Μία μάχη επιτυχίας, χωρίς απαραίτητα τον χαρακτήρα του rivalry όπως εκείνος καθορίζεται από δύο ομάδες που δε γουστάρουν με τίποτα η μία την άλλη. Οκ, δεν είμαι στο μυαλό του Butler και του Tatum, μπορεί να μη θέλουν ο ένας να βλέπει τα μούτρα του απέναντι (αν και άλλα έλεγαν μεταξύ τους πέρυσι), όμως έχουμε φτάσει ως εδώ περισσότερο με μπάσκετ και νίκες, παρά με λόγια και δηλώσεις. Όπως μάλλον πρέπει να συμβαίνει όταν κάποιος πράγματι πιστεύει ότι διεκδικεί το πρωτάθλημα.

Βέβαια, πόσα ακόμη να πει ο Butler; Δεν έχει μιλήσει και λίγο τα τελευταία χρόνια, θιασώτης του trash talking, όμως η σειρά με τους Knicks κυμάνθηκε σε πιο χαλαρά πλαίσια, πιο ήρεμα, να βγαίνει και να δηλώνει διάφορα σαν τον γραφικό; Οι Heat έκαναν ξεκάθαρο outhustle στην ομάδα-ορισμό του outhustling, μάχη ενέργειας υπέρ τους δηλαδή, πήγαν και πέτυχαν με τον ίδιο τρόπο που οι Knicks απέκλεισαν τους Cavaliers. ‘’Κάθε ριμπάουντ δικό μας, κάθε έξτρα κατοχή δική μας, πρώτοι στη μάχη και θα βάλουμε και ένα σουτ παραπάνω για να κερδίσουμε’’. Έτσι κι έγινε, ένα 4-2 που μάλλον οφείλεται και στη διαχείριση του μίνι-τραυματισμού του Butler, να του εξαγοράσει το σύνολο λίγο ακόμη χρόνο. Αν προσθέσουμε και τη σειρά του πρώτου γύρου και το statement κόντρα στο Milwaukee, η postseason τους είναι ήδη επιτυχημένη.

‘’Και ο Tatum ρε μεγάλε; «Για 43 λεπτά έπρεπε να ακούω πόσο κακός είμαι, πήρα πάνω μου τα τελευταία πέντε, προσωπικά νιώθω ένας από τους καλύτερους παίκτες του κόσμου», έτσι δεν είπε μετά το τέλος του Game 6; Αυτό δεν είναι δήλωση δηλαδή;’’

Σωστά, είναι. Και καλώς την έκανε. Όχι θα κάτσει ν’ ακούει συνέχεια για όλα εκείνα που δεν κάνει καλά, ή δεν κάνει με την απόλυτη συνέπεια 40 λεπτών και επτά παιχνιδιών τέλος πάντων, ενώ δοξάζονται παίκτες για ένα σουτ κι ένα παιχνίδι. Άσχημες μπασκετικές περιόδους, ακόμη κι εντός μίας κρίσιμης σειράς, έχουν όλοι. Κακά τα ψέματα, εκείνος εμφανίστηκε εκεί που έπρεπε, ακόμη κι αν είχε μαλακιστεί νωρίτερα, για να κερδίσει τα Game 6 και 7 αντίστοιχα. Και με τι τρόπο έτσι; Πρώτα με μεγάλα σουτ που πάγωσαν τη Philadelphia στο έκτο παιχνίδι, κι έπειτα με 51 πόντους. Σε Game 7, oι περισσότεροι από έναν αθλητή σε τέτοιο παιχνίδι. Με 42 εξ’ αυτών σε τρεις περιόδους, όπως ήθελε τους τα έβαζε. Μα τι σουτ ήταν αυτά; Τι αρτιότητα στην κίνηση, λες και είναι σκιέρ που ξεγλιστρά από τα σημαιάκια μιας πίστας.

Οι δύο πεντάδες των Celtics και η άμυνα των Heat

 Τα έβγαλα από μέσα μου, ας περάσουμε στην ανάλυση. Προσοχή στους clickbait τίτλους βέβαια -ναι, τέτοιος είμαι. Δεν εννοώ πως οι Celtics μπορούν να κατεβάσουν δύο διαφορετικές πεντάδες, δεν έχουν τέτοιο τεράστιο βάθος, ούτε είναι οι Τελικοί Περιφέρειας ένα καλό σημείο για 10-man rotation, εδώ παίζουν οι απόλυτα αναγκαίοι. Εκείνο που μπορούν να κάνουν όμως είναι να ενεργοποιήσουν δύο διαφορετικά starting units, ανάλογα με το τι θα τους βολέψει στην πορεία της σειράς. Στο Game 6 του προηγούμενου γύρου απέναντι στους Sixers o coach Mazzulla ενεργοποίησε τη ‘’μεγάλη πεντάδα’’, εκείνη που πέρυσι έφτασε μέχρι τους τελικούς, με δίδυμο ψηλών τους Horford και Robert Williams ώστε να κρύψουν τον καλάθι (και να πέφτει ο πρώτος πάνω στον Embiid, όσο ο δεύτερος περίμενε να τον συναντήσει κοντά στο καλάθι) και Smart, Brown, Tatum στην περιφέρεια. Κυριολεκτικά, αν πιαστούν χέρι-χέρι κλείνουν όχι μόνο το πέρασμα προς το καλάθι, αλλά όλη την αμυντική πλευρά του παρκέ, που να χωρέσεις να περάσεις με τέτοια άκρα.

Το ίδιο μέγεθος μπορούν να χρησιμοποιήσουν απέναντι στο Miami, σε μία ευθεία αντιπαραβολή των όσων πέτυχαν οι ίδιοι Heat στη σειρά με τους Knicks. ‘’Τους αναγκάσατε να βγάζουν την μπάλα έξω και να (μη) βάζουν όλα τα τρίποντα, τώρα ήρθε η σειρά σας’’. Το Miami ούτως ή άλλως δε σουτάρει εξωφρενικά από την περιφέρεια (30% στο σύνολο απέναντι στη Νέα Υόρκη) και η άμυνα της Βοστώνης, όταν είναι συντονισμένη και με το μυαλό εντός παιχνιδιού χωρίς blackouts, έχει την ικανότητα να σε κάνει να πιστέψεις πως η μοναδική λύση είναι να πασάρεις στο τρίποντο. Ο Jimmy Butler ίσως δεν τσιμπήσει μ’ αυτά βέβαια. Από την άλλη ο Harden στους ημιτελικούς περιφέρειας, που μπορούμε να του τα ‘χώσουμε για πολλά πράγματα αλλά όχι για το πόσο καλά μπορεί να διαβάσει μία άμυνα, έπεσε στην παγίδα και με τα δύο πόδια.

Το ζήτημα είναι ότι οι Celtics έχουν και το άλλο σχήμα, εκείνο που σε τρέχει στη δική σου πίσω πλευρά. White, Smart, Brown, Tatum, Horford (ή Rob Williams). Μπόλικοι χειριστές, ικανοί να φτιάξουν το δικό τους σουτ και να μετακινήσουν την μπάλα (και την αντίπαλη άμυνα) μέχρι να λυγίσουν την οποιαδήποτε αντίσταση. Είναι ένα σχήμα που δεν έχει αποδώσει τα αναμενόμενα στα Playoffs, περισσότερο όμως γιατί ο πρώτος γύρος κόντρα στους Hawks δε μας άφησε πολλά τακτικά σημεία για παρατήρηση και σημειώσεις, ενώ απέναντι στους Sixers έγινε ξεκάθαρο αργά ή γρήγορα (spoiler alert: αργά) ότι χρειάζονταν μέγεθος κόντρα στον Embiid για να βγουν από πάνω.

Η άμυνα του Miami (8η με 112,2 πόντους ανα 100 κατοχές στα φετινά Playoffs) ενδεχομένως να μην μπορεί να ματσάρει μία πεντάδα που έδινε +12,2 πόντους σ’ όλη τη regular, σουτάροντας με περίπου 62 eFG%, με ταχύτατα κορμιά που δε θα είναι εύκολο να αντιμετωπίσουν τόσο οι Love και Lowry, όσο και ο Bam Adebayo που θα κληθεί να βρίσκεται on-point αμυντικά για 38-40’ ανα παιχνίδι όντας η άγκυρα, η ‘’ταυτότητα’’ της αμυντικής προσπάθειας του Μiami. Aν βγει από μέσα του ο Hakeem εντάξει, ας χειροκροτήσουμε το παιδί γιατί θα έχει πετύχει έναν μίνι άθλο, όμως αυτά είναι κόλπα ζόρικα. Αν πάλι επιλέξουν να ‘’κλείσουν μέσα’’, κατενάτσιο μόουντ ον δηλαδή…φλερτάρουν με το να βλέπουν Tatum και Brown να σκοράρουν όλο το βράδυ. Άσε που εκείνοι δεν είναι Barrett και Brunson (όσο κι αν τους αγαπώ) αλλά ανήκουν σε ανώτερο επίπεδο, πάλι θα βρουν έναν τρόπο να τρυπήσουν κάθετα. Και πόσα ματς να κερδίσουν οι match-up ζώνες και τα λοιπά κόλπα της προπονητάρας που λέγεται Erik Spoelstra; Τι να κάνει κι εκείνος, ήδη έχει βγάλει λαγούς από σαρανταπέντε καπέλα για να φτάσουν εδώ που είναι σήμερα, ενώ ελάχιστον καιρό πριν βρίσκονταν λίγα λεπτά μακριά από το ν’ αποκλειστούν από τους Bulls στα Play-ins.

Jimmy Butler vs The World

 Χιλιάδες λέξεις έχω γράψει για τον Τζιμάκο σ’ αυτό τον ιστότοπο, τι ψυχή έχουν λίγες δεκάδες ακόμη; Σε αντίθεση με τη σειρά κόντρα στους Bucks, o Butler δε χρειάστηκε να ενεργοποιήσει τον ‘’score first’’ σούπερσταρ εαυτό του απέναντι στους Knicks. Εν μέρει αυτό βρίσκει εξήγηση και στην άμυνα του coach Thibodeau, ο οποίος μάλλον αγαπά, σέβεται και φοβάται τον Butler τόσο πολύ από τα χρόνια που βρέθηκαν στην ίδια πλευρά, ίσως περισσότερο απ’ όσο πρέπει στη διαχείριση ενός αγώνα, που ήταν ανα πάσα στιγμή έτοιμος να στείλει πάνω του δύο και τρεις παίκτες. Η επίθεση του Miami ωστόσο δεν ψάρωσε με τέτοια προσέγγιση και κατόρθωσε να φέρει ξανά στο προσκήνιο, έστω και σε μικρότερο βαθμό, τις ημέρες που έβρισκαν με μανία το καλύτερο δυνατό σουτ. Ο δε Butler πάσαρε εξαιρετικά, με 6 ασίστ κατα μέσο όρο σε πέντε παιχνίδια και κορυφές τις 10 και 9 στα Game 4 και 5 αντίστοιχα. Το Miami πέρασε σχετικά άνετα, ο ίδιος ο Jimmy δε χρειάστηκε να κάνει μαγείες. Και τώρα;

Μάλλον χρειάζονται τα όργια του πρώτου γύρου, αν θέλουν οι Heat να έχουν σοβαρές ελπίδες να περάσουν στους Τελικούς του ΝΒΑ. Αυτή τη φορά μάλιστα πρέπει να τα βάλει μ’ έναν ολόκληρο πλανήτη από μακριά άκρα και δυνατά κορμιά. Σε αντίθεση με όσα βρήκε μπροστά του στον πρώτο γύρο, δηλαδή τον Jrue Holiday σχεδόν σε κάθε κατοχή και όχι πολλά περισσότερα, οι Celtics αναμένεται να πετάξουν επάνω του κάθε πιθανό κομμάτι της άμυνάς τους που μπορεί να τον φθείρει: Brown και Tatum έχουν τον πρώτο λόγο, ο Smart θα είναι εκεί για 1v1 άμυνες στα stretches του παιχνιδιού που θα προσπαθήσουν να κουράσουν το σώμα και την ψυχή του Butler, κυρίως προς τα τελευταία παιχνίδια της σειράς, ακόμη και η ‘’κατεύθυνση’’ μετά τα screens ώστε να πάρει τον διάδρομο και να βρεθεί πάνω στον Rob Williams είναι στο οπλοστάσιο των Celtics. Ας μη ξεγελιόμαστε όμως. Ο Butler είναι σταθερά ένας από τους πιο clutch παίκτες των τελευταίων ετών και ψοφάει για τέτοιες καταστάσεις. Θα αποδεχθεί την πρόσκληση και θα φωνάξει ένα μεγαλοπρεπές ‘’είμαι εδώ, πάμε να χορέψουμε’’. Μη νομίζετε πως πέρυσι έκανε κάτι διαφορετικό:

41 πόντους είχε στο Game 1. Ρεκόρ καριέρας στα Playoffs με 47 πόντους μέσα στη Βοστώνη σ’ ένα επικό Game 6, στην προσπάθειά του φέρει στη σειρά στο 3-3. Τα έβαλε πάνω στον Horford, τα έβαλε μπροστά από τον Smart, θα τα έβαζε ακόμη κι αν έμπαινε όλο το παρελθόν 17 πρωταθλημάτων των Celtics για να τον σταματήσει. Με drives προς το καλάθι, από μέση απόσταση, από το τρίποντο, από τα αποδυτήρια εφόσον το έκρινε απαραίτητο. Έπαιξε 48 λεπτά στο τελευταίο παιχνίδι, κάθε δευτερόλεπτο και έφερε το παιχνίδι στο ένα σουτ. Αν το έβαζε, θα περνούσαν ξανά στους Τελικούς το ΝΒΑ. Το έχασε, γιατί μπάσκετ είναι και όχι σελίδα από κόμικ, και αποκλείστηκαν με το κεφάλι ψηλά. Το ζήτημα είναι πως δεν υπάρχει περίπτωση να μην τους κοντράρει εκ νέου, ή να φοβηθεί μπροστά στο μεγαλείο της στιγμής. Θα είναι εκεί. 

Χ factors

 Εκείνος που δε θα είναι εκεί ωστόσο, είναι ο Tyler Herro. Σε σχέση με την περσινή σειρά οι Heat μοιάζουν ακόμη πιο άδειοι από scoring λύσεις. Ο Bam Adebayo κάνει ένα εκατομμύριο πράγματα πάνω στο παρκέ, μάλλον όμως όλοι στο Miami έχουν αποδεχθεί πως δεν έχει μέσα του το σαράκι να σκοράρει 30 και 40 πόντους (playoffs high για φέτος έχει τους 23), οι Love και Lowry είναι σχεδόν συγκινητικοί με τον τρόπο που ξεπερνούν την ηλικία τους και δίνουν χρήσιμα λεπτά και ρόλους στο σύνολο, όμως δύσκολα κάποιος εκ των δύο θα μπορεί να σκοράρει με συνέπεια 2nd banana σ’ αυτή τη σειρά, τουλάχιστον στη θεωρία και στα χαρτιά.

Οπότε ο προβολέας πέφτει μοιραία στους σουτέρ. Max Strus, Gabe Vincent, Duncan Robinson, ακόμη και Caleb Martin, 4,5 προσπάθειες ανα αγώνα βρίσκει από το τρίποντο στην τελική. ‘’35,4, 26,8, 28,6, 35,7’’. Όχι, δεν είναι νούμερα που κερδίζουν σε κάποιο τυχερό παιχνίδι, αλλά τα ποσοστά των τεσσάρων σουτέρ στη σειρά με τους Knicks. Δεν αρκεί παιδιά, δε φτάνει, δε βγαίνει έτσι. Οι Heat θα χρειαστούν μεγάλη εκτελεστική σειρά τουλάχιστον από δύο εξ’ αυτών, να λειτουργήσει λίγο καλύτερα το παιχνίδι των αριθμών και να μείνουν κοντά μέχρι το φινάλε της σειράς. Αν έπρεπε να ποντάρω κάπου, με ασφάλεια μάλλον, θα πήγαινα σ’ εκείνους που ούτως ή άλλως σούταραν με δείκτες μεγαλύτερους του 35%, δηλαδή τους Strus και Martin. Ειδικά ο πρώτος μοιάζει υπερ-απαραίτητος σ’ αυτό το σημείο καθώς ούτως ή άλλως μέχρι τώρα στα Playoffs είναι μέλος της βασικής πεντάδας που έχει θετικό αμυντικό πρόσημο, οπότε τώρα τον χρειάζονται ν’ αρχίσει να πυροβολεί. Βγάλε μία σειρά με 40+ ποσοστό από την περιφέρεια ρε μεγάλε, κάνε το για τον Butler και τον coach Spo στην τελική, έχουν ματώσει για να παίζετε ακόμη και να μην είστε διακοπές σε κάποιο πανέμορφο θέρετρο της Μεσογείου.

Πρόβλεψη

 Νομίζω πως υπάρχει μία συνολικότερη εικόνα ότι οι Heat ήταν ‘’μέχρι εδώ, δεν πάει άλλο, θα αφήσει την ψυχή του στο παρκέ ο Butler’’. Δεν ξέρω αν ανήκω εκεί, μάλλον όχι καθώς δεν πιστεύω με τίποτα ένα ενδεχόμενο 4-1 υπέρ της πράσινης πλευράς, εν μέρει γιατί και οι ίδιοι παρα-παίζουν με το φαγητό τους ορισμένες φορές και μεγαλώνουν τις σειρές χωρίς λόγο.

Περιμένω μάχη, αλλά στο τέλος της ημέρας βλέπω Celtics. 4-3, όπως πέρυσι. Από την άλλη πλευρά, σ’ ένα ενδεχόμενο Game 7 μέσα στη Βοστώνη που όλοι θα έχουμε συντονιστεί δύο ώρες πριν το πρώτο τζάμπολ, δεν ξέρω κατα πόσο ο Butler θ’ αφήσει ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία να γράψει την ιστορία των ιστοριών, εκτοξεύοντας τον προσωπικό του μύθο. Βλέπουμε.