Α ναι, στον Corey Kispert που επιλέχθηκε στο Νο 15 από τους Washington Wizards. Σωματοδομικά είναι κάπως ελαφρύς για τριάρι στο ΝΒΑ, κάτι που αντισταθμίζει με εκρηκτικό πρώτο βήμα και διαρκή κίνηση μακριά από τη μπάλα. Γρήγορη κι αποτελεσματική μηχανική στο σουτ, εξού και το 42% σε σουτ τριών πόντων. Δεν εκβιάζει προσπάθειες, πολύ φειδωλός με τα λάθη, ντριμπλάρει ελάχιστα και πασάρει χωρίς σκέψη. Είναι αυτό που λέμε οικονομικός. Τα νούμερα του είναι οκ, σκοράρει σχεδόν διψήφιο αριθμό πόντων σε κάθε ματς με ποσοστό λίγο πάνω ή κάτω από 50% εντός παιδιάς. Ένας ικανοποιητικός 7ος/8ος παίκτης στο ροτέισον οποιασδήποτε ομάδας. Οφείλει να ανεβάσει κάπως την αμυντική του ένταση, αν και ως ένα βαθμό συμπαρασύρεται από την συνολική αμυντική λειτουργία των Wizards που είναι bottom 10. Αν το σύνολο του Wes Unseld Jr δεν εξελιχθεί μελλοντικά σε ομάδα 8δας στην Ανατολή, θα ήθελα να τον δω σε περιβάλλον πρωταθλητισμού.
Ο κύριος λόγος για να παρακολουθήσει κανείς αγώνες των Rockets ηθελημένα, δεν είναι άλλος από τον Alperen Sengun. Ήταν το Νο 16 του 2021 και προς το παρόν φαίνεται πως οι Rockets δεν λάθεψαν με δαύτον. Ο 21 ετών Τούρκος διεθνής έχει ανεβεί άρδην στη δεύτερη χρονιά του, και σε στατιστικά και σε αντίληψη. Είναι πολύ αποτελεσματικός ως Pick n Roll man με 1.11 πόντους ανά τέτοια κατοχή, νούμερο που θα ήταν μεγαλύτερο αν οι περισσότερες από τις κατοχές δεν κατέληγαν σε σουτ από τους γκαρντ των Rockets. Εξαιρετικά ρολαρίσματα στη ρακέτα, γλυκά τελειώματα από οποιοδήποτε σημείο του ζωγραφιστού, όπως και ευχέρεια με πλάτη στο καλάθι. Αν και δεν του φαίνεται, έχει δυνατό κορμί, κάτι που συνδυάζει με τεχνική και πλαστικότητα στις κινήσεις του, συνδυασμός που σπανίζει σήμερα στο ΝΒΑ. Μοιράζει περί τις τέσσερις ασίστ με άνεση, και έχει σχεδόν μία τάπα κι ένα κλέψιμο ανά αγώνα. Είναι στην καλύτερη μέτριος αμυντικός στο Pick N Roll, χρειάζεται δίπλα του φτερά να τον καλύπτουν, ειδικά στην πίσω γραμμή άμυνας. Θετικές σκέψεις για αυτό το παιδί, και σίγουρα θα τον παρακολουθούμε.
Τον σέντερ των Rockets ακολουθεί ως Νο 17 ο Trey Murphy III των New Orleans Pelicans. Ο 22χρονος είναι αναμφίβολα ένας από τους πιο εντυπωσιακούς παίκτες αυτού του Draft και μία από τις φετινές σταθερές του Willie Green. Έχει την μεγαλύτερη άνοδο σε νούμερα από την rookie χρονιά του, υπερδιπλασιάζοντας το σκορ του, με ποσοστό από τα 7.25 που αγγίζει το 40%. Το shot chart του είναι χαρακτηριστικό της εποχής που διανύουμε, είτε θα σουτάρει για τρεις, είτε θα μπουκάρει στο ζωγραφιστό. Κι έχει την άνεση να τα κάνει και τα δύο, καθώς διαθέτει δύο ελατήρια για πόδια (ο τύπος σχεδόν πετάει όταν σηκώνεται για κάρφωμα) και τιμωρεί κάθε αργό ή καθυστερημένο close out. Ένας σύγχρονος 3&D παίκτης, και από τους κορυφαίους αυτής της κατηγορίας μελλοντικά. Οι Pelicans διανύουν μια περίεργη σεζόν που ξεκίνησε με προσδοκίες αλλά σημαδεύτηκε ακόμη μία φορά από τραυματισμούς, κι ο Murphy είναι ενδεχομένως το μεγαλύτερο κέρδος αυτής. Πλέον έχει ψηθεί για τα καλά, δεν φοβάται να πάρει σουτ, ακόμα κι αν έχει αστοχήσει χαίρει εμπιστοσύνης του προπονητή και των συμπαικτών του. Μία υγιή χρονιά των Pels ζητάω, τίποτα άλλο. (σημείωση editor: καλά, περίμενε εσύ...).
Φεύγουμε για το Νο 25 των New York Knicks, δηλαδή για τον Quentin Grimes. Μετά από μία ταλαίπωρη πρώτη σεζόν, γεμάτη τραυματισμούς (αγωνίστηκε με το ζόρι στα μισά παιχνίδια της σεζόν), ο νεαρός γκαρντ έψαχνε σε πρώτη φάση σταθερότητα και ξεκάθαρο ρόλο στο ροτέισον του Thibs. Ένας ξεκάθαρος 3&D, που βασίζεται κυρίως στο μακρινό σουτ και τους αιφνιδιασμούς για να σκοράρει. Αν και το ποσοστό του στα τρίποντα είναι πεσμένο φέτος (35.8% από 38.1%), ο Grimes σουτάρει με το αδιανόητο 49.2% από την αριστερή γωνία! Είναι με διαφορά ο καλύτερος περιφερειακός αμυντικός της ομάδας, κάτι που τον χρίζει αυτόματα υπερπολύτιμο για τον Thibodeau. Είπα είναι; Ας βάλουμε έναν αστερίσκο εκεί, καθώς στην ομάδα πλέον βρίσκεται και ο Josh Hart, ένας παίκτης με παρόμοια χαρακτηριστικά, τόσο σε άμυνα, όσο και σε επίθεση. Μάλιστα ο Hart προσφέρει τα μέγιστα και στον τομέα των ριμπάουντ (σχεδόν 8 μέσο όρο ως Νεοϋορκέζος), επομένως υπάρχει πιθανότητα να πάρει μερικά λεπτά από τον Grimes. Πάντως στο διάστημα αγώνων από την trade deadline και μετά, οι Hart και Grimes συμβιώνουν αρμονικά κι ο δεύτερος έχει ανεβάσει και τα ποσοστά του. Άλλωστε τι εμποδίζει τον Thibs να τους χρησιμοποιεί ταυτόχρονα; Αν κάτι μας ανησυχεί στον νεαρό από το κολλέγιο του Houston, είναι η επιρρέπεια που δείχνει στους τραυματισμούς.
Μετά τα μόλις 32 παιχνίδια στην πρώτη του χρονιά, ο Santi Aldama (Νο 30) φρόντισε να αρπάξει από τα μαλλιά την ευκαιρία που του έδωσαν οι Grizzlies φέτος. Είναι τακτική του Jenkins και των ανθρώπων του αυτό, δεν φοβούνται να δώσουν λεπτά στον οποιονδήποτε και συνήθως δικαιώνονται για αυτό. Ο Ισπανός PF που λέτε, έχει αρκετά καλά χαρακτηριστικά. Δεν το πολυσκέφτεται με τα μακρινά σουτ (σχεδόν 35%, συνήθως από την κορυφή και την αριστερή γωνία), στήνει καλά σκριν, σπανίως χάνει τα συστήματα της ομάδας του, κι είναι αποτελεσματικός στο Pick N Roll. Για αναπληρωματικός έχει πολύ καλό DefRTG, περί το 109.5. Αυτό οφείλεται τόσο στους δυνατούς γκαρντ των Grizzlies, που μπορούν και μένουν στον παίκτη τους, όσο και στον ίδιο που αναγνωρίζει γρήγορα τυχόν ανισσοροπίες στην άμυνα της ομάδας του και τις καλύπτει. Με τις απουσίες των Clarke και Adams έχει δει τα λεπτά του να αυξάνονται, κάτι που θα συμβεί και στην postseason. Αξίζει να σημειωθεί επίσης ότι έχει πολύ καλύτερα νούμερα εντός έδρας.
Πίσω στους Pelicans και τον Herbert Jones, ή αλλιώς το Νο 35 του Draft του 2021. Στις αναφορές των σκάουτερς ενόψει draft, χαρακτηριζόταν ως «defensive specialist», κι αυτό ακριβώς είναι. Άλλωστε έχει δηλώσει επανειλημμένως ότι προτιμάει την άμυνα από την επίθεση. Λογικό αν θέλετε τη γνώμη μου, γιατί ο Jones επιθετικά είναι ετερόφωτος και λάμπει όταν πλαισιώνει παίκτες όπως ο Zion, που μαγνητίζουν τους αμυντικούς. Ο Valanciunas δεν έχει τόσο μεγάλη επίδραση στην επίθεση της ομάδας του, όμως έχει δέσει καλά με τον 24χρονο φόργουορντ. Ο Herb Jones έχει ταχύτατες εφορμήσεις προς τη ρακέτα, είτε από τον κεντρικό άξονα είτε από τη βασική γραμμή. Μακρύς κι αλτικός, τελειώνει τις φάσεις κοντά στο καλάθι, συνήθως με στόμφο. Αν και οι αριθμοί του είναι σταθεροί σε σχέση με πέρυσι, αυτό το 29% στο τρίποντο εδώ μου κάθεται. Πρώτον γιατί ξεκίνησε με 33% κι έπεσε, δεύτερον γιατί αργά ή γρήγορα στο ΝΒΑ θα κληθείς να σουτάρεις. Και για το καλό της ομάδας σου πρέπει να μπορείς να τα βάλεις. Όπως και να χει, όσο βρίσκει σκορ κοντά στο διψήφιο ενώ «κλειδώνει» αντίπαλους παίκτες, θα είναι στις κορυφαίες επιλογές του Green.
Πάμε και μια βόλτα στο Chicago και τους Bulls, που με το Νο 38 επέλεξαν τον Ayo Dosumnu. Μετά την ανέλπιστα καλή πρώτη χρονιά του, γράφτηκαν λογής λογής αναλύσεις για το αν ο γκαρντ από το Illinois θα έχει μια breakout σεζόν. Εν τέλει συνέβη το απολύτως λογικό, δηλαδή παρέμεινε στάσιμος. Σε απόλυτους αριθμούς η χρονιά του είναι παρόμοια με πέρυσι, αν και σαφώς χειρότερη στο εκτελεστικό κομμάτι. Ο Dosumnu δεν είναι σεσημασμένος σουτέρ, απλώς πρέπει να πάρει κάποια ελεύθερα σουτ. Παραμένει ένας αθλητικός γκαρντ, με γρήγορες αντιδράσεις στον αιφνιδιασμό, καλά τελειώματα κοντά στο καλάθι και πολύ ενεργά χέρια στην άμυνα. Άλλωστε όσο υπάρχουν στην ομάδα οι LaVine και DeRozan, οι επιθετικές ευθύνες του θα παραμείνουν μειωμένες. Το θέμα είναι ότι μαζεύτηκαν πολλοί με αυτά τα χαρακτηριστικά στην ομάδα του Donovan. Πέρα από τον Caruso, ας μην ξεχνάμε και την προσθήκη του Patrick Beverley (γέννημα θρέμμα Chicago όπως και ο Ayo), που ως τώρα είναι ευεργετική και έχει κόψει λεπτά από τον Dosumnu. Κάποιος περισσεύει.
Θα κλείσω αυτό το κείμενο με τον Luka Garza ως τιμητική επιλογή, που αρχικά επιλέχθηκε από τους Pistons στο Νο 52, και φέτος κάνει την προσπάθεια του με τους Minnesota Timberwolves. Έχει αγωνιστεί μόλις σε 26 ματς, καθώς πέρασε μεγάλο διάστημα της σεζόν στη G-League. Ο συνολικός απολογισμός των 6.8 πόντων και 2.3 ριμπάουντ δεν λέει όλη την αλήθεια για τον Garza. Όσες φορές αγωνίστηκε παραπάνω λεπτά ήταν τουλάχιστον χρήσιμος, μάλιστα το μήνα Μάρτιο με 12.2 λεπτά ανά αγώνα σε 6 εμφανίσεις, έγραψε 11.3 πόντους και 4 ριμπάουντ με 42% στο τρίποντο, διόλου άσχημα. Ο λόγος που ο νεαρός σέντερ δεν έχει πιάσει στο ΝΒΑ είναι η σωματική του διάπλαση κι ο τρόπος παιχνιδιού του. Είναι βαρύς κι αργός, κάτι που τον κάνει κατευθείαν στόχο για τα αντίπαλα γκαρντ. Αν βρει τρόπο να σουτάρει με συνέπεια και να αποδίδει με μικρό χρόνο συμμετοχής, ώστε να μην πληγώνει την άμυνα του, ίσως συνεχίσουμε να τον βλέπουμε ως τρίτο ψηλό.
