Το μπασκετικό ισοδύναμο αυτής της άρρωστης κατάστασης δεν είναι άλλο από τον επικίνδυνο προπονητή των New York Knicks, τον Tom Thibodeau. Ένας επενδυτής στο βραχυπρόθεσμο μέγιστο κέρδος αποκλειστικά του εαυτού του κάθε φορά, που αντιμετωπίζει σταθερά την υγεία των παικτών του όπως μια βιομηχανία χημικών το ποτάμι παράπλευρα των εγκαταστάσεών της και τo μακροπρόθεσμο της καριέρας αυτών όπως ένας επενδυτικός κολοσσός το εξειδικευμένο προσωπικό του την αμέσως επόμενη στιγμή της πρόβλεψης για πτωτική τάση του ποσοστού κερδοφορίας του: ήτοι από αδιάφορα, ως εγκληματικά.

Όπως ακριβώς υπάρχουν καταγεγραμμένες πάμπολλες διδακτορικές διατριβές και επιστημονικές μελέτες, πως η ανισόρροπη ανάπτυξη, η παράλογη πρακτική του -εγγενούς στο επικρατούν σύστημα- “more”, χωρίς κανένα όριο ή φραγμό, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην οικολογική καταστροφή και την κοινωνική αδικία, αντίστοιχα, υπάρχουν εδώ και χρόνια μελέτες πως η αλόγιστη και χωρίς όριο παραμονή ενός μπασκετμπολίστα NBA στο παρκέ, οδηγεί με την ίδια ακρίβεια στον τραυματισμό του και στον περιορισμό της χρονικής διάρκειας της καριέρας του. Ενδεικτικά: “It's a Hard-Knock Life: Game Load, Fatigue, and Injury Risk in the National Basketball Association”.

Παρά λοιπόν, την απόλυτα τεκμηριωμένη σχετική επιστημονική μελέτη, την εμπειρία και διαπίστωση χρόνων, το pattern για τον coach Thibs παραμένει το ίδιο. Από όπου και αν περάσει, οι παίκτες του θα είναι στην κορυφή της λίστας με τα περισσότερα αγωνιστικά λεπτά, με κάθετη άνοδο των λεπτών τους σε σχέση με τους μέσους όρους καριέρας τους. Πέντε χρόνια στους Bulls, τρία στους Wolves και τώρα στον τέταρτό του στους Knicks, το μοτίβο παραμένει το ίδιο:

• Στους Bulls οι παίκτες του ήταν στην κορυφή των minutes per game τρεις από τις τέσσερις σεζόν του, τις δύο ο Luol Deng με σχεδόν 39 λεπτά ανά αγώνα και μία ο Jimmy Butler με 38,66. O Rose αγωνιζόταν 37 λεπτά ανά αγώνα. Όλοι τους υπέφεραν από τραυματισμούς τα επόμενα χρόνια, με πρώτο και κύριο τον Deng, του οποίου ουσιαστικά τερματίστηκε η καριέρα από τα 31 του χρόνια. Όχι κάτι αναμενόμενο για έναν τα προηγούμενα χρόνια φαινομενικά «χαλκέντερο», ε;
• Στους Wolves, ο ήδη σοβαρά πολυτραυματίας Rose αγωνιζόταν υπό τις οδηγίες του 33,5 λεπτά ανά αγώνα, ο Buttler για τελευταία φορά στην καριέρα του πάνω από 34, στα 36,2. Ο Karl-Anthony Towns, τα περισσότερα δικά του, 37 ανά αγώνα (και ποτέ εκτός Thibodeau πάνω από 34 επίσης). Ο ΚΑΤ στα τέσσερα πρώτα χρόνια της καριέρας του είχε αγωνιστεί στα 323 από τα 328 διαθέσιμα παιχνίδια. Τις τρεις σεζόν εξ αυτών (τη δεύτερη ως τέταρτη) υπό τον Thibs. Έκτοτε έχει αγωνιστεί μια φορά 74, μια 62 (φέτος), μια 50 και δύο κάτω από 40.
• Και φτάνουμε στους Knicks όπου βλέπουμε και πάλι να μην έχει αλλάξει το παραμικρό: υψηλό στον μέσο όρο καριέρας τους για τους Brunson (7,5 λεπτά πάνω από τον μέσο όρο καριέρας του), Randle (3,5' πάνω), ακόμα και τον Anunoby, με τον που τον παρέλαβε (επίσης εφτά λεπτά πάνω). Για τους δε DiVincenzo και Hart, ούτε λόγος.

Οι δικαιολογίες του, η ίδια καραμέλα διαρκώς και εδώ:

• «O Jordan και ο Pippen γιατί έπαιζαν πάνω από 35 λεπτά σε όλη τους τη καριέρα, ακόμα και μετά τα 30 τους»
• «Το κορμί συνηθίζει. Για αυτό αν παίζουν οι παίκτες 38 λεπτά στην regular, θα μπορούν να αποδώσουν άνετα για 38 λεπτά και στα Playoffs»

Όλα τα παραπάνω επιχειρήματά του βέβαια, έχουν ήδη αποδομηθεί, ένα προς ένα, μεταξύ άλλων σε ένα εξαιρετικό άρθρο-roundtable του The Athletic ($) από τον Μάρτη του 2023 και τους David Aldridge, Sam Amick, John Hollinger, Joe Vardon και Mike Vorkunov, υπό τον τίτλο “NBA load management: Is it a problem? How do we know it works? Our experts discuss”. Στο συγκεκριμένο κείμενο μάλιστα γίνεται εκτενής αναφορά στον Dr. Brian Moore, ψυχολόγο και συνιδρυτή της εταιρείας “Orreco”, η οποία συνεργάζεται και αναλύει τα βιομετρικά δεδομένα των παικτών στο NBA, την Premier League, το MLB και το PGA.

Συγκεκριμένα για το ΝΒΑ, τα αποτελέσματα της ανάλυσής της ομάδας του Dr. Moore αναφέρουν:

• Το σύγχρονο NBA παίζεται σε κατά πολύ ταχύτερο ρυθμό και ένταση από ό,τι στο παρελθόν. Οι παίκτες τρέχουν τόσο περισσότερο, όσο και πιο γρήγορα.
• Δεν υπάρχει ο κύκλος της σεζόν όπως υπήρχε προηγούμενες δεκαετίες. Οι παίκτες αγωνίζονται όλον τον χρόνο πλέον, με τις συχνότερες θερινές διοργανώσεις και μάλιστα αυτό το κάνουν από πολύ μικρή ηλικία, κατάσταση που επιβαρύνει ακόμα περισσότερο τα σώματά τους.
• Πρέπει διαρκώς να λαμβάνεται υπόψιν ο αγωνιστικό κύκλος χωρίς διακοπή της περιόδου μετά την πρώτη φάση του covid, όπου η σεζόν του 2020 συνεχίστηκε τον Ιούλη, τα Playoffs ολοκληρώθηκαν τον Οκτώβρη και τον Δεκέμβρη ξεκίνησε η επόμενη σεζόν, που και ήταν πιεσμένη χρονικά και ακολουθήθηκε από Ολυμπιακούς Αγώνες αμέσως μετά την ολοκλήρωσή της, και στη συνέχεια είχαμε άμεση επιστροφή σε πλήρη σεζόν 82 αγώνων.
• Η πίεση που δέχονται οι παίκτες για να αγωνίζονται όλο και περισσότερο, είτε στην ίδια την διοργάνωση, είτε σε όλο και περισσότερες διοργανώσεις^[2] έχει κάνει το αγωνιστικό καλεντάρι τόσο φορτωμένο που συχνά οι παίκτες καταλήγουν κακοπροπονημένοι. Και το σώμα για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του σύγχρονου τρόπου παιχνιδιού, πρέπει να είναι σε εξαιρετική κατάσταση από άποψη προπόνησης, δύναμης και φυσικής κατάστασης.

Αν και τα παραπάνω θα αρκούσαν για να έχει λήξει ήδη η όποια συζήτηση αναφορικά με την εγκληματική σε βάρος των παικτών του διαχείριση του Thibodeau, ιδίως το επιχείρημα αυτού αναφορικά με την αγωνιστική συμμετοχή και κατάσταση των Jordan και Pippen στα ‘90s, το αποδομεί εξαιρετικά σε άλλο σημείο του ίδιου κειμένου ο -έχων διατελέσει υψηλόβαθμο διοικητικό στέλεχος των Grizzlies και guru των analytics- Hollinger, αναφέροντας χαρακτηριστικά:

«H αλλαγή του τρόπου παιχνιδιού, από iso heavy με τους άλλους οχτώ παίκτες να αράζουν σε κάποια άλλη πλευρά του παρκέ και την κατακόρυφη αύξηση των pick ‘ n rolls, έχουν ως αποτέλεσμα στην σημαντική αύξηση εντός αγώνα της αλληλουχίας ‘σπριντ-σταμάτημα-σπριντ-σταμάτημα’, ιδίως στην άμυνα. Η συγκεκριμένη αλληλουχία είναι η πλέον επιβαρυντική για το σώμα του αθλητή και δεν χρειάζεται καν επιστημονική τεκμηρίωση σχετικά: αρκεί να δει ο καθένας μας τη διαφορά στον ίδιο του τον εαυτό, όσο γυμνασμένος και να είναι, μεταξύ του ‘τρέχω σταθερά’, σε όποιον ρυθμό, και του κάνω διαλειμματική, πόσο δε με ελάχιστα δευτερόλεπτα παύσης ανάμεσα στα συνεχόμενα σπριντς.»

Την αντιεπιστημονική, επιβαρυντική για τους αθλητές του και καταστροφική για τη μακροβιότητα της καριέρας τους, προσέγγιση των αγώνων από τον Thibodeau την βλέπουν προφανώς όλοι στη Λίγκα, πλην των διοικούντων των Knicks. Ιδίως οι πρωταγωνιστές του παιχνιδιού: προς έκπληξη κανενός, στο ετήσιο poll του The Athletic ($) για το 2024, ο προπονητής για τον οποίο η συντριπτική πλειοψηφία των παικτών δεν θα ήθελε με τίποτα να αγωνιστεί είναι ο coach Thibs. Και δη κατακτά την συγκεκριμένη κορυφή για τρίτη συνεχόμενη σεζόν.

Ωστόσο, για κάποιον περίεργο λόγο, σαν η κοινή λογική, το αυτονόητο, πολλώ δε μάλλον το ήδη επιστημονικά τεκμηριωμένο, να έχει πάει περίπατο, ο κόσμος συνεχίζει να εντυπωσιάζεται από τις επικίνδυνες ως καταστροφικές τακτικές του. Κοντολογίς, αν κάποιος εκτιμά τα όσα κάνει αγωνιστικά ο Josh Hart, δεν θα πρέπει να εντυπωσιάζεται από τα σερί 48λεπτα που βγάζει. Θα πρέπει να φωνάξει με όλη του τη δύναμη στον εγκληματία προπονητή του, να μην του καταστρέψει (και δαύτου) την καριέρα, απλά για μια βόλτα ως τους τελικούς της Ανατολής. Διότι και να φτάσουν ως εκεί, οι παίκτες δεν θα έχουν κουράγια για το οποιοδήποτε βήμα παραπάνω. Όσοι από αυτούς (αν και εφόσον) καν καταφέρουν να φτάσουν ως εκεί.

^[1] Stakeholders: ενδιαφερόμενα μέρη, όπως πελάτες, προμηθευτές, τοπική κοινωνία.

^[2] Το αδηφάγο, πλεονεκτικό “more” που αναφέρθηκε και εισαγωγικά στο κείμενο, που καταστρέφει τα πάντα.