Οι Πέισερς ως τα μέσα Γενάρη παρουσίαζαν στο παρκέ ένα ελεγχόμενο χάος. Μια ομάδα με διαρκή κίνηση μακριά από τη μπάλα χωρίς πολλά συστήματα, έβρισκε ελεύθερα σουτ μέσω του spacing και του τρελού ρυθμού που προσπαθούσε να επιβάλλει. Για να πετύχει αυτό, χρειάζεται ένας γκαρντ που το μυαλό του γυρίζει στις 8000 στροφές. Ένας υπερυπολογιστής που ορίζει το ρυθμό και δεν παρασύρεται από αυτόν. Όσο λοιπόν ο Ταϊρίς Χαλιμπέρτον έπαιζε σαν σύγχρονος floor general, ενώνοντας το παλιό με το νέο κατά μία έννοια, οι Πέισερς ήταν μηχανή παραγωγής σκορ και θεάματος. Το πρόβλημα ήταν ότι αδυνατούσαν πλήρως να προστατέψουν το καλάθι τους, κι η έλλειψη μεγέθους ήταν πασιφανής. Enter Πασκάλ Σιάκαμ.
Συγκυριακά η έλευση του Σιάκαμ από το Τορόντο συνέπεσε με το διάστημα που ο Χαλιμπέρτον αντιμετώπιζε προβλήματα με το γόνατο και τον ιγνυακό μυ. Αυτό, σε συνδυασμό με την προσπάθεια του Καρλάιλ και του επιτελείου του να συμπεριλάβουν τον Σιάκαμ όσο περισσότερο στην επιθεση, άλλαξε ως ένα βαθμό την εικόνα και την προσέγγιση των Πέισερς. Χαλιμπέρτον απόντος, η μπάλα πέρασε με το καλημέρα στα χέρια του Καμερουνέζου φόργουορντ. Περισσότερο παιχνίδι στο ποστ, inside out και iso καταστάσεις. Ο ρυθμός σταδιακά έπεσε, όπως και το Offensive Rating, αλλά μαζί με αυτούς μειώθηκε κι ένας δείκτης που αποτελούσε μεγάλο βραχνά ως εκείνο το σημείο. Από το 121 στα τέλη Δεκέμβρη, το Defensive Rating των Πέισερς έπεσε στο 113.4 στις αρχές Απριλίου. Προφανώς δε μιλάμε για νούμερα πρωταθλητισμού, αλλά είναι σαφές πως η Ιντιάνα δεν συμμάζεψε απλώς την άμυνα της, την έκανε λειτουργική.
Ο Σιάκαμ έχει μερίδιο για αυτή την αλλαγή, αλλά δεν είναι ο μόνος λόγος. Σαφώς με τον Μάιλς Τερνερ στο 4-5 έχουν δημιουργήσει ένα πολύ λειτουργικό δίδυμο. Ο Τέρνερ δεν ήταν ποτέ καλός ριμπάουντερ για 5αρι, φέτος μαζεύει με το ζόρι 7 ανά αγώνα. Επομένως η παρουσία ενός φόργουορντ που έχει έφεση σε αυτό το κομμάτι και τον καλύπτει, αμέσως τον αποσυμφορεί και του δίνει μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων. Δεύτερον, πριν την ανταλλαγή η κατάσταση στη ρακέτα των Πέισερς ήταν απελπιστική. Πέραν του Τόπιν, άλλος φόργουορντ με μέγεθος δεν υπήρχε στο ρόστερ, διαφορετικά έπαιζαν ή με τέσσερις γκαρντ ή με τον Μπρους Μπράουν στο 4. Όμως τώρα πια ο Σιάκαμ αμύνεται μακριά από τη weakside στα όρια των αμυντικών 3 δευτερολέπτων κι απλώς επιτηρεί τον προσωπικό του αντίπαλο στη γωνία. Είναι ένα ρίσκο που ο Καρλάιλ παίρνει σχεδόν από την πρώτη εβδομάδα του Σιάκαμ στους Πέισερς, με απώτερο σκοπό να έχει έναν “λίμπερο” στη ρακέτα. Έναν παίκτη που αν χρειαστεί ως ύστατη λύση, μπορεί να αμυνθεί ψηλά στις κάθετες δράσεις και στα κοψίματα από τη βασική γραμμή. Τέλος, η φυγή των Μπράουν, Χίλντ κι ο τραυματισμός του Μάθουριν, έφεραν ως αποτέλεσμα αυξημένα λεπτά για τους αμυντικογενείς Νέσμιθ, Νέμπχαρτ και Μακόνελ (αυτός όχι τόσο). Για το τι είναι ικανοί οι συγκεκριμένοι, ας αφήσουμε λίγο την εικόνα να μιλήσει.
Οι φάσεις είναι από το τρίτο και το τέταρτο παιχνίδι, όλες στην πρώτη περίοδο. Οι Πέισερς, όπως και οι Σίξερς, κυρίως παίζουν drop στα σκριν που παίρνει ο Μπράνσον από τους ψηλούς. Αυτό που άλλαξε στα δύο τελευταία ματς είναι η ένταση με την οποία αμύνονται οι γκαρντ σε αυτά τα σκριν. Βλέπουμε τον Νέσμιθ να σπάει σχεδόν όλα τα σκριν ή τον Μακόνελ να κολλάει πάνω στο Μπράνσον οδηγώντας τον σε λάθη και σουτ υπό πίεση.
Αυτές οι κερδισμενες άμυνες στην πρώτη περίοδο ξεκλείδωσαν το παιχνίδι των Πέισερς στο υπόλοιπο των αγώνων. Πέρα από το ψυχολογικό κομμάτι, τα αμυντικά ριμπάουντ κι η γρήγορη μετάβαση στην επίθεση (έξοχοι σε αυτό και ο Χαλιμπέρτον και ο Σιάκαμ) ανεβάζουν με το καλημέρα τον ρυθμό κόντρα σε μια ομάδα που πλέον δεν έχει ούτε τα πόδια, ούτε το βάθος να ακολουθήσει. Ακόμα κι αν ο Ντιβιντσένζο κράτησε τους Νικς και χρειάστηκε το τρελό σουτ του Νέμπχαρντ για να γίνει το 2-1, οι Πέισερς επέβαλλαν εξαρχής το πού ήθελαν να πάει το ματς και με αυτό τον τρόπο επέστρεψαν, όταν οι Νικς πήραν διαφορά στην τέταρτη περίοδο.
Ο Καρλάιλ φαίνεται πως κατάφερε να ενώσει τους Πέισερς προ και μετά Σιάκαμ σε αυτό που βλέπουμε στα πλέι-οφς. Η ομάδα παραμένει του Χαλιμπέρτον θα λέγαμε - όταν επιτίθεται και σκοράρει, οι Πέισερς γίνονται απρόβλεπτοι χωρίς πολλές αδυναμίες - κι ο Σιάκαμ έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα από πλευράς βαρύτητας. Όμως η παρουσία του, πέρα από έναν πολύ καλό σκόρερ μέσης απόστασης, προσφέρει και το iso που δεν έχει τόσο ο εκρηκτικός γκαρντ (αν θυμάστε δυσκολευόταν να επιτεθεί στον Λίλαρντ). Σε αυτά τα δύο ματς οι Πέισερς έτρεξαν, σκόραραν και ταυτόχρονα κλείδωσαν με την άμυνα τους μια ομάδα που έτσι κι αλλιώς είναι πολύ φειδωλή στο σκορ.
Το ότι βλέπουμε τους Πέισερς ασταματητους από πλευράς έντασης για 48 λεπτά, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στον πάγκο τους. Πέρα από τους Μακόνελ και Τόπιν που παίζουν υπέροχα ως τώρα, πολύ χρήσιμα είναι τα λεπτά των Σέπαρντ και Τζάκσον γεμάτα ενέργεια, κίνηση και συνέπεια στην άμυνα.
Ίσως τελικά η χαμένη ευκαιρία στο 3ο ματς να ήταν κι η μεγαλύτερη για τους Νικς. Δηλαδή τώρα πια, το να έπαιρναν τη σειρά με 4-1 στο MSG μάλλον ήταν το καλύτερο σενάριο για αυτούς. Όσο η σειρά προοδεύει, τα ήδη καταπονημένα πόδια των παικτών του Τίμπς θα βαραίνουν κι άλλο, κόντρα σε μια ομάδα που δείχνει πολύ πιο φρέσκια, ορεξάτη και με ασυγκρίτως λιγότερα λεπτά στις πλάτες των βασικών της. Οι τραυματισμοί τεσσάρων πενταδάτων παικτών της Νέας Υόρκης έχουν παίξει ίσως τον πιο σημαντικό ρόλο στην υπερφόρτωση των εναπομείναντων, αλλά όπως δήλωσε κι ο Μπράνσον, δεν μπορεί να αποτελεί τη μόνη δικαιολογία για την ενδεχόμενη κατάρρευση της ομάδας. Καλώς ή κακώς όσοι έμειναν, αυτοί θα παλέψουν, ακόμα κι αν μπαίνουν πιασμένοι από την πρώτη περίοδο.
Πάντως, αν οι Πέισερς συνεχίσουν με τέτοια ορμή και πάρουν στη σειρά, θα οδηγηθούν για πρώτη φορά στους τελικούς της Ανατολής από το 2014. Χωρίς δεύτερη κουβέντα θα είναι τεράστια επιτυχία και θα ψηλώσει πολύ τον οργανισμό. Αλλά αν θέλουμε να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς είναι μάλλον ψευδής η αναγωγή τους σε δεύτερη ομάδα της περιφέρειας. Γιατί από αυτή την πλευρά του bracket, χωρίς τους τραυματισμούς θα ήταν τέταρτο φαβορί για τους τελικούς περιφέρειας και πολύ δύσκολα θα έφταναν. Βέβαια αυτό δεν μειώνει την πορεία τους. Εκατσε η κέντα, βρήκαν ταλαιπωρημένες ομάδες απέναντι και τις τιμώρησαν. Και καλά έκαναν, είναι κομμάτι του παιχνιδιού. Πιθανόν να είναι η ανταμοιβή που αξίζει σε ένα από τα πιο σταθερά franchises του ΝΒΑ, μια ομάδα που φροντίζει να εμφανίζεται ανταγωνιστική και δεν εξαφανίζεται από τον χάρτη για δεκαετίες ολόκληρες. Σε μια πόλη που μπορεί σαν αγορά να είναι μικρή, αλλά νοιάζεται και αγαπάει τη σπυριάρα.
