Οι Timberwolves μπήκαν στο μίνι-τουρνουά των play-ins έχοντας τις ευνοϊκές συνθήκες με το μέρος τους. Κάτοχοι του έβδομου καλύτερου ρεκόρ στη Δύση, κάτι που σήμαινε πως με μία απλή νίκη, στην έδρα τους μάλιστα, σφράγιζαν την postseason. Μόνο που Minnesota και ‘’απλή νίκη’’ δεν πάνε μαζί σχεδόν ποτέ. Οι Clippers του coach Lue φρόντισαν να βάλουν ζητήματα από νωρίς, με παγίδες που έκοβαν τον ρυθμό της επιθετικής τριάδας των Wolves (Towns, Russell, Edwards), αναγκάζοντάς τους σε αρκετά λάθη και ποντάροντας αρκετά πάνω στην πνευματική ηρεμία -και την εξωφρενικά μεστή μπασκετική φόρμα, παρ’ ότι ήταν τραυματίας τόσο καιρό- του Paul George, κόντρα στο ενδεχόμενο άγχος των τριών σταρ απέναντι, να φέρουν την τρίτη μόλις παρουσία σε playoffs σε 18 χρόνια.

Πράγματι αυτό λειτούργησε, εκμεταλλευόμενοι ενδεχομένως και τους ρέφερι, οι οποίοι κάποια στιγμή περήφανα δήλωσαν ‘’εσείς δηλαδή μόνο να περνάτε καλά, εμείς τίποτα;’’, σφυρίζοντας κάθε χάδι και άγγιγμα που έδινε οποιοσδήποτε αθλητής των δύο ομάδων στον παίκτη που μάρκαρε. Και εντάξει οι διάφοροι (απόλυτα χρήσιμοι, για να μην παρεξηγηθούμε) Vanderbilt και McDaniels του κόσμου τούτου, τι γίνεται όταν αρχίζει να μαζεύει φάουλ ο ψηλός;

Τον Towns τον αγαπώ και τον λατρεύω, όμως η πνευματική διαχείριση του σ’ ένα τέτοιο do-or-die παιχνίδι ήταν για τα πανηγύρια. Πολλή γκρίνια, βιαστικές αποφάσεις και ‘’τσίμπημα’’ στο physical παιχνίδι των Clippers, στοιχεία που τελικά τον έφεραν και εκτός παρκέ περίπου 8 λεπτά πριν το φινάλε του αγώνα. 11 πόντοι με 3-11 σουτ, 4 λάθη και ένα ωραιότατο -14 στο plus/minus την ώρα που οι υπόλοιποι χαροπάλευαν. Disasterclass, εκεί ήταν όμως το σημείο που οι φετινοί Timberwolves έδειξαν πως έχουν μεγαλώσει, πως το σύνολο που παρουσίασαν όλη τη φετινή σεζόν δεν ήρθε τυχαία στο σημερινό σημείο. O Russell πρόσφερε ένα από τα πιο μεστά ημίχρονα της μπασκετικής του καριέρας, καθοδηγώντας την επίθεση της Minnesota με την ηρεμία που οι φαν του αναζητούμε εδώ και μία τριετία από εκείνον:

Τα μεγάλα σουτ ήρθαν ξανά, οι παγωμένες φλέβες δεν αλλάζουν έτσι ξαφνικά φίλοι μου, όμως το επιμέρους 13-2 που έτρεξαν οι Wolves στα πρώτα λεπτά της απουσίας του -ξενερωμένου στον πάγκο- Towns δεν ήρθε μόνο μέσα από τον D’Angelo. Ο coach Finch έκανε μία εξαιρετική διαχείριση, χρησιμοποιώντας όποιο διαθέσιμο κορμί υπήρχε πάνω στον Paul George, ενώ με καίρια time-outs μπόρεσε να αλλάζει σχήματα αμυντικά και επιθετικά, λες και βλέπουμε σημεία από american football. Οι Clippers αποσυντονίστηκαν πλήρως, ο Russell σκόραρε, κυρίως όμως αναγνώρισε ότι δίπλα του έχει έναν αθλητή ο οποίος, πολύ απλά, δε μαρκάρεται. Αφού λοιπόν κόλλησε ο ίδιος ένα μεγάλο τρίποντο, έδωσε τον απαραίτητο χώρο στον Edwards να κάνει τα δικά του:

Ο άμοιρος ο Norman Powell, είναι ένα χρόνο πίσω από το play και δεν το ξέρει. Δεν τον κατηγορώ παρ’ όλα αυτά, ο Edwards είναι ασύλληπτος αθλητής και με το καλό αυτή η πρώτη postseason να του δείξει το δρόμο προς τα σπουδαία ύψη που μπορεί να πιάσει σ’ αυτή τη λίγκα. 30 και 29 πόντοι αντίστοιχα για τους Edwards και Russell, με τον δεύτερο να έχει 6 ασίστ και πολύ συγκεντρωμένες αποφάσεις, ως προς το πότε θα ενεργήσει ο ίδιος και πότε θα φτιάξει για τους υπόλοιπους.

Για το φινάλε κράτησα τον Pat Beverley. Τι σόου έδωσε ο άνθρωπος, αγωνιστικά και μη. 10 ριμπάουντ από έναν guard του 1,85, άμυνες πάνω στους πάντες (ακόμη και στον George προς το φινάλε), κλέψιμο πάνω στον Reggie Jackson στα τελειώματα του αγώνα, όταν οι Wolves χρειάζονταν ένα clutch play. Ακατάληπτο ντελίριο όταν πήγε στη γραμμή των βολών, φιλιά στο κοινό, trash-talking σ’ όποιον κακομοίρη από τους απέναντι των πλησίασε και φυσικά το πάρτι μετά τη λήξη. Οι υπόλοιποι Timberwolves πήραν την έβδομη θέση, ο Beverley κέρδισε το πρωτάθλημα: 

Από την άλλη πλευρά, να σας πω κάτι; Τρίτη φορά που βγαίνουν στα playoffs από το 2004 και μετά είναι, όσο δηλαδή κουβαλούσε ο Garnett και ό,τι έκανε μία σεζόν ο Butler, πριν τσακωθεί ακόμη και με τα τσιμέντα στο προπονητικό κέντρο. Ας πανηγυρίσουν όσο θέλουν, με μπροστάρη έναν τύπο που εύκολα κάνει δεύτερη καριέρα στο WWE, περφόρμερ κανονικός. 

Α ναι, σόρι, υπήρξε και άλλο παιχνίδι στη βραδιά ε; 

Με αυτό το σουτ ο Irving είχε 20 πόντους στο πρώτο ημίχρονο, με 9/9 προσπάθειες, άχαστος. Τελείωσε το παιχνίδι με 34 πόντους, 12 ασίστ και 80% ποσοστό ευστοχίας. Ογδόντα, λες και σουτάρει ο Wilt Chamberlain από το ζωγραφιστό απέναντι σε ημιεπαγγελματίες. Οι Cavaliers που βρέθηκαν απέναντί του, έχουν κερδίσει κάθε γραμμάριο του σεβασμού, είναι ‘’εδώ’’ ίσως αρκετά νωρίτερα απ’ ό,τι θα έπρεπε και πάλεψαν κάθε σημείο του αγώνα, όπως κάνουν όλη τη χρονιά με τους τραυματισμούς που τους έφεραν εκτός πρώτης εξάδας στο φινάλε της σεζόν. Garland (34 πόντοι, 5 ασίστ) και Mobley (19 πόντοι, 7 ριμπάουντ) ήταν εξαιρετικοί παρά τη απειρία τους σε τέτοιες συνθήκες και κόντρα στο μέγεθος του αντιπάλου, θα έχουν άλλωστε μία ακόμη ευκαιρία να πάρουν έστω την όγδοη θέση, αυτή τη φορά στο Cleveland και απέναντι στον νικητή του ζευγαριού Hawks-Hornets, γράφοντας επιτέλους μία επιτυχία σ’ αυτή την πόλη χωρίς να πλανάται από πάνω το φάντασμα του LeBron James. Απλώς ο Kyrie δεν έχανε απόψε, ακόμη και αν έπαιζαν 180 λεπτά. Εκείνος και οι Nets θα συναντήσουν τους Celtics στον πρώτο γύρο των playoffs, ζευγάρι το οποίο (όπως και όλα τα υπόλοιπα) θα συζητήσουμε αναλυτικότερα στα previews του Basketball Guru. Καλημέρες.