Ο χρόνος και ο πόνος

H απόκτηση του Russell Westbrook θεωρήθηκε από την (όποια…) εσωτερική «ιντελιτζένσια» των Lakers το 2021 πως θα αποτελούσε εκείνον τον τρίτο πόλο που θα έδινε τις απαραίτητες ανάσες στους LeBron και Davis στη regular, ενισχύοντας με την ακάματη ενέργειά του τις όποιες πεντάδες αυτός συμμετείχε, ώστε η ομάδα να παραμένει διαρκώς στα θετικά. Έχοντας παραβλέψει το βασικό αξίωμα του “you can’t teach an old dog new tricks”, δεν άργησε να φανεί στο παρκέ το αναμενόμενο, πως δηλαδή ο Westbrook δεν ήταν πια παρά ένα ρομποτάκι της δεκαετίας του ’80 που γνωρίζοντας αποκλειστικά έναν τρόπο παιχνιδιού, κοπανούσε αέναα το κεφάλι του στον τοίχο (ό,τι δηλαδή κάναμε και οι υπόλοιποι που βλέπαμε την ομάδα αυτόν τον ενάμιση χρόνο της παρουσίας του σε αυτή), και παράλληλα κατεδάφιζε τις όποιες ελπίδες για κάτι καλό στα σχολάσματα (;) της φανταστικής καριέρας του LeBron James και στο (θεωρητικά και με πολλά αστεράκια) peak της αντίστοιχης του Anthony Davis στα late ‘20s του.

Με το πρόβλημα και το αδιέξοδο της συνύπαρξης των τριών συγκεκριμένων αστέρων να έχει διαφανεί από πολύ νωρίς, θα περίμενε κανείς πως η σεζόν 2022-23 δεν θα ξεκινούσε με τα ίδια ακριβώς (μη και χειρότερα) δεδομένα: non shooters, non-defenders, η «τριάδα» και «έχει ο θεός». Ακριβώς αντίθετα λοιπόν, με μόνη αλλαγή έναν καινούριο προπονητή, τον Darvin Ham στη θέση του πρωταθλητή του 2020 Frank Vogel, με πλήρως αλλαγμένο και απόλυτα κακοστημένο roster δίπλα στους «τρεις[1]», οι Lakers ξεκίνησαν με ρεκόρ 2-10, έχουν χάσει τρία παιχνίδια με buzzer beaters (Pacers, Grizzlies, Mavericks), τρία από διαιτητικά -ή μη- σφυρίγματα (πάλι Mavericks καθώς και Sixers, Celtics) και άλλα τέσσερα σε παρατάσεις (τα δύο εκ των προαναφερθέντων με Mavericks και Celtics, πλέον και τις δεύτερες αναμετρήσεις με Celtics και Sixers[2]), ενώ έχουν χάσει άλλα πέντε παιχνίδια με διαφορές ενός καλαθιού και κάτω (ως τρεις πόντους δηλαδή), έχοντας συνολικότερο ρεκόρ σε clutch παιχνίδια 20-21 στη σεζόν[3]. Και καθώς όλα τα παραπάνω συντελέστηκαν με τους LeBron και Davis να έχουν χάσει 26 και 27 παιχνίδια αντίστοιχα από τα 73 πρώτα της σεζόν (και να έχουν αγωνιστεί μαζί μόλις σε 28), υπάρχουν αρκετά παράλληλα σύμπαντα που οι Lakers, ακόμα και με τα τρέχοντα δεδομένα, θα μπορούσαν να είναι στις 45+ νίκες.

Παρόλα αυτά, έστω και σε κάποιο από αυτά τα παράλληλα σύμπαντα, θα μπορούσαν οι Lakers να πάνε φέτος ως τους Τελικούς;

Η απάντηση είναι «προφανώς και όχι». Και η απάντηση στο «γιατί όχι;» είναι αρκετά απλή: επειδή ο LeBron στα 38 προς τα 39 του και ο Davis γενικά, δεν μπορούν να παίζουν «στα κόκκινα» στη regular. Αν το κάνουν, πολύ απλά, τα κορμιά τους καταρρέουν. Συγκεκριμένα, αρχικά ο LeBron, ποτέ μες στη σεζόν δεν έπαιξε πάνω από εννιά σερί παιχνίδια. Στο 10^ο της σεζόν τραυματίστηκε και έχασε τα επόμενα πέντε και έκτοτε η ακολουθία ήταν: εφτά-rest, πέντε-rest, εφτά-rest, δύο-rest, εννιά-rest, τέσσερα-μικροτραυματισμός-έξω για τρία, δυόμιση-σοβαρός τραυματισμός, έξω έκτοτε. Αντίστοιχα ο Davis, ως τώρα έχει πάει: τέσσερα-rest, 12-rest, πέντε-rest, τρεισήμισι, για το καλύτερο ως εκείνο διάστημα 25 παιχνιδιών του από το Bubble, τραυματισμός, 20 παιχνίδια έξω, και έκτοτε time management και αποφυγή back to backs.

Το ανωτέρω δεν αναλύεται ως κάτι καινούριο ή αποκλειστικά φετινό pattern. Στα χρόνια τους στους Lakers ο μεν LeBron έχει αγωνιστεί σε 55 από τα 82 παιχνίδια του 2018-19, 67/71 την επόμενη, του Bubble και του Πρωταθλήματος, 45/72 το 2020-21 και 56/82 πέρσι, 47/73 μέχρι στιγμής φέτος. Αντίστοιχα ο Davis, έχει αγωνιστεί στα 62/71 της σεζόν 2019-20, 36/72, 40/82 και 46/73 ως την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές το 2022-23.

Ποιος είναι ο κοινός παρονομαστής: Πως η καλύτερη χρονιά των δύο, τόσο από απόδοση, διάρκεια, όσο και από πλευράς αποτελέσματος (Πρωτάθλημα), ήταν τη χρονιά της τρίμηνης διακοπής της Λίγκας λόγω πανδημίας. Κοινώς: αν δεν ξεκουραστούν τα κορμιά τους mid-season δεν μπορούν να διατηρηθούν υγιή και σε υψηλά επίπεδα απόδοσης για μεγάλο διάστημα σερί[4].

Σαν να μην κατάφεραν ή να μην θέλησαν να το διαβάσουν ποτέ αυτό στο front office των Lakers, έστησαν τα μετά-Bubble rosters της ομάδας ακριβώς με τον αντίθετο τρόπο: απαιτώντας στην πράξη από τους δύο superstars να παίζουν διαρκώς στα κόκκινα, με αποτέλεσμα τους όλο και τακτικότερους τραυματισμούς τους. Ιδίως φέτος, το πρόβλημα κορυφώθηκε: στα πρώτα 73 παιχνίδια της σεζόν, LeBron και Davis έχουν αγωνιστεί μαζί στο παρκέ σε όλα κι όλα 28 από τα 73 ως τώρα παιχνίδια της σεζόν και μόλις για 705 αγωνιστικά λεπτά. Λογικό επακόλουθο αυτής της κατάστασης, σε κάθε τραυματισμό του ενός, ο έτερος να απαιτείται να ανεβάζει απόδοση σε παράλογα υψηλά επίπεδα για regular[5] προσπαθώντας να κρατήσει στη διεκδίκηση, έστω των play-ins, μια ομάδα που πασχίζει συνολικά να το καταφέρει.

Ο παραλογισμός των “τόσο πολύτιμων” picks

Η όλη κατάσταση έλαβε χώρα εξαιτίας αποκλειστικά της διστακτικότητας του front office να ενισχύσει την ομάδα έγκαιρα, ήτοι από την offseason του 2022. Όχι μόνο με την καθυστέρηση απομάκρυνσης του καταστροφικού για τους Lakers κατά την εκεί παρουσία του Russell Westbrook[6], αλλά και ενός δίχως λογική στημένου roster: χαρακτηριστικό παράδειγμα πως το πολυτιμότερο εργαλείο πέραν των picks που διέθεταν στα χέρια τους, το mid-level exception της σεζόν, στα $4,7 εκατ., δόθηκε στον Lonnie Walker, που με το που ήρθαν «κανονικοί παίκτες ΝΒΑ» στην ομάδα στο trade deadline, δεν αγωνίζεται ούτε δευτερόλεπτο.

Ο αναστοχασμός της αξίας των draft picks της ομάδας του 2027 και 2029, τα μόνο που μπορούσαν να ανταλλαχθούν μετά το trade για τον Davis και τις δεσμεύσεις που αυτό προκαλούσε, σε συνδυασμό με τον Stepien Rule, αναφορικά με τα ποια picks και πότε μπορούν να ανταλλαχθούν, κόστισε τέσσερις μήνες offseason, έξι μήνες από την υπογραφή της επέκτασης του συμβολαίου του LeBron -και την τότε δέσμευση του GM Pelinka πως «αφού δεσμεύτηκε με την ομάδα, δεσμευόμαστε κι εμείς από την πλευρά μας πως θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τον βοηθήσουμε να αγωνίζεται σε μια ανταγωνιστική ομάδα»- και 50 παιχνίδια μες στη σεζόν, μέχρι -επιτέλους!- το ένα εξ αυτών να «θυσιαστεί» και το roster να αποκτήσει δομή, ορθολογισμό και «κανονικούς παίκτες NBA».

Ωστόσο, εγώ ακόμα αναρωτιέμαι γιατί τους πήρε τόσο πολύ. Άλλωστε, εξ αρχής και για όλο το ανωτέρω διάστημα, οι επιλογές δεν ήταν παρά μόλις δύο:

• αν θεωρούσε το front office πως τα picks του 2027 και 2029 ήταν τόσο πολύτιμα, τόσο που δεν θα έπρεπε να τα ανταλλάξουν, τότε δεν θα έπρεπε να ανανεώσουν τον LeBron, αντίθετα ακριβώς, θα έπρεπε να τον ανταλλάξουν, τόσο αυτόν, όσο και τον Davis το καλοκαίρι του 2022 και να βάλουν την ομάδα σε από την αρχή οικοδόμηση, με ορίζοντα που να περιλαμβάνει και αυτά τα δύο picks.
• Από την στιγμή που επέλεξαν να κρατήσουν τον Davis και να ανανεώσουν τον LeBron στα 38 του, έπρεπε άμεσα να διορθώσουν τα λάθη της σεζόν 2021-22 και να προσφέρουν ό,τι καλύτερο μπορούσαν για να έχει η ομάδα υψηλή απόδοση άμεσα. Όπου «άμεσα» ήταν και πάλι το καλοκαίρι του 2022 - και όχι ο δεύτερος μήνας του χειμώνα της επόμενης χρονιάς.

Αν κανείς κάνει παρόλα αυτά δύο βήματα πίσω, θα διαπιστώσει πως οι δύο παραπάνω επιλογές, στην πράξη, ήταν πάντα η εξής μία: οι Lakers, η πιο φανταχτερή ομάδα της Λίγκας, σαν διαρκής προορισμός των λαμπερότερων αστέρων που έχουν αγωνιστεί στη Λίγκα, αυτούς ακριβώς τους αστέρες δεν τους ανταλλάσσει. Δεν μπορεί να το κάνει. Πέρα από τα Πρωταθλήματα, τα πάμπολλα λοιπά banners από κατακτήσεις Δύσης και Pacific, το legacy του οργανισμού είναι το «εδώ τους superstars τους φροντίζουμε», «τους κρατάμε ικανοποιημένους». Πως λοιπόν στην συγκεκριμένη περίπτωση θα μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό;

Επιπλέον (για να εκφράσω επιτέλους την σχετική αγανάκτησή μου), πότε ακριβώς οι Lakers κατέκτησαν Πρωτάθλημα μέσω παίκτη που επέλεξαν με δικό τους pick για να θεωρούν τόσο σημαντικά τα picks τους;!

Όσο πίσω και να ανατρέξουμε αυτό δεν θα το δούμε να έχει λάβει χώρα τα τελευταία 50 χρόνια.

Αναλυτικά:

• Πρωτάθλημα 2020: κατάκτηση με καλύτερους δύο παίκτες τους LeBron, που αποκτήθηκε μέσω free agency, και Davis που πήγε στο LA μέσω trade
• Πρωταθλήματα 2009 και 2010: Kobe μέσω pick Hornets για το οποίο αντάλλαξαν τον Divac και Pau μέσω trade
• Πρωταθλήματα 2000, 2001 και 2002: Shaq μέσω free agency και Kobe ως ανωτέρω
• Πρωταθλήματα 1987 και 1988: Kareem μέσω trade, Magic μέσω pick των Jazz και Worthy μέσω pick των Cavaliers
• Πρωτάθλημα 1985: Kareem, Magic, Worthy ως ανωτέρω και McAdoo μέσω trade
• Πρωτάθλημα 1982: Kareem, Magic, McAdoo ως ανωτέρω
• Πρωτάθλημα 1980: Kareem και Magic ως ανωτέρω

Aυτά είναι τα τελευταία 11 Πρωταθλήματα των Lakers από τα 17 συνολικά και οι καλύτεροί τους παίκτες σε αυτά. Για να βρούμε Πρωτάθλημα της ομάδας με έναν εκ των δύο καλύτερων παικτών τους να έχει επιλεγεί με δικό τους pick, πρέπει να ανατρέξουμε στο Πρωτάθλημα του 1972 και τον Jerry West. Που είχε επιλεγεί από τους Lakers στο #2. Στο draft του 1960! Τη χρονιά της μετακόμισής τους από τη Minneapolis στο Los Angeles! Που και πάλι είχε δίπλα του τον Chamberlain, που είχε αποκτηθεί μέσω trade!

Κοντολογίς, ποτέ -μα ποτέ- τα picks των Lakers τα τελευταία 50 χρόνια δεν είχαν σημαντική αξία[7] Αντιθέτως, αυτό που είχε πάντα αξία ήταν το salary cap τους: χώρος δηλαδή για να προσεγγίζουν τους διαχρονικά καλύτερους διαθέσιμους αστέρες και να τους υπογράψουν.

Μια απόλυτα διεκδικήσιμη Δύση

Κάπως έτσι, με το αυτονόητο να μην υλοποιείται και το παράλογο να στερεί πολύτιμο χρόνο από την υγεία των LeBron και Davis και την όποια δυνατότητα της ομάδας να εμφανιστεί στο παρκέ ως τέτοια, δηλαδή «ομάδα», οι φετινοί Lakers βολοδέρνουν στις θέσεις #13 ως #8 για 73 παιχνίδια ως τώρα. Την ίδια στιγμή που η Δύση φαντάζει απολύτως[8] “up for grabs”:

• Οι Denver Nuggets έχουν μεν τον back to back MVP, ωστόσο ο Murray δεν έχει σταθερότητα μετά την επιστροφή του από τον τραυματισμό του στον χιαστό, και ήδη δείχνει κατάκοπος στην πρώτη γεμάτη του σεζόν αμά τη επιστροφή του, ο Porter Jr. παραμένει εύθραυστος, ενώ ως έβδομο καλύτερο παίκτη τους έχουν τον Braun. Kοινώς, δεν έχουν καλή υγεία ή βάθος, ενώ ούτε και η αμυνά τους είναι κάτι που τρομάζει τους αντιπάλους τους.
• Οι Memphis Grizzlies φέτος αποδυνάμωσαν τον εξαιρετικό τα τελευταία χρόνια πάγκο τους, ενώ το πρόβλημα κουλτούρας που πολλοί από πέρσι είχαν υποδείξει πως έχει η ομάδα, έσκασε με κρότο στα μούτρα τους με τα επικίνδυνα τερτίπια του Morant, δημιουργώντας σημαντικούς αγωνιστικούς περισπασμούς. Σε αυτούς μπορεί κανείς να προσθέσει τους τραυματισμούς των Adams και Clarke και το μόνιμο πρόβλημα με τα fouls του Jackson Jr.
• Οι Sacramento Kings είναι μέσα στις πιο fun to watch oμάδες της Λίγκας φέτος, ωστόσο η απουσία τους από την postseason για 17 χρόνια, σε συνδυασμό με την απουσία ακόμα και υποψίας σοβαρής άμυνας, δεν τους παρουσιάζει ως φόβητρο στα μάτια κανενός.
• Οι Phoenix Suns έδωσαν ό,τι βάθος είχαν για την απόκτηση του Durant, ο οποίος ως την έναρξη των Playoffs θα έχει αγωνιστεί μόλις τρία παιχνίδια με τη νέα του ομάδα. Επιπλέον, ο Paul δεν έχει καταφέρει να μείνει υγιής σε καμία postseason της τελευταίας δεκαετίας και τα 38 του χρόνια πια φαίνονται πολύ στο παιχνίδι του.
• Οι LA Clippers, 70+ παιχνίδια στη σεζόν και ακόμα δεν έχουν καταλήξει ποια είναι η βασική τους και ποια η closing πεντάδα τους, κυμαινόμενοι διαρκώς στην αγωνιστική μετριότητα, παρά την εξαιρετική χρονιά του Kawhi, που θυμίζει όλο και περισσότερο τον robotικό, άνιωθο εαυτό του.
• Οι Golden State Warriors με τη σειρά τους δεν έχουν καταφέρει ούτε αυτοί, σε κανένα σημείο της σεζόν, να βρουν αγωνιστική σταθερότητα, μεταμορφωνόμενοι διαρκώς από Dr. Jekyll - στα εντός έδρας τους - σε Mr. Hyde - μακριά από το Chase -, ενώ η παρατεταμένη απουσία του Wiggins τους στερεί τον δεύτερο καλύτερό τους παίκτη κατά τους περσινούς, νικηφόρους, Τελικούς.
• Οι Dallas Mavericks, παρά την μία ακόμα εξαιρετική -σε ατομικό επίπεδο- χρονιά του Luka, καταφέρνουν να αποτύχουν σε κάθε άλλο επίπεδο: στελέχωσης, βάθους, άμυνας, πάγκου, διαχείρισης assets, κινούμενοι στην απόλυτη μετριότητα.
• Oklahoma City Thunder και Utah Jazz σε κανένα σημείο της σεζόν δεν αποφάσισαν τελεσίδικα αν θα πάνε για αύξηση των ποσοστών τους απόκτησης του Wembanyama ή θα διεκδικήσουν με αξιώσεις την παρουσία τους στην postseason, κάτι που, ακόμα και στα χαλαρά, σύμφωνα με τις σχετικές υποδείξεις των front offices των δύο ομάδων, τα rosters δείχνουν απόλυτα ικανά και ταλαντούχα για να το πετύχουν.
• Οι Minnesota Timberwolves κατέστρεψαν την απόλυτα λειτουργική και ελπιδοφόρα περσινή τους ομάδα με το trade για τον Gobert, και ενώ μόλις πρόσφατα έδειχναν να βρίσκουν έναν κάποιον βηματισμό παρά τη μακρά απουσία του KAT λόγω τραυματισμού, κάτι η επιστροφή αυτού, κάτι ο τραυματισμός του Edwards, δεν εξασφαλίζει την διαιώνιση των τελευταίων καλών ημερών και εμφανίσεων.
• Οι New Orleans Pelicans παρότι για κάποιες μέρες βρέθηκαν ως και το #2 της Δύσης, δεν κατάφεραν μακροπρόθεσμα να ανταπεξέλθουν της νέας, πάλι μακράς, απουσίας του Zion, και -μάλλον εύλογα, μιας και η ομάδα είναι στημένη εντελώς πάνω του- κατέρρευσαν.
• Τέλος οι Portland Trail Blazers, παρά τη μυθική σεζόν του Lillard, εξακολουθούν να μην έχουν εκείνα τα υποστηρικτικά εργαλεία για να κάνουν κάτι παραπάνω από το οριακά μέτριο σύνολό τους. Ίσως το πρόβλημα να είναι ο coach Billups, αλλά αυτό δεν μπορεί να διορθωθεί πια για την τρέχουσα σεζόν.
• Για Houston Rockets και San Antonio Spurs, ούτε λόγος.

Το ανωτέρω, ότι δηλαδή δεν υπάρχει ομάδα - φόβητρο στην δυτική περιφέρεια φέτος, υποστηρίζεται και από τα analytics: καμία ομάδα δεν είναι top-10 τόσο σε offensive, όσο και σε defensive rating, χαρακτηριστικό που την συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων συνδυάζουν οι ομάδες που διεκδικούν τον τίτλο. Αντίθετα, στην Ανατολή τρεις ομάδες είναι top-10 τόσο σε αμυντικές, όσο και επιθετικές επιδόσεις, οι Celtics, οι Sixers και οι Cavaliers. Στην πράξη, με άλλα λόγια, η παρουσία πλειάδας All Stars στη Δύση, με Durant, Curry, Doncic, Kawhi, SGA, Morant, Paul George, Kyrie μεταξύ άλλων, δεν συνεπάγεται αυτόματα την ύπαρξης ομάδας τρένου. Ίσως συνεπώς να μην είναι αβάσιμη μια ενδεχόμενη προβολή πως οι post trade deadline Lakers, αν είχαν βρεθεί ως ομάδα από την αρχή της σεζον, να μπορούσαν να πετύχουν πάνω από 52 νίκες (καθώς αυτό είναι το ποσοστό που αναλογεί στο 9-5 που έχουν μετά τα trades που έκαναν) και να μπορούσαν να είναι στις πρώτες τρεις θέσεις της Περιφέρειας. Και τότε να ήταν όλα πιθανά.

«Και γιατί όχι και τώρα;»

Πριν απαντηθεί ρεαλιστικά το συγκεκριμένο ερώτημα, ας απαντηθεί ιστορικά: μόλις τέσσερις φορές στα 75 χρόνια της Λίγκας ομάδα που τερματίζει εκτός τετράδας περιφέρειας έχει καταφέρει να φτάσει ως τους Τελικούς: οι Rockets από έκτοι στη Δύση του 1981, οι Knicks από όγδοοι στην Ανατολή του 1999 και οι Heat εκκινώντας πέμπτοι στην Ανατολή του 2020 (στη «Φούσκα»). Κατάκτηση δε, έχει επιτευχθεί από ομάδα εκτός τετράδας μία και μόνο φορά, από τους Rockets του 1994, που είχαν τερματίσει έκτοι στη Δύση στη regular. 

Επιστρέφοντας στο παρόν και στον ρεαλισμό, να τονιστεί πως το παρόν κείμενο μιλάει πολύ συνειδητά μόνο για την όποια πιθανότητα υπήρχε για κατάκτηση των Lakers της Δύσης. Η εκτίμησή μου είναι πως οι τρεις καλές ομάδες της Ανατολής, Bucks, Celtics και Sixers, αποδίδουν τη φετινή σεζόν ένα, μη και δύο, επίπεδα καλύτερα από κάθε ομάδα της Δύσης. Οπότε θεωρώ πως όποια ομάδα και να βρεθεί εν τέλει απέναντι σε μία από τις συγκεκριμένες τρεις στους Τελικούς, θα ξεκινάει ως outsider. Ακόμα και αν αυτή είναι η ομάδα που διαθέτει έναν επιστρέψαντα υγιή και ξεκούραστο LeBron και έναν -απροσδόκητα υγιή για τέσσερις σερί μήνες- Anthony Davis, πλαισιωμένους από μια εξαιρετική επτάδα ρολιστών.

Κάπου εδώ όμως πρέπει να δώσουμε το credit στο front office των Lakers, τον GM Pelinka και όλον τον υπόλοιπο συρφετό[9] περί της Jeanie Buss για την ολική, πετυχημένη αναμόρφωση στο trade deadline. Τις κινήσεις τις έχω ήδη αναλύσει σχετικά στα πλαίσια άρθρου για την trade deadline συνολικότερα, οπότε δεν υπάρχει λόγος εκ νέου παρουσίασης εδώ. Aπλά θα αρκεστώ στο σημαντικό: με την απόκτηση αρχικά του Hachimura και στη συνέχεια των D’Angelo Russell, Jarred Vanderbilt, Malik Beasley, Mo Bamba, οι Lakers απέκτησαν όχι απλά «κανονικούς παίκτες ΝΒΑ», μα παίκτες με ακριβώς τα χαρακτηριστικά που χρειάζονταν: έναν combo guard δίπλα στον φύση και θέση οργανωτή των επιθέσεων της ομάδας LeBron, έναν δεινό σουτέρ τριών πόντων, έναν μακρύ forward, ένα αμυντικό πολυεργαλείο δίπλα στον Davis, έναν rim protector με ικανοποιητικό τρίποντο για back up center. Σε συνδυασμό με την παρουσία των Reaves, Schroeder και Troy Brown Jr., οι Lakers πλέον διαθέτουν ένα, όχι τέλειο, μα κανονικό, λειτουργικό, αποδοτικό, που διαθέτει όλα τα απαραίτητα αγωνιστικά χαρακτηριστικά ως συνδυασμό των κομματιών που το αποτελούν, roster.

Μάλιστα, κατάφεραν κάτι που φάνταζε ακατόρθωτο: να διατηρήσουν το over the cap slot που τους έδινε το συμβόλαιο του Westbrook[10], χωρίς να το δεσμεύσουν σε έναν μόνο παίκτη, άρα σε ένα μόνο συμβόλαιο (με το ρίσκο αυτό να εξελιχθεί εκ νέου τόσο άσχημα όσο πήγε του RW), αλλά να το «σπάσουν» σε δύο και τρία. Έτσι απέκτησαν και βάθος και δυνητικά καλύτερα “trade pieces” για το μέλλον. Και γράφω για το μέλλον, μιας και όλα τα συμβόλαια είναι είτε με team option (Beasley, Vanderbilt, Bamba), είτε κατά προτεραιότητα από τους Lakers ανανεώσιμα (Russell - bird rights, Reaves – early bird, Hachimura – restricted free agent). Kαι όλα αυτά διώχνοντας τους Westbrook, Beverley, Nunn, που δεν προσέφεραν τίποτα πέρα από εκνευρισμό στους φιλάθλους της ομάδας, και δίνοντας μόλις ένα pick πρώτου γύρου, αυτό του 2027, αλλά μάλιστα top-4 protected.

Οι συγκεκριμένες κινήσεις δε, δεν κρίνονται εξαιρετικές μόνο σε διοικητικό και οικονομικό επίπεδο. Είναι απόλυτα αποτελεσματικές και εντός παρκέ, με τους Lakers να έχουν τη δεύτερη καλύτερη άμυνα της Λίγκας μετά το All Star, με 110,2 defensive rating στα 14 παιχνίδια που ακολούθησαν τη διακοπή, και ρεκόρ 9-5 σε αυτά[11].

Ωστόσο, οι συγκεκριμένες κινήσεις άργησαν να λάβουν χώρα. Μάλιστα άργησαν πάρα πόλυ.

Και ενώ ακούω τον όποιον αντίλογο, ότι τα συγκεκριμένα trades, που εγώ ο ίδιος τα κρίνω ως εξαιρετικά, πιθανό να μην ήταν διαθέσιμα σε οποιοδήποτε προηγούμενο χρονικό σημείο της σεζόν, το «πολύ αργά» δεν μπορεί να πάψει να υφίσταται. Πρώτα και κύρια, για το κόστος που είχε το χρονικό διάστημα που προηγήθηκε στα κορμιά των LeBron και Davis. Mε αντίστοιχο του τωρινού supporting cast δίπλα τους από την αρχή της σεζόν, θα μπορούσαν να έχουν πετύχει πολύ καλύτερη διαχείριση των κορμιών και των λεπτών τους, αγωνιζόμενοι σε μικρότερη ένταση, παλεύοντας, πότε ο ένας, πότε ο άλλος, και μερικές φορές που κατάφεραν να μείνουν ταυτόχρονα υγιείς, και μαζί, απλά για να πιάσουν το .500 σαν ρεκόρ 5,5 μήνες τώρα.

Συνέπεια του ανωτέρω είναι δύο πρόσθετα προβλήματα. Αρχικά αυτό της χημείας. Όσο καλά και να δείχνει να έχει δέσει η ομάδα, κυρίως αμυντικά, μετά το All Star, δεν παύει να το έχει πετύχει χωρίς το βασικό γρανάζι της: τον LeBron James. Η ενδεχόμενη επιστροφή του θα απαιτήσει εκ νέου προγραμματισμό από την αρχή. Σε μια ομάδα που ήδη έχει αλλάξει τα τρία πέμπτα της βασικής της πεντάδας και τα πέντε δέκατα του συνολικού της rotation μετά το deadline. Και όσο και αν στο μπάσκετ, των πέντε μόλις παικτών στο παρκέ, φαντάζει πιο εύκολο να δημιουργηθούν κώδικες και χημεία, δεν παύει να είναι ένα ομαδικό sport που απαιτεί προπόνηση και επικοινωνία για να δεθεί μια ομάδα. Πόσο δε στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο, αυτό του NBA. Πόσο δε στο δυσκολότερο δυνατό επίπεδο, αυτό των ΝΒΑ Playoffs. Και με δεδομένο πως οι τρεις καλύτεροι παίκτες της τρέχουσας έκδοσης των Lakers, LeBron- Davis – Russell[12] έχουν συνυπάρξει στο παρκέ για μόλις έναν αγώνα και δη μόλις για πέντε λεπτά σε αυτόν, αφού μετά τραυματίστηκε ο D’Angelo, θα μιλάμε για video game και όχι για πραγματικό μπάσκετ, αν μια ομάδα με αυτές τις συνθήκες και προϋποθέσεις καταφέρει να δέσει on the fly, κάτω από τις πιεστικότερες των συνθηκών και αποδώσει τα μέγιστα, κάνοντας πορεία στην postseason του ΝΒΑ.

Δεύτερο και εξίσου βασικό: για να πάνε βαθιά στα Playoffs οι Lakers, ο Davis θα πρέπει να μείνει α) υγιής, β) να αποδίδει στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο, σερί από μέσα Φλεβάρη ως τέλη Μάη, ήτοι 3,5 μήνες σερί. Ε, τα ιατρικά δεδομένα του των τελευταίων τεσσάρων χρόνων, υπαγορεύουν πως αυτό είναι από δύσκολο, ως σχεδόν απίθανο να συμβεί.

Ευχή για διάψευση

Στην σκέψη του αρχικού σχεδιασμού του κειμένου ήταν και η αναλυτική παρουσίαση της επόμενης μέρας των Lakers, που βρίσκονται από άποψη roster και salary αναφορικά με την σεζόν 2023-24, ποιες είναι οι αναμενόμενες κινήσεις, ποιες οι δυνητικά βέλτιστες, και ποιος θα μπορούσε να είναι ο επόμενος ρεαλιστικός στόχος, με βάση αυτό το μικρό δείγμα της post trade deadline 2023 περιόδου. Καθώς όμως το παρόν κείμενο έχει γίνει ήδη "long read", τα συγκεκριμένα θέματα θα εξεταστούν μετά το τέλος της φετινής περιόδου, που, μακάρι να διαψεύσουν τις προβλέψεις του γράφοντα, και αυτό να επέλθει πολλές-πολλές εβδομάδες αργότερα από την ημέρα δημοσίευσής του παρόντος κειμένου.

Χωρίς φυσικά το κείμενο να θέλει να παραγνωρίσει πως ακόμα και με τα τρέχοντα, ρεαλιστικά και δυσοίωνα, δεδομένα, οι Lakers μπορούν να τα καταφέρουν και να φτάσουν ως τους Τελικούς. Ακόμα – ακόμα και ως το Πρωτάθλημα: αν βρουν ως εκπρόσωποι της Δύσης έναν εντελώς σκοτωμένο αντίπαλο από την τιτανομαχία της Ανατολής και τις μάχες που έδωσε αυτός για να φτάσει ως εκεί, που, μαζί με έναν τραυματισμό στο πρώτο παιχνίδι, να μην διαθέτει στη συνέχεια κουράγια για το τελευταίο μίλι. Προφανώς, όπως σε τόσα άλλα σύμπαντα στα οποία έγινε αναφορά στην αρχή του κειμένου, και που οι Lakers έχουν καλύτερο από το τρέχον τους ρεκόρ ως τώρα, σίγουρα θα υπάρχει και κάποιο σύμπαν στο οποίο θα μπορούν, με τα τωρινά δεδομένα, να κατακτήσουν το φετινό Larry O’Brien Trophy. Επειδή όμως καμία σοβαρή ανάλυση δεν γίνεται βάσει βέλτιστου ή χείριστου σεναρίου, η επισκόπηση των δεδομένων της τρέχουσας σεζόν υπαγορεύει πως φέτος δεν έχουν τη δυνατότητα -υπό κανονικές συνθήκες- να το καταφέρουν. Και για αυτό και η απορία του τίτλου του κειμένου: μήπως τελικά, ακριβώς επειδή ήταν τέτοιες οι συνθήκες και στις υπόλοιπες ομάδες της Δύσης, συνθήκες που πολύ δύσκολα θα επαναληφθούν και του χρόνου, η φετινή σεζόν αποτελεί τελικά την μεγάλη ευκαιρία των Lakers για μια μακρά και επιτυχημένη πορεία στην postseason του NBA;

[1] Και είναι «τρεις» και όχι “Big-3” γιατί πρέπει να επιστρέψουμε στη βασική αρχή του ότι για να αποκαλέσεις μια τριάδα “Big-3” πρέπει και οι τρεις να είναι All Stars. Και καθώς λοιπόν έχει ξεχειλωθεί όσο δεν πάει το “Big-3” εδώ μιλάμε απλά για έναν All Star, έναν δυνάμει, όταν υγιής, All Star, και έναν πρώην All Star. Άρα απλά «τρεις».

[2] Για ένα ρεκόρ 2-4 ως τώρα στη σεζόν στις παρατάσεις, με τις δύο νίκες να είναι κόντρα σε Pelicans και Knicks.

[3] Με τα 41 που έχουν αγωνιστεί να αποτελούν τα έβδομα περισσότερα στη Λίγκα. Το 48,8% που αναλογεί στο 20-21 ωστόσο αποτελεί την 15η σχετική επίδοση ανάμεσα στις 30 ομάδες.

[4] Με αυτόν να αποτελεί για εμένα τον όποιο αστερίσκο αναφορικά με το Πρωτάθλημα του Bubble: ότι δηλαδή δεν ήταν «η Φούσκα» καθεαυτή που βάζει αστερίσκο στο συγκεκριμένο Πρωτάθλημα. «Η Φούσκα», οι εν γένει ειδικές συνθήκες λόγω του ξεσπάσματος της πανδημίας, ήταν κοινές για όλους. Αν κάτι έδωσε πλεονέκτημα στους Lakers ήταν αποκλειστικά το γεγονός πως μόνο μετά από κοινό, τρίμηνο rest, γεμάτο υγεία και προπόνηση, θα μπορούσαν οι LeBron και Davis να αποδώσουν για 2,5 μήνες σερί στο επίπεδο που απέδωσαν και να χαρίσουν τον 17ο Τίτλο στο franchise των Lakers.

[5] Αν η regular είναι πλέον τόσο υποβαθμισμένη, πέρα των λόγων που αναλυτικά εξηγήσαμε με τον Gus στο σχετικό Χλάαατς, ας αντιληφθούν όσοι δημοσιολογούν στα του NBA, πως όταν οι Warriors κατέρριψαν αυτό που φάνταζε αδύνατο, τις 72 νίκες σε regular, και κατάκοποι έχασαν τον Τίτλο στο τελευταίο λεπτό του έβδομου αγώνα των Τελικών, μόνο και μόνο για να ακούνε στη συνέχεια “73 means nothing without a ring” το μήνυμα που περάστηκε και ακούστηκε από κάθε παίκτη του NBA είναι ακριβώς το «η regular δεν μετράει όσο το “δαχτυλίδι”». Ας μην γκρινιάζουν συνεπώς για την υποβάθμιση της regular ακριβώς οι ίδιοι άνθρωποι που την επέφεραν.

[6] -127 plus/minus, 29,7% από το τρίποντο σε 3,7 προσπάθειες ανά αγώνα, άλλα τόσα λάθη, 3,7, ανά αγώνα, και άπειρες καταστραμμένες άμυνες λόγω των χείριστων δυνατών τοποθετήσεών του στο πίσω μισό του παρκέ σε 130 παιχνίδια με τα “purple & gold”.

[7] Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που θεωρούν πως οι Lakers θα ήταν σε καλύτερη κατάσταση αν είχαν κρατήσει το σύνολο ή μέρος του κορμού που είχαν draftάρει την τελευταία δεκαετία. Ανά θέση:

PG: Lonzo Ball, Jordan Clarkson

SG: D’Angelo Russell, Alex Caruso

SF: Brandon Ingram, Talen Horton-Tucker

PF: Julius Randle, Josh Hart

C: Ivica Jubac, Larry Nance Jr.

Πέρα από το παράλογο του salary cap ($178 εκατ. κοστίζει φέτος η εν λόγω ομάδα, $171 εκατ. η ανωτέρω δεκάδα, συν το κόστος συμπλήρωσης των υπόλοιπων θέσεων, ήτοι κάπου μεταξύ τρίτου και πέμπτου ακριβότερου roster στη Λίγκα, με salary cap στα $123,7 εκατ. και tax floor στα $150,3 εκατ.) για μια ομάδα γεμάτη απλά ρολίστες και δυο περιστασιακούς All Stars. Αν θεωρεί κανείς πως θα μπορούσε η συγκεκριμένη ομάδα να κατακτήσει το 17^ο Πρωτάθλημα, Πρωτάθλημα που οι Lakers έπιασαν τους Celtics στην κορυφή με τα περισσότερα στην Ιστορία, να με συμπαθά διαφωνώ οριζόντια και κάθετα μαζί του. Αν δε, υποστηρίζει πως δεν είχε και τόση σημασία το 17^ο, μάλλον δεν έχει την παραμικρή εικόνα για το rivalry Lakers – Celtics.  

[8] Διαλέξτε εσείς αν το προτιμάτε με φωνή Βαγγέλα Βενιζέλου ή «Κονσιλιέρε»/«Γαμπρού»/«Κύριε Φουρθιώτη» Γεραπετρίτη.

[9] Μεταξύ άλλων, «ο συρφετός» αποτελείται από τον Phil Jackson, την καλή φίλη της Jeanie, Linda Rambis, σύζυγο του παλιού παίκτη της ομάδας Kurt, καθώς και τον ίδιο τον Kurt.

[10] Είπαμε: το σημαντικότερο asset των Lakers είναι το salary cap τους και όχι τα picks τους.

[11] Με τρεις αυτοκτονικές ήττες κόντρα σε Knicks, Mavericks και Rockets, για να διατηρηθεί κάπως η παράδοση της σεζόν.

[12] Aν και προσωπικά ακούω κάθε σχετική ένσταση πως τρίτος καλύτερος παίκτης του roster είναι ο Austin Reaves. Με, υποσημείωση στην υποσημείωση, αυτό να δείχνει για μένα και τον τρόπο που πρέπει να κινούνται οι Lakers στη σύνθεση των rosters τους: πρώτα με τον Carouso και τώρα με τον Reaves, έχουν αποδείξει πως διαθέτουν ένα εξαιρετικό τμήμα scouting που μπορεί να βρει στο τίποτα (undrafted) πραγματικό, κανονικό, χρυσάφι. Εκεί ακριβώς, σε συνδυασμό με την εγγενή λάμψη του franchise, βρίσκεται η συνταγή για τις προηγούμενες και επόμενες επιτυχίες τους. Και κατά πολύ λιγότερο στα όποια first round picks τους.