Κι αυτό φάνηκε περίτρανα στο Game 2. Ο Jimmy Butler έβαζε εξαιρετικά το κορμί του, σπάζοντας τα screen στον Murray ή ακολουθώντας τον στα hand offs με τον Jokic, κρατώντας τον στους 10 πόντους ως την 4η περίοδο. Εκεί επιστρατεύτηκε η ζώνη του Spoelstra, καθώς οι Heat βρίσκονταν 8 πόντους πίσω και το πλάνο πέτυχε. Ο ρυθμός του παιχνιδιού έπεσε, το παιχνίδι 2 v 2 των Nuggets εξαφανίστηκε (μαζί του κι ο Murray) κι ακόμα μια ανατροπή 4ης περιόδου ολοκληρώθηκε, με ένα ντεμαράζ σκοραρίσματος από ζωγραφιστό και περιφέρεια. Ο Murray σκόραρε άλλους 8 πόντους αργά, σε μια προσπάθεια να κλέψουν οι Nuggets το παιχνίδι, όμως ο Butler δεν το επέτρεψε.
Αυτή η ζώνη, πέραν των άλλων, ήταν κι ένα αρκετά γλυκό τυράκι που οι Nuggets τσίμπησαν. Με τον Jokic να έχει αρκετό χώρο στο κέντρο της ρακέτας, η μπάλα περνούσε κυρίως εκεί κι ο δύο φορές MVP φρόντισε να εκμεταλλευτεί κάθε ευκαιρία που του δόθηκε. Η επιλογή δεν ήταν λανθασμένη, απλά όταν δύο ομάδες σε δώδεκα λεπτά έχουν ίδιο αριθμό σουτ (16 αμφότερες), παρόμοια ευστοχία κι η μία σουτάρει περισσότερα τρίποντα, είναι λογικό η πλάστιγγα να γείρει υπέρ της. Με αυτά τα δεδομένα και έχοντας δεχτεί break για πρώτη φορά φέτος, οι Nuggets ταξίδεψαν στο Miami με σκοπό να πάρουν πίσω το πλεονέκτημα έδρας.
Αυτή τη φορά ο Malone αποφάσισε να μην περιμένει το τυράκι κι άρπαξε από την αρχή ολόκληρη την κεφαλογραβιέρα. Αντί να ξεκινήσει με flow δράσεις με τον Jokic σε ρόλο δημιουργού, έβαλε τη μπάλα κατευθείαν στα χέρια του Murray για παιχνίδι screen n roll. Ο Αμερικανός προπονητής προτίμησε να ζεστάνει σωματικά κα πνευματικά εξαρχής τον γκαρντ του, παρά να ψάξει τρόπους για να γίνουν επιδραστικοί οι wing του. Έτσι κι αλλιώς, ο Michael Porter Jr είναι εκτός κλίματος, με εξαίρεση κάποιες εκλάμψεις κι ο KCP δεν έχει βρει το χέρι του.
Αυτό ανάγκασε τον Spo να παίξει ζώνη νωρίτερα από ό,τι θα ήθελε, ενδεχομένως για να ανακόψει αυτή την επέλαση. Το θέμα είναι πως ό,τι κέρδισε στο πρώτο μισό της δεύτερης περιόδου με το βασικό αμυντικό του όπλο, το πήρε πίσω ο Murray με 12 πόντους στο δωδεκάλεπτο και συνολικά 20 στο ημίχρονο. Μεγάλα σουτ από τον Καναδό, που δεν άφησαν το Miami να πάρει διαφορά στο καλό του διάστημα, αυτοπεποίθηση στα ύψη ενόψει δεύτερου ημιχρόνου κι η αίσθηση πως η ψαλίδα θα ανοίξει κι άλλο. Άλλωστε οι Heat κρατιόνταν στο ματς μέσω των μις ματς, που χτυπούσαν ευλαβικά, όπως και με κάποια σημαντικά σουτ μακρινής απόστασης.
Στο δεύτερο ημίχρονο οι γηπεδούχοι έπρεπε να βγάλουν αντίδραση. Να καταθέσουν ενέργεια στο παρκέ, ειδικά αμυντικά, να κυνηγήσουν δεύτερες ευκαιρίες, να βάλουν όσα ελεύθερα σουτ τους δώσει η αντίπαλη άμυνα, να βάλουν και τον κόσμο στην εξίσωση. Ε, όλα αυτά τα έκαναν οι Nuggets, πλην του κόσμου βεβαίως. Συνεχίζοντας την κατά μέτωπο επίθεση από τον κεντρικό άξονα και σε συνδυασμό με κάποια επιθετικά ριμπάουντ. η ομάδα του Malone έφτασε να προηγείται με 19 πόντους. Ταυτόχρονα τα ριμπάουντ σε αυτό το διάστημα ήταν 3-17, τα ποσοστά ευστοχίας 40 και 56% αντίστοιχα, με τον Christian Braun να είναι ο λαγός από το καπέλο του Malone. Ο rookie από το Kansas έκανε όλα εκείνα που δεν μπόρεσε ο MPJ. Έκοψε στους κενούς διαδρόμους, επιτέθηκε στο καλάθι, άπλωνε χέρια πάνω στη μπάλα διεκδικώντας κατοχές. Props στον κόουτς που δε φοβήθηκε να εμπιστευτεί τον μικρό σε ένα τόσο κρίσιμο σημείο. Το σκηνικό στην τελευταία περίοδο δεν άλλαξε, με τους Heat να ψάχνουν μεγάλα σουτ που δεν ήρθαν, και τους Nuggets να μην εκτελούν ούτε ένα, αλλά να επιμένουν μεθοδικά στην ρημαγμένη ρακέτα του Miami.
Όσο στοχευμένη, υπομονετική κι αξιόπιστη κι αν ήταν η επίθεση των Nuggets χθες, η νίκη αυτή οφείλεται στην αυξημένη προσήλωση στο αμυντικό κομμάτι που ζητούσε ο Malone μετά το Game 2. Με το ζωγραφιστό τους να αποτελεί ναρκοπέδιο (μόλις 1/3 εύστοχα στη ρακέτα οι Heat, 2/3 οι Nuggets), και τα σουτ του Miami να είναι μαρκαρισμένα στην πλειοψηφία τους (κάτι που συνηγόρησε στο 31% από απόσταση), οι «Σβώλοι» έλεγχαν πλήρως το παιχνίδι. Εφόσον στα ριμπάουντ ήταν ανίκητοι, εκμηδενίζοντας τους πόντους δεύτερης ευκαιρίας και δεν απειλήθηκαν από την περιφέρεια, με εξαίρεση το δεύτερο δεκάλεπτο, το μόνο που έπρεπε να κάνουν ήταν να παίξουν με τους δύο καλύτερους παίκτες της σειράς που τυγχάνει να είναι στην ομάδα τους. Τα δύο σπουδαία triple - double κι η συνύπαρξη των κορυφαίων αυτών αθλητών συνοψίζονται πλήρως στις δηλώσεις του Murray μετά τον αγώνα.
"It's a trust and a feel...not really X's and O's."
— NBA (@NBA) June 8, 2023
Jamal Murray and Nikola Jokic have a unique feel for each other's tendencies after 7 years together as Nuggets teammates.#NBAFinals presented by @YouTubeTV pic.twitter.com/je166NQh6w
Ειλικρινά, δεν μπορώ να σκεφτώ πολλά πράγματα που μπορούν να βελτιώσουν οι Heat από εδώ και πέρα. Έχουν κρατήσει μια κορυφαία επίθεση σε τρεις σερί αναμετρήσεις κάτω από τους 110 πόντους, μια επίθεση που μπορεί να σε φιλοδωρήσει εύκολα με 120ρες αν ξεφύγει λίγο. Όμως το νούμερο αυτό οφείλεται κυρίως στο χαμηλότατο pace που είναι με το ζόρι 90! Δηλαδή ναι μεν έχουν φέρει τους Nuggets στα νερά τους, αλλά το πρόβλημα είναι ότι ξέρουν πολύ καλό κολύμπι. Τα λάθη του Miami είναι πραγματικά ελάχιστα, μιλάμε για 8.5 TOV%, και 3.22 AST/TO Ratio. Φαίνεται πως για να αντισταθμίσει την διαφορά στο μέγεθος μεταξύ των δύο ομάδων, ο Spo έχει αποφασίσει να ζήσει και να πεθάνει με το τρίποντο. Με την ελπίδα τα ποσοστά να τους κρατούν κοντά στο σκορ, τόσο ώστε οι Nuggets να αφήσουν κενά στη ρακέτα για να επιτεθούν μετά.
Όμως ακόμα και να σουτάρουν συνεπέστατα με ποσοστό της τάξης του 37-38%, το γεγονός ότι απέναντι έχουν ένα απίθανο και άκρως παραγωγικό δίδυμο δεν αλλάζει. Και δεν είναι ο Jokic και μετά ο Murray. Ο Steve Kerr στο podcast του Draymond Green αποκάλεσε τον Murray «head of the snake», κι όχι τυχαία αυτή η ομάδα δεν έχει μία κεφαλή. Μόνος του ο κάθε ένας από τους δυο τους είναι ασυναγώνιστος, οκ, με τον Jokic σαφώς καλύτερο. Η επιτυχία του διπόλου τους οφείλεται εξίσου και στους δύο, ο ένας εξωθεί τον άλλο στα μπασκετικά όρια του. Δεν είναι Μπάτμαν και Ρόμπιν, είναι Τζόκερ και Μπάτμαν, μόνο που αυτή τη φορά συνεργάζονται. Ή θα τους νικήσεις και τους δύο ή θα χάσεις. Γίνεται όμως;
