Ωστόσο, αν η ένταξη του Harden δίπλα στους Irving και Durant έδειξε να είναι απόλυτα ομαλή και εύκολη (ακόμα και αν το δείγμα αυτής παραμένει μικρό, με μόλις 13 παιχνίδια να έχουν συνυπάρξει ταυτόχρονα στο παρκέ ως τώρα οι τρεις τους), δεν φαίνεται να μπορεί να υποστηριχθεί το ίδιο και για την “απάντηση” των Lakers σε αυτό το α λα Paris Saint Germain μάζεμα του Brooklyn, με την έλευση του Russell Westbrook ως τρίτου αστέρα στην ομάδα.

Καθώς το συγκεκριμένο θέμα φαντάζει ως το δημοφιλέστερο τέτοιο που θα μας συνοδεύσει all the way ως τον Απρίλη του 2022 και την έναρξη των playoffs, στο παρόν κείμενο θα γίνει μία πρώτη προσπάθεια καταγραφής της εκτίμησής μου σχετικά .

Εργοστάσιο τούβλων

Το πρώτο πράγμα που εύλογα έρχεται στο μυαλό του καθένα, οραματιζόμενος τους τρεις αστέρες των Lakers μαζί στο παρκέ, είναι πως όλοι τους είναι μετριότατοι ως κακοί σουτέρ έξω από το ζωγραφιστό. Από τους 201 παίκτες που πέρσι σούταραν τουλάχιστον 200 δίποντα έξω από το ζωγραφιστό, ο LeBron είχε 48,4% σε αυτά, o Westbrook 41,9% και ο Davis μόλις 36,4%, κατατασσόμενοι 159ος, 193ος και τελευταίος αντίστοιχα σε effective field goal percentage σε αυτά τα σουτ. Παράλληλα, είναι οι τρείς από τους όλους κι όλους 12 παίκτες που σούταραν χειρότερα από 40% έχοντας πάρει τουλάχιστον 150 προσπάθειες από το mid-range.

Βγαίνοντας πίσω από τα 7,25 δε, τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα, με τον Westbrook να έχει ποσοστό καριέρας 30,5% στα τρίποντα, των LeBron 34,5% και τον Davis πέρσι να σουτάρει με μόλις 26%.

Λύνοντας την Εξίσωση

Τα παραπάνω νούμερα βέβαια από μόνα τους δεν λένε όλη την αλήθεια. Δημιουργήθηκαν κάτω από διαφορετικές συνθήκες κάθε φορά. Το δεδομένο, η κεντρομόλος, των Lakers, ήταν και παραμένει το καλύτερο δίδυμο της Λίγκας (όταν είναι υγιές…) αυτό των LeBron - Davis.

Είναι το δίδυμο, που ακόμα και πέρσι, που ποτέ ουσιαστικά ο Davis δεν έδειξε να πατάει καλά, έδινε στην ομάδα τους διαφορά συν 11,2 πόντων ανά 100 κατοχές στα (μόλις) 601 λεπτά που συνυπήρξαν στο παρκέ, διαφορά αυξημένη μάλιστα έναντι του αντίστοιχου συν οχτώ (σε παραπάνω από τα διπλάσια λεπτά βέβαια) της σεζόν 2019-20, που κατέληξε με τους Lakers Πρωταθλητές.

Oι δηλώσεις του Westbrook κατά την παρουσίασή του από τους Lakers ήταν αυτές που έπρεπε να είναι σχετικά:

“My job is to come in and uplift James and Davis. They’ll do the same with me, vice versa. As the season prolongs, we’ll figure it out. There will be ups and there will be downs. That’s normal. That’s okay. We’ll figure out the best way we want to play to win a championship.”

Και αν κάτι αποτελεί την πρώτη αχτίδα αισιοδοξίας για τους οπαδούς των Lakers είναι πως ο Westbrook έχει υποστηρίξει θετικά κάθε συμπαίκτη του στην μετά συνύπαρξης με τον Durant εκδοχή του: έδωσε τα ηνία των Thunder στον Paul George, βοηθώντας τον να κάνει μία υποψήφια για MVP σεζόν, δέχτηκε αναντίρρητα τον ρόλο του #2 στο πλευρό του Harden, ήταν δίπλα στον Beal τη χρονιά που αυτός βγήκε δεύτερος σκόρερ της Λίγκας πίσω αποκλειστικά από τον Curry, με 31,2 πόντους μέσο όρο ανά αγώνα, οδηγώντας μάλιστα τους Wizards σε μια απροσδόκητη παρουσία στα Playoffs. Όλα αυτά μάλιστα, χωρίς να χάσει το υψηλό usage rate του ή να ανεβάσει δυσθεώρητα το true shooting percentage του, όπως παρουσίασε αναλυτικά στο nba.com o John Schuhmann στον κάτωθι πίνακα:

Και οι τρεις ανωτέρω αναφερθείσες συνυπάρξεις, ξεκίνησαν δύσκολα, δεν μακροημέρευσαν στα Playoffs, ωστόσο κατά τη διάρκεια της regular παρήγαγαν αποτελεσματικότατο μπάσκετ, με τον Westbrook να τελειώνει με μέσους όρους triple double σε πόντους, assists και rebounds τις τέσσερις από τις πέντε σεζόν (μόνο στο Houston δεν τα κατάφερε, όπου είχε εφτά assists μέσο όρο).

Και σε αυτό πρέπει να τονιστεί πως o Westbrook ποτέ άλλοτε δεν είχε δίπλα του έναν playmaker όπως ο LeBron (μιας και κανένας εκ των Durant, Harden, PG ή Beal δεν είναι στο playmaking επίπεδο του “Βασιλιά”), πόσο δε ψηλό σαν τον Davis (με τον Ibaka να αποτελεί τον καλύτερο ψηλό συμπαίκτη στην ως τώρα καριέρα του).

Ο συνδυασμός των δύο παραπάνω, της σεζόν του Westbrook στο Houston, και τα ιδιαίτερα υψηλότατου επιπέδου χαρακτηριστικά των νέων του συμπαικτών δίνουν ενδεχομένως και τη λύση στην εξίσωση του “συνταιριασματος” (ας το λέμε “fit” για το καλό όλων μας εφεξής…) του Russell στους Lakers των LeBron και AD: από τον πίνακα φαίνεται πως το υψηλότερο TS% των τελευταίων χρόνων ο Westbrook το είχε στις μέρες του στο Houston. Σε ένα Houston που επίσης ξεκίνησε άσχημα και άστοχα, όμως το trade του Capela στους Hawks τον έκανε τον “ψευτο-center” της ομάδας και του άνοιξε χώρους για να τελειώνει τακτικά κοντά στο καλάθι.

Ας το δούμε αυτό κάπως αναλυτικότερα.

Οι Δύο νέοι (;) Centers των Lakers

Από την αρχή της καριέρας του ο Davis έχει δηλώσει την απροθυμία του να αγωνίζεται στη θέση του center. Η -μη επίσημα τουλάχιστον καταγεγραμμένη- δικαιολογία είναι πως δεν θέλει πρόσθετη καταπόνηση στο, έτσι κι αλλιώς ευπαθές, κορμί του, παλεύοντας με “δεινόσαυρους”. Ωστόσο, είναι ηλίου φαεινότερο πως αυτή είναι η θέση του στο σύγχρονο μπάσκετ. Πρώτον, γιατί δεν υπάρχουν πια και τόσοι “δεινόσαυροι”, με τους Embiid, Gobert και Jokic να είναι οι μόνοι ενδεχομένως τέτοιοι υψηλού επιπέδου (και που παρεμπιπτόντως το ρεκόρ του Davis είναι εξαιρετικό απέναντι σε Gobert και Jokic). Και δεύτερον, γιατί τα ίδια τα advanced stats το επιβεβαιώνουν: η περσινή καλύτερη πεντάδα των Lakers αποτελούνταν από τους LeBron, Schroder, Caruso και Caldwell-Pope και τον Davis στο “5”, η οποία είχε θετική διαφορά 49,2 πόντων ανά 100 κατοχές.

Τα νούμερα και του ίδιου του Davis είναι έτσι κι αλλιώς καλύτερα όταν παίζει στο “5”, όπου με τη φανέλα των Lakers γράφει κατά μέσο όρο 28,5 πόντους ανά 36 λεπτά, με 52% ευστοχία όταν αγωνίζεται ως center, έναντι 24,9 πόντων με 48,6% ευστοχία, αντίστοιχα ανά 36 λεπτά, όταν αγωνίζεται σαν power forward.

Με μοναδικές έτερες παρουσίες παικτών που στο βιογραφικό τους γράφουν κεφαλαίο “C” στο νέο ρόστερ των Lakers, αυτές του 35χρονου Howard και του (με ερωτηματικό, μιας και ενδέχεται να απομακρυνθεί για να έρθει ο DeAndre Jordan σύμφωνα με τις φήμες των τελευταίων ημερών) επιστρέψαντα 36χρονου Gasol, όλα θεωρητικά δείχνουν πως ο Davis θα πρέπει να περνάει σε κάθε αγώνα τουλάχιστον ένα 20λεπτο στο “5” εφεξής.

Και εδώ είναι το σημείο που προσωπικά συνδυάζω την απροθυμία του Davis να παίξει center, με το εξαιρετικό δίμηνο του Westbrook, τον Γενάρη του 2020 και ως τη διακοπή της Λίγκας στις 10 Μαρτίου του ίδιου χρόνου, με τη φανέλα των Rockets.

Έχοντας ξεκινήσει και εκείνη τη σεζόν άσχημα, ο Westbrook είχε μέχρι τον Δεκέμβρη μέσο όρο πόντων 24,2 ανά παιχνίδι, με 42,7% ποσοστό ευστοχίας, με 23,1% από το τρίποντο, σε 4,9 προσπάθειες πίσω από τα 7,25, με τους Rockets να έχουν ρεκόρ 23-11 ως την πρωτοχρονιά του 2020. Η αλλαγή του ρόλου του, που συνδυάστηκε με την αποχώρηση του Capela στις αρχές Φλεβάρη, μείωσαν τις επαφές του με την μπάλα (βλέπε ανωτέρω πίνακα και πάλι σχετικά), αύξησαν το TS% και έστειλαν τα νούμερά του στους 31,7 πόντους ανά παιχνίδι, με 52,7% ποσοστό από το παρκέ, και 31,5% από το τρίποντο, σε εμφανώς μειωμένες στις 2,3 ανά παιχνίδι, προσπάθειες πίσω από τα 7,25.

Οι άμυνες εξακολουθούσαν να τον αγνοούν πίσω από τα 7,25, όμως η απουσία καθαρού center του είχε ανοίξει τους διαδρόμους προς το αντίπαλο καλάθι.

Από τον Γενάρη ως το Μάρτη εκείνης της σεζόν, ο Westbrook τέλειωσε 297 προσπάθειες στο καλάθι, με 64% ποσοστό ευστοχίας σε αυτές, όντας στο 73ο εκατοστημόριο σε αποτελεσματικότητα και στο 100ο σε συχνότητα, σύμφωνα με το Cleaning the Glass.

Είναι τόσο αποτελεσματικές δε οι επιθέσεις του Westbrook προς το καλάθι, που αυτό αποτυπώνεται και στο γεγονός πως από τη σεζόν 2016-17 ως και σήμερα, περισσότερες φορές στη γραμμή των βολών από αυτόν έχουν πάει μόνο οι Giannis και Harden.

Ωστόσο, παρότι έγραψε τον χαμηλότερο μέσο όρο σε assists των τελευταίων του χρόνων εκείνη τη περίοδο, με μόλις 6,8 ανά παιχνίδι, οι διαρκείς επιθέσεις του προς το αντίπαλο καλάθι, έκλειναν τις άμυνες πάνω του και άφηναν ελεύθερους τους σουτέρ των Rockets πίσω από το τρίποντο.

Και οι φετινοί Lakers διαθέτουν πια αρκετούς καλούς σουτέρ τριών πόντων.

Μιλώντας για τις αλλαγές στο ρόστερ των Lakers, κάτι ακόμα που άλλαξε στο περσινό τους roster, τόσο λόγω τραυματισμών, όσο και λόγω των δομικών αλλαγών που επιχείρησαν σε αυτό, ήταν ο περιορισμός της χρήσης του πλέον αποτελεσματικού σουτ στο μπασκετ, του καρφώματος. Σύμφωνα με το Cleaning the Glass, ήταν η δεύτερη σε τελειώματα στα τέσσερα μέτρα και κοντύτερα από το αντίπαλο καλάθι τη σεζον 2019-20, τελειώνοντας με αυτόν τον τρόπο το 39,8% των επιθέσεών της από εκεί, και δη με ευστοχία 68,8% σε αυτά τα σουτ.

Η αποχώρηση των Howard και McGee, που στέρησε τις αποτελεσματικές λόμπες προς τους δύο, και η απομάκρυνση των Davis και LeBron από το ζωγραφιστό τη χρονιά που ακολούθησε, έριξε τον αριθμό των συνολικών καρφωμάτων των Lakers από τα 528 τη σεζόν της κατάκτησης του Τίτλου, στα μόλις 342 την περσινή χρονιά. Και ακόμα και αν ο Howard επέστρεψε, η έλευση Westbrook είναι ικανή να επαναφέρει αυτόν τον αριθμό σε ιδιαίτερα υψηλά νούμερα.

Με αυτά σαν δεδομένα, μπορώ να φανταστώ πολλές επιθέσεις των νέων Lekers να έχουν τον LeBron playmaker, τον Davis screener αυτού στην κορυφή, δύο σουτέρ, από τους κάμποσους που πήρε τη φετινή offseason η ομάδα, ακροβολισμένος, και τον Westbrook να παίρνει off ball screen από έναν από αυτούς πριν κόψει προς το καλάθι. Και έτσι θεωρώ πως οι Lakers θα είναι σε θέση να δημιουργήσουν μία επίθεση που θα είναι αρκετά δύσκολο να ανακοπεί.

Σημείο προσοχής σε όλο αυτό, το πόσο επιρρεπείς στα λάθη είναι οι LeBron και Westbrook, με τους δύο να γράφουν 15,2% και 18% turnover ratio (πόσες φορές έκαναν λάθος ανά 100 κατοχές) πέρσι και 13,2% και 15,8% στις καριέρες τους αντίστοιχα.

Ίσως για αυτόν τον λόγο η (επαν)απόκτηση του Rondo να αποτελεί την απαραίτητη δικλείδα ασφαλείας σε αυτό το roster.

If the Lakers add Rondo, they'll have the 2nd (Russ), 7th (LeBron) and 42nd (Rondo) ranked players in our Playmaking talent metric at @The_BBall_Index from this past season.https://t.co/d5UxZrtDtT

He'd be their 7th A grade Playmaker. Here's the team so far ⬇️ pic.twitter.com/XenzlBNLFb

— Cranjis McBasketball (@Tim_NBA) August 29, 2021

Με βάση τα παραπάνω δεδομένα, στην εποχή του άκρατου τριπόντου, οι Lakers φαίνεται πως στοχεύουν να το χρησιμοποιήσουν περισσότερο ως εργαλείο που θα τους αφήνει χώρους στο ζωγραφιστό για να τελειώνουν από εκεί οι τρεις superstars τους, παρά ως το κύριο όπλο τους καθεαυτό. Στρατηγική που ήταν άλλωστε διαχρονικά αποτελεσματική για τις ομάδες, τόσο του LeBron, όσο και του Westbrook. Κύριο επιθετικό όπλο -και- των φετινών Lakers θα αποτελεί το μήκος τους, η δύναμή τους, το μέγεθός τους συνολικά, καθώς και ο αιφνιδιασμός, όπου ήταν δεύτεροι στη Λίγκα τη σεζόν 2019-20 και 11οι την περσινή, τρόπο επίθεσης άλλωστε που ο Westbrook όχι απλά αρέσκεται, αλλά ειδικεύεται.

“Και πίσω κύριε;!”

Ακόμα βέβαια και αν ο Westbrook αποτελέσει τον νέο ψευτο-center των Lakers στην επίθεση, αυτό το task ο Davis δύσκολα θα το αποφύγει στην άμυνα. Με τον ίδιο να έχει δηλώσει επανειλημμένως στο παρελθόν πως θέλει να κερδίσει το βραβείο του “Αμυντικού της Χρονιάς” (και το γεγονός πως δεν το έχει πάρει, ενώ ο Gobert το έχει ήδη κατακτήσει τρεις φορές να αποτελεί και τον κύριο λόγο που όποτε τον βρίσκει αντίπαλο τον κάνει γιο-γιο), η άμυνα είναι ο τομέας που ο Davis θα πρέπει να διαπρέψει. Ιδίως αφού οι two-ways wings του Πρωταθλήματος του 2020, Green και KCP, και έχουν απομακρυνθεί και δεν φαίνεται να έχουν αντικατασταθεί επάξια.

Καθώς η άμυνα είναι σε μεγαλύτερο βαθμό θέμα χημείας και συγχρονισμού, το γεγονός πως στους Lakers επιστρέφουν μόλις τέσσερις παίκτες και μόλις το 28% των λεπτών συμμετοχής τους της σεζόν 2020-21 (την στιγμή που καμία άλλη ομάδα δεν φέρνει για τη νέα σεζόν πίσω λιγότερους από επτά παίκτες και το 43% των λεπτών που αγωνίστηκαν μια σεζόν πίσω), δημιουργεί ένα πρόσθετο πρόβλημα στον coach Vogel. Ωστόσο, αν κάτι έχει να επιδείξει αυτός, είναι καταπληκτικές αμυντικές επιδόσεις. Δεν είναι μόνο το γεγονός πως στην κατάκτηση του Πρωταθλήματος του 2020 είχαν την καλύτερη άμυνα της Λίγκας, είναι και ότι ακόμα και πέρσι, με τους τόσους τραυματισμούς, είχαν την τέταρτη καλύτερη. Συνολικά, τα τελευταία 25 χρόνια μόνο επτά ομάδες κατάφεραν να έχουν την καλύτερη άμυνα του ΝΒΑ για δύο διαδοχικές φορές, με μία εξ αυτών να είναι οι Pacers του Vogel, τις σεζόν 2012-13 και 2013-14.

Η νέα σύνθεση του roster, και κυρίως η ηλικία αυτού, μάλλον θα είναι ένα πρόβλημα σχετικά πάντως. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς πως ο τελευταίος (επιστρέψας κι αυτός) Laker που αποκτήθηκε την offseason, ο 35χρονος Rajon Rondo, είναι νεότερος από πέντε συμπαίκτες του (!), τους LeBron (36), Carmelo (37), Gasol, (36), Ariza (36) και Howard (35), με τους Ellington (33), Westbrook (32) και Bazemore (32) να είναι επίσης βαθιά στην πέρα πλευρά των 30 (μάλλον κανείς δεν θα ήθελε τη δουλειά του ταλαίπωρου που κουβαλάει τις παγοσακούλες.στους φετινούς Lakers…).

Σε ένα εκτενές άρθρο του στο True Hoops τον Αύγουστο, ο Henry Abbott ανέλυε πως μόλις το 1% των παικτών του ΝΒΑ άνω των 32 ετών καταφέρνει να παραμείνει αποτελεσματικό. Με δεδομένο πως ο LeBron είναι ο καλύτερος 37χρονος (ή και ενδεχομένως γενικά “ο καλύτερος” σκέτο) που έχει ποτέ αγωνιστεί στη Λίγκα, το ερώτημα για το πόσοι άλλοι από τους μπασκετικά υπερήλικες συμπαίκτες του θα καταφέρουν να αποδώσουν, όχι τα των primes τους, αλλά απλά τα αναμενόμενα από αυτούς, παραμένει ενδεχομένως το πλέον κρίσιμο ερώτημα των φετινών Lakers.

Το γεγονός πως οι Lakers ξεκινάνε τη σεζόν με 12 από τα 15 πρώτα παιχνίδια στους εντός έδρας τους δίνει ένα πρόσθετο πλεονέκτημα για την απόκτηση της επιθυμητής χημείας σε αυτή την πλευρά του παρκέ πάντως.

Πετώντας φελλούς στο βαρέλι μέχρι την Άνοιξη

O Westbrook είναι “a force of nature” που θεωρητικά είναι καλύτερος αγωνιστικά όποτε έχει την μπάλα στα χέρια του. Κάτι τέτοιο σε ομάδα του LeBron δεν μπορεί να συμβεί. Ωστόσο, η αγωνιστική του παρουσία τις τελευταίες σεζόν, η διάθεσή του να προσαρμοστεί και να προσφέρει σε κάθε κατάσταση που βρέθηκε, στους OKC με τον Paul George, στους Wizards με τον Beal και ιδίως στους Rockets με τον Harden, δείχνουν πως υπάρχουν τρόποι η νέα ομάδα των Lakers να είναι όχι μόνο καλή, αλλά και πέρα για πέρα αποτελεσματική.

Για να συμβεί αυτό βέβαια, ο κύριος παράγοντας ήταν και παραμένει όχι ο Westbrook, ούτε καν ο LeBron. Ο άλλοτε άτρωτος Βασιλιάς της Λίγκας πλέον πρέπει να εξετάζεται ως ένας super αθλητικός 37χρονος, που ωστόσο έχει χάσει δύο μισές σεζόν από τις τελευταίες τρεις. Ο παίκτης που θα (πρέπει να) κουβαλήσει τους Lakers της σεζόν 2021-22 παραμένει ο Anthony Davis. Με θεωρητικά το καλύτερο two-way ταλέντο της Λίγκας, επίσης θεωρητικά πολύ μεγαλύτερο από το αντίστοιχο του Giannis, τόσο σε άμυνα (όπου ο Davis είναι με διαφορά καλύτερος σε one on one άμυνες και τον Giannis να είναι καλύτερος σε άμυνα χώρου και βοήθειες), όσο και σε επίθεση, βλέπει τον Giannis τρία χρόνια τώρα να κατακτά αυτά που εκείνος θεωρητικά θα μπορούσε και θα έπρεπε: MVPs, Finals MVP, DPoY. Ωστόσο, αν η Ιστορία έχει γραφτεί όπως έχει γραφτεί, είναι επειδή ο Giannis απέδειξε πως μπορεί να παίρνει φόρα και να κοπανάει σε τοίχους μέχρι να τους σπάσει, την ώρα που ο Davis θα πέφτει τραυματίας αν σκονταψει στο πρώτο σκαλοπάτι.

Συνεπώς η ανάλυση για τους LeBron και Westbrook περιορίζεται στο ποσό μπορούν να βοηθήσουν τον Davis να λάμψει. Και στις δύο πλευρές του παρκέ. Και αν για τον LeBron όλες οι απαντήσεις είναι ήδη γνωστές, θα διατηρήσει το κορμί του στην καλύτερη δυνατή κατάσταση, θα μεταμορφωθεί σε ό,τι η ομάδα απαιτεί κάθε φορά για να κερδίσει, σε αμυντικό, οργανωτή, post-up παίκτη, μπουλντόζα που τα διαλύει όλα στο διάβα της, προπονητή, GM, ό,τι, τα ερωτήματα εύλογα στρέφονται προς τον Westbrook και για αυτό η προσπάθεια στο παρόν κείμενο να απαντηθούν.

Συνοψίζοντας, θεωρώ πως το ρίσκο της επιλογής Westbrook μπορεί να βρει αποτελεσματικότατες αγωνιστικές απαντήσεις και στις δύο πλευρές του παρκέ. Τα αγωνιστικά υλικά που αποτελούν τον superstar Westbrook θέλουν ωστόσο λεπτούς χειρισμούς. Είναι ένας παίκτης που αδρανοποιείται αν δεν κάνει αρκετά μεσα στο παρκέ, από την άλλη έχει τακτικά αποδείξει πως έχει αρνητικό αντίκτυπο στην ομάδα αν κάνει παραπάνω από όσα πρέπει. Το σημείο ισορροπίας μπορεί μεν να βρεθεί, αλλά θέλει λεπτούς χειρισμούς από Vogel και LeBron, για να παραμείνει εκεί στο μεγαλύτερο μέρος της regular και σε κάθε (μα κάθε) παιχνίδι της post-season.

Η επιστροφή του Westbrook στην πόλη που πήγε κολλέγιο (UCLA), η έλευσή του στην ομάδα που υποστήριζε από παιδί, καθώς (αν όχι “κυρίως”) και η προοπτική να αντιμετωπίσει στους Τελικούς τους πρώην συνοδοιπόρους του Durant και Harden, του δίνουν όλα τα κίνητρα του κόσμου. Για να φτάσουν όμως οι Lakers ως τους Τελικούς, πόσο δε για την κατάκτηση του “Larry O’B”, η έμφαση στις αρχικές του δηλώσεις ως “Λιμνανθρώπου” που είδαμε ανωτέρω, αναφορικά με τις θυσίες που θα κάνουν οι τρεις superstars για να συνυπάρξουν δεν κρύβεται στη λέξη “θυσίες” καθεαυτή, αλλά στο ποιοτικό “ποιες θυσίες ο καθένας”.