Στη Regular Season

30.12.2022: Miami Heat 119 @ 124 Denver Nuggets 

13.02.2023: Denver Nuggets 112 @ 108 Miami Heat

Με 2-0 πήραν οι Nuggets την άτυπη σειρά της regular season, μεταξύ των δύο ομάδων και μάλλον αποτυπώνει την εικόνα τους ως σήμερα. Ένα Denver που όσο κοντά και αν βρίσκονται τα παιχνίδια, θα βρίσκει απαντήσεις σε κάθε ερώτημα που βάζουν οι αντίπαλοι, ακόμα και αν αυτές πραγματοποιούνται από “περίεργους πρωταγωνιστές”, όπως το 10/5/6 του Vlatko Cancar στο παιχνίδι του Φεβρουαρίου. Φυσικά από τότε μέχρι σήμερα μοιάζει σα να έχουν περάσει “αιώνες”, με το Miami αναμφίβολα να μην έχει καμία σχέση με την ομάδα που επιδιδόταν σε πολλά σκαμπανεβάσματα μέσα στη σεζόν.

Αν μπορούμε να ξεχωρίσουμε κάτι από τα δύο αυτά παιχνίδια, είναι αφενός η απουσία του Caleb Martin από το παιχνίδι του Δεκεμβρίου -και αν θέλετε το πόσο τεράστιο step-up έχει κάνει από τότε, ειδικά από την ώρα που ξεκίνησε η post season- αλλά και το πόσο διαφορετικά παίζουν οι Heat εν γένει, με τη συνεχόμενη κίνηση μακρυά από τη μπάλα να έχει βελτιωθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό. Από τη μεριά του, το Denver με πρωταγωνιστή -ποιον άλλον;- έδειξε σε αυτά τα δύο παιχνίδια πως ακόμα και όταν έχει απέναντί του αντιπάλους που αρέσκονται σε physical game, έχουν τον τρόπο να τους παρακάμπτουν ώστε να φτάνουν στη νίκη. Το triple-double του Δεκεμβρίου από τον Σέρβο Αρτίστα (19/12/12), είναι σαφώς αυτό που ξεχωρίζει, από πλευράς ατομικών αριθμών.

Η Ιστορία

Είναι η πρώτη συνάντηση των δύο ομάδων σε επίπεδο Τελικών, με τους Miami Heat να βρίσκονται για έβδομη φορά προ ενός δαχτυλιδιού -έχοντας κατακτήσει τρία εξ αυτών-, σε αντίθεση με το Denver που κάνει την πρώτη του απόπειρα. Αξίζει να σημειωθεί, πάντως, πως οι Nuggets έχουν παρουσία σε τελικούς στο ABA, τη σεζόν 1975-76, ακριβώς μία χρονιά πριν γίνει η συγχώνευση με το NBA. Για την ιστορία, είχαν χάσει από τους New York Nets του Julius Erving. Επιπλέον, άξιο αναφοράς το γεγονός πως μόλις για τρίτη φορά στην ιστορία των τελικών του NBA, υπάρχουν, όλοι κι όλοι, δύο All-Stars (ένας σε κάθε ομάδα) στα ρόστερ των μονομάχων. Το 1998 στο ζευγάρι Bulls - Jazz οι Michael Jordan και Karl Malone αποτέλεσαν αυτό το δίδυμο, με τους Tim Duncan και Jason Kidd να ακολουθούν το 2003 για λογαριασμό των Spurs και Nets αντίστοιχα. Φέτος οι Jokic και Adebayo έχουν αυτήν την “τιμή” (ναι σωστά διαβάζετε σε περίπτωση που ξεχάσατε, ο Butler δεν ήταν All-Star φέτος).

Και ενώ οι δύο ομάδες δεν έχουν ιδιαίτερη προϊστορία μεταξύ τους, ωστόσο, αν θέλουμε να ρίξουμε λίγο λάδι στη φωτιά, μόλις πέρσι ήταν που έλαβε χώρα το σκηνικό μεταξύ Jokic και Morris πέρυσι (με τα αδέρφια των δύο εμπλεκομένων να μπαίνουν στο διαδικτυακό πανηγύρι στη συνέχεια)

ενώ άξια αναφοράς και η λογομαχία που είχαν οι Kyle Lowry και Aaron Gordon κατά τη διάρκει του Bubble, τον Αύγουστο του 2020. Συνεπώς, αν κάποιος αναρωτιέται αν υπάρχει κάποια ίντριγκα ή αν θέλει να σταθεί σε αυτή, αυτά τα δύο σκηνικά είναι καλές αφορμές για να πάρει τα ποπ-κορν του ανά χείρας.

Αγωνιστικά, μιας και αναφθηκάμε στο Bubble, από τότε έχουν να κεριδίσουν οι Heat τους Nuggets, με την ομάδα του Denver να μετράει έξι σερί νίκες έκτοτε.

Η διαδρομή τους ως εδώ

Ξεκινώντας από τους Nuggets, την κατά τεκμήριο καλύτερη ομάδα της Λίγκας όπως αποδείχθηκε σε κάθε στάδιο αυτής, αξίζει να σημειωθεί πως βελτιώνονταν στο κομμάτι του offensive rating συνεχώς. Σύμφωνα με το Cleaning the Glass, η ομάδα του Michael Malone επιδόθηκε σε ένα 116,8 κατά τη διάρκεια της regular season, 117,2 στον πρώτο γύρο, 120 στον δεύτερο και 120,9 στους τελικούς της Δύσης. Φυσικά το δίδυμο Jokic - Murray έχει μερίδα του λέοντος, όσον αφορά αυτά τα νούμερα, με το μεταξύ τους pick (Jokic σε Murray) να παράγει 1,28 πόντους ανά 100 κατοχές. Το ακόμα πιο αξιοσημείωτο εδώ είναι όταν συμβαίνει το αντίθετο, και ο Murray στήνει τα picks στον Σέρβο, όπου η επίδοση ανεβαίνει στο 1,67.
Οι Nuggets πάντως, στα χαρτιά, είχαν το πιο εύκολο μονοπάτι μέχρι την πορεία τους στους Τελικούς. Οι Timberwolves τερμάτισαν όγδοοι (όπως και οι Heat), ενώ Suns και Lakers ήταν τέταρτοι και έβδομοι, αντίστοιχα, για ένα “άθροισμα θέσεων” στο 27, το υψηλότερο ποτέ σε διαδρομή ως Τελικούς[1]. Φυσικά οι δύο τελευταίοι δεν είχαν καμία σχέση με τις ομάδες που είδαμε προ trade deadline, αλλά αυτό διόλου απασχολεί την παρέα του Jokic. Αν πρέπει να ξεχωρίσουμε τη σειρά που ζόρισε πιο πολύ το Denver, αυτή ήταν εκείνη με τους Suns, αποκλειστικά και μόνο λόγω σκορ (4-2). Ούτε ο Durant, ούτε ο Booker αποδείχθηκαν ικανοί να αμφισβητήσουν την κυριαρχία των Nuggets στη Δύση. Και εδώ θα πρέπει να γίνει μια ειδική μνεία στον Jamal Murray, ο οποίος μετά από έναν τόσο σοβαρό τραυματισμό έχει επιστρέψει δυνατός και πατάει γερά στα πόδια του. Ειδικά στους Τελικούς της Δύσης κόντρα στους Lakers, ο Καναδός guard τελείωσε τη σειρά έχοντας 32,5 πόντους μ.ο. σουτάροντας με 52,5% εντός πεδίας, 40,5% από το τρίποντο και 95% από τις ελεύθερες βολές.

Από την άλλη μεριά, για τους Heat έχουν στερέψει τα λόγια. Είναι μόλις η δεύτερη ομάδα στην ιστορία που τερματίζει στην όγδοη θέση και φτάνει στους Τελικούς, μετά τους Knicks το 1999, χρονιά που σημαδεύτηκε από το lock-out. Επιπλέον, ακόμα μια πρόκληση που έχει το Miami μπροστά του είναι να γίνει η ομάδα που έχει κατακτήσει το Πρωτάθλημα, όντας το χαμηλότερο seed, με τους Rockets του 1995 να είναι το έχουν κατακτήσει όντας έκτοι. Στο αγωνιστικό κομμάτι, οι Heat αποτελούν μία από τις πέντε χειρότερες ομάδες της Λίγκας, όσον αφορά το offensive rating (113), ωστόσο ό,τι χάνουν από την επίθεση το κερδίζουν από την άμυνα καθώς πρόκειται για σύνολο που βρίσκεται εντός top-10 στη συγκεκριμένη κατηγορία. Αν βάλουμε, δε, την εικόνα τους στα Playoffs, η μιλάμε για την έκτη καλύτερη άμυνα της post-season, με 111,5 defensive rating. Στα αξιοσημείωτα, το γεγονός πως γίνονται μόλις η δεύτερη ομάδα που φτάνει Τελικούς έχοντας αρνητική διαφορά πόντων στη regular (δέχτηκε 26 περισσότερους από όσους έβαλε), μετά τους Lakers του 1959, που το κατάφεραν όμως σε ένα NBA οκτώ ομάδων, με τις έξι να περνάνε στα τότε Playoffs.

‘Ολα τα παραπάνω τα πέτυχαν με το γνωστό πια “με εφτά undtrafted παίκτες στο roster”, εκ των οποίων τέσσερις στο κλειστό rotation, τους Gabe Vincent, Max Strus, Caleb Martin και Duncan Robinson[2]. Όμως αυτό ακριβώς το “undrafted υποδηλώνει μια προγενέστερη κατάσταση, κατά τον χρόνο του τότε εκάστοτε draft. Σήμερα, όλοι οι παραπάνω αγωνίζονται και είναι άξιοι εκπρόσωποι μιας βαθιάς σε ταλέντο και υψηλής σε επίπεδο ανταγωνισμού Ανατολής.

Στις αναμετρήσεις με τους Nuggets, μπαίνουν σαφώς ως αουτσάιντερ, ωστόσο το ίδιο συνέβη και σε προηγούμενες περιπτώσεις, όπως με τους Bucks και τους Celtics. Το σκληρό παιχνίδι της ομάδας του Spoelstra στην άμυνα είναι το σήμα κατατεθέν, όπως επίσης και η συνεχόμενη off-ball κίνηση, όπως αναφέρθηκε πιο πάνω. Η αμυντική μηχανή του Miami κατάφερε να βρει τρόπους να σταματήσει παίκτες σαν τον Giannis Antetokounmpo, τον Jayson Tatum και τον Jaylen Brown στηριζόμενη σε αυτό το physicality, ωστόσο ο φετινός Jokic μάλλον αποτελεί την πιο δύσκολη περίπτωση παίκτη που υπάρχει φέτος στο NBA. Σαν έξτρα “heat-culture-όσκονη” η ομάδα του Miami έχει κερδίσει έξι διαδοχικά Game-1s κατά τα περσινά και φετινά Playoffs! Από την άλλη, ο Kevin Pelton του ESPN μας ενημερώνει πως οι ομάδες με πλεονέκτημα έδρας και πάνω από τέσσερις μέρες rest πριν την έναρξη των Τελικών είναι στο 8-1 σε κατακτήσεις[3].

Γιατί θα το πάρουν οι Nuggets

Gus Χρυσοχού: Η εικόνα των Nuggets φέτος δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης για το ποιος είναι το αφεντικό στη Δύση και -μάλλον- στο NBA. Ο Jokic επιδίδεται σε νούμερα ιστορικών διαστάσεων και είναι ικανός να διαλύσει κάθε αμυντικό πλάνο που θα προσαρμοστεί πάνω του. Για τους Heat αυτό είναι το απόλυτο αγωνιστικό τεστ, με βάση την ως τώρα εικόνα των Playoffs και με τον Murray να βρίσκεται σε επίσης καταπληκτική κατάσταση, είναι πραγματικά εξαιρετικά δύσκολο να υπερβούν το εμπόδιο του Denver -μαζί με το υψόμετρό του.

 Νίκος Ραδικόπουλος: Ο Jokic είναι η καλύτερη επιθετική υπολογιστική και εκτελεστική μηχανή που παίζει μπάσκετ (και μια από τις καλύτερες που έχει ποτέ παίξει). Ό,τι και να του δώσει η άμυνα των Heat, θα το αποκωδικοποιήσει και θα το διαλύσει. Ο Murray αν είναι έστω στο 80% των εμφανισεων του κόντρα στους Lakers (32,5 πόντοι με 52,5/40,5/95 ποσοστά ευστοχίας από παρκέ/τρίποντο/βολές), δεν υπάρχει δυνατότητα η άμυνα των Heat να τους σταματήσει. Η δε επίθεσή τους δεν μπορεί να βάλει παραπάνω από όσους θα βάλει το Denver. Κοντολογίς, το Denver είναι πιο καλή, πιο δεμένη, πιο βαθιά ομάδα. Κάποιες φορές είναι τόσο απλό.

 Αλέξανδρος Μήτσιου: Γιατί πέραν όσων ανεφεραν ο Gus και ο Νίκος, οι Nuggets έχουν φτάσει ως εδώ σχεδόν ανώδυνα. Η ομάδα του Malone μπαίνει σε αυτούς τους Τελικούς έχοντας ιδρώσει ελάχιστα, με περισσότερες μέρες ξεκούρασης και άδειο απουσιολόγιο. Στον αντίποδα, οι Heat έχουν παίξει πέντε παραπάνω παιχνίδια, μικροτραυματισμοί υπάρχουν, ε για πόσο ακόμα θα κάνουν outhustle τους πάντες. Ο δε Adebayo παίζει μόνος του τη θέση εδώ κι ενάμιση μήνα, και τα πιο δύσκολα να είναι μπροστά. Εκτός κι αν υπάρχει το Spo’s Secret Stuff, εκεί πάω πάσο.

Giorgos B.:  Η ξεκούραση είναι το ένα, η κίνηση το άλλο. Οι Nuggets κινούνται συνέχεια στο μισό γήπεδο και οι Heat δεν έχουν αντιμετωπίσει ως τώρα επίθεση σαν αυτή. Οι Bucks ήταν φουλ δυσλειτουργικοί και στατικοί, οι Knicks συχνά κοίταζαν τον Brunson και οι Celtics εξαρτώνταν πολύ από το γύρω-γύρω όλοι και τα τρίποντα. Εδώ δεν είναι έτσι, το ρεπερτόριο περιλαμβάνει τα πάντα και μία ζώνη δεν θα είναι αρκετή για να το περιορίσει. Το αμυντικό περφόρμανς του Miami, οι υπερβάσεις στις μάχες σώμα με σώμα, όσο και αν έφεραν θαυμαστά αποτελέσματα, δεν φτάνουν για να σταματήσουν τη διαρκή ροή του Jokic και των συμπαικτών του.

 Γιατί θα το πάρουν οι Heat

Αλέξανδρος Μήτσιου: Στον πάγκο των Heat κάθεται ένας master strategist, ένας προπονητής που ως τώρα αρίστευσε στο να προσαρμόσει το παιχνίδι της ομάδας του στα του αντιπάλου. Κοινό σημείο ήταν το πώς απέκλεισαν το ζωγραφιστό τους, σε βαθμό που έφτασαν να αμύνονται μόλις 21 τέτοια σουτ σε κάθε αγώνα. Αν αυτός ο αριθμός ισχύσει κόντρα στους Nuggets, θα βγάλει από την εξίσωση παίκτες όπως ο Gordon κι ο Brown, στερώντας δημιουργία από τον Jokic. Αυτό καθιστά τους Nuggets πιο στατικούς, και ίσως κατατί  πιο διαχειρίσιμους.

Gus Χρυσοχού: Αν ο coach Spoelstra καταφέρει να περιορίσει σε κάποιο βαθμό τον Σέρβο Αρτίστα, προφανώς οι Heat έχουν τύχη. Ωστόσο είμαι περίεργος να δω πως ο καλύτερος προπονητής που κυκλοφορεί εκεί έξω αυτή την στιγμή, θα αντιμετωπίσει τον Jokic. Η δεδομένα καλή τους άμυνα σε συνδυασμό με τη δημιουργία ελεύθερων σουτ από την περιφέρεια, καθώς και το mid-range παιχνίδι είναι τα στοιχεία που θα δώσει στους Heat το πλεονέκτημα στους φετινούς Τελικούς.

Νίκος Ραδικόπουλος: Για να υπερθεματίσω τον ρόλο του Spoelstra στους φετινούς Heat να αναφέρω αυτό που είπε ο Ben Taylor του Thinking Basketball σχετικά: “Αν κερδίσουν τους Nuggets oι Heat, θα συζητάμε για τον Jordan ή τον Spoelstra ως τον GOAT;”. Αγωνιστικά, για να δικαιώσει το όποιο μυθικό status ενδέχεται να κατακτήσει, ο Spo θα πρέπει να φροντίσει η ομάδα του να πετύχει περισσότερους πόντους από την αψεγάδιαστη επιθετική μηχανή των Nuggets. Να χτυπήσει μανιωδώς το ζωγραφιστό, που το Denver δεν ειδικεύεται στην προστασία του, ο Butler να ψάχνει σε κάθε επίθεση των Murray και να φθίρει τόσο τον Καναδό, όσο και τις όποιες βοήθειες έρχονται και κυρίως, να διατηρήσουν αυτό το αδιανόητο 45% από το τρίποντο που είχαν τακτικά στα φετινά Playoffs. Αν όλα αυτά συμβούν, μπορεί και να καταφέρουν ένα ακόμα θαύμα.

Giorgos B.: Δεν βρίσκω κάποιο πειστικό λόγο, λυπάμαι. Και μόνο η κούραση που κουβαλάν, αρκεί για να τους βαρύνει. Δεν θα είναι εύκολο θύμα, δεν θα είναι και δύσκολο. Τώρα, τι να πω, αν ο Herro όντως γυρίσει από το Game-3 και έπειτα, και αν δώσει ώθηση στην επίθεση, σε βαθμό που εκείνη να πιάσει νούμερα αντίστοιχα του πρώτου γύρου, τότε οκ, ίσως υπάρχει μία ελπίδα. Θεωρητικά, οι Heat θα έχουν ελπίδες αν καταφέρουν να αποσυντονίσουν τους Nuggets, στην πράξη όμως μάλλον θα πρέπει να ματσάρουν τις επιθετικές επιδόσεις των αντιπάλων τους, πράγμα δύσκολο.

 Οι X-factors

Αλέξανδρος Μήτσιου: Ίσως το πιο Heat στατιστικό της φετινής offseason είναι το εξής. Σε 33 clutch λεπτά[4] ως τώρατο Miami δέχεται μόλις 90,7 πόντους ανά 100 κατοχές και σκοράρει 123! Αυτό μεταφράζεται και ως “finish the job”. Οι Heat δεν παρατούν τα ματς κι ο εφησυχασμός φέρνει μπελάδες. Και σίγουρα οι Nuggets δεν θα θέλουν στο κλείσιμο των αγώνων τον άνιωθο Jimmy Butler σε απόσταση βολής.

Gus Χρυσοχού: Ο Caleb Martin είναι ξεκάθαρα για μένα ο μεγαλύτερος x-factor της σειράς. Κυρίως γιατί ο guard των Heat έχει κερδίσει πανάξια αυτόν τον τίτλο. Η παρουσία του στα Playoffs είναι κάτι παραπάνω από καταλυτική για τους Heat, με τον παίκτη να έχει μέχρι στιγμής 19,3 πόντους, 6,4 rebounds και 1,7 assists, σουτάροντας με το ακραίο 60,2% εντός πεδιάς, 48,9% από το τρίποντο και 87,5% από τη γραμμή των βολών. Είναι ο κατάλληλος Robin, αν υποθέσουμε πως ο Butler είναι ο Batman και δείχνουν να έχουν “δέσει” καταπληκτικά μεταξύ τους. Ως τώρα έχει αφήσει το σημάδι του στην post-season, οπότε, γιατί όχι, και στους Τελικούς;

Νίκος Ραδικόπουλος: Η “μαγική συνταγή” στην οποία καταφεύγει “στα δύσκολα” ο Spoelstra είναι οι άμυνες ζώνης. Το δέσιμο της ομάδας επιτρέπει τρομερές αλληλοκαλύψεις και περιορισμό τόσο της κίνησης των αντιπάλων όσο και του χώρου, με τον Bam να κάνει εξαιρετική δουλειά “λίμπερο”. Όταν εφαρμόζουν ζώνες, οι Heat ρίχνουν τους αντιπάλους τους στα φετινά Playoffs οριακά πάνω από τους 0,9 πόντους ανά κατοχή. Ωστόσο οι Nuggets  είναι η δεύτερη καλύτερη απέναντι σε ζώνες στη regular[5], πετυχαίνοντας πάνω από 1,15 πόντους κόντρα σε αυτές. Η δυνατότα του Jokic να εκμεταλλεύεται κάθε ελεύθερη σπιθαμή είτε για να σκοράρει, είτε για να βρει συμπαίκτη του, δεν αφήνει σχετικά περιθώρια. Η επιτυχία ή μη των αμυνών ζώνης των Heat να αναχαιτίσουν έστω οριακά την επίιθεση των Heat θα αποτελέσει κλείδι θεωρώ για την εξέλιξη των Τελικών.

Giorgos B.:  Στη μία όχθη, ο Brown -αν και μη γελιόμαστε, MVP, x-factor και ό,τι άλλο θέλετε, είναι ο Jokic. Απλώς ο Brown, το έδειξε και με τους Lakers, μπορεί να αλλάξει πραγματάκια και στις δύο πλευρές του γηπέδου.

Στην άλλη, μάλλον ο Bam. Δηλαδή, όσο αντέξει στο κέντρο της άμυνας, τόσο περισσότερες ελπίδες θα έχουν οι Heat. Είναι μόνος, η ομάδα δεν έχει την πολυτέλεια να τον χρησιμοποιεί ως help defender, όπως συνέβη με τους Rob και AD, άρα οι δικές του αντοχές μοιάζουν συνυφασμένες με εκείνες της ομάδας του.

 Πρόγραμμα

Game 1: Miami Heat @ Denver Nuggets, Παρασκευή 02 Ιουνίου, Ball Arena, 03:30

Game 2: Miami Heat @ Denver Nuggets, Δευτέρα 05 Ιουνίου, Ball Arena, 03:00

Game 3: Denver Nuggets @ Miami Heat, Πέμπτη 08 Ιουνίου, Kaseya Center, 03:30

Game 4: Denver Nuggets @ Miami Heat, Σάββατο 10 Ιουνίου, Kaseya Center, 03:30

Game 5: Miami Heat @ Denver Nuggets, Τρίτη 13 Ιουνίου, Ball Arena, 03:30 (αν χρειαστεί)

Game 6: Denver Nuggets @ Miami Heat, Παρασκευή 16 Ιουνίου, Kaseya Center, 03:30 (αν χρειαστεί)

Game 7: Miami Heat @ Denver Nuggets, Δευτέρα 19 Ιουνίου, Ball Arena, 03:00 (αν χρειαστεί)

Τι θέλουμε να γίνει

Αλέξανδρος Μήτσιου: Όπως ακριβώς και στη ζωή μου, έτσι κι εδώ δεν ξέρω τι θέλω! Αμφότεροι είναι ήδη Πρωταθλητές στα μάτια μου, μάλλον γέρνω προς Florida μεριά. Ναι, οι Nuggets πρέπει να ανταμειφθούν και είμαι σίγουρος ότι θα ξαναέχουν την ευκαιρία τους. Δεν μπορώ να πω το ίδιο για τους Heat όμως. Δεδομένης της κατάστασης στην Ανατολή είναι η πρώτη και ίσως η τελευταία φορά που ο Butler και η συμμορία του θα βρεθούν τόσο κοντά στο δαχτυλίδι.

Gus Χρυσοχού: Πρέπει να πω πως είμαι πολύ οκ, είτε κατακτήσει το Πρωτάθλημα ο Jokic, είτε ο Butler. Στη μεν περίπτωση συζητάμε για τον καλύτερο παίκτη που κυκλοφορεί αυτή την στιγμή και στη δε μιλάμε για έναν παίκτη που σε κάθε post-season είναι εκεί και πρωταγωνιστεί. Θέλω να δω επτά παιχνίδια και σαν προτίμηση κλίνω προς το να πάρει το Denver. Είμαι φαν της μπασκετικής προόδου, όπου κι αν συμβαίνει αυτή και οι Nuggets έχτιζαν για πολλά χρόνια για να φτάσουν ακριβώς σε αυτή τη στιγμή. Οπότε θέλω Denver.

Giorgos B.:  Οι Nuggets παίζουν το όμορφο μπάσκετ και πάντα θέλω το όμορφο μπάσκετ να κερδίζει. Οκ, η ιστορία των Heat είναι ισχυρότατη και ενέχει ένα σωρό ηρωικά στοιχεία, μαζί με έναν τρομερό πρωταγωνιστή. Όμως θα πάω με basketball above narrative, διότι τα narratives είναι ο καλύτερος τρόπος να ξεγελάσεις, όπως έχουμε διδαχθεί και πολύ πρόσφατα.

Νίκος Ραδικόπουλος: Πολύ κοντά στην άποψη του Γιώργου είμαι κι εγώ. Όλο αυτό το μιλιταριστικό του “Heat Culture” και του “μετράμε το λίπος μας κάθε μέρα” και, και, και, έχει ένα υπερβατικό μεν που είναι ωραίο, στη βάση “μετράει το όνομα στο μπροστά μέρος της φανέλας και όχι στο πίσω”, ωστόσο ο Jokic είναι μια απόλαυση. Δεν είναι Ράμπο, δεν βάφεται με φούμο, δεν κοροϊδεύει κανέναν, απλά παίζει πανέμορφο μπάσκετ που χαίρεσαι να το βλέπεις.

 Τι θα γίνει

Αλέξανδρος Μήτσιου: Ρεαλιστικά μιλώντας, Nuggets ενδεχομένως και σε λιγότερα από έξι παιχνίδια. Είναι ξεκούραστοι, πάνοπλοι, έτοιμοι. Μια πολυεπίπεδη καλοκουρδισμένη μπασκετική μηχανή. Είναι τόσο πολλά τα ερωτήματα που ασκεί το Denver και απλώς δεν πιστεύω ότι μπορούσαν να απαντηθούν από οποιονδήποτε φέτος, όχι μόνο από τους Heat. Ας τσιμεντωθει τέλος πάντων και το HoF status του φαινομένου από το Sombor.

Gus Χρυσοχού: “Denver in five”. Ναι ξέρω, προφανώς δε γίνεται να υποτιμάμε το Miami, αλλά πραγματικά μετά από τα Playoffs που είχαν οι Heat εκτιμώ πως κόντρα στο Denver θα “βρουν” αγωνιστικά σε όλους τους τοίχους που δεν βρήκαν στους προηγούμενους γύρους. Ειλικρινά δεν βλέπω με ποιον τρόπο μπορεί να “σπάσει” η κατάκτηση του Denver με τα τρέχοντα δεδομένα. Όπως πολύ ωραία έγραψε ο Shaun Powell στο preview των Τελικών στο nba.com: “το τελευταίο κεφάλαιο του 2023, είναι γραμμένο στα σέρβικα”.

Νίκος Ραδικόπουλος: Θα μπορούσα να πω “Denver στα 6”, βλέπω δηλαδή την σχετική δυνατότητα του Miami να πάρει δύο παιχνίδια, αλλά θεωρώ κρίμα να κατακτήσουν το πρώτο Πρωτάθλημα της ιστορίας τους οι Nuggets μες στο Miami. Σπίτι τους, πιο όμορφο σαν θέαμα, σαν ιστορία. Και καθώς το να πάνε οι Τελικοί στα εφτά παιχνίδια μου φαντάζει δύσκολο, και εγώ Nuggets σε πέντε.

Giorgos B.: Νομίζω υπάρχει συμφωνία εδώ, δεν υπάρχει κάτι να προσθέσω. 4-1 Nuggets και ο Jokic με τον τίτλο που δικαιούται, ως ο καλύτερος παίκτης του κόσμου πλέον.

[1] Με προηγούμενο το “22” των Spurs το 1999.

[2] Πλέον των Udonis Haslem, Haywood Highsmith και Omer Yurtseven.

[3]  Με το “1” να είναι οι Bulls του 1998.

[4]  Διαφορά πόντων +/- 5, στα 5 λεπτά πριν τη λήξη.

[5] Πίσω μόνο από τους Cavs -περιέργως.