Θέλω να περάσουν οι Knicks, αλλά…
…είναι μάλλον σαφές πως όλα κρίνονται από την αυτοπεποίθηση, ή αντίστοιχα τη διστακτικότητα, των Celtics να εκτελέσουν τα plays τους με τον ρυθμό που θέλουν και μπορούν. Τα πεντακόσιες εκατόν τριάντα πέντε χιλιάδες χαμένα σουτ του πρώτου αγώνα, έδωσαν τη θέση τους σε φοβισμένα χέρια προς το φινάλε του δεύτερου. Σε αυτή την αμφιβολία πάτησαν οι Knicks κι έκαναν τα δύο μπρέικ μέσα στη Βοστώνη. Δείτε εδώ τον Tatum, είναι κατάσταση αυτή;
well this was something pic.twitter.com/j9Sad9mDS6
— Steve Jones Jr. (@stevejones20) May 8, 2025
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, παρά τον αχαρακτήριστο φόβο στην εκτέλεση, παρά τη σπουδαιότητα του Mikal Bridges σε άμυνα κι επίθεση και τα τρομερά διαβάσματά του στις διαθέσεις των Brown και Tatum, που ταυτόχρονα μας χάρισαν μερικά κλικ για το Λούβρο, παρά το μπέρδεμα των Κελτών και την ωραία συζήτηση που έχει ανοίξει περί shooting variance (χαρακτηριστική η -ειρωνική- ατάκα του Zach Lowe πως ‘’οκ, αυτή είναι μία σειρά 100 παιχνιδιών λογικά, μέχρι το Game 57 θα έχει έρθει σε ισορροπία το eFG% τους’’), αρκούσαν δύο-τρία εύστοχα σουτ, άντε τέσσερα στο μπασκετικό μας μπακάλικο, και είναι πολύ πιθανόν η σειρά να βρισκόταν ακόμη και στο 3-0 υπέρ τους.
Φρόντισαν να το αποδείξουν στο Game 3. Καθαρές εκτελέσεις ξανά και ξανά, μετακίνηση της μπάλας (και της αντίπαλης άμυνας) από τη μία πλευρά στην άλλη, θάρρος στο σουτ αλλά και βουτιές στο καλάθι όταν η άμυνα των Knicks δεν χρησιμοποιούσε το σχήμα με Robinson και Towns ταυτόχρονα στο παρκέ -o Mazzulla άλλωστε, φρόντισε να διαχειριστεί αρκετά πιο έξυπνα το Hack a Mitch αυτή τη φορά. 23 ασίστ για 8 λάθη, 20/40 τρίποντα, 48% συνολικά απ’ όλο το παρκέ, μα κυρίως γρήγορες επιλογές στα 12-14 δευτερόλεπτα. Ένα βράδυ που ξεκίνησε (από πλευράς μου) με όνειρα κι ελπίδες για πιθανό 3-0 και κατέληξε, απόλυτα φυσιολογικά, σε τσίπουρο και φιλοσοφία κλασικού ελληνικού Σαββατόβραδου.
Δεν έχω κανένα πρόβλημα να τα ξαναβάλουν οι Celtics με τα ίδια τους τα νεύρα στη σειρά, ενώ αξίζει και μία μνεία στην αλλαγή των Knicks μετά τη σειρά με τους Pistons. Περισσότερες περιστροφές στην άμυνα, μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στους Anunoby και Bridges σε κάθε πλευρά του παρκέ, ακόμη μεγαλύτερη επένδυση των Brunson, Towns και στο πίσω μέρος, το αμυντικό. Αν όμως οι δύο ομάδες ‘’παίξουν όπως μπορούν’’ η σειρά γυρίζει, ίσως και άνετα.
Παρεμπιπτόντως, αν ΔΕΝ γυρίσει η σειρά, αυτή θα είναι η έκτη συνεχόμενη σεζόν στην οποία ο πρωταθλητής μένει έξω μάξιμουμ από τον δεύτερο γύρο των Playoffs. Αυτό είναι το μεγαλύτερο όπλο του σύγχρονου ΝΒΑ, το λεγόμενο Parity ως αντίβαρο στους διάφορους ‘’δεν τα φτιάχνουν πια όπως παλιά τα πράγματα’’ που αναζητούν τον έναν, τον απόλυτο μπασκετικό δυνάστη. Νομίζω βέβαια πως δεν το πουλάει και πάρα πολύ καλά.
Θέλω να περάσουν οι Cavs, αλλά…
…η Indiana παίζει μπασκετάρα. Πιστέψτε με, δεν θα είχα κανένα πρόβλημα ν’ αποδώσω την πιθανότητα να βρεθούν οι Pacers σε δεύτερους συνεχόμενους Τελικούς Περιφέρειας, επιτυχία που είχε έρθει και τη διετία 2013-14 με την ομάδα του Paul George, στα κουκλάκια βουντού που ΔΕΔΟΜΕΝΑ έχει ο Rick Carlisle στο γραφείο του. Σίγουρα πράγματα ρε παιδί μου. Νοσοκομείο οι Bucks πέρυσι, οι Knicks έπεφταν στον δεύτερο γύρο σαν τα κοτόπουλα, φέτος οι Bucks είχαν τα ζητήματα του Lillard, οι Cavs είδαν τους Garland, Mobley, Hunter στο μέσα-έξω ενώ στο τελευταίο ματς αποχώρησε και ο Donovan Mitchell μετά το ημίχρονο. Φέρτε τον Εξορκιστή σας λέω!
Εκείνο το πρώτο ημίχρονο όμως φωτογραφίζει πιο δίκαια την πραγματικότητα. Το σκορ στο 80-39 και οι 25 ασίστ για να έρθει, ρεκόρ για ένα ημίχρονο postseason αγώνα στην play-by-play era (1998 κι έπειτα), είναι ασφαλώς μία αριθμητική υπερβολή που σπάνια επαναλαμβάνεται, η εικόνα στο παρκέ ωστόσο ήταν χαρακτηριστική όλων των αρετών του συνόλου που έχουν οι Pacers, ειδικά στην επίθεση. Επιθέσεις στα 10-12 δευτερόλεπτα ως επί το πλείστον, στις θέσεις που βολεύουν τον κάθε ένα παίκτη του rotation (είναι μάστορας ο Haliburton σε αυτό), μα κυρίως μία προφανής διάθεση να χωρέσει το read-and-react σε μία επίθεση κίνησης.
PACERS TAKE 3-1 SERIES LEAD ON A DOMINANT PERFORMANCE AT HOME ??
— NBA (@NBA) May 12, 2025
Siakam: 21 PTS, 9-10 FGM, 6 REB
Turner: 20 PTS, 4-4 3PM, 7 REB
Toppin: 20 PTS, 9-14 FGM, 5 REB pic.twitter.com/B2wNary2fu
Οι παίκτες των Pacers βάζουν την μπάλα στο παρκέ και φτιάχνουν κίνηση μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Ένα-δύο δευτερόλεπτα χρειάζεται ο καθένας τους, όχι μόνο οι Siakam και Haliburton, για να πάρουν μία επιλογή. Μία πάσα, ένα σουτ, ένα give-and-go, ένα off-ball κόψιμο στην πίσω γραμμή. Απαντούν σε κάθε ιδέα των Cavs. Στα μεγάλα σχήματα με τους Mobley και Allen, σε άμυνες με αλλαγές, σε ζώνη (κάτι που τους παίδεψε στο Game 3), σε ό,τι σκαρφίζεται ο σπουδαίος Kenny Atkinson για να σταματήσει τη λάβα. Όταν οι Pacers παίζουν στο τέμπο τους είναι πραγματικά ασταμάτητοι, μία καλοκουρδισμένη ορχήστρα πάνω στις ιδέες του coach Carlisle.
Αυτή η ηρεμία των επιλογών τους μέσα σε γρήγορο ρυθμό μπάσκετ είναι υπέροχη και μου αρέσει πολύ που μετέτρεψαν την -θεωρητική- αδυναμία του ‘’αυτό το μπάσκετ δε λειτουργεί στα Playoffs’’ σε απόλυτη δυναμική. Πέρυσι απέναντι στους Knicks είχα αντιληφθεί πως είναι πραγματικά ανυπόφορο να παίζεις άμυνα απέναντί τους όταν ρολάρουν. Η μόνη σου ελπίδα είναι να βρουν τα σουτ σίδερο. Φέτος, απέναντι στους Cavaliers, κάνουν κάτι αντίστοιχο με τα χέρια ακόμη περισσότερο λυμένα και την ταμπέλα της ‘’εμπειρίας’’ να μην τους επιβαρύνει στο ελάχιστο.
21 πόντους ο Siakam, 20 o Turner, 20 o Toppin που είχε την αυτοπεποίθηση να κάνει και την Κίνηση Erving κάτω από το καλάθι, 14 ο Sheppard, 13 o McConnell, 12 o Nesmith και 11 ο μαέστρος Haliburton στο τελευταίο παιχνίδι. Πραγματική εμπιστοσύνη στο σύνολο και πραγματικό ροτέισον 8-9 παικτών. Είναι δίκαια μία νίκη μακριά από την παρουσία στους Τελικούς Περιφέρειας. Ρισπέκτ, όπως και για το γεγονός πως μιλάμε συνολικά για έναν οργανισμό που αρνείται να παραδοθεί στο tanking και φτιάχνει συχνά ανταγωνιστικά σύνολα.
Θέλω να περάσουν οι Nuggets, αλλά…
…τους έγινε κακή συνήθεια το ροτέισον 6.5 παικτών. Δε θεωρώ καν πρόβλημα την απομάκρυνση του πραγματικού head coach του συνόλου, Mike Malone, και την τίμια προσπάθεια του νεαρού Adelman να τους βάλει σε μία τάξη ιεραρχίας. Το έχω ξαναγράψει, μου θυμίζουν ομάδα σε ερασιτεχνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ή μπάσκετ, απ’ αυτά που πληρώνεις για να παίξεις, και αυτοί είναι η ομάδα των λίγο πιο έμπειρων, που έχουν αφήσει τα πολλά-πολλά στην άκρη, που συνεννοούνται μεταξύ τους και κάθε φορά ένας απ’ αυτούς παίρνει το ‘’πινακάκι’’ (βλέπε Jokic, Westbrook) και απλά πάνε να το πάρουν. Περνάω καλά με αυτό για να πω την αλήθεια.
Νομοτελειακά όμως, ακόμη κι αν ο αντίπαλός σου τα έχει κάνει ρόιδο με τα rotations (αγαπημένε μου κύριε Daigneault, ευτυχώς που έπρεπε να βγει ο Holmgren κι επανέφερες αναγκαστικά τον Caruso στο παρκέ, ήτοι τον λόγο που κερδίσατε το Game 4) δε βγαίνει ένα παιχνίδι το μεσημεροαπόγευμα Κυριακής, ενώ έχει προηγηθεί παράταση το βαθύ βράδυ της Παρασκευής, και από τον πάγκο να παίζουν 27’ ο Westbrook, 9’ o Watson και 5’ ο Strawther. Έχει και το κορμί του κάθε παίκτη τα όριά του -ακόμη κι αν ο Aaron Gordon έχει βαλθεί να κάνει τον Superman στα φετινά Playoffs.
Ακόμη πιο χαρακτηριστικό από την πρώτη περίοδο και τους 8 (!) πόντους, σε μία αθλητική επίδειξη για το Basketaki, ήταν το φινάλε του 4ου αγώνα. Οι Nuggets κλάταραν απόλυτα. Οι πόντοι που έρχονταν από το 2-man game των Murray και Jokic ήταν μέσα από πιεσμένες επιλογές, ο Σέρβος οδηγήθηκε σε σωρεία κακών αποφάσεων λόγω του εξαντλητικού συνδυασμού των πολλών λεπτών με πολλές μπάλες στα χέρια του και της συνεχούς άμυνας των Thunder με δύο μεγάλα κορμιά επάνω του, οι υπόλοιποι αφέθηκαν στον ρόλο του ‘’κάτσε στη γωνία, σούταρε μπας και το βάλεις’’ με λίγο από επιθετικό ριμπάουντ του γίγαντα Gordon.
11/45 τρίποντα είχαν οι Nuggets. Δεν με πειράζει που έχασαν τόσα, είναι μια χαρά αν υπολογίσει κανείς πως ξεκίνησαν, όπως και οι Thunder, με 3/22. Αυτό που σκέφτομαι και με ανησυχεί είναι πως καταλήγουν σε μεγάλη ποσότητα ενώ δεν είναι οι επιλογή τους (τελευταίοι σε όγκο τριπόντων μέσα στη σεζόν, αν και σούταραν με το σημαντικό 38,4% σε μία λίγκα που κινήθηκε στο 36,5% κατά μέσο όρο) απλά και μόνο γιατί οι Thunder τους ωθούν εκεί και ταυτόχρονα, ίσως βασικά να ισχύει αυτό μάλιστα, δε βλέπουν μπροστά τους από την κούραση και δεν έχουν τη δύναμη για τις γνωστές off-ball κινήσεις γύρω από τον Jokic που θα τρυπήσουν έξτρα το καλάθι της Θαντέρας.
Περίπου στα μέσα της τρίτης περιόδου του Game 4, οι Nuggets είχαν βρει τη λύση. Γέμισαν το αμυντικό τους ζωγραφιστό και έκλεισαν όλους τους διαδρόμους πάσας, επέτρεψαν στον SGA το overdribbling (εκείνος βέβαια με τη σειρά του γρήγορα το σταμάτησε, ψάχνοντας καλύτερο ρυθμό στην επίθεση) και το one-man game και σίγουρα, δεδομένα, δεν είχαν κανένα πρόβλημα να βλέπουν τους Dort και Jalen Williams να επιδίδονται σε διαγωνισμό χτισίματος πολυκατοικίας από την περιφέρεια. Σε κάποιες φάσεις δεν τους έδιναν καν την τιμή μίας close out άμυνας. Με τους Thunder παγωμένους, το 3-1 έμοιαζε μάλλον το πιθανότερο σενάριο.
Και τελικά…αρκούσε ένα φρέσκο σχήμα των Thunder, με τους Cason Wallace και Aaron Wiggins ως διαχειριστές μέχρι να κατακλύσει το παρκέ το Φαινόμενο Caruso, για να έρθει το 29-18 της 4ης περιόδου και όλη η σειρά ξανά τούμπα. Οι Nuggets μοιάζουν καταδικασμένοι να παίζουν μεγάλες σειρές, που πηγαίνουν μακριά. Αυτό τους έχει ωθήσει στο να βρίσκουν -σχεδόν πάντα- τη λύση, αυτό που πρέπει να κάνουν για να την πάρουν. Πλέον όμως ξεμένουν όλο και περισσότερο από δυνάμεις. Η περσινή τρίτη περίοδος στο Game 7 απέναντι στους Wolves ηχεί ήδη ως συναγερμός στο δωμάτιο. Φέτος δεν ξέρω αν θα φτάσουμε μέχρι εκεί για να πούμε την αντίστοιχη ιστορία.
Θέλω να περάσουν οι Warriors, αλλά…
…φτάσαμε 2025 για να μάθει ο Steph Curry τις λέξεις Hamstring Injury. Τώρα! Είχαμε ηρεμήσει τόσα χρόνια, είχε βρει λύση με τους ευπαθείς αστραγάλους του και όλα ήταν καλά για μία 10ετία και παραπάνω, αλλά τώρα βρήκαμε μπελά από το πουθενά, σε άλλο σημείο, τη χειρότερη χρονική περίοδο.
Στα μάτια μου είναι δεδομένο πως οι Warriors δεν έχουν τύχη χωρίς τον Steph στο παρκέ. Απουσιάζει η μπασκετική ιδέα τους. Το γνωρίζω ότι προσπάθησαν στο Game 3 και ήταν μάλιστα αρκετά ανταγωνιστικοί, όμως α. Οι φετινοί Wolves έχουν μία τάση να παρα-χαλαρώνουν στα παιχνίδια που ο αντίπαλος έχει τη μεγάλη του επιθετική λύση εκτός και β. εκεί που έπρεπε, οι Λύκοι τους τράβηξαν ένα επιμέρους 33-24, με τον Anthony Edwards να φτάνει τους 36 πόντους γλιστρώντας σαν σκιέρ στο καλάθι των Dubs και αφήνοντας τον άμοιρο τον Kevon Looney δέσμιο της ηλικίας και των βαρυτικών νόμων, και χάθηκαν στο ηλιοβασίλεμα εύκολα κι ωραία.
Πραγματικά πιστεύω πως η Δύση είναι ανοιχτή και οι Warriors είναι ειλικρινείς διεκδικητές της. Αρκούσε απλά να μην μπλέξουν με το άλλο ταμπλό. Απέφυγαν τις κακοτοπιές, πέρασαν και τους Rockets παρ’ ότι ακόμη έχουν μελανιές από τα τραβήγματα μέσα στα σκριν και τα ριμπάουντ, και κάποια στιγμή σε αυτό τον δεύτερο γύρο θα μετέτρεπαν τη βαρύτητα του Curry σε δυσεπίλυτο γρίφο για τη -σπουδαία κατά τ’ άλλα- άμυνα των Wolves. Όσο όμως καθυστερεί η επιστροφή του Steph, η Minnesota μοιάζει το απόλυτο φαβορί για να προχωρήσει κι εκείνη, όπως και η Indiana, σε δεύτερους σερί Τελικούς Περιφέρειας. Oh well. Μιλάμε για τον παιχταρά Ant, πόσο άσχημο να είναι αυτό;
