“Μιλάτε μου για την ομάδα μου, δώστε μου έξτρα κίνητρο”, ήταν η απόκριση του LeBron στην όποια ανησυχία, σε ένα τουί που έκτοτε έχει διαγραφεί.
Fast forward 5,5 μήνες μετά, και κάθε αρνητική αίσθηση, για το fit του Westbrook, την ηλικία του roster, την υγεία του Davis, έχει απόλυτα δικαιωθεί. Πρώτη φορά από τη σεζόν 1984-85, όταν και ξεκίνησε η καταγραφή των φαβορί της σεζόν, που ένα εκ των δύο καταγεγραμμένων ως τέτοιων δεν καταφέρνει να μπει καν playoffs.
Κάπως έτσι, αντί αρχές Απρίλη, μια βδομάδα πριν την έναρξη των -επιτέλους ξανά στον κανονικό τους μήνα!- NBA Playoffs, να μιλάμε για τη θέση των Lakers ανάμεσα στα φαβορί και τις πιθανότητες κατάκτησης του 18ου τίτλου τους, είμαστε στη φάση ανάλυσης του “τις πταίει;” για την εκκωφαντικότερη αποτυχία στην σύγχρονη μπασκετική Ιστορία.
Φταίει το roster;
Ναι, προφανώς και φταίει. Και εδώ δεν είναι ένα απλό “φταίει που πήραν τον Westbrook”. Από πριν την έναρξη της σεζόν, στο σχετικό κείμενο ανάλυσης του πως μπορεί η σύνθεση αυτού του roster να είναι αποτελεσματική σημείωνα σχετικά:
“Η νέα σύνθεση του roster, και κυρίως η ηλικία αυτού, μάλλον θα είναι ένα πρόβλημα πάντως. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς πως ο τελευταίος (επιστρέψας κι αυτός) Laker που αποκτήθηκε την offseason, ο 35χρονος Rajon Rondo, είναι νεότερος από πέντε συμπαίκτες του (!), τους LeBron (36), Carmelo (37), Gasol, (36), Ariza (36) και Howard (35), με τους Ellington (33), Westbrook (32) και Bazemore (32) να είναι επίσης βαθιά στην πέρα πλευρά των 30 (μάλλον κανείς δεν θα ήθελε τη δουλειά του ταλαίπωρου που κουβαλάει τις παγοσακούλες.στους φετινούς Lakers…).
Σε ένα εκτενές άρθρο του στο True Hoops τον Αύγουστο, ο Henry Abbott ανέλυε πως μόλις το 1% των παικτών του ΝΒΑ άνω των 32 ετών καταφέρνει να παραμείνει αποτελεσματικό. Με δεδομένο πως ο LeBron είναι ο καλύτερος 36χρονος (ή και ενδεχομένως γενικά “ο καλύτερος” σκέτο) που έχει ποτέ αγωνιστεί στη Λίγκα, το ερώτημα για το πόσοι άλλοι από τους μπασκετικά υπερήλικες συμπαίκτες του θα καταφέρουν να αποδώσουν, όχι τα των primes τους, αλλά απλά τα αναμενόμενα από αυτούς, παραμένει ενδεχομένως το πλέον κρίσιμο ερώτημα των φετινών Lakers.”
Δεν θα πρέπει να προκαλεί έκπληξη συνεπώς πως κανένας από τους μπασκετικά υπερήλικες ρολίστες δεν κατάφερε να αποδώσει τα όσα από εκείνον αναμένονταν -ως απαιτούνταν. Πως θα μπορούσε για παράδειγμα ο Ariza να είναι ο τέταρτος καλύτερος παίκτης του roster, 13 ολόκληρα χρόνια αφού ήταν ο τέταρτος καλύτερος παίκτης της ομάδας που κατακτούσε το πρωτάθλημα του 2009; Το πρόβλημα δεν είναι, λοιπόν, ότι κανείς δεν άνηκε σε εκείνο το κρίσιμο 1%. Είναι το πόσες ελπίδες, προσδοκίες και απαιτήσεις πονταρίστηκαν σε πολλά “1%” (κάτι που μαθηματικά, στον πολλαπλασιασμό τους, μειώνει έτσι κι αλλιώς την συνολική πιθανότητα. Όπως και έγινε). Οι Lakers πήραν μία σειρά από παίκτες για να τους δώσει ο καθένας από αυτούς “από κάτι”. Αγνοώντας πως δεν θα μπορούσαν να είναι ταυτόχρονα στο παρκέ για να συνθέσουν τα όποια “κατιτίς” του καθενός σε ένα -όποιο- ολόκληρο, σημαντικό. Όπως, ας πούμε, έναν ποιοτικό, αποδοτικό παίκτη μπάσκετ.
Ωστόσο τα λάθη τους ξεκινάνε από πιο πίσω, πολύ πριν την offseason του 2021. Το πρώτο εύκολο για να τονιστεί είναι το λάθος της περσινής trade deadline: η επιλογή να κρατήσουν τον Talen Horton-Tucker, και να μην τον βάλουν στο trade που θα έστελνε τον Kyle Lowry στο Los Angeles. Το συγκεκριμένο λάθος, προκειμένου να μην αναγνωριστεί ως τέτοιο, έλαβε και πρόσθετες μάρκες στο ποντάρισμά του, με τον HTH να λαμβάνει επέκταση συμβολαίου τριών χρόνων έναντι $31 εκατ. στην offseason που ακολούθησε, συμβόλαιο που ουσιαστικά στερούσε τη δυνατότητα ανανέωσης και του Alex Caruso, ενός παίκτη που δεδομένα ταίριαζε στα αγωνιστικά πλάνα του Vogel και απέδιδε αποτελεσματικότατα δίπλα στον LeBron. Η χρονιά ολοκληρώθηκε με τον Horton-Tucker, στην τρίτη πια σεζόν του στη Λίγκα, να “γραφει” μόλις 9,3 πόντους μέσο όρο στη σεζόν, σε 25 αγωνιστικά λεπτά, με τα χειρότερα ποσοστά της τριετίας σε δίποντο και τρίποντο (και προφανώς και eFG% συνεπακολούθως).
Ωστόσο, αν προσωπικά έπρεπε να τονίσω κάτι ως λάθος κίνηση (και προφανώς με την ασφάλεια και το πλεονέκτημα που μου δίνει η εξέλιξη της ιστορίας μετέπειτα), είναι ένα trade της προηγούμενης offseason, του 2020, αμέσως μετά το Bubble: τότε οι Lakers, με ένα πρώτο pick και τον Danny Green, απέκτησαν ένα από τα τρία PGs της Oklahoma, της ομάδας που είχε κάνει την υπέρβαση, στην πρώτη σεζόν της χωρίς τον Westbrook, και είχε φτάσει στα playoffs, αποκλειόμενοι στο έβδομο παιχνίδι του πρώτου γύρου από τους Rockets, αλλά που ήθελε εναγωνίως να τανκάρει. Και να τανκάρει χυδαία. Aπό την εκπληκτική τριάδα των Shai Gilgeous-Alexander, Chris Paul και Dennis Schroder, οι Lakers επέλεξαν τον τελευταίο από το ράφι που έγραφε “τα πάντα διαθέσιμα σε καλή τιμή, αλλά με τα σωστά picks” και που είναι μόνιμα κρεμασμένο έκτοτε στην είσοδο του franchise των Thunder. Δύο μόλις μέρες νωρίτερα, οι Suns έπαιρναν τον καλό φίλο του LeBron και για χρόνια φημολογούμενο ως κάποια στιγμή συμπαίκτη του, Chris Paul, έναντι μόλις ενός protected first round pick και τους Ricky Rubio και Kelly Oubre (και τυπικά και τους Ty Jerome και Jalen Lecque). Δηλαδή έναντι τιμής που οι Lakers εύκολα μπορούσαν να έχουν ματσάρει, ιδίως αν αναλογιστεί κανείς πόσα παραπάνω κατέληξαν να δώσουν για τον Westbrook έναν μόλις χρόνο αργότερα. Μάλιστα, με την “έκπτωση” που έδωσε ο Paul στους Suns την offseason του 2021, κάνοντας opt out από τον τελευταίο χρόνο του συμβολαίου του, αξίας €44,5 εκατ., και υπογράφοντας νέο τετραετές έναντι $120 εκατ. (με αφετηρία τα $28 εκατ. για τη σεζόν 2021-22), αντίστοιχη κίνηση θα ήταν πέρα για πέρα συμφέρουσα και για τους Lakers, πέρα των όποιων αγωνιστικών δυνητικά καλύτερων αποτελεσμάτων.
Η συγκεκριμένη κίνηση θα είχε καλύψει τη θέση του χειριστή δίπλα στον LeBron, θέση που εναγωνίως τρία χρόνια τώρα παλεύουν να λύσουν (Rondo, Schroeder, Westbrook, προσπάθεια για Lowry) με τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο. Αντ’ αυτού συνέχισαν να σκορπάνε τα assets τους σε εντελώς αναποτελεσματικές επιλογές.
Ένα ακόμα σημείο που πρέπει να σημειωθεί είναι η μη απόκτηση του DeRozan. Ένα θέμα που έφερε ξανά στην επικαιρότητα με τις δηλώσεις τους τις τελευταίες ημέρες ο Magic Johnson, στην διαρκή του προσπάθεια να αποδείξει πως δεν ήταν αυτός το πρόβλημα και κακώς παραγκωνίστηκε για να παραμείνει ο Pelinka προ τριετίας. Ωστόσο, ο Magic -και όσοι το αναπαράγουν- δείχνουν να αγνοούν πως μιλάνε για ένα θέμα που θεωρητικά είχε κλείσει από την offseason, ως κάτι που απλά δεν μπορούσε να συμβεί ποτέ.
Όπως σε ενα κείμενο του Gus εντός της σεζόν είχα σημειώσει:
“Πρακτικά αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει: οι Lakers δεν είχαν χώρο στο cap για να τον υπογράψουν σε συμβόλαιο, άνω του mid-level exception, ήτοι στα $5 εκατ. τον χρόνο, ποσό που δύσκολα θα δεχόταν ο DeMar, ο οποίος υπέγραψε στους Bulls έναντι $26 εκατ. ετησίως. Άρα η μόνη λύση ήταν μέσω sign and trade, λύση που προέβησαν και οι Bulls. Ωστόσο το sign and trade καθιστά την ομάδα που το κάνει hardcapped και περιορίζει το μισθολόγιό της στα $132,5 εκατ. για την τρέχουσα σεζόν. Οι Lakers έχουν φέτος μισθολόγιο στα $162,5 εκατ. Άρα πρακτικά δεν γινόταν να πάει ο DeRozan στους Lakers παρά μόνο αν δεχόταν να πληρωθεί το ⅙ του συμβολαίου που η αγορά του έδινε.”
Επίσης, εγείρεται το ερώτημα του γιατί υπήρχαν οι συγκεκριμένες φήμες. Και εξηγούμαι. Για μεγάλο μέρος της offseason του 2021 ακουγόταν είτε πως οι Lakers θα πάνε για DeRozan (ενώ πρακτικά/οικονομικά αυτό ήταν αδύνατο), είτε πως μέχρι τελευταία στιγμή θα πήγαιναν για τον Buddy Hield με αντάλλαγμα τον Kuzma και τον Harrell (και το pick που πήγε στην Washington). Ωστόσο, το deal με τον Westbrook ήταν κλεισμένο από μέσα Ιούνη, όταν ταυτόχρονα οι LeBron και Davis ακολούθησαν στο instagram τη σύζυγο του τελευταίου, Nina, δύο και πλέον μήνες πριν την ανακοίνωση του trade (στις 28 Αυγούστου 2021). Για τον “Βασιλιά” πέρα του παρκέ, αλλά και των socials και της δημόσιας εικόνας του, μια τέτοια κίνηση είναι πολλά παραπάνω από τυχαία: είναι δήλωση. Όπως και αποδείχτηκε στη συνέχεια.
Φταίει ο Westbrook;
Και κάπως έτσι περνάμε στον “αξιαγάπητο” Russ. Φταίει ο Russ για το φετινό χάλι των Lakers; Φυσικά και φταίει. Σε τι όμως φταίει;
Που σούταρε διαρκώς στον γάμο του καραγκιόζη;
Που στην άμυνα ήταν οριακά πιο ακίνητος από αρχαίο άγαλμα; Και δη άγαλμα που είναι ακόμα θαμμένο γιατί δεν έχει λάβει χώρα η ανασκαφή που θα το βρει και θα το αναδείξει;
Που έκανε λάθη; Άπειρα λάθη;
Τι από όλα αυτά δεν είναι χαρακτηριστικά του παιχνιδιού του χρόνια τώρα;
Μόνο κάποιος που τον έβλεπε πρώτη φορά φέτος θα μπορούσε να αγανακτήσει με αυτά τα στοιχεία του παιχνιδιού του Russ.
Ωστόσο αν υπήρχε μια προσδοκία από αυτόν ήταν πως θα προσάρμοζε κάπως το παιχνίδι του. Όχι προς κατεύθυνση που δεν τον είχαμε ξαναδεί να το κάνει, μα ακριβώς αντίθετα, προς μια προγενέστερη επιτυχημένη κατάσταση, όπως ήταν για αυτόν στο Houston. Αυτό ακριβώς είχα τονίσει στο κείμενό μου στην αρχή της σεζόν “Westbrook και Lakers: Άσκηση χημείας”, ότι στο προ διετίας αγωνιστικό πλάνο του Houston ενδεχομένως να βρίσκεται η όποια πιθανότητα το συγκεκριμένο σχήμα των Lakers να είναι επιτυχημένο. Μάλιστα, ο ίδιος με τις δηλώσεις του κατά την παρουσίασή του αυτό είχε υπερθεματίσει: “είμαστε έμπειροι, είμαστε έξυπνοι, θα μας πάρει λίγο, μα θα το βρούμε”.
Ε, τελικά δεν το βρήκαν ποτέ…
Το οποίο ωστόσο πιθανότατα δεν είναι ευθύνη των παικτών, αλλά αυτού που τους μοιράζει τους ρόλους.
Φταίει o Vogel;
Και κάπως έτσι φτάνουμε και στον Frank Vogel. O οποίος προφανώς και δεν φταίει που δεν είναι προπονητής επιπέδου Spoelstra, Nurse ή Popovich. Ούτε που δεν κατάφερε να κάνει υπερβάσεις με τα υλικά που του έδωσαν. Το ποιος είναι ο Vogel προπονητικά το ξέραμε. Του δίνεις υλικά που μπορούν να παίξουν άμυνα και δύο υπερόπλα στην επίθεση, και σου φτιάχνει τους Pacers του 2013-14 και τους Lakers του 2019-20. Του δίνεις υλικά που δεν παίζουν άμυνα, σου φτιάχνει τους Magic του 2017-18 και τους Lakers του 2021-22. Η αγκαλιά του στον Cadwell-Pope μετά την τελευταία αναμέτρηση Lakers - Wizards (18 Μάρτη, στο ματς που ο LeBron πέρασε σε πόντους regular τον Malone) είναι ενδεικτική του πως ήταν φέτος ο εσωτερικός κόσμους του Vogel και ποιοι παίκτες/τι υλικά του έλειπαν για να κάνει τη δουλειά του (συγγνώμη, δεν κατάφερα να βρω τη φωτογραφία για να την βάλω εδώ, όπως ήθελα).
Ωστόσο, δεν γίνεται να μην φταίει που δεν κατάφερε να δώσει σε κανένα σημείο της σεζόν την όποια ταυτότητα σε αυτή την ομάδα. Να μην μπορέσει να καταλήξει σε ένα -όποιο- rotation. To ότι οι Lakers ξεκίνησαν 39 διαφορετικές βασικές πεντάδες δεν είναι αποκλειστική ευθύνη των δεδομένα πάμπολλων τραυματισμών - άλλωστε όλη η Λίγκα είχε αντίστοιχους. Είναι και η δική του διαρκής ακροβασία στο τι ήθελε ή μπορούσε να κάνει. Κάτι που εμφανώς πέρασε στην ομάδα. Η έλλειψη κατεύθυνσης και συγκεκριμένου πλάνου από τον προπονητή δεν άργησε να εξελιχθεί σε απογοητευση, έλλειψη εμπιστοσύνης και αδιαφορία.
Συνεπώς ο Vogel δεδομένα φταίει για αυτή την εικόνα εγκατάλειψης, απόλυτης παραίτησης, που η ομάδα έδειξε στο δεύτερο μισό της σεζόν. Συγκεκριμένα, ακριβώς στη μέση της σεζόν οι Lakers είχαν ρεκόρ 21-20. Την ίδια ώρα Spurs και Pelicans είχαν από 15-26. Το ότι έκτοτε οι Pelicans έχουν 20-18, οι Spurs 19-19 και οι Lakers μόλις 10-28, είναι πρόβλημα νοοτροπίας. Διάολε, ακόμα και οι Blazers, που κατέβαζαν πεντάδες που θα τις βάζουμε σε quiz σε τρία χρόνια με τα πρόσωπα των παικτών τους που ήταν βασικοί και δεν θα τις βρίσκει άνθρωπος, στο ίδιο διάστημα έχουν πετύχει 11 νίκες!
Φταίει η Διοίκηση;
Αν κάπου βέβαια πρέπει να αποδοθούν οι μεγαλύτερες ευθύνες, τότε σαφώς και πρέπει να κοιτάξουμε προς το διοικητικό σχήμα των Lakers. Σε κάθε οργανισμό άλλωστε ισχύει το “tone at the top”. Σε αυτό το “top” λαμβάνονται οι όποιες αποφάσεις και χαράζεται ο όποιος σχεδιασμός. Ωστόσο, πριν πάμε στις αποφάσεις καθέ αυτές, πρέπει να δούμε ποια άτομα ακριβώς αποτελούν την διοικητική ομάδα των Lakers: αυτά είναι η Jeanie Buss, κόρη του θρυλικού ιδιοκτήτη της ομάδας, Jerry, και πρώην σύντροφος του πολυνίκη προπονητή της ομάδας, Phil Jackson, η καλή της φίλη Linda Rambis, σύζυγος του παλιού παίκτη της ομάδας Kurt, ο ίδιος ο Kurt, ως πρώην παίκτης και προπονητής της ομάδας, και ο Rob Pelinka, στον ρόλο του GM, θέση που του εξασφάλισε η καριέρα του ως ατζέντης του Kobe.
Ποιο είναι το κοινό τους σημείο; Το ετερόφωτο παρελθόν τους. Ο Rambis έχει μεν εννιά δαχτυλίδια (και όμως! Συν ένα κύπελλο Ελλάδος βεβαίως-βέβαιως…), τέσσερα ως ο αναπληρωματικός του Kareem, δύο ως ένας εκ των βοηθών προπονητή του Phil Jackson, τρία ως executive των Lakers/σύζυγος της Linda. Ποιος ο καθοριστικός του ρόλος σε αυτά τα εννιά; Κανένας απολύτως. Αντίστοιχα, η Linda κατέχει διοικητική θέση απλά και μόνο επειδή είναι η κολλητή της Jeanie, η οποία Jeanie κατέχει την ομάδα επειδή την κληρονόμησε (ή, τέλος πάντων, την κέρδισε στα δικαστήρια από τον αδερφό της Jim).
Όμως σε αντίθεση με τις μετοχές, το διοικείν στο ανώτατο επίπεδο ανταγωνισμού δεν κληρονομείται, ούτε μεταλαμπαδεύεται μέσω του όποιου συντρόφου, ακόμα και αν αυτός έχει 13 δαχτυλίδια. Αντίστοιχα, το μεγαλύτερο μπασκετικό επίτευγμα του Pelinka ήταν τα συμβόλαια που διαπραγματευόταν για τον Kobe. Κάτι που φαντάζομαι μπορούσε να το κάνει ακόμα και ένας αγροκαλλιεργητής από τη Λακωνία.
Όλοι οι παραπάνω χαρακτήρες που συνθέτουν την διοικητική ομάδα των Lakers φαντάζουν εξαιρετικοί πρωταγωνιστές για σαπουνόπερα της απογευματινής ζώνης, σε μια μίξη Succession και The Office, αλλά επουδενί ικανοί να διοικήσουν το πλέον λαμπερό και επιτυχημένο franchise στην ιστορία του μπάσκετ. Πολλώ δε μάλλον στην εποχή των analytics και των δισεκατομμυριούχων της υψηλής τεχνολογίας τύπου Balmer.
Προς έκπληξη κανενός, το ιστορικό των κινήσεών τους απλά δείχνει μια διαρκή απαξίωση των assets του οργανισμού και αποδυνάμωσης της ομάδας και των δυνατοτήτων της. Η σχετική αναλυτική καταγραφή έγινε από τον Eric Pincus στο Bleacher Report, “How LA Lakers mismanaged their way from champs to chumps”, οπότε δεν χρειάζεται εδώ να τα επαναλάβω. Τα αποτελέσματα μιλούν από μόνα τους άλλωστε.
“Ναι ρε μεγάλε, αλλά στα αποτελέσματα είναι και ότι εφεραν τον LeBron και τον Davis και ένα Πρωτάθλημα” είναι μια πιθανή, αρκετά εύλογη, ένσταση.
“Εχμ… Δεν έγιναν ακριβώς έτσι τα πράγματα”, είναι η απάντηση σε αυτό: Ο LeBron επέλεξε μόνος του τους Lakers, αυτός έφερε τον Davis, σε ένα trade, που όπως ολόσωστα σημειώνει σε κάθε ευκαιρία ο Howard Beck του Sports Illustrated “οι Lakers κέρδισαν το trade, αλλά έχασαν τη διαπραγμάτευση”, ενώ οι LeBron και Davis είναι που έφεραν το Πρωτάθλημα. Απλό, ε;
Φταίει ο LeBron;
Και κάπως έτσι περνάμε και στον LeBron. Φταίει ο LeBron κάπου; Προφανώς όχι στο ότι τραυματίζεται πια, στα 37 του, και έχοντας ήδη αγωνιστεί τα δεύτερα περισσότερα λεπτά αθροιστικά σε regular και playoffs πίσω αποκλειστικά από τον Kareem (63 χιλ. έναντι 66 χιλ.). Ούτε στο ότι βάζει 30,3 πόντους ανά παιχνίδι, τον δεύτερο υψηλότερο μέσο όρο της καριέρας του, ακόμα και αν αυτό το κάνει για να περάσει τον Jabbar. Ότι θα υπήρχε δηλαδή κάποιος που θα ήταν 1.300 πόντους μακριά από το απόλυτο ρεκόρ της Ιστορίας και θα έλεγε “όχι μωρέ, δεν πειράζει, ας αράξω”;!
Κακά τα ψέματα, τα όποια προβλήματα ή ευθύνες φέρει ο LeBron απέναντι στους Lakers, και δη στην τρέχουσα κατάσταση αυτών, δεν είναι αγωνιστικά. Στα 35 του ήταν πρώτος σε assists στη Λίγκα και δύο χρόνια μετά, στα 37 του πια, είναι πρώτος σε πόντους. Έχει αγωνιστεί κατά την παρουσία του στην ομάδα σε κάθε θέση, από point guard, ως center. Έχει εξελίξει το παιχνίδι του σε τέτοιο βαθμό, ως ο απόλυτος μπασκετικός machine learning υπολογιστής, επιτυγχάνοντας τα πάντα στο υψηλότερο επίπεδο. Post, drive, τρίποντο, άμυνα, ball handling, δημιουργία παιχνιδιού, δεν υπάρχει κάτι που δεν έφτασε να το κάνει στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο.
Αν υπάρχει κάποιος τομέας που μπορεί να του καταλογίσει υπερδραστηριότητα και πιθανή (ως σημαντική) αναποτελεσματικότητα, είναι, όπως και στους της προηγούμενης θεματικής, αυτός του διοικείν. Χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα δική του ευθύνη. Τούτο καθώς κάθε άνθρωπος, ακριβώς όπως τα αέρια, καταλαμβάνει κάθε χώρο που του επιτρέπεις να επεκταθεί. Έτσι και ο LeBron, ως ο πλέον ανταγωνιστικός στον τομέα του, θεωρεί πως μπορεί να είναι ο κορυφαίος στα πάντα. Ακόμα και στη διοίκηση μιας ομάδας. Ωστόσο, το ιστορικό του αποδεικνύει πως ακριβώς στο περιβάλλον που οριοθετήθηκε, στους Heat του “Νονού” Pat Riley, είναι το περιβάλλον που διέπρεψε περισσότερο από κάθε άλλο. Εκεί ακριβώς που ο Riley του είπε “αυτός είναι ο προπονητής σου και αυτοί οι συμπαίκτες σου και αυτές είναι αποφάσεις δικές μου και όχι δικές σου, ευχαριστώ πολύ, καλό αγώνα”.
Ε, στους Lakers όχι μόνο δεν βρήκε αντίστοιχη κατάσταση, αλλά σχεδόν προσκλήθηκε να έχει λόγο στα πάντα. Λόγο που προφανώς και -με το παραπάνω- πήρε. Για αυτό και δικαιούνται, οι λιγότερο από εμένα θαυμαστές του, να μπορούν ενδεχομένως να υποστηρίξουν με αρκετή δόση κακεντρέχειας, αλλά και αρκετά δόκιμα, πως στο διοικείν, και στο πόσο μαντάρα τα έκανε εκεί, είναι το κοντινότερο που έφτασε στο είδωλό του, τον Michael Jordan.
Φταίει ο Davis;
E, ναι ρε διάολε, έχω γράψει δεν ξέρω κι εγώ πόσες λέξεις ως τώρα για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο: αν κάποιος φταίει για το φετινό χάλι των Lakers, πέρα και κύρια, ακόμα και από την αστεία διοίκηση της ομάδας, αυτός δεν είναι άλλος από τον Davis. Ένας άνθρωπος που κατέκτησε την κορυφή του κόσμου στα 26 του και δύο χρόνια αργότερα δείχνει να είναι στα πατημένα 38 του.
Και αφού το είπα και το έβγαλα από μέσα μου, πάμε να δούμε τα πράγματα πιο ψύχραιμα και να αιτιολογήσουμε την παραπάνω θέση.
Είμαστε στον Οκτώβρη του 2020, αμέσως μετά το Bubble και οι Lakers είναι πρωταθλητές κόσμου. Ο LeBron έχει κατακτήσει το MVP των Τελικών, ο Giannis είναι MVP και Defensive Player of the Year, ωστόσο η αίσθηση είναι πως ο Davis μπορεί και να είναι ο καλύτερος παίκτης του πλανήτη. Ο Giannis μόλις έχει τρακάρει και πάλι πάνω σε “τοίχο” -αυτή τη φορά των Heat, δεν έχει καταφέρει (ακόμα) να βελτιώσει το σουτ του, ενώ στους Τελικούς ο Butler δείχνει να γίνεται ο πρώτος παίκτης που κοιτάει στα μάτια τον LeBron μετά τον Durant σε αυτό το επίπεδο. Και εκεί υπεισέρχεται ο παράγοντας “Davis”: mid-range, τρίποντο (ποιος έχει ξεχάσει το buzzer beater κόντρα στους Nuggets στο δεύτερο παιχνίδι των τελικών περιφέρειας, με τον Jokic κρεμασμένο πάνω του;), άμυνα στα τελευταία τρία παιχνίδια των Τελικών πάνω στον Butler, τον οποίο και σβήνει. Όποια και αν ήταν η ερώτηση, ο Davis έπειθε πως αποτελούσε την απάντηση. Και δη μια πέρα για πέρα ικανοποιητική και αποτελεσματική απάντηση.
Δύο χρόνια μετά, και ο Giannis έχει γίνει ό,τι ακριβώς εκείνος ο Davis φάνταζε πως θα γινόταν. Σουτέρ από μέση απόσταση, τρίποντο κοντά στο 35%, ανίκητος όταν εφορμά στο καλάθι, απλησίαστος όταν προστατεύει τη δική του ρακέτα, τάπα στα ίσα στον 7-footer Durant. Καλύτερος αμυντικός της Λίγκας, σκόρερ 30 πόντων κάθε βράδυ. Πρωταθλητής. Αντίθετα ο Davis φαίνεται να παλεύει τους όποιους εσωτερικούς του δαίμονες, φοβούμενος όλη την ώρα το κορμί του και -όχι τόσο “αν”, αλλά- “πότε” αυτό θα (ξανα)καταρρεύσει και αν τελικά πρέπει να αγωνιστεί -επιτέλους- ως center ή όχι.
Αν κάτι κάνει αυτή την αμφιθυμία του Davis ακόμα πιο δυσκατανόητη είναι το γεγονός πως πλέον το παιχνίδι φαίνεται να κυριαρχείται από παίκτες των δικών του ακριβώς προδιαγραφών: Jokic, Giannis και Embiid είναι οι τρεις καλύτεροι παίκτες της σεζόν 2021-22. Το παιχνίδι του Davis είναι -θεωρητικά πια…- ακριβώς κομμένο και ραμμένο για να συγκαταλέγεται ανάμεσα σε αυτούς ακριβώς τους παίκτες. Ακριβώς για να συγκαταλέγεται ανάμεσα στους MVPs και DPoYs κάθε χρόνου.
Αντ’ αυτού, από το Bubble κι ύστερα έχει αγωνιστεί σε όλα κι όλα 76 παιχνίδια regular, ενώ φέτος κατέγραφε μόλις 19% από το τρίποντο, με το τρίτο χαμηλότερο PER της καριέρας του (24). To πιο εντυπωσιακό -και καταθλιπτικό συνάμα- από όλα: από το Bubble κι ύστερα, στη μια και μια κουτσουρεμένη σεζόν που το ακολούθησαν, το injury report του έχει καταγραφή 55 διαφορετικών τραυματισμων. 55! Ο Davis στα 28 του, αντί να είναι στο peak του, φαντάζει δυστυχώς πιο κοντά στο όποιο retirement plan του.
“Μα πως μπορεί να φταίει ο Davis που είναι γυάλινος;!” Δεν φταίει για τον ίδιο του τον εαυτό. Μα φταίει για την αδυναμία ανταγωνιστικότητας των Lakers. Το πλάνο ήταν εξ αρχής ο Davis να πάρει την σκυτάλη από τον LeBron. Θεωρητικά στο Bubble έγινε η σχετική τελετή παράδοσης-παραλαβής. Ωστόσο αντί για την σκυτάλη, ο Davis πήρε πατερίτσες. Και η αποτυχία του συγκεκριμένου succession plan είναι το βασικότερο πρόβλημα από όλα τα υπόλοιπα. Αν ο Davis ήταν αυτό που αναμέναμε μετά το Bubble, ότι πάνω-κάτω είναι σήμερα ο Antetokounmpo, τότε οι Lakers δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα, όχι με τον Nunn και τον Bazemore, αλλά με εμάς από το Guru δίπλα σε αυτόν και τον LeBron.
Το γεγονός δε, πως συμπεριλήφθηκε στους κορυφαίους 75 (76…) παίκτες της Λίγκας, έναντι του Howard για παράδειγμα, πρέπει να είναι από τις μεγαλύτερες κλοπές στην ιστορία βραβεύσεων όλων των sports. Ξεκάθαρα λαβρεπιβάτης.
Και τώρα όλο αυτό το χάλι πως φτιάχνει;
Η απάντηση αυτού του ερωτήματος φαντάζει ως αρκετά μακροσκελής για να μπορέσει να συμπεριληφθεί στο παρόν κείμενο και όχι σε ένα μελλοντικό που θα απαντάει αποκλειστικά σε αυτό το ερώτημα. Ωστόσο, θεωρητικά πάντα, λύσεις υπάρχουν. Πρώτα και κύρια στην κορυφή της πυραμίδας. Η Jeanie Buss οφείλει να καταλάβει πως ναι μεν έσωσε την ομάδα από τα χέρια του αδερφού της, Jim, και τα χειρότερα που προμηνύονταν αν είχε παραμείνει εκείνος στο τιμόνι, ωστόσο στην πράξη έχει αποδειχθεί πως δεν μπορεί να κουμαντάρει ένα τόσο μεγάλο καράβι και τις φουρτούνες που το συνοδεύουν. Προφανώς το ίδιο ισχύει τόσο για τους Kurt και Linda Rambis, που δεν έχουν καμία θέση στο management της σύγχρονης εποχής. Η διατήρηση των μετοχών, το μοντάρισμα στη βαρύτητα του brand (αφού δεν υπάρχουν αντίστοιχα λεφτά να ματσάρουν αυτά του -όποιου- Balmer), αλλά και η πρόσληψη ενός ικανού GM στη θέση του Pelinka είναι τα απαραίτητα πρώτα θεμελιακά βήματα για να σωθεί η κατάσταση. Ο GM δεν χρειάζεται να είναι ο Presti, τον οποίο ξεδιάντροπα φλέρταρε ο LeBron στο All Star. Μπορεί να είναι ο -φίλος και πιστός ακόλουθος του LeBron στους Ηeat και Cavs- James Jones, ό οποίος στους Suns, κάτω από ένα από τα πιο δύστροπα, κακότροπα και σπαγγοραμένα αφεντικά (Sarver), με πλειάδα καλών picks πρώτου γύρου να έχουν πάει στα βράχια, κατάφερε με σωστές κινήσεις να στήσει την καλύτερη ομάδα της Λίγκας. Όχι πως θα έπρεπε να είναι τρομερά πολύπλοκο να σκεφτείς να πάρεις τον Torrey Craig αντί του Wayne Ellington, ωστόσο ο Jones έχει αποδείξει πως μπορεί να στήσει εξαιρετικά μια ομαδα χωρίς άπειρα μέσα/assets στη διάθεσή του. Το ίδιο ισχύει και για το front office των Grizzlies. Πόσο εύκολο θα είναι να αντισταθούν οι προαναφερθέντες στη λάμψη του Hollywood, και να πουν “όχι” στους Lakers αν τους γίνει η σχετική πρόταση;
Γενικά δεν φαντάζομαι πως πολλοί θα πουν όχι στην πρόκληση να φτιάξουν αυτούς τους Lakers με βάση τον LeBron και τον Davis. Ακόμα και αν ο πρώτος πάει για τα 38 του και ο δεύτερος πρέπει να πειστεί να αφήσει την κλινική αποκατάστασης που νιώθει ασφαλής. Το θέμα είναι να επιλεγεί κάποιος με αποδεδειγμένη γνώση της Λίγκας και να πάρει τα εχέγγυα πως θα τρέξει την ομάδα όπως ξέρει, χωρίς συναισθηματισμούς και προσκολλήσεις στο παρελθόν, αναπτύσσοντας -επιτέλους- και το τμήμα analytics της ομάδας.
Περνώντας στα του πάγκου, είναι σαφές πως ο Vogel θεωρείται εδώ και καιρό απολυμένος. Σε αυτό το γεγονός να οφείλεται και η αποτυχία του να μεταδώσει οποιαδήποτε φλόγα στην ομάδα στο δεύτερο μισό της φετινής σεζόν. Προφανώς κάτι τέτοιο είναι δύσκολο όταν και η δική σου έχει σβήσει. Η επέκταση του συμβολαίου του μόλις για έναν χρόνο τον περασμένο Σεπτέμβρη έθεσε μια δαμόκλειο σπάθη πάνω από το κεφάλι του, η κλωστή της οποίας εδώ και καιρό έχει κοπεί. Η σεζόν πήγε τόσο άσχημα, που από εκεί που πριν δύο χρόνια οι οπαδοί των Lakers ανησυχούσαν με την παρουσία του Kidd δίπλα στον Vogel και αν ενδεχομένως ο τελευταίος θα του φάει τη θέση, φέτος ήταν στο σημείο που όλοι αναστέναζαν με όσα έβλεπαν να κάνει ο Kidd, μακριά από τους Lakers πλέον, στους Mavericks του Luka. Πως τα φέρνει η ζωή, ε;
Με τον Kidd να μην αποτελεί πλέον λύση, είναι ιδιαίτερα κρίσιμο για τους Lakers το ποιος θα διαδεχθεί τον Vogel. Σε αυτή τη φάση τους δύσκολα θα μπορέσουν να ποντάρουν σε κάποιον νέο προπονητή με ταλέντο και μέλλον, από εκείνους που βρίθουν τα τελευταία χρόνια σε θέσεις assistant managers σε όλο το εύρος της Λίγκας. Ήδη έχουν ακουστεί για τον πάγκο της ομάδας τόσο ο Quin Snyder (που αναμένεται να αποχωρήσει από τους Jazz), όσο και ο Doc Rivers (που θεωρείται σχεδόν δεδομένο πως θα αποχωρήσει από τους Sixers). Προσωπικά δεν έχω την παραμικρή εκτίμηση στον προπονητή Doc, και θα προτιμούσα μεταξύ των δύο των Snyder, χωρίς να θεωρώ πως η επιλογή θα πρέπει να περιοριστεί αποκλειστικά ανάμεσα σε αυτούς. Η Λίγκα έχει πολλούς έμπειρους, εξαιρετικούς προπονητές, και αν χρειαζόταν να θυσιαστούν δύο picks δεύτερου γύρου για να αποκτηθεί ο Nurse από το Toronto, σε περίπτωση που αυτός θα ήθελε να αναλάβει την σχετική πρόκληση, προσωπικά θα το έκανα με κλειστά μάτια.
Βέβαια το συμβόλαιο του Westbrook θα υπάρχει και του χρόνου στα βιβλία της ομάδας (έχει player option, αλλά φαντάζομαι όλοι μας συμφωνούμε πως αποκλείεται να μην επιλέξει τα $45 εκατ. που αυτό του εξασφαλίζει για την επόμενη σεζόν). Όπως έχει αποδειχθεί δεν υπάρχει συμβόλαιο που είναι untradable στο σύγχρονο NBA. Προσωπικά θεωρώ πως θα ήταν λάθος να δοθεί μαζί με picks για το αντίστοιχο του Wall. Αμφότερα είναι expirings και θεωρώ δεδομένο πως του Wall θα γίνει bought out sooner rather than later, όποτε και, ως ένας ακόμα Klutch client, θα έρθει στο LeBron-team ως free agent. Προσωπικά με το expiring (επανάληψη για έμφαση και καθώς αυτό θα είναι το selling point) του Westbrook θα στόχευα τους -επίσης- δυσλειτουργικoύς Knicks, για ένα πακέτο με όποιους εκ των Fournier, Burks, Kemba, Randle είναι πιο πρόθυμοι εκείνοι με τη σειρά τους να αποχωριστούν/ξεφορτωθούν. Σε αυτό μάλλον θα πρέπει να συμπεριλαμβάνεται και ο Horton-Tucker, σε μια ομολογία αποτυχίας και σε αυτό το επίπεδο, αλλά και το pick του 2026. Από εκεί και πέρα, τόσο undtrafted παίκτες, όπως ο Caruso και ο Reaves, όπως και παίκτες σε minimum όπως ο Monk, μπορούν να βρεθούν για γεμίσουν το υπόλοιπο roster. Είσαι οι αναθεματισμένοι Lakers. Θα έρθουν από μόνοι τους. Πάντα έτσι γινόταν. Αρκεί να σουλουπωθεί -επιτέλους- οργανωτικά και διοικητικά η όλη κατάσταση.
Η συζήτηση για trade στον Davis από την άλλη, θαρρώ κακώς γίνεται. Στα 29 και στο χαμηλότερο σημείο της αξίας του φαντάζει εγκληματικό να δοθεί την δεδομένη χρονική στιγμή. Θα πρέπει -η νέα διοίκηση, παρακαλώ κι ελπίζω- να του βρει τη θέση του, να αναλύσει τα σωματικά δεδομένα του και να του βρει εκείνη την αγωνιστική θέση και εκείνο το αγωνιστικό πλάνο, που θα επαναφέρουν την καριέρα του στην σωστή τροχιά. Αν αυτό απαιτεί να ακολουθήσουν αντίστοιχη αντιμετώπιση με του Kawhi στους Raptors και τους Clippers, αυτό θα πρέπει να κάνουν. Ο Davis και η υγεία του είναι πλέον, όχι μόνο το πολυτιμότερο, αλλά το μόνο, asset των Lakers με ορίζοντα πέρα της διετίας.
Τα περισσότερα ωστόσο θα κριθούν και από την επιθυμία του LeBron. Ο James έχει άλλον έναν χρόνο συμβόλαιο με τους Lakers ωστόσο το καλοκαίρι μπορεί να υπογράψει επέκταση αυτού. Αν η ομάδα του προτείνει και αυτός αρνηθεί, ή αν ζητήσει εκείνος trade, τότε η μόνη λύση είναι να τον δώσουν και να στήσουν ξανά από την αρχή. Ακόμα και αν η αρχή απαιτεί τριετές πλάνο. Ο Sean Marks στους Nets έχει δείξει τον δρόμο πως ένα σοβαρό front office μπορεί να ολοκληρώσει ένα άκρως επιτυχημένο rebuild μέσα σε τρία χρόνια ακόμα και χωρίς τα picks του. Ποσο δε αν αυτό το franchise εδρεύει στο Los Angeles και έχει τη φήμη και τη λάμψη των Lakers.
Το πλεονέκτημα των Lakers σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι πως ακόμα και σε όλα αυτά τα χρόνια της προβληματικής λειτουργίας τους, το scouting department τους λειτούργησε υποδειγματικά, καθώς τόσο στα βάθη του πρώτου γύρου, όσο -και κυρίως- στον δεύτερο, κατάφερνε διαρκώς να βρίσκει ικανοποιητικό ταλέντο για να γεμίζουν τις έκτες και έβδομες θέσεις του roster.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν μια μικρή χαραμάδα αισιοδοξίας μέσα στο βαθύ σκοτάδι της 11ης θέσης στη regular, δύο μόλις σεζόν μετά την κατάκτηση του Πρωταθλήματος και παρά την παρουσία τριών -θεωρητικά- υπεραστέρων. Ακόμα και μέσα σε αυτό το βαθύ σκοτάδι, η παρουσία του LeBron και του Davis αποτελούν μια βάση για ένα καλύτερο αύριο. Είτε με την παρουσία τους, είτε με τα όποια ανταλλάγματά τους. Διαχρονικά, άλλωστε, το μεγαλύτερο asset των Lakers ήταν ο ήλιος της California η δικτύωση της πολιτιστικής πρωτεύουσας του αμερικανικού ονείρου, η ιστορία τους, το χρυσαφί και το μωβ. Και αυτά παραμένουν στη θέση τους για να προσελκύσουν τους επόμενους αστέρες που θα γράψουν τις επόμενες χρυσές σελίδες του οργανισμού. Ωστόσο, όταν το τέλος μιας σεζόν καταλήγει με επίκληση στον ήλιο της California και στη λάμψη και ιστορία της ομάδας, τότε είναι μια ξεκάθαρη ομολογία αποτυχίας κάθε αθλητικού πλάνου σε όλα τα επίπεδα. Και μία ακριβώς τέτοια βιώσαν φέτος οι Lakers (και εμείς οι οπαδοί τους...).
