Η πρώτη σημείωση έρχεται φυσικά από την άμυνα. Οι Timberwolves είχαν -μακράν της δεύτερης- την πιο αποδοτική αμυντική λειτουργία στη λίγκα (108,9 πόντοι / 100 κατοχές) στην κανονική περίοδο, όμως τα playoffs είναι διαφορετική ιστορία. Μάλιστα, είχαν να κουβαλάνε, έστω ως στόρι, το πώς οι επιθέσεις (και ειδικά οι σπουδαίοι σκόρερ στο midrange και το τρίποντο, όπως οι Durant και Booker για παράδειγμα) μπορούν να εκθέσουν το κορμί του Rudy Gobert και να τον μετατρέψουν σε βάρος για την ομάδα του, αντί για κέρδος, μέχρι να τον αποσύρουν από το παρκέ. Είναι ασφαλές να πούμε πως αυτό δε συνέβη ποτέ.
D and G
Ο Γάλλος σέντερ είναι στην καλύτερη σωματική κατάσταση της καριέρας του, έβγαινε με ορμή στις βοήθειες, μα ταυτόχρονα διάβαζε άψογα τις στιγμές που έπρεπε να προστατεύσει το καλάθι, ήταν οκ ακόμη και στις καταστάσεις που έπρεπε να βρεθεί σε 1v1 απέναντι σε πιο κοντό αντίπαλο. Ένας από τους λόγους, μάλλον ο βασικός, είναι η προσέγγιση του συνόλου, που τον προστάτευε για να προστατευτεί κι εκείνο, και λειτουργεί όταν λείπει η δική του άγκυρα:
Με απλά λόγια, οι Wolves δαγκώνουν. Άμεση πίεση σε όποιον υποδέχεται την μπάλα, σωστές περιστροφές μετά την πρώτη βοήθεια, αρμονικά, λες και βλέπεις ορχήστρα να μπαίνει στο φόρτε μέρος της παρτιτούρας μετά το νεύμα του μαέστρου. Οδήγησαν τον Beal σε ντεμαράζ κακών επιλογών, δυσκόλεψαν τον Booker όσον αφορά τη δημιουργία του, πήραν και το δωράκι του Vogel με το επιθετικό παρκάρισμα του KD στις γωνίες (οκ, υπεραπλούστευση αλλά σόρι, δε βοήθησε τον εαυτό του ο προπονητής των Suns) και πάτησαν πάνω στην προσήλωσή τους για να κερδίζουν τις μίνι διαφορές μέσα στα παιχνίδια.
Οι McDaniels και Nickeil Alexander-Walker μεγάλωσαν ακόμη περισσότερο την ενέργεια στα φτερά με τα μακριά τους άκρα και έκρυψαν τον ήλιο ακόμη περισσότερο (κακό λογοπαίγνιο ενδεχομένως) στον Durant, άλλαζαν γρήγορα ώστε να προστατευτεί το γερασμένο κορμί του Mike Conley, μα κυρίως το στρατηγικό μυαλό του, που έπρεπε να μένει ξεκούραστο για τις σωστές επιλογές στην επίθεση και ήταν εκεί, αξιόπιστα μέρη του συνόλου και λύσεις πραγματικές, παρ’ ότι κανείς από τους δύο δε σούταρε σπουδαία σε αυτή τη σειρά -και εντάξει, ο McDaniels δε φημίζεται για την εκτελεστική του δεινότητα, όμως o NAW θα μπορούσε να δει το 32,1% από την περιφέρεια να τον βγάζει εκτός παρκέ. Δε συνέβη, γιατί κατάφερε να προσφέρει με τρόπους διαφορετικούς.
NAW had 19 deflections (leads NBA) & 6 passes stolen in only 124 minutes in the first round…
— NBA University (@NBA_University) April 30, 2024
Massive rhythm disruptor. Deflections make ball-handlers hesitant, kill the shot clock, and create live-ball turnovers. Elite role player. pic.twitter.com/qCv6uarDd9
Ant
Αυτά λοιπόν για την αμυντική πλευρά. Ήρθε η ώρα; Ήρθε ρε παιδιά, ναι. Ο Anthony Edwards κατάφερε να μπει στον ίδιο χώρο με τους Durant, Booker, Beal, Towns και να μοιάζει ως το απόλυτο αφεντικό της σειράς. Ο καλύτερος παίκτης του παρκέ. Δεν είναι οι μέσοι όροι που είχε ο 22χρονος (για όνομα του θεού!) σταρ στην πορεία της σειράς - αν και οφείλουμε να ομολογήσουμε πως, μία statline με 31 πόντους / 6,3 ασίστ / 8 ριμπάουντ με ευστοχίες 51,2 / 43,8 / 84 % αν μη τι άλλο τραβάει το μάτι. Δεν είναι καν οι συγκρίσεις με τα καρφώματα του Michael Jordan και ο τρόπος που πετάει στον αέρα, ή το (υπέροχο) taunting που έκανε στο πρόσωπο του KD, ενώ του κολλούσε το ένα τρίποντο πίσω από το άλλο. Είναι η σιγουριά, η αδιανόητη ηρεμία ενός τόσο νεαρού παίκτη, πως είναι ο καλύτερος στο γήπεδο και ταυτόχρονα πως το σύνολο έχει την απαίτηση από εκείνον να τους πάει ένα βήμα πιο μπροστά -και μπορεί να το πετύχει. ‘’Σε προστατεύουμε (μας καλύπτεις κι εσύ βέβαια, τα είδαμε τα μπλοκ στον Devin Booker’’, δουλεύουμε εκπληκτικά όλοι μαζί στο πίσω μέρος, μπροστά πρέπει να είσαι ο εκτελεστικός ηγέτης’’. Σε όλα. Γι’ αυτό λοιπόν, αντί να βάλω στο βίντεο ένα ακόμη κάρφωμα, ή ένα ακόμη απ’ αυτά τα γλυκά midrange με ταμπλό που έχουν κάνει τα 90s girls and boys να σηκωθούν από τον καναπέ τους και να χειροκροτούν, θα προτιμήσω κάτι άλλο. Το διάβασμα που έχει να δείχνει ο Ant μέσα στο παιχνίδι του.
Για χρόνια ακούω την ίδια ιστορία, πως οι μεγάλοι παίκτες φτάνουν σε ένα σημείο που το παιχνίδι είναι για εκείνους ένα κλικ πιο ‘’αργό’’, είναι μία φάση πιο μπροστά σε κάθε περίπτωση. Αυτή η βερσιόν του Edwards έχει ήδη αρχίσει και ξύνει τα τοιχώματα.
Είναι στα μάτια μου φοβερό, το γεγονός πως ο Edwards είναι ήδη ένας τόσο ικανός πασέρ, μα κυρίως τόσο διαθέσιμος στον σκοπό. Να πασάρει εκεί που πρέπει, όταν πρέπει, να βάλει τους συμπαίκτες του στο παιχνίδι. Είναι καλό να θυμόμαστε πως μιλάμε για τον απόλυτα χαρισματικό σκόρερ, στο άνθος της νιότης του. Μπορεί όποτε θέλει να περάσει τον προσωπικό του αντίπαλο στα πόδια και να σκοράρει κοντά στο καλάθι. Θα το κάνει, ξανά και ξανά, γιατί είναι κι αυτό άλλωστε ένα μέρος του σωστού διαβάσματος του παιχνιδιού -και μία από τις δυναμικές της φετινής Minnesota, αλίμονο δηλαδή. Όμως όλο αυτό θα βγει φυσικά, με αρμονία, γιατί το παιχνίδι το απαιτεί εκείνη την ώρα.
Όταν οι συνθήκες (ακόμη και μία άστοχη βραδιά, που μία ήταν σε αυτή τη σειρά) του υποδεικνύουν κάτι διαφορετικό, μία πάσα για γωνιακό τρίποντο ή μία έξτρα ντρίμπλα ώστε να συμπαρασύρει την άμυνα και ένας συμπαίκτης του να έχει στη συνέχεια πιο καθαρή εκτέλεση, ο Ant θα πάρει -συνήθως- τη σωστή επιλογή. Οι 6,3 ασίστ που είχε μέσο όρο στη σειρά δε βγαίνουν μέσα από κάποιο ανηλεές ball-hogging, αλλά από τη διάθεση του Edwards να είναι μέρος του συνόλου, αλλά και τη (γνωστή πλέον) μενταλιτέ του να διαλύσει κάθε αντίπαλο που θα βρεθεί απέναντι. Είναι σπουδαία πράγματα αυτά για έναν 22χρονο παίκτη, και ένα ακόμη δείγμα πως μάλλον συζητάμε για τον επόμενο μεγάλο. Τέλεια, καθώς όλα αυτά θα χρησιμεύσουν στη συνέχεια, εκεί που στέκεται όρθιο το βουνό.
Μερικές στροφές και μετά το βουνό
Πρώτα όμως, λίγο storytelling για διάλειμμα. Έχω καθίσει, που λέτε, αυτές τις ημέρες και βλέπω ξανά και ξανά τα επεισόδια Mind the Game, τα βίντεο συζητήσεων δηλαδή ανάμεσα σε JJ Redick και LeBron James. Κάποια επεισόδια μου αρέσουν πολύ, άλλα τα θεωρώ λίγο υπερβολικά, πέραν από το μπασκετικό απαραίτητο που θέλει να χτίσει το συνολικό πλαίσιο, μια προσπάθεια να μεγαλώσουμε λίγο παραπάνω τον μύθο του LeBron -λες και χρειάζεται ξέρω γω, μιλάμε για έναν από τους δύο, τρεις κορυφαίους στην ιστορία ενός αθλήματος που παίζεται για δεκαετίες. Σε κάθε περίπτωση, το επεισόδιο νο. 6 μύριζε μπάσκετ και αθλητισμό από παντού. Πινακάκια και plays, φάσεις που ήρθαν στο μυαλό των δύο από μνήμης, πράγματα που έχουν τρέξει κι εκείνοι, τρόποι αντιμετώπισης και όλα αυτά τα όμορφα. Εκεί, τους το δίνω, απλά ακούς και μαθαίνεις.
Είναι λοιπόν ένα play (και οι παραλλαγές του) που συζητιέται αρκετά σε αυτό το επεισόδιο, λέγεται και Indiana λόγω του Paul George, μη σταθούμε τόσο στο τερμινόλοτζι (sic) αλλά σε αυτό που προσπαθεί να πετύχει το σύνολο που το ενεργοποιεί. Μία επαναφορά από το πλάι, δύο πάσες ώστε να μεταφερθεί η μπάλα στην απέναντι πλευρά του παρκέ, οι ψηλοί στο τρίποντο και τα δύο φτερά στο πλάι, σε ένα 2-man action που σκοπό έχει, ανάλογα με τις δυναμικές της κάθε πεντάδας και το προσωπικό που διαθέτει, να φέρει τον σουτέρ σε καθαρή εκτέλεση. Μανούλα ήταν ο Redick σε αυτό το πράγμα -και κάποια στιγμή πρέπει να του αφιερώσω κι ένα κείμενο που χρωστάω, για το πόσο επιδραστικός ήταν ακόμη και στα 35 του και πως η δική του κίνηση γύρω από τους σταρ των συνόλων (Howard, Embiid κτλ) πρέπει να διδάσκεται. Ξαφνικά όμως το μυαλό φλάσαρε σε κάτι άλλο, σε ένα άλλο σύνολο που βγάζει μέσα από αντίστοιχες δράσεις τον σουτέρ για να εκτελέσει. Και πιστέψτε, δεν χρειάστηκε να ψάξω ούτε λίγο για να το επιβεβαιώσω. Ήταν η πρώτη φάση που έπεσε πάνω μου.
Ο ‘’σουτέρ’’ λοιπόν σε αυτή την περίπτωση, είναι ο Jamal Murray -ένας παίκτης απόλυτα διαθέσιμος να κινηθεί μακριά από την μπάλα και πίσω από το σκριν, μα ταυτόχρονα ακόμη πιο ικανός με την μπάλα στα χέρια, να τη βάλει στο παρκέ και να επιτεθεί. Οι δράσεις στο πλάι γίνονται με τον Michael Porter Jr, ψηλά τον περιμένει για σκριν ο Aaron Gordon και την τελική πάσα, ή το hand-off, ή ότι γουστάρει τέλος πάντων γιατί αυτός είναι, θα τη δώσει ο Nikola Jokic. Ξαφνικά, ήρθε η προσγείωση στην πραγματικότητα. Γιατί; Επειδή αυτό είναι ένα από τα δεκάδες πράγματα που μπορεί να κάνει άψογα η read-and-react επίθεση των Denver Nuggets.
Η άμυνα των Timberwolves, με τα μακριά άκρα και τις άψογες περιστροφές, βύθισε στη λήθη τη στατικότητα του Phoenix, πέρασε αέρα στον δεύτερο γύρο και μάλλον είναι ο πιο δύσκολος αντίπαλος (αμυντικά τουλάχιστον) που έχει να βρει μπροστά του το Denver, τουλάχιστον μέχρι τους τελικούς και το (αρκετά πιθανό) σταύρωμα με τους Celtics. Ταυτόχρονα όμως, και η Minnesota έχει μπλέξει με τη σειρά της με το πιο ήρεμο και μεγαλοπρεπές σύνολο εκεί έξω. Οι Nuggets στην πραγματικότητα καθάρισαν τους Lakers, του LeBron και του AD, λες και δε συμβαίνει τίποτα. Ναι ξέρω, η ομάδα του LA προηγούταν σε 165 από τα 240 λεπτά της σειράς, το 69% δηλαδή. Χρειάστηκαν δύο game-winners από τον Murray για να τερματίσει η σειρά στο 4-1. Προσωπικά δεν καταλαβαίνω πώς βοηθάει τη συζήτηση. Δημιουργεί την αίσθηση ότι ήταν κοντά η σειρά. Δεν ήταν, και το 4-1 είναι στην ουσία ο καλός καθρέφτης. Ακόμη κι αν κέρδισαν όλες τις λεπτομέρειες οι Nuggets, το γεγονός αυτό από μόνο του (η σαρωτική επικράτηση στα μικρά) δείχνει την απόσταση.
Οι λεπτομέρειες αυτές είναι που κάνουν τη μηχανή του Denver να μοιάζει σχεδόν ανίκητη. Η σιγουριά, που μεγάλωσε φυσικά και από το περσινό πρωτάθλημα, πως μπορούν να επικρατήσουν σε κάθε αναμέτρηση, ακόμη κι αν βρίσκονται πίσω ή κοντά στο σκορ για 47:30’. Η συνεχής ροή στην επίθεση, το θάρρος του Porter Jr στις εκτελέσεις, η ικανότητα του Murray να είναι επιδραστικός σε κάθε σημείο του παρκέ, ο Aaron Gordon που εκείνοι πίστεψαν και βελτίωσαν ως screener, rim-runner και άλλα τέτοια ψαρωτικά ενώ ο υπόλοιπος πλανήτης έβλεπε έναν πρωταγωνιστή για τους διαγωνισμούς καρφωμάτων, ο KCP που αποτελεί μόνιμη απειλή και μοιάζει καταδικασμένος να είναι πάντα ‘’μία πάσα μακριά’’ και φυσικά ο Nikola Jokic. Ο καλύτερος παίκτης του πλανήτη, με την ίδια μενταλιτέ που περιγράψαμε πριν για τον Edwards, αλλά τερματισμένη: Να διαλέξει τα σημεία που θα επιτεθεί, να κρατήσει όλους τους συμπαίκτες του ζεστούς, να κάνει στην άκρη όταν χρειαστεί για να κερδίσει ο Murray το παιχνίδι -ακόμη κι αν έχει miss match χαμηλά.
Κι αν όλα αυτά για κάποιο λόγο δεν πιάσουν και η Minnesota συνεχίζει να κυριαρχεί αμυντικά και να αποκόπτει τα πάντα, η εύκολη λύση που μου πρόσφερε ο φίλος μου ο Giorgos B: ‘’Εμένα αν με ρωτάς, θα τους έβλεπα κάποια στιγμή όλους στην άκρη και τον Jokic να διαλύει τον Gobert. Ίσως είναι το πιο ασφαλές’’. Γιατί ναι, δόξα στον σπουδαίο Rudy και του αξίζουν όλες οι δάφνες για το σκατό που έχει φάει τα τελευταία χρόνια, δίκαια ή άδικα. Απέναντί του όμως υπάρχει το βουνό των βουνών, ο Jokic σε εκπληκτική κατάσταση, που αν η συνθήκη το απαιτήσει μπορεί εύκολα να πάει σε μοτίβο ''Brother, I got 47''.
Αρκετά λοιπόν με την υπόλοιπη φλυαρία. Είμαι σούπερ ενθουσιασμένος για τη σειρά που ξεκινά το Σάββατο, ανάμεσα στη νεανικότητα των Timberwolves και την πρωταθληματικότητα των Nuggets. Περιμένω να πάμε μέχρι και το Game 6 ή 7, δίνω τις λεπτομέρειες στους Nuggets και περιμένω να δω τον Anthony Edwards κάτω απ’ αυτή την περίσταση. Αν συνεχίσει να διαβάζει το παιχνίδι με τέτοια ηρεμία και δεν καταφύγει σε ηρωιλίκια, η σειρά θα πάει πραγματικά μακριά. Κι αν καταφέρει, ακόμη και σε αυτή την πίστα, να μοιάζει ο καλύτερος παίκτης του παρκέ, θα πρέπει να ξανα-συζητήσουμε τα πράγματα υπό άλλο πρίσμα, ακόμη πιο μεγάλο. Μέχρι τότε έχουμε καιρό - κι ευτυχώς, ένα ζευγάρι με μπόλικο μπάσκετ.
