Ως τη σεζόν 1985-86, πρωταθλήτρια ομάδα αναδεικνυόταν εκείνη που θα έκοβε πρώτη το νήμα στον βαθμολογικό πίνακα. Προσέξτε: Όχι στην κανονική περίοδο, καθώς αυτή... απλά δεν υπήρχε. Με άλλα λόγια, δεν υπήρχε κάτι που να διαχωρίζει την συνηθισμένη 26άδα αγώνων με μια μεταγενέστερη κατάσταση. Αυτή ήρθε για πρώτη φορά τη σεζόν 1986-87 υπό την μορφή των γνωστών σε όλους μας playoffs.
Ο Άρης βρισκόταν τότε περίπου στη μέση της Αυτοκρατορίας του, έχοντας κατακτήσει τρία πρωταθλήματα τη τετραετία που προηγήθηκε (1983, 1985, 1986). Ενώ είχε ακόμη στην τροπαιοθήκη του και τον τίτλο του 1979, χωρίς Γκάλη αλλά με τον Γιάννη Ιωαννίδη στην ιστορική παρθενική σεζόν του ως προπονητής της αγαπημένης του ομάδας. Συν φυσικά το πρωτάθλημα που κουβαλούσε από το μακρινό 1930, καθώς και δύο κύπελλα και το μοναδικό σούπερ καπ (1986) που είχε διοργανωθεί.
Δύο κύπελλα είπαμε; Σωστά, με το δεύτερο χρονικά, να κατακτάται στις 15 Απριλίου του 1987, δηλαδή μόλις μια εβδομάδα πριν τον πρώτο τελικό ever στην Α1. Για την ιστορία, ο ασταμάτητος (και) εκείνη τη σεζόν Άρης του Ιωαννίδη, αήττητος με 18-0 στην κανονική περίοδο του πρωταθλήματος, δεν είχε το παραμικρό πρόβλημα ούτε στον θεσμό του κυπέλλου. Αρχικά κερδίζοντας με 95-109 τον Ηρακλή στο Παλέ, σε ένα από τα πιο μέτρια βράδια του εκείνη τη χρονιά, και μετέπειτα αποκλείοντας πολύ εύκολα ΜΕΝΤ (123-84), Περιστέρι στην Αθήνα (83-100) και Ολυμπιακό στο Παπαστράτειο (71-95). Ο τελικός του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας κόντρα στον Πανελλήνιο ήταν παράσταση για έναν ρόλο, με τον Γκάλη των 52 πόντων να υπογράφει τον θρίαμβο του Άρη με διαφορά 40 πόντων (110-70).
Έτσι η ομάδα του Γιάννη Ιωαννίδη ετοιμαζόταν να εισέλθει με την αυτοπεποίθηση στα ύψη στη σειρά των τελικών που ακολουθούσε. Όχι όμως με τον ΠΑΟΚ, μαζί με τον οποίο μονοπώλησαν αργότερα τις παρουσίες σε τελικούς, αλλά με τον Πανιώνιο! Παρά το γεγονός πως ο Δικέφαλος του πρωταθληματικού (1959) Ορέστη Αγγελίδη τερμάτισε δεύτερος στην κανονική περίοδο, αφήνοντας πίσω του τους Κυανέρυθρους, κι έμοιαζε να είναι το φαβορί για να πάει ως το τέλος. Οι Ασπρόμαυροι όμως αποκλείστηκαν στα ημιτελικά από την αθηναϊκή ομάδα, παρότι είχαν το πλεονέκτημα έδρας, με 1-3!
Ο Πανιώνιος τότε απαρτίζοταν στην εκπληκτική του πορεία από τους Καραμανώλη, Λινάρδο, Πλακουράκη, Κορωναίο, Γάσπαρη, Φωσσέ, Σερέτη και φυσικά τον Φάνη Χριστοδούλου. Νωρίτερα δε, η ομάδα της Νέας Σμύρνης, με προπονητή τον Δενδρινό, είχε αφήσει εκτός και τον Ολυμπιακό (6ος) με 3-2. Υπόψη πως μέσα στα σκορ των σειρών, συμπεριλαμβάνονταν και τα δύο αποτελέσματα της κανονικής περιόδου. Συνεπώς, στην επικράτηση επί του ΠΑΟΚ με 1-3, οι νίκες των ομάδων από την πρώτη φάση του πρωταθλήματος ήταν στο 1-1, με τον Πανιώνιο να κάνει 2-0 στα playoffs. Με απλά λόγια, «μετέφεραν» τα αποτελέσματα τους.
Την ίδια στιγμή, ο Άρης σκούπιζε μεν τον Παναθηναϊκό, αφού με 68-67 κατακτούσε τη τρίτη του νίκη επί των πρασίνων, όμως το απόγευμα ήταν κακό από πλευράς απόδοσης, μόλις τέσσερις ημέρες πριν τον τελικό κυπέλλου με τον Πανελλήνιο. Ούτε κι ο Γκάλης είχε διαφύγει τότε της συνολικής μετριότητας, με μόλις 13 πόντους, όμως ο ήρωας ήταν τελικά ο Γιαννάκης που με γκολ-φάουλ έγραψε το τελικό σκορ, προτού ο Αργύρης Παπαπέτρου χάσει το τελευταίο σουτ του Παναθηναϊκού. Με μπόλικο άγχος λοιπόν, ο Άρης κατόρθωσε να κάνει το... αυτονόητο για την εποχή, να βρεθεί δηλαδή στους τελικούς των playoffs.
Γενικά εκείνα τα χρόνια, ο Άρης με τον Πανιώνιο είχαν χαρίσει αρκετά όμορφα παιχνίδια στο κοινό, όμως σε κάθε περίπτωση οι Θεσσαλονικείς ήταν το ακλόνητο φαβορί για το 6ο πρωτάθλημα της ιστορίας τους. Με «προίκα» σαφώς και συγχρόνως μαξιλαράκι ασφαλείας τις δύο νίκες τους από την κανονική περίοδο: το 133-78 στο Αλεξάνδρειο, μα κυριότερα την δια χειρός Λευτέρη Σούμποτιτς (τρία σερί καλάθια στο φινάλε) απόδραση με 80-83 από τη Νέα Σμύρνη στις 28 Φεβρουαρίου, σε ένα απόλυτο ντέρμπι με επεισοδιακό χαρακτήρα. Προσωπικά θεωρώ πιο ιστορική και σημαντική ως προς τη σημειολογία της τη συγκεκριμένη νίκη του Άρη και όσα την διαδέχθηκαν, συγκριτικά με τον πραγματικό τελικό του Απριλίου που ήταν περίπατος του Άρη. Ας σταθούμε λοιπόν σε εκείνο το ματς της κανονικής περιόδου...
Μετά την κόρνα της λήξης, η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη, κι ενώ οι ομάδες απομακρύνονταν από το παρκέ, ένας χαιρετισμός του Ξανθού που οι Πανιώνιοι εξέλαβαν ως ειρωνικό, ανέβασε κατακόρυφα την ένταση στο κλειστό. Τα ΜΑΤ της εποχής μπούκαραν στις εξέδρες κι επιτέθηκαν στους θεατές, ενώ λίγο νωρίτερα είχε σημειωθεί ρίψη αντικειμένων προς την αποστολή του Άρη και τους διαιτητές. Η γενική σύρραξη είχε ως αποτέλεσμα να λιποθυμήσουν ορισμένοι φίλαθλοι και να χτυπήσουν μικρά παιδιά και δημοσιογράφοι.
Λίγη ώρα αργότερα, το... τρίτο ημίχρονο έλαβε χώρα στη συνέντευξη Τύπου, με τον Δενδρινό να λέει την ιστορική ατάκα πως «σήμερα έπαιξε μια αυτοκρατορία μέσα και έξω από τα γήπεδα εναντίον ρομαντικών νομάδων». Μια παρένθεση για να σημειώσουμε πως κάπως έτσι, δια στόματος Δενδρινού δηλαδή, άρχισε να καθιερώνονται οι χαρακτηρισμοί περί αυτοκράτορα και αυτοκρατορίας για τον Άρη του 1984-91. Ο Δενδρινός είπε ότι «ζητώ συγγνώμη από τον Ιωαννίδη, εάν είχε προβλήματα με τη συμπεριφορά του κόσμου, αλλά αυτοί δεν έχουν ζητήσει ποτέ συγγνώμη από μας για όσα τραβάμε στο Αλεξάνδρειο».
Ο δε Ξανθός, ο οποίος είχε μιλήσει πρώτος, είχε πει χαρακτηριστικά «λυπάμαι για τα επεισόδια, αλλά φταίνε οι δημοσιογράφοι που έγραψαν ότι στη Νίκαια είπα ότι ο Πανιώνιος είναι κυβερνητική ομάδα». Το μπρα-ντε-φερ βέβαια δεν τελείωσε εκείνο το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου, αλλά τράβηξε για καιρό, με εκατέρωθεν ανακοινώσεις των σωματείων και δικαστικές μονομαχίες.
Όλα αυτά μέχρι να φτάσουμε στην 22η Απριλίου, όπου ο ήδη κυπελλούχος Άρης δεν συνάντησε αντίσταση στον τελικό πρωταθλήματος με τον Πανιώνιο στο Παλέ. 129-81 το τελικό σκορ με 62-27 ημίχρονο, παρακαλώ. Ο Γκάλης έβαλε 44 πόντους, ο Σούμποτιτς 25, ο Γιαννάκης 18 κι ο Φιλίππου 16, οδηγώντας τον Αυτοκράτορα στο -περισσότερο τυπικά, παρά ουσιαστικά- πρώτο sweep στην ιστορία των τελικών της Α1 Κατηγορίας. Με τον πολυνίκη πρόεδρο των Θεσσαλονικέων, Άκη Μιχαηλίδη, να λέει μετά την κατάκτηση του τίτλου την ιστορική ατάκα που χρειάστηκε χρόνο για να ερμηνευθεί: «Το φετινό νταμπλ είναι καθοριστικό και αποτελεί την απαρχή της ευρωπαϊκής επιχείρησης μας».
Αν μη τι άλλο, ο Μιχαηλίδης ήξερε τι έλεγε, αφού η επόμενη σεζόν ήταν εκείνη της Γάνδης, για να ακολουθήσουν αργότερα τα Φαϊναλ Φορ σε Μόναχο και Σαραγόσα. Όσο για τα μεθεόρτια του τελικού με τον Πανιώνιο; Πέντε χιλιάδες φίλοι του Άρη απόλαυσαν τη φιέστα του τρίτου συνεχόμενου πρωταθλήματος, δεύτερου αήττητου και δεύτερου νταμπλ, σε ένα σημαντικότατο σημείο καμπής της αυτοκρατορίας. Κι αυτό διότι όλοι είχαν τότε αντιληφθεί πως εντός των τειχών ο Άρης το είχε... τερματίσει, οπότε πλέον ο στόχος θα έπρεπε να είναι η ευρωπαϊκή διάκριση.
aaahttps://www.youtube.com/watch?v=gJM38l7SvdIaaa
Τώρα, το αν ο Γιαννάκης με τον Γκάλη δεν... μιλιούνταν (κάτι που είναι γνωστό πως ίσχυε δύο μήνες μετά, στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα) εκείνο το διάστημα λόγω της φημολογούμενης κόντρας τους, είναι μια άλλη ιστορία, μάλλον για ένα άλλο επεισόδιο...
Έχει αξία να σημειώσουμε πως εκείνο το βράδυ έριξε τίτλους τέλους στην σπουδαία καριέρα του ο αρχηγός του Άρη και νυν Πρόεδρος & CEO της ΚΑΕ, Χάρης Παπαγεωργίου, μετά από 23 χρόνια στα γήπεδα. Με τα Κιτρινόμαυρα πανηγύρισε τέσσερα πρωταθλήματα κι ένα κύπελλο και θεωρείται εκ των κορυφαίων σουτέρ της ιστορίας του ελληνικού μπάσκετ.
