Η αρχή θα γίνει με τον Ντέρικ Κουίν στο #13 που θα αγωνίζεται στη Νέα Ορλεάνη. Η περίπτωση του Κουίν εξιτάρει αρκετούς αναλυτές στο ΝΒΑ, γιατί είναι μια περίπτωση παίκτη που πολύ δύσκολα δεν θα είναι στη χειρότερη ένας αξιόπιστος δεύτερος σέντερ, αλλά ταυτόχρονα έχει πολλά να κάνει. Βασικά μιλάμε για έναν από τους πιο ευφυείς παίκτες του ντραφτ και σίγουρα τον καλύτερο ψηλό πασέρ. Σχεδόν δύο ασίστ ανά παιχνίδι στο κολέγιο αγωνιζόμενος με κλασικό ψηλό δίπλα του, δεν είχε δηλαδή τον πρώτο λόγο στα σκριν της ομάδας. Στο ΝΒΑ μπορεί κάλλιστα να φτάσει τις τέσσερις ασίστ στην κανονική περίοδο, αρκεί να έχει σταθερό ρόλο και λεπτά. Πολύ καλός χειρισμός της μπάλας, άρτιος στο ποστ και γλυκά τελειώματα με πλάτη ή πρόσωπο στο καλάθι. Σε αρκετά επίπεδα είναι μια σύγχρονη μορφή του Μπορίς Ντιό. Και αυτό συμπεριλαμβάνει και το επίπεδο φυσικής κατάστασης. Ο Κουίν αγωνιζόταν περί τα 30 λεπτά στο Μέριλαντ, αλλά συχνά-πυκνά φαινόταν πως σε συνεχόμενα λεπτά δεν μπορούσε να διατηρήσει τα επίπεδα ενέργειας του ψηλά. Ομολογουμένως τα τελευταία χρόνια κάνει φιλότιμες προσπάθειες με το κορμί του, χάνει κιλά και μειώνει το ποσοστό λίπους του, αλλά δεν φαίνεται στο παρκέ γιατί του λείπει η αθλητικότητα. Καλός αμυντικός στο ντροπ, αλλά στο ΝΒΑ των μεγαλύτερων αποστάσεων θα φαίνεται μικρός μες τη ρακέτα. Όλα αυτά πάντως λίγο-πολύ δουλεύονται, και επιθετικό ταλέντο υπάρχει περίσσιο. Το χειρότερο για αυτόν είναι πως έμπλεξε με την Νέα Ορλεάνη.

Συνέχεια με το #14 και τον Κάρτερ Μπράιαντ που μετακομίζει στο Σαν Αντόνιο. Η επιλογή αυτή είναι που καθιστά άριστο το ντραφτ των Σπερς -ο Χάρπερ στο #2 ήταν τόσο αναμενόμενο όσο του Φλαγκ στο #1. Ο Μπράιαντ που λέτε, είναι 19 χρονών, αγωνίζεται στα φτερά κατά βάση και τα στατιστικά του είναι κάπως φτωχά για #14 θα λέγαμε. Παρόλα αυτά, έχει με διαφορά τις μεγαλύτερες 3&D δυνατότητες του ντραφτ. Αμυντικά είναι ο παίκτης που κάθε προπονητής θα ήθελε να έχει. Βαρύς, αλλά όχι αργός, χτιστός, αλλά όχι μονοκόμματος. Με τη δύναμη του καταφέρνει να μένει μπροστά από αντιπάλους και να σπάει σκριν πολύ συχνά. Τρομερό ένστικτο στο τάιμινγκ των μπλοκ του, χωρίς να έχει την εντυπωσιακή αθλητικότητα. Η προσθήκη ενός φόργουορντ δίπλα στον Γουεμπανιάμα που μαρκάρει από το “1” ως το “4”, αυτόματα ανεβάζει επίπεδο το Σαν Αντόνιο αμυντικά και θέτει δυσεπίλυτους γρίφους στους αντιπάλους τους. Επιθετικά είναι λιγότερο περίπλοκος, καθώς, τουλάχιστον στο κολλέγιο, λειτουργούσε ως εκτελεστής από τις γωνίες και τη βασική γραμμή. Ο χειρισμός του είναι άτσαλος και το σουτ μετά από ντρίμπλα υπό αμφισβήτηση. Στατικά όμως σουτάρει καλά, αν και έχει λίγο αργή μηχανική. Πάντως στους Σπερς των Γουέμπι, Φοξ, Χάρπερ, Βάσελ ένας ακόμα υψηλής χρήσης παίκτης θα ήταν υπερβολή. Ο Κάρτερ Μπράιαντ δεν έχει θέμα να περιμένει τις κατάλληλες ευκαιρίες και συνήθως τις αξιοποιεί.

Στο #15 οι φετινοί πρωταθλητές προσθέτουν ένα τρομερά ταιριαστό κομμάτι στο παζλ του ήδη γεμάτου ρόστερ τους. Ο λόγος για τον σχεδόν 20χρονο σέντερ Τόμας Σόρμπερ από το Τζόρτζταουν. Όπως κι ο Κουίν είναι στα όρια του undersized ψηλού, χωρίς να του λείπουν τα κιλά και η δύναμη. Η χρονιά του πέρυσι ήταν διαμάντι, ως ότου τραυματίστηκε στο πέλμα και δεν επανήλθε ποτέ. Ο κορυφαίος σκρίνερ της κλάσης του, στιβαρά και χρονισμένα σκριν. Όπως και τα ρολ του είτε στο σορτ είτε ως μέσα, χαρακτηρίζονται από τις πολύ καλές θέσεις που παίρνει. Βασικά δίνει την εντύπωση ότι αγωνίζεται περισσότερα χρόνια από ό,τι στην πραγματικότητα. Πειθαρχημένος στο παιχνίδι του, ψάχνει την καλύτερη δυνατή επιλογή, χωρίς να επιζητά την προβολή. Πολύ ομιλητικός κατά τη διάρκεια των παιχνιδιών, στην επίθεση ξέρει ακριβώς που πρέπει να είναι οι συμπαίκτες του και στην άμυνα συνηθίζει να αναλαμβάνει ρόλο ενορχηστρωτή, καθοδηγώντας τις αλλαγές στα σκριν ως άτυπος λίμπερο σε ντροπ ή ζώνες. Και για να απαντήσω στο ερώτημα που ήδη έχετε στο νου σας, «ναι πολλά από αυτά τα κάνει ήδη με μεγάλη επιτυχία ο Χαρτενστάιν για τους Θάντερ», αλλά είναι πολύ πιθανό το συμβολαιό του να γίνει βαρίδι για την ομάδα στο εγγύς μέλλον. Ο Σόρμπερ δεν μπορεί να δημιουργήσει για τον εαυτό του ή να τελειώσει με μαεστρία πολλές φάσεις, αλλά σε αυτούς τους Θάντερ, όσα κάνει καλά τον καθιστούν σημαντικό μελλοντικό στοιχείο της ομάδας.

Πάμε τώρα στο #20 του ντραφτ, που μάλλον είναι και η κλοπή της χρονιάς, μία ακόμα φορά από τους Μαϊάμι Χιτ. Ας μιλήσουμε για τον Κασπάρας Γιακουσιόνις λοιπόν, τον 19χρονο γκαρντ που έρχεται κατευθείαν από το Ιλινόι. Μαζί με τον Ντεμίν των Νετς, είναι οι δύο παίκτες αυτού του ντραφτ με τον τίτλο “floor general” γραμμένο φαρδιά-πλατιά πάνω από τα κεφάλια τους. Ο Λιθουανός όμως έχει αυτό το κάτι παραπάνω, τον βλέπεις να παίζει και ανά πάσα στιγμή μπορεί να συμβεί κάτι μαγικό. Βρίσκει γωνίες πάσας αθέατες στο κοινό μάτι πολλών παικτών, και επεξεργάζεται ταχύτατα τις ορέξεις και τις προσαρμογές της αντίπαλης άμυνας. Σπίρτο πρώτο βήμα, απρόβλεπτος στις αλλαγές κατεύθυνσης και αρκετά εύστοχος όταν βρει ρυθμό. Γενικά αρέσκεται στο να σπρώχνει γρήγορα την ομάδα μπροστά μετά από ριμπάουντ που παίρνει και να βρίσκει εύκολους πόντους στα πρώτα δευτερόλεπτα. Είναι ιδανικός ως δευτερεύων χειριστής σε μια επίθεση με κάποιον γκαρντ/σκόρερ που χειρίζεται πολύ την μπάλα ή ως βασικός πλέι μέικερ με τους αναπληρωματικούς, κάνοντας πολλούς από αυτούς να φαίνονται θεοί. Κοινώς, κομμένος και ραμμένος για τους Χιτ, που εδώ και χρόνια ψάχνουν τέτοιο παίκτη. Το δύσκολο για αυτόν θα είναι να μάθει να διαχειρίζεται με λιγότερο ρίσκο κάποιες κατοχές. Δεν θα έχει στα χέρια του όσες μπάλες είχε στο κολλέγιο, επομένως ο χώρος για λάθη είναι περιορισμένος. Επίσης, αν και έχει μέγεθος, δείχνει πως δεν απορροφά καλά τα σκριν που στήνονται πάνω του, και καταλήγει στα άντερ/όβερ κυνηγώντας τον παίκτη του. Συνολικά πάντως δηλώνω ενθουσιασμένος για αυτό το πάντρεμα.

Οι Χοκς επέλεξαν να πέσουν 10 θέσεις στο ντραφτ για να τσιμπήσουν ένα πικ πρώτου γύρου του 2026 από τους Πελς, και ταυτόχρονα υπέγραψαν έναν από τους πιο αθλητικούς ψηλούς της κλάσης αυτής, δηλαδή τον Έιζα Νιούελ. Ο τύπος ίσως αναλάβει ρόλο δεύτερου-τρίτου ψηλού στην ομάδα μετά την φυγή του Καπέλα και τα δυνατά του σημεία είναι πολύ συγκεκριμένα. Βασικά είναι τοπ-3 στο παιχνίδι πάνω από τη στεφάνη σε αυτό το ντραφτ. Ειδικά στο αμυντικό κομμάτι, η ικανότητα του να καλύπτει έδαφος στην άμυνα και να αμφισβητεί αντίπαλες προσπάθειες στον αέρα είναι χαρακτηριστική. Εκρηκτικό άλμα, καλή αντίληψη του τι συμβαίνει στο παιχνίδι, δυνατά χέρια στην τάπα. Εκεί που πάσχει, ε ουσιαστικά είναι όλα τα άλλα. Δεν σουτάρει, δεν πασάρει, δεν ρολάρει με τρόπο που θα τον κάνει συστηματική απειλή. Αν φτάσει κοντά στο καλάθι θα τελειώσει με άνεση τις περισσότερες προσπάθειες ψηλά. Το «αν» στην αρχή της προηγούμενης πρότασης είναι μεγάλο όμως. Παρόλα αυτά, με τους Πορζίνγκις και Οκόνγκου μπροστά του, αρκεί να κάνει καλά όσα ξέρει ήδη κι ο χώρος να αναπτυχθεί θα βρεθεί. Γενικά πολύ καλό καλοκαίρι από την Ατλάντα.

Ο Λίαμ Μακνίλι επιλέχθηκε στο #29 από τους Σάρλοτ Χόρνετς, είναι ένα από τα παικτάκια που θέλεις να πετύχουν ακριβώς επειδή είναι αουτσάιντερ. Βαρύ κορμί δυσκίνητο, οριακά γυμνασμένο. Θα το φάει το ξύλο του ειδικά στα φτερά, δεν θα είναι καθόλου ευχάριστη εμπειρία, οριακά τίθεται το αν θα αντέξει στο ΝΒΑ λόγω του σωματότυπου του, αυτό θέλω να καταλάβετε. Όμως, ο σπουδαίος κατά τα άλλα Μακνίλι, αν βάλει ένα catch ‘n shoot τρίποντο μετά θα το βλέπει βαρέλι. Έχει αυτό το άνιωθο στυλ, πιστεύει κάθε φορά ότι μπορεί να το στάξει και θα σουτάρει με αυτοπεποίθηση. Έχει μπασκετικό IQ, βρίσκει πάσες μέσα στην κίνηση και από πολύ νωρίς στην καριέρα του έμαθε να κάνει υπομονή συνυπάρχωντας με χαρισματικούς παίκτες. Μπορεί να εξελιχθεί σε χρήσιμο ρολίστα, έχει το μυαλό και το σουτ να επιβιώσει στο ΝΒΑ, αν και κακό δεν θα ήταν να πάει λίγο γυμναστήριο.

Η λίστα μας κλείνει με τον Ρασιρ Φλέμινγκ στο #31 που κατέληξε στο Φοίνιξ και τους Σανς. Ιδιάζουσα περίπτωση παίκτη. Τρομακτική σωματοδομή, μοιάζει με έναν πλήρη παίκτη του ΝΒΑ στο κομμάτι της εμφάνισης. Δυνατό στατικό άλμα, και άνοιγμα χεριών που θυμίζει εξωγήινο. Την τελευταία του χρονιά σούταρε 39% από το τρίποντο, όχι σε τρελή συχνότητα όμως. Αποτελεσματικός όταν επιτίθεται στα closeouts, γρήγορη μετάβαση από τις 45 μοίρες στη ρακέτα και ικανοποιητικά τελειώματα. Οφείλει βέβαια να προσέξει τα λάθη του, πολλές φορές χαζολογάει με την μπάλα στα χέρια και η συγκέντρωση του τίθεται εν αμφιβόλω. Κυρίως όμως, πρέπει να φανεί κατά πόσο μπορεί να αλλάξει θέση. Λόγω ύψους και διάπλασης, στο κολλέγιο ουσιαστικά αγωνίστηκε στο ‘4’-‘5’, ομολογουμένως με επιτυχία. Στο ΝΒΑ όμως άντε να φτάσει βαριά μέχρι το ‘4’, και μάλιστα με ρόλο καθαρά εκτελεστικό. Οι αντίπαλοι του δεν θα είναι υποδεέστεροι σωματικά, θα είναι ίσοι ή και δυνατότεροι. Το εξελικτικό του πλεονέκτημα παύει να υφίσταται, θα αναγκαστεί να παίξει περισσότερο μπάσκετ. Το θέμα είναι αν μπορεί.