Η κορύφωση ήταν σήμερα τα ξημερώματα, σε ένα ματς με πολλά σκαμπανεβάσματα και συναισθήματα. Οι Θάντερ μπήκαν εξαρχής με περίσσεια ενέργεια, πιέζοντας φουλ τον Λούκα που είχε πέντε από τα 11 λάθη των Μαβς στο ημίχρονο. Ο ίδιος είχε 15 πόντους, αλλά οι συμπαραστάτες του, και κυρίως ο Ίρβινγκ, ήταν απόντες. Γιατί οι Θάντερ έκαναν εξαιρετική δουλειά στο να κλείνουν τους διαδρόμους πάσας του Ντόντσιτς, δίνοντας του το iso με τους Ντορτ (περισσότερο) και Γουάλας (πολύ λιγότερο). Έτσι κάπως καθυστέρησε η επίθεση των Μάβερικς, που σε συνδυασμό με ένα συγκλονιστικό τετράλεπτο των Θάντερ ακριβώς πριν την ανάπαυλα, έφεραν τη διαφορά στους 16 πόντους.

Δύο πράγματα άλλαξαν το ματς υπέρ των Μαβς στο δεύτερο μέρος: αρχικά η ενεργοποίηση του Ίρβινγκ, που πήρε περισσότερο την μπάλα στα χέρια του ως χειριστής, παρά ως εκτελεστής. 18 πόντοι, +22 στο pluls/minus, και ένα πολύ μεγάλο -αν και τυχερό- τρίποντο προς το τέλος. Η άνοδος του στο δεύτερο ημίχρονο, πέρα από το ότι αλάφρυνε τους ώμους του κατάκοπου Λούκα, ανέβασε συνολικά την αυτοπεποίθηση και τον ρυθμό της ομάδας, βοηθώντας ταυτόχρονα στη δημιουργία πολλών ελεύθερων σουτ. Κάτι που εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο ο Ντέρικ Τζόουνς, με 16 πόντους και σερί εύστοχων προσπαθειών.

Το δεύτερο, ήταν το πέμπτο φάουλ του Λου Ντορτ στο τέλος της τρίτης περιόδου. Ίσως το “λιγότερο” φάουλ από τα πέντε, κερδισμένο από τον Ντόντσιτς, που με το που είδε τα λάθος τοποθετημένα χέρια του, όρμησε και το πήρε. Για τα επόμενα πέντε λεπτά οι Θάντερ ντούμπλαραν τον Ντόντσιτς στην κορυφή, συνθήκη που αξιοποίησε πλήρως ο Σλοβένος. Διαβάζοντας άριστα τη διάταξη της άμυνας και τις θέσεις των συμπαικτών του, ο Λούκα καθοδήγησε την επίθεση μετά τα blitz, γυρίζοντας το ματς και εξοικονομώντας ενέργεια (4/4/5, κανένα λάθος και +10 στην τελευταία περίοδο). Ακόμα και αν τα μεγάλα σουτ μπήκαν από τους Ίρβινγκ και Ουάσινγκτον, που στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο επέλεξε να εμφανιστεί, η διαχείριση του ματς από τον Σλοβένο Μάγο έβαλε την ομάδα σε θέση να διεκδικήσει ένα ματς που δεν έμοιαζε δικό της για 36 λεπτά.

Όσο για το τέλος; Ε, λίγα πράγματα μπορεί να πει κανείς. Ο Σάι, που έπαιξε σαν MVP για έξι αγώνες, κράτησε την ομάδα όρθια όταν το Ντάλας γύρισε, έβαλε το μεγάλο τρίποντο και πάσαρε στον Τσετ για το προβάδισμα, έκανε όμως το αχρείαστο φάουλ στον Ουάσινγκτον που τους κόστισε το ματς. Το ΝΒΑ στα καλύτερα του.

Enorme money time entre Dallas et OKC, voici les 3 dernières minutes ??pic.twitter.com/P4f516P9vp

— Basket-Infos (@Basket_Infos) May 19, 2024

Για τους Θάντερ ήταν μια σκληρή ήττα με τον τρόπο που ήρθε, αλλά και η επικύρωση μιας σπουδαίας χρονιάς. Η ομάδα που πέρυσι έμεινε εκτός πλέι-οφς για ένα ματς, φέτος τους πήρε όλους παραμάζωμα και μπήκε στην οκτάδα ως πρώτη στην περιφέρεια. Κοίταξαν στα μάτια τους περσινούς Πρωταθλητές στη regular και μια από τις κορυφαίες άμυνες εδώ και πολλών χρόνων στο ΝΒΑ. Είδαν τον Σάι να εξελίσσεται από ακρογωνιαίο λίθο της ομάδας σε παίκτη επιπέδου MVP και στον απόλυτο ηγέτη αυτής της νεανικής αρμάδας. Τον Τσετ, που ξεκίνησε πολύ στραβά την καριέρα του, να κονταροχτυπιέται επάξια με ένα ταλέντο που όμοιο του ίσως να μην έχουμε ξαναδεί και να χάνει το Rookie of the Year για λίγο. Τον Τζέιλεν Γουίλιαμς να γράφει μια εξαιρετική δεύτερη σεζόν στο ΝΒΑ και να στέκεται επάξια ως “δεύτερος” του SGA. Οι παικταράδες αυτοί πήραν την πρώτη σειρά της ομάδας από το 2016, γεύτηκαν τη νίκη, είδαν πως γίνεται, και μετά πάλεψαν ως το τελευταίο δευτερόλεπτο κόντρα στους επίσης διψασμένους Μαβς των δύο μελλοντικών HOFers.

Κυρίως όμως, ήταν μια πρώτη επιβράβευση ενός οργανισμού που καταλαβαίναμε και βλέπαμε ότι κινήθηκε σωστά από το καλοκαίρι του 2020 μετά τον αποκλεισμό από τους Ρόκετς και την ολική επαναφορά που έγινε. Και το θέμα είναι ότι το πρότζεκτ της Οκλαχόμα δεν έχει λάβει την τελική μορφή του, αυτά ήταν απλώς τα προεόρτια. Το μισθολόγιο της ομάδας είναι σε πολύ καλή κατάσταση, αν και τα επόμενα χρόνια θα κληθεί να γεμίσει από τους φερέλπιδες που φέτος βγήκαν μπροστά. Παρόλα αυτά, υπάρχει χώρος για βελτιωτικές κινήσεις, και ας μην ξεχνάμε το φορτηγό από ντραφτ πικς που έχει μαζέψει ο Σαμ Πρέστι ως το 2029 που προφανώς ένα ποσοστό εξ αυτών θα μετατραπεί σε έμψυχο δυναμικό. Κοινώς, οι Θάντερ έκαναν πολλά μεγάλα βήματα φέτος αλλά κατά πάσα πιθανότητα ακόμα δεν ξεκίνησαν να τρέχουν. Ίσως δε αν είχαν προτιμήσει κάτι πιο playoff ready από τον Hayward στη φετινή deadline να είχαν καταφέρει από φέτος ένα βήμα παραπάνω.

Οι Μάβερικς από την άλλη επιστρέφουν στους τελικούς περιφέρειας, η μόνη Δυτική ομάδα με πολλαπλούς WCF τα τελευταία τρία χρόνια. Η περσινή αποτυχία έφερε την αναμενόμενη γκρίνια, αλλά ήταν και το έναυσμα για την φετινή επιθετική προσέγγιση του front office ξεκινώντας από τον Λάιβλι, τον παίκτη που έγραψε το μεγαλύτερο +/- και από τις δύο ομάδες στη σειρά, ένας παίκτης που σε λίγα σημεία θυμίζει rookie και μου ξυπνάει έντονες αναμνήσεις από Τάισον Τσάντλερ. Ο παίκτης-κλειδί κόντρα στους Θάντερ, ο ίδιος ο Ντόντσιτς δήλωσε ότι χωρίς αυτόν δεν θα έπαιρναν τη σειρά οι Μαβς. Οι Γκάφορντ και Ουάσινγκτον κούμπωσαν ιδανικά στην ομάδα, λειτουργώντας επικουρικά, αλλά χωρίς να στερηθούν τίποτα από το παιχνίδι τους. Νομίζω μάλιστα ότι ο Ουάσινγκτον βρήκε την ηρεμία του, γιατί οι αξιώσεις είναι πολύ διαφορετικές πλέον. Από την αμφισβήτηση και το αν αξίζει να βασιστεί πάνω του μια ομάδα ή το αν ήταν bust, μετατράπηκε σε πολύτιμο εργαλείο για τον Κιντ.

Για τον Ίρβινγκ θεωρώ κάπως ντροπή που δεν γράφω κείμενο ολόκληρο για αυτά που κάνει φέτος, για αυτό θα μείνω περισσότερο στο κομμάτι του ρόλου του. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι έχει κάνει ένα βήμα πίσω για τον Λούκα. Ίσως ήρθε η συνειδητοποίηση ότι σαν δεύτερος σταρ είχε τις καλύτερες σεζόν του. Ίσως βοήθησε το περιβάλλον που του παρέχει ο Νοβίτσκι και ο Κιούμπαν. Πάντως θυμίζει σε μεγάλο βαθμό τον παίκτη που έβαλε ένα από τα κορυφαία σουτ στην ιστορία του αθλήματος. Ο τρόπος που αγωνίζεται, η σιγουριά του, το πως περιμένει υπομονετικά το παιχνίδι να του έρθει και το πως χορεύει με μια προσποίηση πεντάδες ολόκληρες, δεν θα είναι ποτέ μη αποδεκτά, τουναντίον. Συνολικά η σύνθεση είναι αρκετά διαφορετική από το 2022, η σταθερά μία και ανυπέρβλητη: ο άνθρωπος που στα 25 του χρόνια υπολείπεται μόνο του Γουίλτ σε μέσο όρο αθροίσματος πόντων, ριμπάουντ και ασίστ στα πλέι-οφς και βρίσκεται σε πορεία για δεύτερος σκόρερ όλων των εποχών. Που όταν αφήνει τη γαμημένη τη γκρίνια στην άκρη (αισθητή βελτίωση σε αυτό το κομμάτι από τον Ίρβινγκ και μετά) μπορεί με γυρισμένο τον έναν αστράγαλο και σφιγμένο τον άλλο να σε αποκλείσει.

Κλείνοντας, οι Θάντερ μπορεί να επιστρέφουν σπίτι τους, ωστόσο αυτό το κάνουν συσπειρωμένοι, με πολύτιμη εμπειρία στην πλάτη τους και το πρώτο τους αφήγημα εκδίκησης μετά από χρόνια. Οι Μάβερικς από την άλλη, τους άφησαν πίσω τους και περιμένουν τον τρίτο και δυσκολότερο αντίπαλο τους στη Δύση, όποιος κι αν είναι αυτός. Έχουν κερδίσει δύο κοστοβόρες ενεργειακά σειρές, αλλά πνευματικά είναι ψηλότερα από κάθε άλλον στο ΝΒΑ πλην Γιόκιτς. Εμείς δεν μπορούμε παρά να περιμένουμε με αγωνία την δεύτερη πράξη ανάμεσά τους, που νομοτελειακά θα έρθει τα επόμενα χρόνια.