγάλο φετινό φαβορί, ενέταξαν στο roster τους τον ψηλό που τους έλειπε, στο πρόσωπο του Mike Muscala, με καλό τρίποντο και εκείνος ώστε για να μην χαλάσει το spacing της ομάδας, ενώ οι Bucks βρήκαν με 1,5 χρόνο καθυστέρηση τον αντικαταστάτη του -πρωταθλητή με τη φανέλα τους προ διετίας- P.J. Tucker, στο πρόσωπο του Jae Crowder, που έρχεται ξεκούραστος για να προσφέρει ένα ακόμα κορμί, στην προσπάθεια περιορισμού των εξαιρετικών wings της Βοστώνης. Οι Sixers αντάλλαξαν τον Thybulle (που πήγε στο Portland) με τον Jalen McDaniels (που ήρθε από τη Charlotte), σε ένα trade ενός παίκτη που δεν βελτιώθηκε επιθετικά στα τέσσερα χρόνια του στη Λίγκα, με αποτέλεσμα να μην μπορέσει να βρει ρόλο στο σύστημα του coach Rivers, παρά τις εξαιρετικές αμυντικές του ικανότητες, για ένα φτερό με χαρακτηριστικά πολυεργαλείου. Λίγο από όλα, σε συμπαθητικό επίπεδο, και στις δύο πλευρές του παρκέ. Bonus στην όλη διαδικασία, πως ο Morrey κατάφερε να ρίξει την (hard-capped) φετινή γεμάτη ομάδα των Sixers και under the tax line με το συγκεκριμένο trade. Εύγε!

Τέλος, η τέταρτη ομάδα που προσωπικά τοποθετώ στους διεκδικητές της Ανατολής, επέλεξαν να μην κάνουν τίποτα απολύτως. Έχοντας δει το μεγάλο στοίχημα του καλοκαιριού, τον Donovan Mitchell, να αποδίδει τα μέγιστα, οι Cavaliers επέλεξαν να δώσουν χρόνο στην πεντάδα των Garland-Mitchell-Okoro-Mobley-Allen, που έχει καταφέρει να βρεθεί στο παρκέ μόλις για 20 παιχνίδια ως τώρα και για 119 λεπτά, αποδίδοντας ωστόσο σε πολύ υψηλά επίπεδα, ήτοι 120,5 offensive rating και 111,3 defensive. Ο Okoro είναι τον τελευταίο μήνα ανεβασμένος και επιθετικά, βάζοντας -επιτέλους!- τα ελεύθερα τρίποντα που σωρηδόν του προσφέρονται, o Rubio επέστρεψε από τον τραυματισμό του και μαζί με τον Neto προσφέρουν αξιοπιστία στη θέση των αναπληρωματικών guards, LeVert-Wade-Osman δίνουν λύσεις “by committee” στο “3”, και στο Cleveland χρειάζονται περισσότερα πράγματα από Love και Robin Lopez (ή όποιον center αποκτηθεί από την buy-out market) για να δουν συνολικά που μπορούν να φτάσουν - και έναν καλύτερο προπονητή ενδεχομένως θα προσθέσω εδώ με μια δόση κακεντρέχειας.

Αντίστοιχα, στη Δύση, οι Nuggets πρόσθεσαν έναν σοβαρό ψηλό στη θέση του αναπληρωματικού του Jokic, εκμεταλλευόμενοι την εξαιρετική χρονιά του Thomas Bryant, στην επιστροφή του από τραυματισμό και στην αναζήτηση του επόμενου καλού συμβολαίου του, κάτι που ο περιορισμένος χρόνος του στους Lakers μετά την επιστροφή του Davis, δε θα του επέτρεπε. Το ιδιαίτερα φτηνό ξεφόρτωμα του Bones Hyland ανοίγει μια νέα τρύπα, εκείνη του αναπληρωματικού point guard, ωστόσο η συγκεκριμένη θέση φαίνεται να μπορεί να καλυφθεί από τις αρκετές επιλογές στην buy-out market. Οι Clippers είδαν και απόειδαν με τα shot first PGs τους και έστειλαν αμφότερους Wall και Reggie Jackson, αναβαθμίζοντας στον ρόλο τον Terrence Mann (όπου με μορφή επιτροπής θα τον μοιράζεται με Kawhi και Paul George) και την -σε τιμή ευκαιρίας- προσθήκη του Hyland, ενώ κάλυψαν και το κενό στον center, με την απόκτηση του -απροσδόκητα αποτελεσματικού φέτος- Mason Plumlee. Η παρουσία δεύτερου center στην ομάδα κρίθηκε εύλογα απαραίτητη μετά την -ακραία- αναποτελεσματικότητα των χαμηλών σχημάτων του coach Lue φέτος. Τέλος, η ανταλλαγή του Kennard με τον Eric Gordon διατηρεί το καλό τρίποντο, αλλά βελτιώνει αισθητά τις αλλαγές στην άμυνα, κάτι που ο Gordon μπορεί να κάνει με επιτυχία σε αντίθεση με τον Kennard.

Ο οποίος Kennard βέβαια παραμένει σε “ανταγωνιστή”, καθώς κατέληξε σε αυτό το τριπλό trade με Houston και Clippers, στο Memphis, στη θέση του Danny Green, για να προσθέσει έναν καλό σουτέρ τριών πόντων, δίπλα στον απελπιστικά μόνο στον σχετικό ρόλο, Bane. Ίσως μια αναβάθμιση στο “3”, στη θέση του Dillion Brooks, να ήταν επίσης χρήσιμη, ωστόσο η τιμή που ζητούσαν οι Raptors για τον Anunoby (τρία πρώτα picks και έναν καλό παίκτη) ήταν απαγορευτική, και μάλλον δικαιολογημένα, για ομάδα που draftάρει τόσο καλά και έχει καταφέρει να στήσει ένα τόσο δεμένο και αποτελεσματικό (παρότι τακτικότατα εκνευριστικό) σύνολο.

Στους διεκδικητές θα μου επιτραπεί να συμπεριλάβω και τους Warriors. Τόσο καθότι είναι οι τρέχοντες Πρωταθλητές, όσο και γιατί εντάσσονται στο ίδιο πλαίσιο της “συνέχειας” που τονίζεται στην παρούσα θεματική ενότητα του κειμένου. ΟΙ Warriors λοιπόν, παραδέχτηκαν και δημόσια πλέον τη λάθος επιλογή του Wiseman στο #2 του draft του 2020 και επέλεξαν να δώσουν τα $11 εκατ. του συμβολαίου του στο Detroit (και την εκεί περίεργη συλλογή από centers, όπου υπάρχουν ήδη οι Steward, Duren, Noel αλλά και ο Bagley), παίρνοντας ως αντάλλαγμα όχι τον Bey, που το Detroit έστειλε στην Atlanta, αλλά τον περσινό παίκτη-κλειδί για αυτούς στα Playoffs, τον Gary Payton ΙΙ (μέσω τετραπλού trade με Pistons, Hawks και Blazers). Θα μπορούσαν απλά να τον είχαν πληρώσει -και κρατήσει- το καλοκαίρι βέβαια, αλλά έστω και με κάποιους μήνες καθυστέρηση, διαπίστωσαν την ανάγκη της παρουσίας του στην ομάδα. Όχι πως ο DiVincenzo που ήρθε στη θέση του δεν έχει αποδώσει καλά, αλλά ο τραυματισμός του Curry δίνει άπλετο χρόνο για να βρεθεί η κατάλληλη χημεία στα guards ως τον Απρίλιο. Ένα ακόμα wing, πίσω από τον υποτονικό φέτος Wiggins, ίσως να χρειαζόταν, αλλά και εδώ η buy-out market μπορεί να δώσει τη λύση.

His next chapter: Arizona

Τις τέσσερις ανωτέρω ομάδες, που προσεκτικά και σε βάθος χρόνου χτίζονται, θα προσπαθήσουν να διεμβολίσουν οι Suns με την απόκτηση του Kevin Durant. Μόλις τη δεύτερη μέρα “στο γραφείο” του νέου ιδιοκτήτη της ομάδας, Mat Ishbia, στη θέση του τρισκατάρατου και τσιγκούνη Sarver, και πιστός στο σύνδρομο του “new owner”, επέλεξε “να πατήσει το κουμπί”: τέσσερα picks πρώτου γύρου, ένα pick swap, συν τον εξαιρετικό -και χαλκέντερο, δεν χάνει παιχνίδι!- Mikal Bridges, συν ένα ακόμα wing, τον Cam Johnson, συν τον -πεταμένο σε μια γωνιά, από επιλογή του- Jae Crowder, για τον Kevin Durant.

Σε αυτό το σημείο χρειάζεται ενδεχομένως να κάνουμε λίγα βήματα πίσω και να εξετάσουμε την μεγάλη εικόνα. Μπορεί την τρέχουσα χιλιετία να έχουμε κάπως συνηθίσει να βλέπουμε MVPs να αλλάζουν ομάδες μέσω trades, ο Harden (τρις), ο Westbrook (έχουμε χάσει το μέτρημα), ο Rose, o Nash, o Iverson, o Garnett, όμως στην Ιστορία της Λίγκας ελάχιστοι από τους καλύτερους όλων των εποχών έχουν ανταλλαχθεί. Ο Kareem, Chamberlain, o Shaq, ο Moses, o Garnett και πλέον ο Durant είναι οι μόνοι top-20 παίκτες που έχουν πάρει trade - και δεν έχουν καθορίσει οι ίδιοι τη μοίρα τους. Κανείς δε, ως και προχθές, mid-season. Συνεπώς, για την Ιστορία της Λίγκας, το συγκεκριμένο γεγονός είναι πρωτόγνωρο.

Καθώς όμως μπάσκετ δεν παίζει η Ιστορία, πρέπει να εξεταστούν και οι αγωνιστικές επιπτώσεις του συγκεκριμένου trade. Οι Suns έδωσαν πολλά, πολλά περισσότερα από ό,τι θα έδιναν οποιαδήποτε άλλη χρονική στιγμή και σε διαφορετική συνθήκη (“new owner syndrome”…), ωστόσο απέκτησαν τον πιο εύκολα “plug and play” superstar. Έναν απόλυτο σκόρερ, με κορμί λαμπάδα, που σκοράρει πέρα και πάνω από τον οποιονδήποτε (πλην Giannis). Εντάσσεται δίπλα σε έναν ακόμα καθαρό εκτελεστή όπως ο Booker, ενώ η παρουσία του -παραμένοντα- Ayton, σαν άγκυρα στο ζωγραφιστό, εξασφαλίζει χώρους για τους δύο υπερεκτελεστές. Χώρους που μπορεί να εκμεταλλευτεί, αλλά και να οξύνει, ο Chris Paul, επίσης ακραία αποτελεσματικός από το mid-range. Στη θεωρία οι Suns αυτόματα μπαίνουν στους διεκδικητές της Δύσης. Το σύγχρονο NBA, όπως πολλές φορές έχουμε τονίσει, δομικά και από επιλογή, προωθεί τις επιθέσεις σε σχέση με τις άμυνες. Έτσι, ομάδες που ίσως δεν έχουν ισορροπία, αλλά είναι επιθετικοβαρείς, έχουν σημαντικό πλεονέκτημα. Το Vegas άλλωστε δεν άργησε να τους κατατάξει στην πρώτη θέση της Δύσης στοιχηματικά. Ωστόσο, τα κενά του roster είναι σημαντικά: δεν υπάρχει αξιόπιστος αναπληρωματικός point guard, με την κακή σεζόν του Payne, τα φτερά είναι πολύ ελαφριά πλέον, μετά την αποχώρηση της τριάδας που έδινε υπεροπλία στη θέση, και ο Bazley που ήρθε στη θέση του Saric δεν αναμένεται να προσφέρει σημαντικές λύσεις. Αρκούν οι τέσσερις καλοί τους για να περάσουν τρεις γύρους σε αυτή, την ιδιαίτερα πλέον αναβαθμισμένη, Δύση; Προσωπικά θα μου κάνει εντύπωση. Ιδίως φέτος, με μόλις δύο μήνες μπροστά τους για να βρουν ρόλους (αλλά και ρολίστες). Αν όχι φέτος όμως, με τον 38χρονο Paul να είναι ήδη από πέρσι σε σημαντική πτώση στην απόδοσή του, πόσο περιθώριο έχουν, με την παρούσα τουλάχιστον σύνθεση; Αν δεν έχουν πέρα από 1,5 χρόνο, άξιζε η υποθήκη τόσου μέλλοντος (και δη εντελώς unprotected) για τόσο μικρό παράθυρο; H απάντηση είναι πως “δεν βρίσκεις κάθε μέρα διαθέσιμους top-20 all time για να τους προσπεράσεις”. Στο σύγχρονο NBA, της διαρκούς αναμπουμπούλας, όλο και κάποιος άλλος star θα θελήσει να παίξει δίπλα στους KD και Booker. Υπάρχει άλλωστε και το ανταλλάξιμο πενταετές του Ayton, αν δεν βρει αποτελεσματικό ρόλο στην παρούσα σύνθεση. Όμως εκεί τελειώνουν τα βέλη από τη φαρέτρα. Και με το ευπαθές τα τελευταία χρόνια του κορμιού του KD, αυτός θέλει προσοχή και διαχείριση στη regular για να αποδώσει τα μέγιστα την άνοιξη. Κοντολογίς, είναι ένα ρίσκο που απόλυτα λογικά πάρθηκε, ωστόσο οι Suns πλήρωσαν -μέσω του υπερενθουσιασμού του νέου ιδιοκτήτη της ομάδας- τιμή με σημαντικό καπέλο σε αυτή. Μπορούν να φτάσουν από φέτος ενδεχομένως στους τελικούς της Δύσης, αλλά θα μου κάνει εντύπωση αν καταφέρουν να περάσουν από όλα τα εμπόδια αυτής και πάνε ως τους Τελικούς. Πόσο δε, να το πάρουν. Και όχι, δεν θα κάνω κλείνοντας ψυχανάλυση του Durant και των επιλογών του. Είμαι πολύ χαρούμενος όποτε τον βλέπω να παίζει μπάσκετ, δεν θα ασχοληθώ με τα υπόλοιπά του, με έχουν κουράσει, όπως φαντάζομαι και εσάς.      

The Ruins of Brooklyn?

Αν και ο Robin Lopez τα είπε όλα τόσο περιγραφικά, αλλά και στωικά ταυτόχρονα, 

This is just like that time in Muppets Take Manhattan when the Muppets, after unsuccessfully attempting to take Manhattan, split up and leave Manhattan.

— Robin Lopez (@rolopez42) February 9, 2023

που δεν αφήνει πολλά περιθώρια μακράς ανάλυσης, πρέπει να τονιστεί πως οι Nets, μετά τον εκβιασμό Kyrie, κατάφεραν μέσα σε απειροελάχιστο διάστημα να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούσαν. Τέσσερα picks, ένα swap και δύο εξαιρετικούς παίκτες για τον Durant από τους Suns, συν τα δύο picks β’ γύρου από τους Bucks για τον Crowder (τα άλλα τρία της “πεντάδας” πήγαν στους Pacers), συν δύο εξαιρετικούς ρολίστες από τους Mavericks, πλέον ενός καλού pick. Η τελευταία τετραετία μπορεί να ήταν ένα διαρκές δράμα, με ελάχιστες στιγμές μπασκετικής ηδονής, όπως ο πρώτος γύρος κόντρα στους Celtics το 2021, ή το φετινό 18-2 μετά την αλλαγή του Nash με τον Vaughn, ωστόσο αν αφήσουμε για λίγο στην άκρη το καρδιογράφημα των τελευταίων χρόνων, τις εντάσεις, τις προσδοκίες και τις απογοητεύσεις που μεσολάβησαν, και δούμε κυνικά πως τελείωσαν τη σεζόν 2018-19, με την είσοδό τους στα Playoffs και έναν νεανικό κορμό, χωρίς πολλά picks όμως, και πως είναι σήμερα, με μια τεράστια συλλογή από picks (των Sixers, Mavericks, Suns), των πιο περιζήτητων ρολιστών  της Λίγκας, των μακριών 3&D (Bridges, Johnson, Finney-Smith, O’Neale), σουτέρ (Curry, Harris, Thomas) και ελπιδοφόρων νεαρών (Claxton), τότε η κατάσταση κάθε άλλο παρά απελπιστική φαντάζει. Ναι, οκ, δεν έχουν τα picks τους, ανήκουν πλέον στο Houston αυτά, και έχουν και τον πρώην μπασκετμπολίστα Simmons που πληρώνεται max, ωστόσο διαθέτουν όλα τα απαραίτητα assets και εργαλεία για να δώσουν σωστή κατεύθυνση στην επόμενη μέρα του franchise, κάτι που το τρέχον front office έχει επαναλάβει στο παρελθόν με τεράστια επιτυχία -και με πολύ λιγότερα εργαλεία τότε στα χέρια του. Χωρίς να είναι κακοί, μειώνοντας δηλαδή την αξία των picks τους που δεν έχουν, και περιμένοντας οι θέσεις shortαρίσματος έναντι των ομάδων των οποίων τα picks διαθέτουν να αποδώσουν. Διόλου απίθανο, αν αναλογιστεί κανείς πως σε μία από αυτές αγωνίζεται πλέον ο πιο ανακατωσούρας εξωαγωνιστικά παίκτης της Λίγκας. Στην ερώτηση αν άξιζε όλον αυτό τον σαματά η τετραετία που προηγήθηκε, η απάντηση είναι τρομακτικά απλή: “ναι, άξιζε”. Αν μπορείς να αυξήσεις τις πιθανότητές σου να πάρεις το Πρωτάθλημα, το κάνεις. Και το δίδυμο KD-Kyrie, τις πολλαπλασίαζε. Από όλα τα σενάρια, εκτυλίχθηκε το πλέον καταστροφικό, οι δυο τους αγωνίστηκαν μαζί μόλις για 74 παιχνίδια, κερδίζοντας όλη κι όλη μια σειρά Playoffs (την προαναφερθείσα κόντρα στους Celtics), ωστοσο η πιθανότητα να πήγαινε όλο αυτό καλά, άξιζε το ρίσκο. Κάθε ομάδα στη θέση της θα το έπαιρνε.  

Ο σεναριογράφος Kyrie

Ο Kyrie Irving είναι ταλέντο, είναι παλαβός, είναι στον κόσμο του, είναι χίλια δυο πράγματα που μπορεί να αρέσουν ή να γυρνάνε τα συκώτια καθενός από εμάς. Αυτό που είναι αντικειμενικό και θέλω σε αυτό το σημείο να καταγράψω είναι πως ο Kyrie αποτελεί αναντίρρητα τον βασικό σεναριογράφο του NBA εδώ και μια επταετία. Από τη μέρα που ζήτησε trade από τους Cavs και μετά, είναι εκείνος καθορίζει τις εξελίξεις. Συνολικά. Σε όλη τη Λίγκα. 

Και εξηγούμαι: το ΝΒΑ, όπως τακτικά τονίζω στα κείμενά μου, είναι ένα παίγνιο μηδενικού αθροίσματος. Μια κλειστή οικονομία. Δεν αναπτύσσεται επεκτεινόμενη, τα όρια είναι πεπερασμένα: 30 ομάδες, 450 παίκτες, δεδομένο salary cap, ως μέρος των συνολικών εσόδων, ένα πρωτάθλημα. Η όποια νίκη, επιτυχία, του ενός, όποια επέκταση  αυτού, γίνεται σε βάρος του/των άλλου/υπολοίπων. Έτσι, κάθε απόφαση του Kyrie να κάνει μια ομάδα “ώπα”, έχει αναπόφευκτα επιδράσεις σε όλη τη Λίγκα. Το ότι θέλησε να φύγει από το Cleveland, επηρέασε το Cleveland, τη Βοστώνη, αλλά και τους Lakers και συνεπακολούθως τη Νέα Ορλεάνη. Και αφού η Νέα Ορλεάνη μπήκε σε rebuilt mode με την επιθυμία του Davis να πάει LA (μετά το ψηστήρι του LeBron), ο Jrue πήγε Milwaukee και οι Bucks πήραν Πρωτάθλημα. Το “παλαβά” του στη Βοστώνη, κόστισαν στους Celtics δύο χρόνια, τον Rozier, για δύο χρόνια τον Horford, ένα κακό συμβόλαιο στον Kemba. Η επιλογή του να πάει στους Nets κόστισε στους Warriors τον KD -και μερικά ακόμα πρωταθλήματα-, στους Knicks δύο-τρεις ακόμα χαμένες χρονιές. Τα αντίστοιχα παλαβά του στους Nets, κόστισαν στους Rockets τον Harden, στους Nets τέσσερα χρόνια και όλα τα μελλοντικά picks τους (πλέον κάτι κούτες σε ηρεμιστικά), τους φόρτωσαν τον Simmons και τους ανάγκασαν να γράφουν ανακοινώσεις για το Ολοκαύτωμα, κάτι που μάλλον δεν μπορούσαν καν να φανταστούν σαν υπόθεση όταν τον υπέγραφαν το 2019. Τέλος, η απόφασή του να σοβαρευτεί για κάναν μήνα, να παίξει καταπληκτικό μπάσκετ, να ζητήσει επέκταση συμβολαίου, που απόλυτα φυσιολογικά οι Nets δεν του έδωσαν, με αποτέλεσμα να ξαναματαμανουριάσει και να ζητήσει trade, διέλυσε όλο τον μεταγραφικό σχεδιασμό των Raptors. Ναι, των Raptors!. Καθώς ό,τι αυτοί υπολόγιζαν πως θα έπαιρναν ως ανταλλάγματα για τους Anunoby, VanVleet, Gary Trent Jr. και Siakam, έγιναν κομφετί, αφού βγήκε στην αγορά ο Kyrie και συνακόλουθα ο Durant.

Μπορεί η Λίγκα να τον οικτίρει για την κατά καιρούς συμπεριφορά του, ωστόσο έχουν γραφτεί ωκεανοί λέξεων και έχουν ηχογραφηθεί εκατομμύρια ώρες podcasts ανά τη γη, εξαιτίας των πράξεων, αποφάσεων και χαοτικών συνεπειών των επιλογών του. Όσκαρ σεναρίου και χάους δικαίως λοιπόν. Βγάζει άπειρος κόσμος ψωμάκι (παντεσπάνι…) από τα διαρκή τερτίπια του!

“A, τελικά ήταν κακό το fit;!”

Aν μια ομάδα αποτελεί την επιτομή του “μα δεν γίνεται να σας παίρνει πέντε μήνες να καταλάβετε πόσο σκατά τα κάνατε το καλοκαίρι” αυτοί είναι οι Los Angeles Lakers. Πρώτη ανάγνωση: εξαιρετική trade deadline! Κατάφεραν να μετατρέψουν τους εκτός ομάδας και ακραία ενοχλητικούς στο μάτι, Westbrook και Beverley, τον καλό, αλλά σε αναζήτηση μεγαλύτερου ρόλου και συμβολαίου, Thomas Bryant, και τους άχρωμους και άοσμους Toscano-Anderson και Damian Jones, σε D’Angelo Russell, Malik Beasley, Jared Vanderbilt και Mo Bamba. Συν το trade Νunn για Hachimura, απέκτησαν καλύτερο τρίποντο, περισσότερο μήκος, ένα πιο ορθολογικό roster συνολικά. Τώρα γιατί πρέπει να πούμε “μπράβο” για τα αυτονόητα δεν το γνωρίζω, πιθανολογώ πως έχει να κάνει από το αφετηριακό σημείο. Η ομάδα ήταν τόσο χάλια, που λες ‘’συγχαρητήρια που την κάνατε μέτρια’’. 

Απλά “μέτρια”;! Ναι, δυστυχώς απλά μέτρια. Ο D-Lo είναι το μόνο από “τα μωρά των Lakers” της τελευταίας δεκαετίας που οι οπαδοί της ομάδας δεν ήθελαν να ξαναδούν ούτε ζωγραφιστό. Επιπλέον, παρά το πολύ συμπαθές και αποτελεσματικό τελευταίο του δίμηνο, είναι ένας παίκτης μη προσαρμοστικός στις ανάγκες της ομάδας του, μέτριος σαν playmaker και μέτριος και σαν εκτελεστής. Παραδόξως, σαν στυλ, αυτό το ενδιάμεσο combo-guard, ταιριάζει γάντι δίπλα στον LeBron. Με την προϋπόθεση βέβαια να ακούει τον “Βασιλιά” και να μην κάνει του κεφαλιού του, πράγμα καθόλου δεδομένο για τον Russell. Ο Beasley είναι -εν δυνάμει- ο φονικός σουτέρ που χρειάζονταν, ο Vanderbilt ένας καλός αμυντικός ψηλός για το rotation της frontline και ο Βamba ένας αμυντικός ψηλός με καλό τρίποντο. Όλοι στα χαρτιά ταιριάζουν και θα βοηθήσουν. Ωστόσο, που μπορείς να πας με έναν από τους χειρότερους βασικούς playmakers της Λίγκας και τους αναπληρωματικούς της Utah, του Orlando και της Washington ως τους καλύτερους παίκτες σου μετά τους δύο superstars; Eπειδή καλό είναι να μην το ξεχνάμε αυτό: Mamba, Hachimura, Beasley, Vanderbilt, μέχρι χτες ήταν όλοι τους αναπληρωματικοί σε μετριοκακές ομάδες. Θα πάνε ξαφνικά για πρωτάθλημα; Φαντάζει κομματάκι δύσκολο.

Τέλος, αξίζει να γίνε μια αναφορά και στα οικονομικά, μιας και μόνο υπό αυτό το πρίσμα μπορεί να κριθούν επιτυχημένες οι κινήσεις του Pelinka των τελευταίων ημερών. Συγκεκριμένα, κατάφερε κάτι που φάνταζε στη θεωρεία σχεδόν απίθανο: να βελτιώσει την ομάδα άμεσα (έστω και με τεράστια καθυστέρηση για να πετύχει κάτι καλό φέτος), να στήσει έναν κορμό ομάδας με κανονικούς NBA παίκτες, τόσο για φέτος, όσο και για του χρόνου, να κρατήσει υπό προϋποθέσεις ανοιχτό ένα nearly max slot, στα $ 30λίγα εκατ. σε περίπτωση που ο Kyrie πει “ερχομαι” το καλοκαίρι, να μην ξεπουλήσει εντελώς και τα πάντα από draft picks. Περιέργως, κατάφερε όλα τα παραπάνω ταυτόχρονα. 

Αγωνιστικά το “LeBron, D-Lo, Hachimura, Davis Bamba”, με αλλαγές Schroeder, Reaves, Beasley, Walker, Brown, Vanderbilt είναι ομάδα NBA. To συμβόλαιο του Beasley έχει team option για το καλοκαίρι στα $16 εκατ. για την επόμενη σεζόν και του Vanderbilt αντίστοιχα στα $4,7 εκατ. Έχουν τα bird rights του Russell και μπορούν να τον ανανεώσουν over the cap αν επιθυμούν, αντίστοιχα και του Hachimura. Μπορούν δηλαδή, αν δουν πως το συγκεκριμένο σύνολο έχει λογική και απόδοση, να το ενισχύσουν μέσω exceptions (mid-level, veteran) και να είναι πιο δεμένοι και ανταγωνιστικοί του χρόνου. Από την αλλη, μπορούν και να τους διώξουν όλους και να φέρουν έναν star στα $ 30 εκατ. Και όλα αυτά ενώ έχουν pick στο επόμενο draft (των Pelicans) αλλά και το δικό τους του 2029, μαζί με αρκετά ξανά δεύτερα, ώστε να κινηθούν στην αγορά. Τέλος, ακόμα και αν ανανεώσουν τους πάντες και ξεκινήσουν έτσι την επόμενη σεζόν, είναι όλοι τους σε καλά, “ενδιάμεσα” συμβόλαια, που μπορούν είτε κατά μόνας, είτε συνδυαστικά να ανταλλαχθούν. Σε αυτό το επίπεδο, της διοικητικής οικονομίας και ευελιξίας, οι Lakers τα πήγαν εξαιρετικά. Πάντως, ας μην έχουν (έχουμε…) οι οπαδοί τους ιδιαίτερες προσδοκίες για φέτος. Ό,τι καλούδι και αν προσθέσουν στον τρέχοντα κορμό στην buy-out market, play-in, το πολύ πρώτος γύρος, είναι το ταβάνι αυτής της ομάδας. Και αν…

Τα draft picks σε μορφή “δεν έχω ψιλά, πάρτε τσίχλες για ρέστα”

Mία ακόμα κατάσταση που πρέπει να εξεταστεί είναι αυτή της ακραίας ανταλλαγής πολλαπλών picks τα τελευταια χρόνια. Από την ανταλλαγή του Davis και μετά του Paul George, στα trades για τον Westbrook, τον Jrue Holiday, τον Mitchell, τον Gobert, ακόμα και τον Dejounte Murray, ως και το πρόσφατο του Durant, από εκεί που τα picks ξεκίνησαν να ενισχύουν την αξία των ανταλλασσόμενων παικτών, κατέληξαν πλέον να είναι “οk, πάρε και όσα picks έχω να τελειώνουμε”. Αυτή η συμπεριφορά όμως καταλήγει αυταξιακά να απαξιώνει τα ίδια τα picks. Με δύο τρόπους. Πρώτος είναι αυτός που περιγράφηκε, ο τρόπος και η ευκολία με την οποια πλέον ανταλλάσσονται. Ο δεύτερος είναι μέσω της συσσώρευσης. Πλέον μια σημαντική μερίδα των παρά πολλών επόμενων picks πρώτου γύρου είναι στα χέρια των GMs πέντε franchises: OKC, Houston, Nets, New Orleans, Utah. Αυτό, σε μια κλειστή οικονομία όπως είναι το NBA, τα απαξιώνει. Τα μηδενικού αθροίσματος παίγνια έχουν πεπερασμένα όρια, δεν μπορεί να επιτευχθεί ανάπτυξη μέσω ανάπτυξης. Έτσι όταν ο πλούτος, το χρήμα, εν προκειμένω τα picks, συσσωρεύονται σε ελάχιστα χέρια, αυτόματα απαξιώνονται. Έχουν μικρότερη αξία στα χέρια λίγων, έναντι απλωμένα στα χέρια πολλών. Καθώς κάθε ομάδα μπορεί να έχει roster 15 παικτών, όταν μια εξ αυτών, όπως οι ανωτέρω πέντε, έχουν 17 picks πρώτου γύρου για τα επόμενα πέντε drafts, ακόμα και αν διώξουν όλους τους παίκτες τους, πάλι δεν μπορουν να τα επιλέξουν όλα. Και οι συνομιλητές τους στα trades αυτό το ξέρουν. Όπως και οι παίκτες των rosters τους, που ζητάνε είτε αυξήσεις, είτε να απομακρυνθούν για προορισμούς που τους περιλαμβανουν στον μακροχρόνιο σχεδιασμό τους. 

Κάπως έτσι, συνέπεια είναι να υπάρχει πληθωριστική πίεση και στην αξία των picks πρώτου γύρου. Για μια ομάδα που έχει, όπως στο παράδειγμά μου, 17, δεν είναι πρόβλημα για έναν παίκτη που θέλει πολύ να δώσει τέσσερα ή και πέντε, αντί για δύο που ήταν η “κανονικη τιμή του”. Δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει τα υπόλοιπα. Είναι σαν τα ακριβά αυτοκίνησ/σπίτια/οτιδήποτε. Για τους προκλητικά πλούσιους, το 1% του 1%, η τιμή αγοράς κάθε αντικειμένου είναι απλά το μέσο επίδειξης του πλούτου του. Δεν επηρεάζει στατιστικά αυτόν. Δεν είναι, όπως για παράδειγμα, για ένα μισθωτό η ανάλογία ενοικίου ή κοστος συντήρησης νοικοκυριού προς μισθό.  

Άρα ο ένας λόγος απαξίωσης των picks είναι η συσσώρευση αυτών στα χέρια ελάχιστων ομάδων, σε ένα περιβάλλον μηδενικού αθροίσματος. 

Ένας ακόμη λόγος είναι το player empowerment. Η επιλογή των ιδιοκτητών από τη μία, να μειώσουν τα συμβόλαια των παικτών, για να προστατεύσουν τους εαυτούς τους από τα τεράστιας διάρκειας συμβόλαια του παρελθόντος, και η δύναμη των παικτών από το “Decision” και μετά, να επιλέγουν το που θέλουν να αγωνίζονται, δεν εξασφαλίζει στις ομάδες πως άπαξ και επιλέξουν έναν παίκτη ψηλά στο draft θα τον έχουν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Είναι όλο και πιο σύνηθες το φαινόμενο οι παίκτες να υπογράφουν την rookie extension τους και μετά να ζητάνε trade. Αν λοιπόν το draft pick και τα οικονομικά πλεονεκτήματα που έχει προσφέρει η Λίγκα προς τους παίκτες για να μένουν στις ομάδες που τους επιλέγουν δεν είναι ικανά για να περιορίσουν τις μετακινήσεις, τότε και τα picks επιλογής από το πάνω ράφι των ταλέντων, ήτοι ψηλά στο draft, δεν έχει την αξία που κάποτε είχε. 

Τα ανωτέρω για τα picks πρώτου γύρου. Τα δεύτερου γύρου βιώνουν ακόμα μεγαλύτερη απαξίωση. Και όχι γιατί στον δεύτερο γύρο δεν υπάρχουν ταλέντα. Δεν θα αναφερθώ εδώ στον τρέχοντα MVP Jokic και στο #41 που επιλέχθηκε στο draft του 2014, καθώς όσο περίεργο και αν ακουστεί, το scouting των ομάδων έχει εξελιχθεί πάρα πολύ έκτοτε. Ο λόγος της απαξίωσης είναι ο όγκος του ταλέντου. Όλο και περισσότεροι undrafted παίκτες τα καταφέρνουν και, όχι απλά συμμετέχουν στη Λίγκα, αλλά παίρνουν σημαντικούς ρόλους στις ομάδες: ο VanVleet, o Dorian Finney-Smith, o Alex Caruso, o Austin Reaves. Από την στιγμή λοιπόν, που οι ομάδες μπορούν να βρουν καλό και αποτελεσματικό ταλέντο πέραν του #60 pick κάθε χρονιάς, αυτόματα πέφτει και η αξία των picks #30 με #60. Άλλωστε, η διαφορά στην ποιότητα μεταξύ του #48 και του (υποθετικού, μη υπαρκτου) #64 δεν είναι και τόσο μεγάλη, για να αποτρέψει έναν οικονομικό ελιγμό που θα ρίξει μια ομάδα under the tax ή για να της στερήσει έναν κρίσιμο παίκτη για την πορεία της. Συνεπώς, η διαφορά του “two, three, four” ή και -του χθεσινού ανέκδοτου και σημερινού τίτλου αυτού του κειμένου- “five second round picks” καταλήγει να μην είναι και τόσο μεγάλη.  

Το ζύγι που έγειρε (ξανά) από την άλλη

Κλείνοντας, θυμάστε το αφήγημα των τελευταίων μηνών πώς “μετά από χρόνια η Ανατολή είναι πολύ καλύτερη από τη Δύση”; Σωστό ήταν, κράτησε τέσσερις μήνες, να ζήσουμε να το θυμόμαστε! Η Δύση δυνάμωσε ξανά. Και δυνάμωσε πολύ. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς πως μόνο στην Pacific πλέον αγωνίζονται οι LeBron, Curry, ΚD, Kawhi, Anthony Davis, Κlay, Booker, Paul George, Chris Paul και Draymond Green. Kαι πρώτοι στο συγκεκριμένο division είναι οι Kings με κανέναν από τους προαναφερθέντες στο roster τους!

Η Ανατολή παραμένει top heavy, ιδίως στο δίδυμο Celtics και Bucks που προσωπικά θεωρώ πως ανάμεσα στους δύο βρίσκεται ο Πρωταθλητής 2023. Ωστόσο η Δύση, στον γενικό χαμό των 12-13 ομάδων, εκ των οποίων οι οχτώ πηγαίνουν όλη τη σεζόν αγκαζέ, δύο νίκες πάνω – δύο νίκες κάτω (πέραν των Jazz, που πήραν επιτέλους την απόφαση και την στροφή προς τα κάτω) είδε όλες τις υπόλοιπες -στα χαρτιά τουλάχιστον- να δυναμώνουν. Nuggets, Clippers, Suns, Mavs, Grizzlies, Wolves βελτιώθηκαν, είτε αισθητά είτε καλύπτοντας μικρότερες αλλά σημαντικές τρύπες, οι Kings έδειξαν ψυχραιμία -και όχι, τον συνήθως κακό σύμβουλο, υπερενθουσιασμό- κρατώντας τον αποδοτικό κορμό και προσθέτοντας απλά έναν συμπαθή wing αμυντικό, τον Kessler Edwards. Μεγάλοι χαμένοι βγαίνουν οι Pelicans στα μάτια μου, που με την επιλογή τους να μην κάνουν κάτι ουσιαστικό (πέρα του Josh Richardson από τους Spurs) κρατάνε εαυτούς εκτός μιας φαινομενικά ανοικτής φετινής κούρσας.

Μιας και αναφέρθηκα παραπάνω στους Jazz, να πούμε πως μετά τα μαγικά καλοκαιρινά deals για Gobert και Mitchell, έκτοτε ο Ainge δείχνει να έχει χάσει το άγγιγμα του Μίδα. Συγκεκριμένα, έκανε τους Bogdanovic, Conley, Vanderbilt, Beasley, Alexander-Walker σε Saben Lee, Olynyk, Toscano-Anderson, Damian Jones, ένα top-4 protected 2027 1st-round pick των Lakers, μετρητά και τον Westbrook, που θα αφήσει ελεύθερο. Ενώ όλοι βλέπαμε τέσσερα πρώτα picks αξία σε αυτούς που έδωσε. Περίεργο.

Από την άλλη, στην Ανατολή, μάλλον οριστικοποιήθηκε το άνοιγμα της ψαλίδας. Οι τέσσερις “καλοί”, στη μορφή δύο (Celtics και Bucks) και δύο (Sixers και Cavaliers) και μετά οι υπόλοιποι. Bulls και Raptors έμειναν να κοιτάζουν τα τηλέφωνα, είτε από αμηχανία (Bulls), είτε από υπερβολική αυτοπεποίθηση (Raptors), οι Knicks έμειναν και πάλι χωρίς τον έναν εκείνον star που θα τους δώσει το κάτι παραπάνω. Αυτό βέβαια δεν είναι απαραίτητα κακό, αφού για τους Knicks μιλάμε, αν πατούσαν βιαστικά το -όποιο- κουμπί, πιθανότατα δεν θα ήταν η πλέον σωστή επιλογή. Μια φορά δεν το πάτησαν, για τον Mitchell και ήταν λάθος, τώρα θα φυσάνε για χρόνια το γιαούρτι πάλι. Παραδόξως σιωπηλοί έμειναν και οι Heat, που φαίνεται να δυσκολεύονται να διαχειριστούν τα κακά συμβόλαια που οι ίδιοι έδωσαν σε Duncan Robinson και Kyle Lowry. Το ανέκδοτο “οι Hawks χτενίζουν την αγορά για τον John Collins” θα έχει μία ακόμα (τουλάχιστον!) συνέχεια, πήραν ωστόσο στα φτηνά τον Saddiq Bey, που ιδιαίτερα χρήσιμος θα τους φανεί. Από την άλλη, οιι Pistons τον θυσίασαν για να βάλουν έναν ακόμα ψηλό στη συλλογή τους, όπως γράφτηκε και ανωτέρω. Οι υπόλοιποι εντός των ρόλων τους, επέστρεψαν την Περιφέρεια στη σκιά των λίγων καλών στην κορυφή και της Δύσης συνολικότερα. 

Κατακλείδα 

Αυτά και για φέτος, κάπως διαφορετική από τη συνηθισμένη των προηγούμενων χρόνων η φετινή καταγραφή της trade deadline, αλλά μάλλον με έχει κουράσει η ανάλυση του ετήσιου κύκλου “ενθουσιασμός που αρχίζει η χρονιά, πρώιμοι MVPs και All NBA teams, ποιοι έχουν πρόβλημα – πανικός, fake all star voting, fake trades, trade deadline, ξανά MVPs και All NBA teams, επιτέλους Απρίλης, ας μιλήσουμε για μπάσκετ!”. Παίζεται μπασκετάρα στο NBA, να μειωθούν και τα παιχνίδια επιτέλους, να μεγαλώσει το focus στο μπάσκετ, στους πρωταγωνιστές και τις επιδόσεις τους και να περιοριστεί το δράμα με τα περιφερειακά. Έχουμε νέο All Time Leading scorer, πρώτη φορά μετά από 39 χρόνια και ποιος ξέρει αν και πότε θα έχουμε ξανά αλλαγή σε αυτή την κορυφή, και ασχοληθήκαμε με αυτό μισή μέρα γιατί είχε μετά trade deadline. Να, ορίστε, το έγραψα και ησύχασα!